Ο πτέραρχος ε. α. Νίκος Κουρής,επίτιμος αρχηγός ΓΕΕΘΑ και μέχρι το Σεπτέμβρη του 1996 υφυπουργός Εθνικής Αμυνας, καταθέτει την άποψή του για τη σημασία της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Αναφέρεται στη νέα δομή του ΝΑΤΟ σε συνάρτηση με τις τουρκικές επιδιώξεις και τη διεύρυνσή του προς Ανατολάς. Επισημαίνει τον κίνδυνο να περάσουν υπό τουρκική αρμοδιότητα τμήματα του ελληνικού εθνικού χώρου στο Αιγαίο και καλεί την κυβέρνηση να κρατήσει ανυποχώρητη στάση και να αφήσει σε εκκρεμότητα το θέμα της νέας δομής αντί να δεχτεί βλαπτικές για τα εθνικά συμφέροντα ρυθμίσεις.

Συγκεκριμένα αναφέρει τα παρακάτω:

"Πάγια επιδίωξη της Τουρκίας είναι η αναθεώρηση του status quo στο Αιγαίο.Ενδείξεις της πολιτικής αυτής μπορούμε να ανιχνεύσουμε από την εποχή του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Η "μάχη του Αιγαίου" στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, με πρόσχημα τη βελτίωση του συστήματος διοικήσεως και ελέγχου, της στρατιωτικής οργάνωσης της Συμμαχίας αρχίζει από τη δεκαετία του '60. Παίρνει συγκεκριμένη έκφραση μετά το '74, όταν η χώρα μας προσπάθησε να επανέλθει στην ενοποιημένη στρατιωτική δομή.

Ο Γεώργιος Ράλλης αντιστάθηκε στις προσπάθειες της Τουρκίας, που υποστηριζόταν από τους ηγετικούς κύκλους του ΝΑΤΟ με τη γνωστή πολιτική των ίσων αποστάσεων. Το ίδιο έπραξαν και όλες οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ μέχρι τώρα.

Βασική επιδίωξη της Αγκυρας είναι η κατάργηση των ορίων επιχειρησιακής ευθύνης στο Αιγαίο και η υιοθέτηση ενός νέου σχήματος, με βάση το οποίο οι Τούρκοι στρατιωτικοί διοικητές θα έχουν συνυπευθυνότητα ή και αποκλειστική αρμοδιότητα για την άμυνα τμημάτων του εθνικού μας χώρου στο Αιγαίο.Σ' αυτή την περίπτωση έχουμε ουσιαστικά περιορισμό της εθνικής μας κυριαρχίας,αλλά και απώτερες δυσμενείς επιπτώσεις για τα νόμιμα εθνικά μας συμφέροντα.

Αυτήν την περίοδο που αναθεωρείται το σχήμα διοικήσεως και ελέγχου σε όλη την περιοχή του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, με τάση περιορισμού του αριθμού των στρατηγείων, η Αγκυρα επιδιώκει να πραγματοποιηθεί ό,τι δεν κατάφερε δεκαετίες τώρα. Να καταργηθούν τα όρια στην περιοχή και να αποκτήσει συγκυριαρχία στο Αιγαίο. Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής προτείνει την κατάργηση των τοπικών υποστρατηγείων στη νοτιοανατολική περιοχή και τη μετεγκατάσταση της αεροπορικής ή ναυτικής διοίκησης Μεσογείου από την Ιταλία σε χώρα της Νοτιοανατολικής Πτέρυγας, δηλαδή την Τουρκία!

Επιδιώκει με άλλα λόγια να αναλάβει το ρόλο μεγάλης ΝΑΤΟικής δύναμης, όχι μόνο στην περιοχή μας, αλλά και σε ολόκληρη τη Μεσόγειο. Ανεξάρτητα εάν αυτός ο μαξιμαλιστικός στόχος της Τουρκίας γίνεται ή όχι αποδεκτός και από άλλους ενδιαφερομένους, η θέση της χώρας μας πρέπει να παραμείνει σταθερή: Ιδρυση υποστρατηγείου στην Ελλάδα με σαφή όρια επιχειρησιακής ευθύνης όλο το FIR Αθηνών, ώστε να έχουμε την αποκλειστική ευθύνη άμυνας του εθνικού μας χώρου και των μοναδικών προσβάσεων προς τη νησιωτική Ελλάδα.Το επιχείρημα ότι τα όρια καταργούνται σε όλες τις περιοχές του ΝΑΤΟ δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε αλλαγή θέσης. Οι πολιτικοί περιορισμοί είναι πάντοτε οι κυρίαρχοι, ιδίως όταν δεν πρόκειται για ζητήματα γοήτρου, αλλά αφορούν προάσπιση νομίμου εθνικού συμφέροντος.

Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ στοχεύει, όπως είναι φανερό, στην επιβολή της αμερικανικής επικυριαρχίας και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.Στρατηγικά η διεύρυνση θα μετατοπίσει τη ζώνη του ΝΑΤΟ εγγύτερα προς τη Ρωσία,αποτρέποντάς την έτσι να επιδιώξει να αναλάβει μελλοντικά το ρόλο που διαδραμάτιζε η Σοβιετική Ενωση στην παγκόσμια σκηνή προ του 1990. Οικονομικά η επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς θα συμβάλει στην αύξηση των αμερικανικών εξαγωγών, κυρίως πολεμικού υλικού, που θα δώσει ανάσα ζωής στις υποαπασχολούμενες αμυντικές βιομηχανίες των ΗΠΑ.

Είναι μια εξέλιξη αναπόφευκτη, που δε νομίζω ότι θα πρέπει να μας απασχολήσει ιδιαίτερα στην προσεχή σύνοδο του ΝΑΤΟ. Αλλα είναι τα κρίσιμα θέματα για μας και εκεί πρέπει να παραμείνουμε ανυποχώρητοι. Καλύτερα το ζήτημα της δομής του ΝΑΤΟ στη νοτιοανατολική περιοχή να παραμείνει σε εκκρεμότητα, όπως είναι για μια εικοσιπενταετία τώρα, παρά να δεχθούμε βλαπτικές για τα εθνικά μας συμφέροντα ρυθμίσεις".

Ο ναύαρχος ε.α. Χρήστος Λυμπέρης,μέχρι πέρσι αρχηγός ΓΕΕΘΑ, επίτιμος σήμερα, καταθέτει στο "Ρ" την άποψή του σχετικά με τη σημασία της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ για τα ελληνικά συμφέροντα και κάνει ειδικότερη αναφορά στο θέμα της νέας δομής διοικήσεως του ΝΑΤΟ, επισημαίνοντας τους κινδύνους που εγκυμονούν για την ελληνική εθνική ασφάλεια τα όσα δρομολογούνται.

Συγκεκριμένα αναφέρει τα παρακάτω:

"Οπως γνωρίζετε κατά καιρούς συνέρχονται οι ηγέτες των χωρών της συμμαχίας, προκειμένου να ανταλλάξουν απόψεις επί σοβαρών θεμάτων και να λάβουν αποφάσεις επί αυτών. Μια τέτοια σύνοδος ήταν και αυτή του Ιανουαρίου του 1994, η οποία περιστράφηκε εις το νέο ρόλο του ΝΑΤΟ και εκεί αποφασίστηκε το πρόγραμμα "Συνεταιρισμός για την Ειρήνη" και ο συμπληρωματικός ρόλος της Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης στην ασφάλεια της Ευρώπης.

Με τη νέα Σύνοδο Κορυφής, 8 και 9 Ιουλίου στη Μαδρίτη, από ό,τι έχει γίνει γνωστό μέσω του Τύπου, θα συζητηθούν τα θέματα:

- Ο ρόλος του ΝΑΤΟ με τα σύγχρονα δεδομένα. Η επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς.

- Η συνεργασία - συνεταιρισμός με τη Ρωσία και άλλες χώρες.

- Και το μείζον θέμα της νέας δομής διοικήσεως.

Προκειμένου να εκτιμήσουμε τη σημασία για την Ελλάδα της νέας Συνόδου Κορυφής θα πρέπει να αξιολογήσουμε τα θέματα διά τα οποία συγκαλείται η σύνοδος αυτή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλα τα θέματα είναι μείζονος ενδιαφέροντος και αφορούν και την Ελλάδα αμέσως.

Ποιες επιδιώξεις θα έβλεπα για την Ελλάδα μέσα από τη Σύνοδο Κορυφής:

- Πρώτη και κορυφαία επιδίωξις, η ενίσχυση της εθνικής ασφαλείας από την απειλή της Τουρκίας.

- Δεύτερη,ο ρόλος τον οποίο καλείται η Ελλάδα να παίξει στην περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου στο πλαίσιο της συμμαχικής στρατηγικής.

