Ποιος ήταν ο χαρακτήρας του αγώνα του ΔΣΕ; Σε ποιες συνθήκες έδρασαν οι μαχητές του; Ποια ήταν η κινητήρια δύναμη; "Τέλειωσε", άραγε, ο εμφύλιος;

Αρκετά κατατοπιστικό είναι το παρακάτω απόσπασμα από την ομιλία του Χ. Φλωράκη:

"Ηταν, είπε, ένας αγώνας βαθιά πατριωτικός, δημοκρατικός και αντιιμπεριαλιστικός.

Ενας αγώνας που είχε σαν στόχο την αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας, της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας.

Αλλωστε αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, μόνο ένας τέτοιος αγώνας μπορούσε να αναδείξει τις αναρίθμητες μαζικές ηρωικές πράξεις του Δημοκρατικού Στρατού.

Μόνο άνθρωποι που πίστευαν σε υψηλά ιδανικά και αξίες, μπορούσαν να παλεύουν σε απερίγραπτα δύσκολες συνθήκες, να αντιμετωπίζουν υπέρτερες δυνάμεις και να περιφρονούν ακόμα και αυτόν το θάνατο.

Και ήταν πραγματικά απερίγραπτα δύσκολες οι συνθήκες.

Ηταν ένας αγώνας άνισος από κάθε άλλον προηγούμενο.

Οι μαχητές και οι μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού πολέμησαν χωρίς μέτωπο και μετόπισθεν σε μια ερημωμένη γη. Δεν υπάρχει ανάλογο παράδειγμα, τουλάχιστον στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες της χώρας μας.

Ολα τα χωριά είχαν εκκενωθεί. Γύρω στις 800 χιλιάδες κατοίκους τους ξεσπίτωσαν, τους υποχρέωσαν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, το σπίτι τους και το χωράφι τους. Τους κατοίκους αυτούς, άλλους τους είχαν μεταφέρει στις πόλεις και άλλους στα ξερονήσια.

Το γεγονός αυτό πέραν των άλλων είχε σαν συνέπεια ο Δημοκρατικός Στρατός να στερηθεί της δυνατότητας εφοδιασμού, εφεδρειών, συμπαράστασης και άλλων πολλών. Ολα τα προβλήματα: Στρατολογία, οπλισμός, πυρομαχικά, επιμελητεία κλπ. λύνονταν μόνο με τη μάχη".

"Τον ηρωισμό, την αντοχή και αυτοθυσία του Δημοκρατικού Στρατού την ομολογούσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ακόμα και οι αντίπαλοί του.

Ο Ευάγγελος Αβέρωφ γράφει: "Αυτοί που βγήκαν στο βουνό επέδειξαν πίστη ακλόνητη και εξαιρετικόν πνεύμα αυτοθυσίας".

Και ο στρατηγός Τσακαλώτος αναφέρει: "Μια αντικειμενική κρίσις θα μας δώσει την εντύπωσιν ότι οκτώ οπλοπολυβόλα ίσως και δυο όλμοι σταμάτησαν δυο ταξιαρχίες, 26 πυροβόλα και ανάλογον αεροπορίαν".

Νομίζω πως οι ομολογίες αυτές αποδείχνουν κατά τον πιο έγκυρο τρόπο το χαρακτήρα του Δημοκρατικού Στρατού και το ψυχικό μεγαλείο του μαχητή και της μαχήτριας του Δημοκρατικού Στρατού".

"Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, συνέχισε ο Χ. Φλωράκης, αυτός ο τρίχρονος αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού, είναι σ' όλους μας γνωστό, τέλειωσε με ήττα.

Η στρατιωτική όμως ήττα του Δημοκρατικού Στρατού δε σήμαινε ούτε μπορούσε να σημαίνει την οριστική ήττα και το τέλος του λαϊκού κινήματος.

Η ήττα αυτή ήταν μια φάση στην πορεία του αντιιμπεριαλιστικού δημοκρατικού κινήματος.

Και στην επαναστατική πορεία υπάρχουν πισωγυρίσματα, υπάρχουν σταθμοί και αλλαγές, αλλά η πορεία συνεχίζεται.

