Στη Γιάννουλη τα βρωμόνερα από τις απαντλήσεις, σχεδόν δυο βδομάδες μετά, κυλάνε ακόμα ανάμεσα σε σπασμένα έπιπλα, λασπωμένα σκεύη, πλυντήρια, βιβλιοθήκες και σακούλες με χριστουγεννιάτικα που μαζεύουν οι παλιατζήδες με γυμνά χέρια.

Ούτε ένα γάντι δεν τους έδωσαν στις γειτονιές, με τον κόσμο να καθαρίζει όπως - όπως τα λύματα μέσα από τα σπίτια του. Αλλοι κρατάνε ακόμα τα σάπια έπιπλα μέσα στα σπίτια: Φοβούνται ότι αν τα βγάλουν, δεν θα αποζημιωθούν.

«Ο καθένας κάνει ό,τι καταλαβαίνει, με ό,τι ξέρει, χωρίς κανέναν να οργανώνει, να σχεδιάζει, να υλοποιεί», μας λένε, «να λέει στον κόσμο τι να κάνει μετά. Να έρθει η Τεχνική Υπηρεσία να γκρεμίσει αυτά που πρέπει να γκρεμίσει. Να έρθει η ΔΕΥΑΛ να απολυμάνει αυτά που πρέπει να απολυμάνει. Να έρθει το Ογκωδών να φορτώσει αυτά που πρέπει να φορτώσει. Δεν έχει τόσο κόσμο στο δημαρχείο; Να πάρει. Γιατί δεν παίρνουν και τα δίνουν στους ιδιώτες; Δεν είχε λεφτά να τους πληρώσει; Ασε το χρήμα που παίρνει. Και απ' τα νερά και απ' τα σκουπίδια». Δεν «έτυχε» η κρατική αδιαφορία που τους έχει ήδη φορτώσει το κόστος του καθαρισμού: «Αλλιώς κάτσε και πιάσε χολέρα, σου λένε». Με την «πείρα» μίας ακόμα καταστροφής, η κυβέρνηση ετοιμάζεται την ίδια ώρα να «επισημοποιήσει» την κατάσταση αυτή: Με νέα χαράτσια και ιδιωτική ασφάλιση στα σπίτια, στέλνοντας πελατεία στις ασφαλιστικές και βγάζοντας τον μπελά από πάνω της.

«Για δες εκεί, τι είναι από κει κάτω;». Μέσα στις στοίβες με τα παλιοπράγματα που γεμίζουν τους πεζόδρομους των εργατικών πολυκατοικιών ο Χρήστος βλέπει κάτι να κινείται - μπορεί κάποιον αρουραίο. «Ανθρωποι και ποντίκια» το 2023.

Μηχανικός, στα 60, διπλά πνιγμένος από το αστικό κράτος: «Εγώ ήμουν πρόεδρος των πλημμυροπαθών στη Νεάπολη το '99. Την επόμενη χρονιά μπήκαμε εδώ. Για 5 χρόνια παίρναμε μια βοήθεια, μη φανταστείς. Τα ίδια πράγματα γίνονται κι εδώ πάλι. Το ξαναζώ πάλι, ύστερα από 25 χρόνια». Το αστικό κράτος «έχει συνέχεια», διαχρονικά εχθρικό στον λαό: Και τότε κάποια παρόμοια προσχήματα θα επιστράτευσαν για «ακραία» και «πρωτόγνωρα» φαινόμενα. Και τότε το αστικό κράτος προτιμούσε να «αποζημιώνει» στις φτωχογειτονιές με ψίχουλα, από το να τις προστατεύει με έργα, μέχρι την επόμενη, την σημερινή τραγωδία.