- Τρίτη επιδίωξις θα ήταν η αποδοχή της αρχής από τις χώρες του ΝΑΤΟ τουσεβασμού της ενότητας του αμυντικού χώρου της ηπειρωτικής Ελλάδας και των νήσων.Μια τέτοια αρχή θα περιόριζε την τουρκική βουλιμία.

- Τέταρτη επιδίωξις θα μπορούσε να ήταν η ισορροπία σε επένδυση στρατηγείων στην Ελλάδα και την Τουρκία.

Ασφαλώς θα υπάρχουν και άλλες επιδιώξεις, τι βλέπω όμως:

- Πρώτον,ότι οι ΗΠΑ θα διεκδικήσουν και πάλι ηγετικό ρόλο στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και ειδικότερα στη Μεσόγειο.

- Δεύτερον,η Ευρώπη θα εξακολουθήσει να παίζει συμπληρωματικό ρόλο για την ασφάλειά της.

- Τρίτον, βλέπω να ασκούνται πιέσεις προς την πλευρά της Ελλάδας, προκειμένου να επιδείξει ευελιξία εις το θέμα νέας διοικήσεως του ΝΑΤΟ, η οποία διοίκηση κατά πάσα πιθανότητα θα ικανοποιεί, αν όχι συνολικά, σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό τους πολιτικούς στόχους της Τουρκίας στο Αιγαίο.

Για να είμαι σαφής, εφόσον δε γίνεται σεβαστή η αρχή της ενότητας του αμυντικού χώρου μεταξύ ηπειρωτικής Ελλάδας και νήσων, υφίσταται ζημιά στα εθνικά μας συμφέροντα.

Με όλα αυτά δε θέλω να πω ότι τόσο το υπουργείο Εξωτερικών όσο και το υπουργείο Αμυνας δεν καταβάλλουν έντονες προσπάθειες για προώθηση των εθνικών επιδιώξεων. Δυστυχώς, μια ιστορία του παρελθόντος, να παρουσιαζόμαστε στο τέλος υποχωρητικοί έναντι των πιέσεων,επιτρέπει την επανάληψη τέτοιων πιέσεων προς την πλευρά της Ελλάδας.

Εις το βιβλίο μου "ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΚΑΙ ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ ΚΡΙΣΕΩΝ", σελ. 221 - 222, αναφέρομαι ότι μια επιδίωξη που θα μπορούσε να θέσει η Ελλάδα στη Σύνοδο Κορυφής είναι η εγγύηση της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών - μελών από πλευράς συμμαχίας έναντι οιασδήποτε απειλής, χωρίς καμία επιφύλαξη και εξειδίκευση".

Ηδη η ελληνική εθνική κυριαρχία στο Αιγαίο βρίσκεται υπό διαρκή αμφισβήτηση όχι μόνο από την Τουρκία, αλλά και από τους ίδιους τους Αμερικανούς και τα όργανα του ΝΑΤΟ.

Η νέα δομή του ΝΑΤΟ, όποτε αυτή οριστικοποιηθεί, απλά θα έρθει να βάλει τη σφραγίδα στα όσα έχουν δρομολογηθεί. Συγκεκριμένα, το Αιγαίο για τα αμερικανονατοϊκά επιτελεία αποτελεί "γκρίζα περιοχή",περιοχή με ασαφές καθεστώς κυριαρχίας. Τα αμερικανικής έμπνευσης Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), που προωθεί ο ΓΓ του ΝΑΤΟ Ξ. Σολάνα,δεν είναι τίποτε άλλο παρά η φόρμουλα επιβολής της τουρκικής συγκυριαρχίας στο Αιγαίο υπό υψηλή επικυριαρχία των Αμερικανών. Μια τέτοια εξέλιξη θα σημάνει περιορισμό της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο.

Για να είμαστε σαφείς, αυτό που τίθεται υπό αμφισβήτηση δεν είναι το ποιος θα έχει την εποπτεία, την επιχειρησιακή ευθύνη στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, απλά των διεθνών υδάτων στο Αιγαίο και του διεθνούς εναέριου χώρου, αλλά μέσω αυτής συνολικά του Αιγαίου, περιλαμβανομένων και τμημάτων της ελληνικής επικράτειας,όπως ελληνικών νησιών και προσβάσεων σε αυτά από την ηπειρωτική Ελλάδα.