Γι' αυτό και οι υπεύθυνοι και "νικητές" του εμφυλίου πολέμου δε σταματούν τις προσπάθειές τους να ανακόψουν αυτήν την πορεία και να εκμηδενίσουν το λαϊκό κίνημα.

Χαρακτηριστικό της προσπάθειας αυτής είναι και το γεγονός ότι ενώ ο εμφύλιος πόλεμος στρατιωτικά έληξε το 1949, τα έκτακτα εμφυλιοπολεμικά μέτρα (Γ ψήφισμα, ν. 509 κλπ. ) διατηρήθηκαν μέχρι το 1975, δηλαδή 26 ολόκληρα χρόνια.

Ακόμα το εθνικό χάσμα του εμφυλίου πολέμου ("πατριώτες" - "συμμορίτες") έκλεισε το 1989, ύστερα από 40 χρόνια.

Αυτό δε σημαίνει ότι παραιτήθηκαν από τις προσπάθειές τους.

Αρκετοί ακόμα εμφυλιοπολεμικοί νόμοι διατηρούνται. Καινούριοι τρόποι εφευρίσκονται.

Οπως π. χ. ο νόμος που απαγορεύει τον επαναπατρισμό πολιτικών προσφύγων που δεν είναι Ελληνες το γένος.

Σήμερα με άλλα μέσα και μέθοδες προσπαθούν να συντρίψουν το λαϊκό κίνημα, με αντιδημοκρατικούς νόμους, με την ένταση της ιδεολογικής επίθεσης, τον αυταρχισμό και άλλα κατασταλτικά μέτρα", κατέληξε.

"Αγαπητοί φίλοι, είπε μπαίνοντας στο κυρίως θέμα της ομιλίας του ο Χ. Φλωράκης, μια που η σημερινή εκδήλωση είναι αφιερωμένη στα 50 χρόνια από την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού θα ήταν παράλειψη να μην κάμει κανένας μια ιστορική αναδρομή της περιόδου εκείνης.

Πολύ περισσότερο που πολλές είναι οι ομοιότητες ανάμεσα στο τότε και το σήμερα, στο 1946 και το 1996.

Τότε τη γερμανική κατοχή την είχε διαδεχτεί η βρετανική.

Η δημοκρατία και η ελευθερία κρίνονταν από τις εγγλέζικες ξιφολόγχες και τις παρακρατικές οργανώσεις.

Σήμερα στον τόπο μας είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός το "μεγάλο αφεντικό".

Σήμερα η δημοκρατία και ελευθερία κρίνεται από τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ, των Βρυξελλών και της νέας τάξης.

Το ΕΑΜ και το ΚΚΕ από το 1942 ακόμα διακήρυσσαν και υπεράσπιζαν τη θέση για ομαλή δημοκρατική εξέλιξη και την εξασφάλιση του δικαιώματος του ελληνικού λαού να αποφασίσει με ελεύθερες εκλογές για το πολιτικό του μέλλον.

Αντίθετα οι Βρετανοί με την ντόπια αντίδραση και το παλάτι προετοιμάζονταν να επιβάλουν την κυριαρχία τους".

Και δίνοντας ένα χαρακτηριστικό στοιχείο για την εποχή, ο ομιλητής, αναφέρθηκε στο τηλεγράφημα της 19ης Μάη 1944 του τότε υπουργού των Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας, Ιντεν,προς τον πρωθυπουργό Τσόρτσιλ.

Ο Ιντεν ανάμεσα στα άλλα έγραφε:

"Εχει πολύ μεγάλη πολιτική σημασία να μην επιτραπεί στο ΕΑΜ να καταλάβει την εξουσία στην Ελλάδα τη στιγμή που θα αποχωρήσουν οι Γερμανοί. Το μόνο μέτρο που θα είχε αποφασιστική σημασία θα ήταν η έγκαιρη άφιξη βρετανικών δυνάμεων. Είναι λοιπόν σημαντικό να μπορούν να επιλεγούν τώρα οι αναγκαίες βρετανικές δυνάμεις έτσι ώστε να μπορούν να σταλούν στην Ελλάδα αμέσως μόλις φανεί ότι αποχωρούν οι Γερμανοί".