«Εχω ένα μάτι, το άλλο το έχασα πέρυσι από έρπη ματιού», μας λέει. Παρόμοιες ιστορίες παντού, σε όλες τις εργατικές πολυκατοικίες: Αλλοι ΑμεΑ, υπερήλικες, με καρδιολογικά προβλήματα, νεφροπαθείς. Με τα κουνούπια παντού γύρω και το πόδι να βουλιάζει μέσα στη λάσπη που ζέχνει, στα παρτέρια κάτω από τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών. Κι όμως, ούτε υποψία υγειονομικής μέριμνας δεν υπάρχει σε όλο το συγκρότημα, όπου ζουν πάνω από 3.500 κόσμος, μόλις δύο χιλιόμετρα από το κέντρο της Λάρισας. Στους αρρώστους λένε «να πάει το βουνό στον Μωάμεθ», να κουβαληθούν στο υποστελεχωμένο έτσι κι αλλιώς Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Δεν μπορούσαν από πριν, αλλά θα μπορούν τώρα...

Τα ισόγεια πλημμύρισαν όλα. Στον πρώτο και στον δεύτερο είναι κατοικήσιμα, αλλά πώς να μείνεις; Με τη μυρωδιά να σε πιάνει από τον λαιμό, να καθαρίζεις το σπίτι σου και να ξαναβάζεις τη βρώμα μετά από τα πεζοδρόμια και τους γύρω δρόμους. Κι ούτε ένας να τους πει αν έχουν πειραχτεί τα θεμέλια, τι θα γίνει σε έναν σεισμό ή και στην επόμενη πλημμύρα, τώρα που η κοίτη του Πηνειού άλλαξε.

Ούτε συζήτηση για συνεργεία απολυμάνσεων. Πού και πού βλέπεις μόνο κάτι σκόρπια, υποστελεχωμένα συνεργεία του δήμου, να καθαρίζουν «με φτυάρια πιο βαριά απ' τις κοπελιές» ή «ξεσκονίζοντας» την ξεραμένη σκόνη που μπαίνει πάλι στα ρουθούνια.

«Λένε για αποζημιώσεις. Αλλά για να μας πουν, ξαναφτιάχνεις σπίτι με 6.600; Και τι θα γίνει με τους τοίχους, τα φέροντα υλικά, τη στατικότητα;». Αλλοι φύγανε κι άλλοι, μετά από μέρες στα αμάξια, σε φίλους, σε γείτονες, στους δικούς τους, «ουδέν μονιμότερο του προσωρινού», αλλά για πόσο, αλήθεια; Τα νοίκια τραβάνε κιόλας την ανηφόρα. Καμία μέριμνα για το πού θα μείνει αυτός ο κόσμος, «ατομική ευθύνη» κι αυτό.

Το αστικό κράτος είναι απασχολημένο αλλού: Πάνω από τους στίχους της Γιάννουλης περνάνε ανά τακτά διαστήματα τα ελικόπτερα από τη βάση των ΝΑΤΟικών στο Στεφανοβίκειο. «Μας πήραν τα αυτιά», λένε από κάτω. «Για το ΝΑΤΟ και για την Ουκρανία έχουν», έλεγε κάποιος στη σύσκεψη στη Φαρκαδόνα. Αργότερα, στις ευθείες ανάμεσα σε Λάρισα και Βόλο, το έργο σε επανάληψη: Κομβόι του στρατού να μεταφέρουν υλικά 500 μέτρα από εκεί που δυο παππούδες παλεύουν μόνοι τους με τη λάσπη που έχει γλιτσιάσει και κολλάει παντού. «Είπαμε πήραμε σύνταξη να έρθουμε στο χωριό να ησυχάσουμε, αλλά "άλλες οι βουλές της κυβέρνησης"».

Προτεραιότητες είναι αυτές. Το «κράτος για όλους» αποκαλύπτεται ξανά ως αυτό που είναι: Ενα αστικό κράτος «γρήγορο και ικανό» για τους επιχειρηματικούς ομίλους και τα ΝΑΤΟικά σχέδια, «ανύπαρκτο» και εχθρικό για τον λαό.