Τυχόν λοιπόν αποδοχή των ΜΟΕ, όπως αυτό της αμοιβαίας ενημέρωσης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για τις πτήσεις των μαχητικών στο Αιγαίο, θα οδηγούσε στο οξύμωρο σχήμα η Ελλάδα να ενημερώνει την Τουρκία για τις πτήσεις των ελληνικών μαχητικών, π. χ. προς τη Ρόδο, με αντάλλαγμα την ενημέρωση εκ μέρους της Τουρκίας για τις πτήσεις των τουρκικών μαχητικών από τα τουρκικά παράλια π. χ. προς την Κρήτη, μέσω πάντα περιοχών του Αιγαίου που υπάγονται στην ελληνική δικαιοδοσία. Επίσης το μέτρο για πτήσεις των μαχητικών χωρίς να φέρουν οπλισμό ουσιαστικά θα σήμαινε αφοπλισμό - παροπλισμό της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας,αφού θα παραιτούνταν από το νόμιμο δικαίωμα και υποχρέωση που έχει για την περιφρούρηση του ελληνικού εθνικού χώρου. Ακόμα και η συζήτηση γύρω από αυτό το θέμα οδηγεί σε παραδοχή των αμερικανοτουρκικών θέσεων περί ασαφούς καθεστώτος στο Αιγαίο.

Με βάση αυτά, η βήμα προς βήμα προσαρμογή της Ελλάδας στο νέο δόγμα για το ρόλο και την αποστολή του ΝΑΤΟ, που έχει ήδη δρομολογηθεί σε στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο, με την αναδιάρθρωση του όλου του πλέγματος εξάρτησης με βάση τα δεδομένα της "νέας τάξης πραγμάτων", αποτελεί στην ουσία μια άνευ όρων παράδοση της χώρας, που περιορίζει την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας και υποθηκεύει το μέλλον της.

Το ΝΑΤΟ, ο ιμπεριαλιστικός αυτός οργανισμός, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, στράφηκε στην αναζήτηση της νέας του ταυτότητας, δημιούργησε νέες "απειλές", για να διευρύνει τα όρια δράσης του. Οι νέοι στόχοι που θέτει, επιβάλλουν ταυτόχρονα νέα δομή και νέο δόγμα επιχειρησιακής λειτουργίας.

Η επιτροπή αμυντικού σχεδιασμού του ΝΑΤΟ, το Δεκέμβρη του 1992,αποφάσισε την κατάργηση της παλιάς δομής. Με βάση τη νέα δομή συγκροτούνται πολυεθνικές, ευέλικτες δυνάμεις ταχείας επέμβασης και καταργούνται οι επιμέρους εθνικές περιοχές επιχειρησιακής ευθύνης,με τη δημιουργία ενός "εύκαμπτου" οργανωτικού σχήματος. Την κύρια ευθύνη την έχει ο ανώτατος ΝΑΤΟικός διοικητής της περιοχής - στην περίπτωση της Νότιας Πτέρυγας ο Αμερικανός ή Ιταλός διοικητής της Νεάπολης της Ιταλίας - ενώ στους διοικητές των υποστρατηγείων, όπως του υπό ίδρυση στη Λάρισα, μένουν περιορισμένες αρμοδιότητες, στα πλαίσια πάντα της ενιαίας περιοχής του διοικητή της Νεάπολης της Ιταλίας. Ο διοικητής αυτός μπορεί να μεταβιβάζει τον επιχειρησιακό έλεγχο σε αέρα και θάλασσα, κατά περίπτωση σε Ιταλό, Ελληνα και Τούρκο αξιωματικό. Αυτό σημαίνει ενιαίο αμυντικό χώρο Ελλάδας - Τουρκίας!

Φτάνουμε, λοιπόν, στο σημείο, με βάση τη νέα δομή του ΝΑΤΟ, όπως αυτή έχει δρομολογηθεί, να δημιουργείται ένα ασαφές καθεστώς,στο οποίο κάποιος τρίτος μπορεί να μεταβιβάζει τον επιχειρησιακό έλεγχο ad hoc σε Ελληνες ή Τούρκους στρατιωτικούς διοικητές.

Το καθεστώς αυτό χαρακτηρίζεται, από γνωρίζοντες από τα μέσα τα πράγματα, "Δούρειος Ιππος" για την προώθηση των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο, αφού το στρατηγείο της Νάπολης θα μπορεί, κατά περίπτωση, να μεταβιβάζει τον επιχειρησιακό έλεγχο όλων των συμμαχικών δυνάμεων - ελληνικών και τουρκικών - που δρουν στο Αιγαίο σε Ελληνες ή Τούρκους στρατιωτικούς διοικητές, που σημαίνει ότι ενδεχομένως τα ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και οι προσβάσεις προς αυτά, θα ελέγχονται και από Τούρκους,δηλαδή θα έχουμε μια κατάσταση όπου "ο λύκος φυλάει τα πρόβατα".