Το τηλεγράφημα αυτό, σημείωσε ο Χ. Φλωράκης, αποκαλύπτει πως οι Βρετανοί ακόμα από τον καιρό της γερμανοϊταλικής κατοχής επεξεργάζονταν τα σχέδια για να εξασφαλίσουν τον έλεγχο και την κυριαρχία τους στη χώρα μας μετά την απελευθέρωση. Πως την επιδίωξη αυτή σχεδίαζαν να την εξασφαλίσουν ακόμα και με στρατιωτική επέμβαση.

Αυτά εξηγούν και το γεγονός ότι τις υπογραφές που έβαλαν στις συμφωνίες Λιβάνου - Καζέρτας - Βάρκιζας τις καταπάτησαν κατά τον πιο ωμό τρόπο.

"Με αυτό, συνέχισε, δε σημαίνει ότι δικαιώνεται ιστορικά η συμμετοχή του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στις συμφωνίες αυτές. Απλώς θέλουμε να υπογραμμίσουμε την προσήλωση της μιας πλευράς στη συμφιλίωση και ομαλότητα και της άλλης στην παραβίαση αυτών των συμφωνιών".

Ο ομιλητής έκανε στη συνέχεια μία εκτενή αναφορά στο τι ακολούθησε τις συμφωνίες του Λιβάνου και αργότερα της Βάρκιζας. Στο γεγονός ότι ακολούθησε όχι η ομαλή δημοκρατική εξέλιξη, ούτε η δικαίωση της Εθνικής Αντίστασης του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και η αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας.

"Εκείνο που κυριάρχησε, τόνισε, ήταν ένα όργιο μοναρχοφασιστικής τρομοκρατίας σ' όλη τη χώρα.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που συγκέντρωσαν οι απεσταλμένοι του ΟΗΕ από τις 12.2.1945 που άρχισε να ισχύει η Συμφωνία της Βάρκιζας μέχρι και τις εκλογές(31.3.1946) η τρομοκρατία που επέβαλαν σε ολόκληρη τη χώρα οι βρετανικές αρχές κατοχής και οι ντόπιοι συνεργάτες τους εκφράστηκε μόνο σε συλλήψεις πολιτών 85 χιλιάδων περίπου και σε 2.289 δολοφονίες ανδρών και γυναικών.

Ανάλογοι είναι οι βασανισμοί, οι λεηλασίες, οι βιασμοί και οι καταστροφές σπιτιών και καταστημάτων.

Η πραγματική κατάσταση βέβαια υπήρξε τραγικά χειρότερη από αυτή που περιγράφουν οι απεσταλμένοι του ΟΗΕ".

Στο σημείο αυτό ο Χ. Φλωράκης αναφέρθηκε στους ανιστόρητους εκείνους που κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα:

"Παρά ταύτα, είπε, υπάρχουν ακόμα και σήμερα ορισμένοι καλοθελητές οι οποίοι κόπτονται δήθεν για το λαϊκό κίνημα και ενώ γνωρίζουν ποια κόλαση είχαν επιβάλει στο λαό οι Εγγλέζοι και οι ντόπιοι συνεργάτες τους, δε διστάζουν να καταλογίζουν στο ΕΑΜ και το ΚΚΕ ως ιστορικό λάθος την ένοπλη αντίσταση.

Και θέλουν να αγνοούν οι κύριοι αυτοί πως όταν οι άνθρωποι αναγκάζονται να επιλέξουν ανάμεσα στον εξανδραποδισμό και στον αγώνα, επιλέγουν τον αγώνα, όποιο και αν πρόκειται να είναι το τίμημα του αγώνα αυτού.

Αυτό διδάσκει η ιστορία της πάλης των λαών.

Ακόμα και η αστική τάξη στις αρχές της εμφάνισής της, όταν ήταν ακόμα προοδευτική είχε διακηρύξει: "Οταν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα στα δεσμά, τις αλυσίδες και στα όπλα διαλέγεις πάντα το δεύτερο και όχι το πρώτο"".

