Ο καθένας έχει να πει και από μια ιστορία για το πώς έσωσαν μαζί τον γείτονα στον Παλαμά και την κατάκοιτη γιαγιά στον Αγιο Θωμά, τα φτωχόσπιτά τους ή τα ζώα τους μέσα στην πλημμύρα και στα βρωμόνερα, εκεί όπου το επιλεκτικά ανίκανο κράτος τούς έπνιξε. «Πάντα βοηθάγαμε ο ένας τον άλλο, και τώρα περισσότερο», μας λένε. Γιατί ατομικές λύσεις δεν υπάρχουν, «και πόλεμος να 'χε γίνει, ένα σπίτι θα έμενε όρθιο από τις μπόμπες», μας λέει ο Νίκος, εργαζόμενος σε ένα από τα χτυπημένα μαγαζιά στην Ιωαννίνων.

Τα νερά αποσύρονται και από κάτω λάμπει η αλληλεγγύη.

Ολοι έχουν να λένε για το Εργατικό Κέντρο, που έφερε αντλίες για να βγάλουν τα νερά, που εξασφάλισε υλικά για 150 μερίδες φαγητό σε μια γειτονιά, που έσωσε με σακιά τη δίπλα γειτονιά, που βρίσκεται εκεί για να οργανώσει, να διεκδικήσει, να στηρίξει τα δικά τους αιτήματα.

Για την αποστολή συνδικάτων την περασμένη Κυριακή, τους εκατοντάδες εργαζόμενους που ξύπνησαν αχάραγα τη μόνη μέρα της ξεκούρασής τους για να πάνε εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, μέσα στη λάσπη, να κουβαλήσουν και να καθαρίσουν. Εδωσαν κουράγιο και δύναμη, μα πιο πολύ ένα μάθημα ταξικής αλληλεγγύης, που αφήνει τώρα τη σφραγίδα του.

Αλλά και όσοι δεν ήταν εδώ μα βοηθάνε ο καθένας με τον δικό του τρόπο: «Ξύπνησα το πρωί και έλεγα, να ήμουν νέα να πήγαινα στη Λάρισα να βοηθήσω», λέει μια μάνα με παράπονο στους ΚΝίτες που της πάνε «Ριζοσπάστη» σε μια γειτονιά της Αθήνας. Αλλά βοηθάει κι εκείνη: Στο Εργατικό Κέντρο στη Λάρισα δεν σταματάνε να έρχονται οι προσφορές για τους πλημμυροπαθείς, από την Κοζάνη κι από την Κρήτη, από το Αγρίνιο μέχρι και τον πυρόπληκτο Εβρο.

Αυτή είναι η ταξική αλληλεγγύη: Δεν είναι ντεκόρ για τις κάμερες και τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες για τα νέα χαράτσια, τον κυνισμό της «ατομικής ευθύνης», ούτε άλλοθι για τη συνειδητή απουσία του αστικού κράτους, την επιλεκτική ανικανότητα κυβέρνησης, δήμων και Περιφερειών.

Είναι κάλεσμα διεκδίκησης, το «χέρι σε όποιον σηκώνεται». Αυτό απλώνουν κάθε μέρα ο Αρης, η Βαγγελιώ και η Μαριλένα, ο Τάσος και η Λίτσα, χέρι που πιάνουν πολλοί για να σηκωθούν παντού όπου στήνονται επιτροπές πλημμυροπαθών, παντού όπου τα σωματεία διεκδικούν, οι Αγροτικοί Σύλλογοι μπαίνουν μπροστά, οι εκλεγμένοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης» πιέζουν - από το Παλαμά, τα Μεγάλα Καλύβια μέχρι τη Φαρκαδόνα και από τις εργατικές της Γιάννουλης μέχρι τον Αγιο Θωμά και πέρα.