Κείμενα - επιμέλεια: Κυριάκος ΖΗΛΑΚΟΣ

Η περίοδος της διαρκούς εκκρεμότητας, που άρχισε με τη Συμφωνία Ρότζερς του 1980, περί επανένταξης της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, από το οποίο είχε αποχωρήσει στο 1974, λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, δίνει τη θέση της σε μια νέα κατάσταση ακόμα πιο επικίνδυνη. Η συμφωνία επανένταξης του 1980 άφηνε σε εκκρεμότητα το θέμα της επαναλειτουργίας του στρατηγείου της Λάρισας, λόγω των τουρκικών αντιρρήσεων σε σχέση με τα όρια ευθύνης του.

Μέχρι το 1974 το στρατηγείο της Λάρισας, αντίστοιχα και αυτό της Σμύρνης, κάλυπτε επιχειρησιακά όλον τον ελληνικό εθνικό χώρο στο Αιγαίο και τις προσβάσεις σε αυτό, το σύνολο του ελληνικού FIR. Δηλαδή, τα εθνικά όρια ταυτίζονταν με τα όρια επιχειρησιακής ευθύνης των στρατηγείων. Ομως, μετά το 1980 η Τουρκία δε δέχτηκε την επαναφορά στο προηγούμενο καθεστώς, αυτό εξάλλου θα ήταν σαν να παραιτείται από τις επεκτατικές της βλέψεις.

Ολα αυτά τα χρόνια το στρατηγείο της Λάρισας παράμενε ανενεργό, επειδή δεν καθορίστηκαν τα όρια ευθύνης του στο Αιγαίο, εξαιτίας των τουρκικών διεκδικήσεων. Πάγια ελληνική θέση, στα πλαίσια, βέβαια, του εγκλωβισμού της στη ΝΑΤΟική λογική, ήταν η κάλυψη όλου του ελληνικού εθνικού χώρου από το ΝΑΤΟικό στρατηγείο της Λάρισας. Είναι σαφές πως το πρόβλημα αυτό υπάρχει μόνο στα πλαίσια της "συμμαχίας", η επανένταξη στην οποία το γέννησε.Γιατί, θα ήταν αδιανόητο εκτός ΝΑΤΟ μια χώρα, να διεκδικεί, να έχει την ευθύνη του εναέριου χώρου πάνω από τα νησιά και τη θάλασσα μιας άλλης χώρας.

Σύμφωνα με την ελληνική θέση, για να δημιουργηθούν τα δύο ΝΑΤΟικά στρατηγεία στη Λάρισα, χερσαίο και αεροπορικό, πρέπει η περιοχή ευθύνης των Ελλήνων στρατιωτικών διοικητών, που θα εδρεύουν στη Λάρισα, να εκτείνεται σε όλο το Αιγαίο, δηλαδή να καλύπτει όχι μόνο τον εθνικό χώρο που καταλαμβάνει σχεδόν 50% του όλου χώρου του Αιγαίου, αλλά και τις προσβάσεις, θαλάσσιες και εναέριες, που οδηγούν από την ηπειρωτική χώρα προς τα νησιά και το αντίστροφο. Αυτό, βέβαια, ποτέ δεν έγινε αποδεκτό και έτσι κόλλησαν και τα στρατηγεία.

Αντί, λοιπόν, οι κυβερνήσεις, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, να ακολουθήσουν μια πολιτική απεμπλοκής από το φαύλο κύκλο αυτής της καταστροφικής λογικής, παγιδεύτηκαν στη δρομολόγηση διαδικασιών, με στόχο τη λειτουργία των στρατηγείων. Ωστόσο, με την υλοποίηση της νέας δομής του ΝΑΤΟ και την υποβάθμιση των υποστρατηγείων υπέρ του στρατηγείου της Νάπολης η διαμάχη για τον επιχειρησιακό έλεγχο είναι πλέον χωρίς αντικείμενο.

