Ξεκινάω, αναγκαστικά, με μια διόρθωση. Η Ταινία «13 Τζαμετί», του 26χονου Γεωργιανού σκηνοθέτη Γκέλα Μπαμπλουάνι, που γράψαμε την περασμένη Πέμπτη (21 - 9 - 06), σήμερα, τελικά, βγαίνει στις αίθουσες. Για όποιον θυμάται την κριτική, δεν υπάρχει πρόβλημα. Για όποιον την ξέχασε ή δεν τη διάβασε, πρέπει να πούμε, ότι ανεπιφύλακτα τη συστήνουμε! Πρόκειται για μια εξαιρετική ταινία.

Ευτυχώς, λοιπόν, που υπάρχει το «13 Τζαμετί», και η τελευταία ταινία, που δεν είναι ακριβώς ταινία, του Κάρλος Σάουρα, «Iberia», μια μουσική και χορευτική πανδαισία, γιατί οι υπόλοιπες ταινίες, είναι πολύ κάτω από τη βάση!

Το τρισδιάστατο κινούμενο σχέδιο τρόμου «Το Τερατόσπιτο», του Τζιλ Κέναν, διαθέτει αξιοπρόσεχτη τεχνική, αλλά είναι ...θρίλερ! Κρίμα! Το «Miami Vice», του Μάικλ Μαν, δεν ξεπερνάει το σχήμα μιας, ακόμα, τυπικής αστυνομικής ταινίας! Οι «10 Βάρκες», του Ρολφ Ντε Χέερ, κάτι θέλουν να πουν, αλλά δεν ξεπερνάνε τα όρια της προσπάθειας. Ακολουθεί, χωρίς να αναστατώνει κανέναν, το «νεανικό» μιούζικαλ, «Στα Βήματα του Πάθους», της Αν Φλέτσερ. Και τέλος η ... αεροπορική (Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος) ταινία «Σε Χαμηλή Πτήση», του Τόνι Μπιλ, για την οποία, όμως, δεν έχουμε άποψη, αφού δεν έγινε δημοσιογραφική προβολή.

Δε θα επαναλάβουμε τα θετικά σχόλια, που κάναμε για την ταινία, την περασμένη Πέμπτη. Θα πούμε, απλώς, πως ευτυχώς υπάρχει το «13 Τζαμετί», γιατί η βδομάδα που τρέχουμε είναι πολύ αχαμνή! Με εξαίρεση, όπως γράψαμε στην εισαγωγή, την ταινία του Σάουρα.

Χρήμα, χρήμα, χρήμα και το πιστόλι στον κρόταφο! Από μια έως τέσσερις σφαίρες στο εξάσφαιρο! Για να πολλαπλασιάζεται η αγωνία. Για να δικαιώνεται ο σαδισμός. Για να τιμωρείται, ακόμα περισσότερο, το θύμα! Ο απόλυτος εξευτελισμός. Η απόλυτη αλλοτρίωση του ανθρώπου.

Σκληρή η ταινία. Οπως η εποχή μας. Εξαιρετικός ρεαλισμός σε ασπρόμαυρη φωτογραφία. Εξαιρετικοί ηθοποιοί, ευρηματικοί χώροι, ατμόσφαιρα. Μια ταινία που απαιτεί τη συμμετοχή του θεατή.

Παίζουν: Τζορτζ Μπαμπλουάνι, Φιλίπ Πασόν, Ορελιέν Ρεσουάν, Πασκάλ Μπονγκάρντ, Σεργκέ Τσαμπόν, Αγκουστίν Λεγκράντ, Φρανσουά Ριμπού.

Πρώτα τους βγάζεις το καπέλο! Παραδέχεσαι πως βρίσκονται στα χνάρια μιας καινούριας ανακάλυψης. Ενός καινούριου μέσου ανανέωσης της κινηματογραφικής εικόνας. Ενός μέσου που θα έχει περισσότερες δυνατότητες από αυτές που διαθέτει σήμερα ο κινηματογράφος. Ενός μέσου που θα μπορεί να διηγείται δυσκολότερες ιστορίες από αυτές που διηγήθηκε μέχρι σήμερα ο κινηματογράφος. Ενός μέσου που θα κάνει ακόμα πιο αληθοφανή τη διήγηση...