"Η βρετανική επέμβαση, συνέχισε, με την ντόπια αντίδραση είχαν κηρύξει μονομερώς τον πόλεμο εναντίον των μαχητών και οπαδών της Εθνικής Αντίστασης και οι ΕΑΜικές και οι άλλες πατριωτικές δυνάμεις ή όφειλαν να αντισταθούν ή να υποταχθούν. Προτίμησαν το δρόμο του αγώνα, το μόνο δρόμο της ένοπλης αντίστασης. Δεν υπήρχε άλλος!".

Το χειροκρότημα στην αίθουσα και έξω απ' αυτήν ήρθε να επαυξήσει την εκτίμηση καθώς ο επίτιμος Πρόεδρος του ΚΚΕ συνέχιζε: "Δεν ήταν ο Δημοκρατικός Στρατός που γέννησε τον εμφύλιο, αλλά ήταν ο εμφύλιος που γέννησε το Δημοκρατικό Στρατό. Προϋπήρξε ο μονόπλευρος εμφύλιος πόλεμος και μετά δημιουργήθηκε ο ΔΣΕ.

Αυτή είναι η πραγματικότητα και η ιστορική αλήθεια, φίλοι και σύντροφοι. Και όσο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο πολύ φαντάζει αυτή η αλήθεια.

Ο Δημοκρατικός Στρατός πάλεψε σε έναν εμφύλιο που οι ίδιοι οι Βρετανοί ιμπεριαλιστές με την ντόπια αντίδραση τον άναψαν για να ανακόψουν τις λαϊκοδημοκρατικές εξελίξεις στη χώρα, να συντρίψουν το λαϊκό κίνημα, να ματαιώσουν την εκπλήρωση των οραμάτων της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και να δέσουν την Ελλάδα στην ιμπεριαλιστική τους αλυσίδα.

Για όλους αυτούς τους λόγους ο τρίχρονος αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού ήταν ένας αγώνας πέρα για πέρα δίκαιος".

Με μία ακόμα σύνδεση του χρέους που άφησε πίσω του ο ανολοκλήρωτος αγώνας των μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ, με τη σημερινή πραγματικότητα, έκλεισε την ομιλία του ο Χ. Φλωράκης. Είπε χαρακτηριστικά:

"Καμιά διέξοδος, κανένα μέλλον δεν υπάρχει στο δρόμο του συμβιβασμού και της υποταγής.

Μοναδική διέξοδος είναι ο δρόμος της αντίστασης, ο δρόμος του αγώνα.

Τα τελευταία γεγονότα, ο μεγαλειώδης ξεσηκωμός της αγροτιάς, η αποφασιστικότητά της, η καθολική συμμετοχή της, η εξάπλωση του αγώνα και σ' άλλα κοινωνικά στρώματα φανερώνουν ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι διατεθειμένοι να ανεχτούν άλλο αυτήν την κατάσταση και επιλέγουν το δρόμο του αγώνα.

Μεγάλες είναι οι δυσκολίες, αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, σήμερα.

Δίπλα όμως στις δυσκολίες υπάρχουν και δυνατότητες.

Δυνατότητες, που πηγάζουν από τη φύση των προβλημάτων, από τον πόθο και την αγωνιστική ιστορία του λαού μας.

Από το γεγονός ότι υπάρχουν δυνάμεις και πριν απ' όλα ότι υπάρχει ένα κομμουνιστικό κόμμα συμπαραστάτης και συνεπής υπερασπιστής των λαϊκών συμφερόντων.

Το πρόβλημα σήμερα είναι να γίνει συνείδηση σ' όλους τους εργαζόμενους ότι δε φτάνει να παλεύει κανένας ενάντια στις συνέπειες της πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση.

Εκείνο που χρειάζεται είναι η πάλη να στοχεύει για να αλλάξει ριζικά η όλη πολιτική.

Να γίνει συνείδηση ότι ο δρόμος που λύνει το πρόβλημα αυτό είναι ο δρόμος της συσπείρωσης και συμμαχίας όλων των αντιιμπεριαλιστικών και αντιμονοπωλιακών δυνάμεων.

Ο δρόμος που οδηγεί στην οικοδόμηση ενός μεγάλου και ισχυρού λαϊκού μετώπου, ικανού να αλλάξει την πορεία της χώρας και να υλοποιηθούν τα ανεκπλήρωτα οράματα του Δημοκρατικού Στρατού.