Μια τέτοια ρύθμιση περνάει από το παράθυρο τις τουρκικές διεκδικήσεις, αφού καθιερώνει καθεστώς συγκυριαρχίας Ελλάδας και Τουρκίας σε όλο το Αιγαίο υπό την υψηλή κυριαρχία των Αμερικανών, που κατευθύνουν το στρατηγείο της Νάπολης. Ο,τι, λοιπόν, δεν έγινε με διαπραγματεύσεις, με Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης και με τόσα άλλα μέσα μπορεί να προωθηθεί με έμμεσο τρόπο με τη σταδιακή εφαρμογή της νέας δομής του ΝΑΤΟ.

Η νέα στρατηγική του ΝΑΤΟ έχει δύο βασικούς άξονες. Ο ένας είναι η "κατάκτηση" των χωρών που ανήκαν στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας και ο άλλος η εδραίωση του ρόλου του ΝΑΤΟ ως παγκόσμιου χωροφύλακα του ιμπεριαλισμού. Ο πρώτος ήδη έχει ξεκινήσει να εφαρμόζεται, με τη διείσδυσή του στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, ενώ πιο δειλά είναι, προς το παρόν τουλάχιστον, τα βήματά του προς τα κράτη που προήλθαν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης.

Η διείσδυση αυτή γίνεται είτε μέσω της διεύρυνσης, δηλαδή της απευθείας ένταξης στο ΝΑΤΟ των χωρών αυτών, είτε μέσω του λεγόμενου "Συνεταιρισμού για την Ειρήνη",δηλαδή της στρατιωτικής συνεργασίας του ΝΑΤΟ με χώρες του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας. Ο δεύτερος άξονας της νέας στρατηγικής του ΝΑΤΟ, αυτός του παγκόσμιου χωροφύλακα, έχει αρχίσει να εδραιώνεται και στο πλαίσιο αυτό υπάγεται και η μετατροπή του ΟΗΕ σε μηχανισμό νομιμοποίησης του επεμβατικού ρόλου του ΝΑΤΟ.

Για τους σκοπούς αυτούς του ΝΑΤΟ η στρατιωτική προετοιμασία έχει ήδη αρχίσει. Στρατιωτικές ασκήσεις με σενάρια επιβολής της "νέας τάξης" με τη συμμετοχή ΝΑΤΟικών χωρών και χωρών πρώην μελών του Συμφώνου της Βαρσοβίας έχουν γίνει ρουτίνα. Στις ασκήσεις αυτές εντάχτηκαν σταδιακά ακόμα και χώρες όπως η Ουκρανία, που προέρχονται από τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, πράγμα που αποκαλύπτει ότι στόχος του ΝΑΤΟ είναι η δημιουργία ενός ασφυκτικού κλοιού γύρω από τη σημερινή Ρωσία. Μια τέτοια άσκηση πραγματοποιείται τις μέρες αυτές για πρώτη φορά στο έδαφος της Ουκρανίας.

Επικουρική των αμερικανονατοϊκών σχεδίων είναι και η συμφωνία ΝΑΤΟ - Ρωσίας,που έρχεται σε εφαρμογή του νέου επιθετικού δόγματος του ΝΑΤΟ. Αντανακλά την προσπάθεια του ΝΑΤΟ να στραφεί απερίσπαστο στον πραγματικό του εχθρό, που είναι οι ίδιοι οι λαοί. Εξ ου και η νέα "ευέλικτη" στρατιωτική δομή του με τη συγκρότηση των μονάδων ταχείας επέμβασης και τη σταδιακή αντικατάσταση των στρατών των χωρών - μελών του από μισθοφορικά τάγματα.

Η ελληνική κυβέρνηση δε μένει αμέτοχη σε όλα αυτά, αντίθετα εμπλέκει όλο και πιο βαθιά τη χώρα και δε διστάζει να προβάλλει την παγίδευση της Ελλάδας στα ΝΑΤΟικά πλοκάμια σαν "μονόδρομο", με πρόσχημα τον ανταγωνισμό που υπάρχει με την Τουρκία. Μετατρέπουν έτσι το ΝΑΤΟ, και τους Αμερικανούς, σε επικυρίαρχο στην περιοχή. Και όλα αυτά γνωρίζοντας ότι τα σχέδια της "συμμαχίας" είναι εκ προοιμίου επιζήμια για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Γνωρίζουν πολύ καλά, το ομολογούν εξάλλου, ότι στα σχέδια του ΝΑΤΟ περιλαμβάνεται και αυτό της επιβολής στο Αιγαίο μιας ειρήνης τύπου Βοσνίας, δηλαδή στρατιωτική παρουσία του ΝΑΤΟ, ακόμα επέμβαση αν χρειαστεί, στο όνομα της διασφάλισης της ειρήνης.