Μιλάω για τη χρήση του υπολογιστή, τη δυνατότητα της ψηφιακής εικόνας. Η οποία παίρνει μια ανθρώπινη κίνηση που, εκ των πραγμάτων, έχει «περιορισμένες» δυνατότητες και λειτουργίες, και με τη χρήση του υπολογιστή, τη βάζει σε ένα καρτούν ή σε μια πλαστική κούκλα και της επιτρέπει να «φτιάχνει αγίους». Οι ήρωες της ψηφιακής ταινίας πηδάνε, πετάνε, στροβιλίζονται, συνθλίβονται, καίγονται και ανασταίνονται...

Τέλος πάντων! «Το Τερατόσπιτο», του Τζιλ Κέναν, είναι μερικές σκηνές από τον κινηματογράφο του μέλλοντος! Οπου οι ήρωες θα μπορούν να κάνουν απίθανα πράγματα. Μερικά από τα οποία βλέπουμε στη συγκεκριμένη ταινία! Ενα ανθρωπόμορφο σπίτι, ένα τερατόσπιτο, να αντιδρά ωσάν άνθρωπος, ωσάν τέρας καλύτερα. Να λουφάζει, να αφουγκράζεται, να θυμώνει, να επιτίθεται, να καταπίνει ανθρώπους, να τιμωρεί! Και παράλληλα να «αισθάνεται». Να πονάει, να βογκάει, να εγκαταλείπει!

Ομως, η τεχνική από μόνη της, χωρίς το περιεχόμενο, είναι ένα άδειο σεντόνι! Ενα σεντόνι που δεν έχει ανθρώπινη μυρουδιά, ερωτικό ιδρώτα, ιστορίες πάθους, για να σου διηγηθεί! Είναι μια κατσαρόλα άδεια!

«Το Τερατόσπιτο» διηγείται μια χαζή και τρομακτική ιστορία. (Η ταινία, σε καμία περίπτωση δεν ενδείκνυται για παιδιά). Ενα παράξενο σπίτι «καταπίνει» όποιον και ό,τι το πλησιάζει. Τελικά, το σπίτι είναι μια πεθαμένη γυναίκα που ο άντρας της την κρατάει στο εσωτερικό του σπιτιού από αδυναμία να την αποχωριστεί! Γεια σου Γιάννη, κουκιά σπέρνω!..

Ακούγονται οι φωνές: Στιβ Μπουσεμί, Μάγκι Γκίλενχαλ, Κάθλιν Τέρνερ, Νικ Κάνον.

Αν δεν έχεις κάτι νέο να πεις καλύτερα να σωπαίνεις! Η Τέχνη δε συγχωρεί τις επαναλήψεις. Μπορεί η ιστορία να σου χρεώσει ιδιοτέλεια. Να σε κατατάξει στους εμπόρους. Και, τέλος, να σε απαξιώσει.

Βλέποντας την ταινία «Miami Vice», δε θα βρεις ούτε ένα καρέ που να πεις ότι δεν το έχεις ξαναδεί! Είναι όλα τόσο προβλέψιμα που, παρ' όλο το θόρυβο από το πιστολίδι, που κατά διαστήματα ακούγεται, πλήττεις. Πλήττεις ανυπόφορα.

Δυο πράκτορες του τμήματος ηθών, από «ευτυχή συγκυρία», προάγονται σε κυνηγούς εμπόρων ναρκωτικών. Αδέκαστοι όπως είναι, από την προϋπηρεσία στις πόρνες και τους νταβαντζήδες, υποθέτω, δεν το βάζουν κάτω και συγκρούονται ακόμα και με τα συναισθήματά τους!