Ο γιορτασμός των 50 χρόνων από την ίδρυσή του ας αποτελέσει ενίσχυση του χρέους όλων των παλιών και νέων συντρόφων και φίλων να παλέψουν με όλες τις δυνάμεις για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου, για να θριαμβεύσουν τα οράματα του λαού μας".

Στη σχέση του "τότε" και του "τώρα" αναφέρθηκε στο δεύτερο μέρος της ομιλίας του ο Χ. Φλωράκης. Η παράθεση είναι αποκαλυπτική:

"Στα 1946 που άρχισε ο εμφύλιος, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν είχε ούτε ένα προγεφύρωμα στα Βαλκάνια.

Ο βρετανικός ιμπεριαλισμός είχε χάσει την Αλβανία και τη Γιουγκοσλαβία και κινδύνευε να χάσει και την Ελλάδα.

Σήμερα 50 χρόνια μετά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει εισβάλει στρατιωτικά και πολιτικά στα Βαλκάνια και από χρόνια στην Ελλάδα.

Σήμερα ο ελληνικός λαός δοκιμάζεται από μια διπλή επίθεση, ευρωπαϊκή και αμερικανική, η οποία προσβάλλει την εθνική ανεξαρτησία και απειλεί τις κοινωνικές κατακτήσεις του, όπως ακριβώς και το 1946.

Και σήμερα τα "κόμματα εξουσίας" είναι σταθερά προσανατολισμένα όχι στην εξυπηρέτηση των πραγματικών συμφερόντων του ελληνικού λαού, αλλά προς τις Βρυξέλλες και προς την Ουάσιγκτον, δηλαδή σε κέντρα που απεργάζονται δεινά για το λαό μας, προκειμένου να προχωρήσει η επιβολή της "νέας τάξης".

Ετσι αναγορεύσαμε προστάτες και ρυθμιστές των εθνικών μας προβλημάτων τις ΗΠΑ. Αναγορεύσαμε τη συμφωνία του Μάαστριχτ οικονομικό σύνταγμα της χώρας μας. Κριτήριο για κάθε αίτημα των εργαζομένων δεν είναι το αν αυτό είναι δίκαιο ή όχι, αλλά το αν είναι σε αρμονία με τις αποφάσεις του Μάαστριχτ ή όχι.Και στο όνομά του έχουμε όλα τα βάρη να πέφτουν στους εργαζόμενους, στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους και τα κέρδη στην πλουτοκρατία.

Εχουμε περικοπή των ασφαλιστικών και άλλων κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και νέα προνόμια και φοροαπαλλαγές στους μεγαλοεπιχειρηματίες και πολυεθνικές.

Το ΚΚΕ έγκαιρα είχε προειδοποιήσει πως ψήφος στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ θα σημαίνει συνέχιση της ίδιας γνωστής πολιτικής.

Οτι παρά τις διακηρύξεις και προεκλογικές υποσχέσεις, η κυβέρνηση Σημίτη θα συνεχίσει την ίδια πολιτική και μάλιστα πιο σκληρή και αντιλαϊκή.

Ο προϋπολογισμός για το 1997 και μια σειρά άλλα μέτρα της κυβέρνησης Σημίτη, η αυταρχική συμπεριφορά και η στάση του ίδιου του Σημίτη, η κοινωνική αναλγησία βεβαιώνουν του λόγου το αληθές".

Κατάμεστη η Αίθουσα Συνεδρίων. Πουθενά θέση. Ακόμη και στους διαδρόμους δεν "έπεφτε καρφίτσα". Ακόμη και μπροστά στη σκηνή, δεξιά και αριστερά, κυρίως νεολαίοι. Το ακροατήριο, κάθε ηλικίας. Πάρα πολλοί οι νέοι - μαθητές, σπουδαστές, φοιτητές, εργάτες. Πλήθος κι η γενιά της Αντίστασης, άνδρες και γυναίκες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Ανδρες και γυναίκες, που επέζησαν μυρίων δεινών, ως επιβεβαίωση της δύναμης της ίδιας της ζωής, αλλά και της ζωοδότρας δύναμης των αγώνων του ανθρώπου για ανθρωπιά και αξιοπρέπεια. Για λευτεριά, ανεξαρτησία και προκοπή του τόπου και του λαού. Στην "πλημμυρισμένη" αίθουσα, εκτός από τη Γενική Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα,τον Ορέστη Κολοζώφ,κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του Κόμματος και μέλος του ΠΓ της ΚΕ, διακρίναμε παλιότερα και νεότερα στελέχη του Κόμματος, διακεκριμένους εκπροσώπους του δημοσιογραφικού κόσμου, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των Γραμμάτων και των Τεχνών, εκπροσώπους αντιστασιακών οργανώσεων κ.ά.

