Η περίοδος της διαρκούς εκκρεμότητας, που άρχισε με τη Συμφωνία Ρότζερς του 1980, περί επανένταξης της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, από το οποίο είχε αποχωρήσει στο 1974, λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, δίνει τη θέση της σε μια νέα κατάσταση ακόμα πιο επικίνδυνη. Η συμφωνία επανένταξης του 1980 άφηνε σε εκκρεμότητα το θέμα της επαναλειτουργίας του στρατηγείου της Λάρισας, λόγω των τουρκικών αντιρρήσεων σε σχέση με τα όρια ευθύνης του.

Μέχρι το 1974 το στρατηγείο της Λάρισας, αντίστοιχα και αυτό της Σμύρνης, κάλυπτε επιχειρησιακά όλον τον ελληνικό εθνικό χώρο στο Αιγαίο και τις προσβάσεις σε αυτό, το σύνολο του ελληνικού FIR. Δηλαδή, τα εθνικά όρια ταυτίζονταν με τα όρια επιχειρησιακής ευθύνης των στρατηγείων. Ομως, μετά το 1980 η Τουρκία δε δέχτηκε την επαναφορά στο προηγούμενο καθεστώς, αυτό εξάλλου θα ήταν σαν να παραιτείται από τις επεκτατικές της βλέψεις.

Ολα αυτά τα χρόνια το στρατηγείο της Λάρισας παράμενε ανενεργό, επειδή δεν καθορίστηκαν τα όρια ευθύνης του στο Αιγαίο, εξαιτίας των τουρκικών διεκδικήσεων. Πάγια ελληνική θέση, στα πλαίσια, βέβαια, του εγκλωβισμού της στη ΝΑΤΟική λογική, ήταν η κάλυψη όλου του ελληνικού εθνικού χώρου από το ΝΑΤΟικό στρατηγείο της Λάρισας. Είναι σαφές πως το πρόβλημα αυτό υπάρχει μόνο στα πλαίσια της "συμμαχίας", η επανένταξη στην οποία το γέννησε.Γιατί, θα ήταν αδιανόητο εκτός ΝΑΤΟ μια χώρα, να διεκδικεί, να έχει την ευθύνη του εναέριου χώρου πάνω από τα νησιά και τη θάλασσα μιας άλλης χώρας.

Σύμφωνα με την ελληνική θέση, για να δημιουργηθούν τα δύο ΝΑΤΟικά στρατηγεία στη Λάρισα, χερσαίο και αεροπορικό, πρέπει η περιοχή ευθύνης των Ελλήνων στρατιωτικών διοικητών, που θα εδρεύουν στη Λάρισα, να εκτείνεται σε όλο το Αιγαίο, δηλαδή να καλύπτει όχι μόνο τον εθνικό χώρο που καταλαμβάνει σχεδόν 50% του όλου χώρου του Αιγαίου, αλλά και τις προσβάσεις, θαλάσσιες και εναέριες, που οδηγούν από την ηπειρωτική χώρα προς τα νησιά και το αντίστροφο. Αυτό, βέβαια, ποτέ δεν έγινε αποδεκτό και έτσι κόλλησαν και τα στρατηγεία.

Αντί, λοιπόν, οι κυβερνήσεις, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, να ακολουθήσουν μια πολιτική απεμπλοκής από το φαύλο κύκλο αυτής της καταστροφικής λογικής, παγιδεύτηκαν στη δρομολόγηση διαδικασιών, με στόχο τη λειτουργία των στρατηγείων. Ωστόσο, με την υλοποίηση της νέας δομής του ΝΑΤΟ και την υποβάθμιση των υποστρατηγείων υπέρ του στρατηγείου της Νάπολης η διαμάχη για τον επιχειρησιακό έλεγχο είναι πλέον χωρίς αντικείμενο.

Μια τέτοια ρύθμιση περνάει από το παράθυρο τις τουρκικές διεκδικήσεις, αφού καθιερώνει καθεστώς συγκυριαρχίας Ελλάδας και Τουρκίας σε όλο το Αιγαίο υπό την υψηλή κυριαρχία των Αμερικανών, που κατευθύνουν το στρατηγείο της Νάπολης. Ο,τι, λοιπόν, δεν έγινε με διαπραγματεύσεις, με Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης και με τόσα άλλα μέσα μπορεί να προωθηθεί με έμμεσο τρόπο με τη σταδιακή εφαρμογή της νέας δομής του ΝΑΤΟ.