Στο τέλος, βέβαια, όπως γίνεται σε όλες αυτής της ποιότητας τις ταινίες, οι καλοί θα νικήσουν τους κακούς. Το αγόρι θα πάρει το κορίτσι και θα ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Στο «Miami Vice», το κορίτσι θα φυγαδευτεί στην Κούβα, απ' όπου κατάγεται, αν δεν κάνω λάθος! (Εδώ ο αντικουβανισμός είναι πολύ διακριτικός, είναι αλήθεια. Το μόνο κακό, που λένε για την Κούβα, είναι πως το κορίτσι, και ο ανεπιθύμητος Αμερικανός πράκτορας, θα «μπούνε» στο νησί με τη βοήθεια ενός εκτελωνιστή, ξάδερφου της κοπέλας. Θα περάσουν ένα θαυμάσιο ερωτικό σαββατοκύριακο, σε ένα πολυτελέστατο σπίτι, και θα επιστρέψουν στην Αμερική. Τίποτα περισσότερο! Να τους ευχαριστήσουμε, για τη «διακριτικότητα»;)!

Βέβαια, ακούς κάτι κουβέντες, για τεράστια φορτία κοκαΐνης, για διασυνδέσεις των εμπόρων με την πολιτική και την αστυνομία, αλλά τόσο «στο βάθος», που δε δίνεις και μεγάλη σημασία. Δεν τα πιστεύεις κιόλας, έτσι όπως απλοϊκά λέγονται και όπως απλοϊκά δείχνονται!

Κανένας, ωστόσο, δε θα αρνηθεί πως ο σκηνοθέτης έχει δυνατότητες. Αν ήταν σοβαρότερος, και αν διάλεγε σοβαρότερα θέματα, ίσως να τον παίρναμε και εμείς στα σοβαρά. Αφού δείχνει να διαθέτει τις κατάλληλες γνώσεις να αφηγηθεί κινηματογραφικά μια ιστορία. Γιατί, ακόμα και σε ετούτη την άνευρη «υπόθεση», πότε - πότε πετυχαίνει ατμόσφαιρα, δημιουργεί ένταση!

Παίζουν: Κόλιν Φάρελ («Μεγαλέξανδρος»), Τζέιμι Φοξ, Γκονγκ Λι («Αντίο Παλλακίδα μου»), Ναόμι Χάρις, Κιάραν Χιντς.

Κάποια γραφεία διανομής, κυρίως τα μικρά, δεν μπορούν να εξασφαλίσουν έγκαιρα τις κόπιες και δυσκολεύονται να παρουσιάσουν τις ταινίες τους στις δημοσιογραφικές προβολές. Αλλα αδυνατούν να πληρώσουν το κόστος μιας τέτοιας προβολής! Πάντως, αρκετές φορές, η δουλιά μας γίνεται μετ' εμποδίων.

Η ταινία «Σε Χαμηλή Πτήση» δεν παίχτηκε στους δημοσιογράφους. Βέβαια, μας κάλεσαν σε μια «πρεμιέρα», όμως, ποιος μπορεί να τρέχει στις πρεμιέρες; Οι οποίες, επιπλέον, γίνονται και σε ώρες που όλοι μας έχουμε άλλες επαγγελματικές ασχολίες.

Τι λέει, λοιπόν, η «Χαμηλή Πτήση»; Αλήθεια, δεν ξέρω τι λέει. Γι' αυτό θα σας πω τι λέει το «δελτίο Τύπου» των εισαγωγέων γι' αυτή. Η ταινία, λοιπόν, αναφέρεται στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και ιδιαίτερα στην είσοδο της Αμερικής σε αυτόν (1917). Οταν κάποιοι Αμερικανοί, από διάφορα σημεία της χώρας, εντάχτηκαν εθελοντικά, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, στην υπηρεσία των συμμάχων, 38 από αυτούς σκέφτηκαν να ...πετάξουν! Η ομάδα τους έμεινε στην ιστορία σαν «Lafayette Escadrille». Και είναι οι πρώτοι πιλότοι στην παγκόσμια ιστορία!

Οι δημιουργοί της ταινίας ισχυρίζονται πως στάθηκαν πιστοί στην αληθινή ιστορία. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια περιπέτεια που βασίζεται σε κάποια αληθινά περιστατικά. Ξέρετε, πρόκειται για μια ακόμα αμερικανική υπερβολή, που κύριο στοιχείο της είναι ο ηρωισμός των ...ηρώων της.

Παίζουν: Τζέιμς Φράνκο, Μάρτιν Χέντερσον, Ζαν Ρενό, Τζένιφερ Ντέκερ, Τόνι Μπιλ, Ντιν Ντέβιλ, Μαρκ Φράιτμαν, κ.ά.