Καταγράφουν ανάγκες, οργανώνουν την αλληλεγγύη και τη στήριξη, έδειξαν και δείχνουν τη δύναμη εκείνων που παράγουν τα πάντα και του λαού που οργανώνεται: Εφτιαξαν συνεργεία και έσωσαν κοπάδια, καλλιέργειες και σπίτια, έστησαν μαγειρεία, αναχώματα και υποδομές - η αίθουσα της επιτροπής στα Μεγάλα Καλύβια λάμπει από πάστρα, οργάνωση και τάξη, στον Παλαμά έστησαν ιατρείο! - εκεί όπου επικρατούν το συνειδητό «μπάχαλο» και η ανοργανωσιά κυβέρνησης, Περιφερειών και δήμων: Στο Γριζάνο, όπου έχουν παρατημένους στο γρασίδι μέσα σε σκηνές γέρους και ΑμεΑ, «αν θες να πας στο Κέντρο Υγείας κάνε οτοστόπ» και χωρίς έναν υπεύθυνο. Στη Γιάννουλη και στον Αγιο Θωμά, όπου τα πρώτα συνεργεία φάνηκαν δυο βδομάδες μετά και για τα μάτια του κόσμου, έδωσαν ένα χαρτάκι για να πετάξουν μια αποζημίωση «κι από δω παν κι άλλοι». Εξω απ' το Κεραμίδι, εκεί όπου το ελικόπτερο του ιδιώτη προσγειώθηκε για να ρωτήσει πώς πάνε για Φαρκαδόνα. Στο Σωτήριο και στα άλλα χωριά, όπου φτάνει το κάλεσμα των Αγροτικών Συλλόγων.

Συζητούν, διαμορφώνουν αιτήματα και διεκδικούν εκεί όπου ο κόσμος στέκεται αλαφιασμένος, αποκαμωμένος, παρατημένος «από όλους και όλα». Εκεί που διάφοροι τους λένε πως «με τον αγώνα δεν βγαίνει τίποτα», που λένε πως τώρα δεν είναι ώρα για διεκδίκηση, εκεί που υπουργοί, περιφερειάρχες και δήμαρχοι τους χτυπάνε την πλάτη και τους δείχνουν το τυράκι των αποζημιώσεων - κοροϊδία, βγαίνουν μπροστά και διεκδικούν πλήρεις αποζημιώσεις, αποκατάσταση, έργα υποδομής. Στη μεγάλη συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου και των φορέων στη Λάρισα το περασμένο Σάββατο, στις μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις της Πέμπτης στις πόλεις της Θεσσαλίας, στη σύσκεψη της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Λάρισας την περασμένη Τετάρτη, τις συσκέψεις της αντίστοιχης Ομοσπονδίας Καρδίτσας, των Αγροτικών Συλλόγων Πηλίου στο Δημοτικό Συμβούλιο της περασμένης Τρίτης στη Λάρισα, παντού «βρίσκουν μπελά» όσοι νομίζουν ότι με μερικά ψίχουλα και ψεύτικες υποσχέσεις θα ξεμπερδέψουν. Παντού φτάνει το κάλεσμα: Ο,τι κερδίσουμε θα το κερδίσουμε μέσα από τον αγώνα, τη συλλογική διεκδίκηση.

Δείχνουν την αιτία, αλλά και τη διέξοδο. Κόντρα στο «φταίει κι ο Χατζηπετρής» και στην αθλιότητα της «ατομικής ευθύνης», απέναντι σε όσους προσπαθούν να στρέψουν τη μία εργατογειτονιά απέναντι στην άλλη, τον γείτονα απέναντι στον γείτονα, για να βγάλουν εκτός κάδρου τους πραγματικούς ενόχους.

Δείχνουν ότι «δεν είναι της μοίρας μας» να πνιγόμαστε στον 21ο αιώνα, ότι το 2023 δεν επιλέγουμε ποια γειτονιά θα πνιγεί και ποια θα σωθεί. Οτι υπάρχουν όλα τα μέσα, οι γνώσεις, οι δυνατότητες για να προστατευτούν οι ζωές και οι περιουσίες του λαού. Οτι το εμπόδιο είναι το κέρδος και η πολιτική που το υπηρετεί: Γι' αυτό η Περιφέρεια ήξερε τα πάντα από το 2018, ήξεραν και τι έπρεπε να κάνουν, αλλά επέλεξαν τα πιο φτηνά και κερδοφόρα έργα. Γι' αυτό κατά την κυβέρνηση «η καταστροφή είναι ευκαιρία» για επιχειρηματικούς ομίλους και αρπακτικά, που τρίβουν τα χέρια τους για το «νέο παραγωγικό μοντέλο» της Θεσσαλίας, φτιαγμένο από τα ίδια παλιά υλικά, με εργαζόμενους - σύγχρονους σκλάβους στις ειδικές οικονομικές ζώνες, αγρότες - σύγχρονους κολίγους στα «τσιφλίκια» επιχειρηματικών ομίλων και μεγαλεμπόρων.

Η μάχη για να ζήσει στον τόπο του και όπως του αξίζει ο λαός της Θεσσαλίας, τώρα ξεκινάει.