Ο τρίχρονος αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού ήταν ένας αγώνας πέρα για πέρα δίκαιος. Ενας αγώνας βαθιά πατριωτικός, δημοκρατικός, αντιιμπεριαλιστικός. Αγώνας που είχε σαν στόχο την αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας, της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας.

Η στρατιωτική ήττα του Δημοκρατικού Στρατού δε σήμαινε ούτε μπορούσε να σημαίνει την οριστική ήττα και το τέλος του λαϊκού κινήματος. Η ήττα αυτή ήταν μία φάση στην πορεία του αντιιμπεριαλιστικού δημοκρατικού κινήματος. Και στην επαναστατική πορεία υπάρχουν πισωγυρίσματα, υπάρχουν σταθμοί και αλλαγές, αλλά η πορεία συνεχίζεται.

Οπως τότε έτσι και σήμερα μοναδική διέξοδος είναι ο δρόμος της αντίστασης, ο δρόμος του αγώνα.

Αλήθειες απλές, αλήθειες βγαλμένες από τη ζωή ανθρώπων που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του λαϊκού κινήματος και ταυτόχρονα αλήθειες που πατάνε γερά στην επιστημονική ανάλυση της ιστορικής πραγματικότητας, έτσι που να κάνουν αδύνατη την εξιστόρηση μόνο από την πλευρά των νικητών, έτσι που να εξοπλίζουν το λαϊκό κίνημα με συμπεράσματα χρήσιμα στις μάχες που βρίσκονται μπροστά.

Αλήθειες παρούσες στην προχτεσινή εκδήλωση για τα 50χρονα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, που συνέδεαν ως κόκκινη κλωστή τους παρόντες μεταξύ τους και ταυτόχρονα ήταν το νήμα σύνδεσής τους με το περιεχόμενο της ομιλίας του επίτιμου Προέδρου του ΚΚΕ, Χαρίλαου Φλωράκη,μέρος της οποίας αποτελούν και παραθέτουμε:

Ξύνουμε πληγές μιλώντας 50 χρόνια μετά για τον εμφύλιο; Ο Χ. Φλωράκης ξεκαθάρισε ως προς αυτό λέγοντας: "Ο εμφύλιος πόλεμος είναι φοβερά σκληρός και γεμάτος από δραματικές στιγμές, ένας πόλεμος που πολέμησε ο ένας τον άλλο και που ματωθήκαμε όλοι.

Με το γιορτασμό των 50 χρόνων του ΔΣΕ δεν πάμε να ξύσουμε πληγές που αναπόφευκτα ανοίγει ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στο λαό.

Στόχος μας είναι να κεντρίσουμε τις μνήμες των επιζώντων του αγώνα εκείνου, να συμβάλουν στην ιστορική μελέτη, στην εξαγωγή των συμπερασμάτων, πράγμα αναγκαίο για το τώρα και το μέλλον.

Να μάθει η καινούργια γενιά πως ο ελληνικός λαός πάντα απέρριπτε τους ξένους επικυρίαρχους και πάλευε για την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, της δημοκρατίας, χωρίς να λογαριάζει κόπους και θυσίες.

Να εκλαϊκευτεί η πίστη και αφοσίωση των μαχητών του ΔΣΕ στο δίκιο του αγώνα τους.

Στον αγώνα για μια Ελλάδα δίχως ξένους κυρίαρχους, για μια Ελλάδα λεύτερη και δημοκρατική, για μια Ελλάδα της προκοπής και της προόδου".

Τι είναι αυτό που κάνει τις αναφορές στο Δημοκρατικό Στρατό να συγκινούν περισσότερο από κάθε άλλη αναφορά σε πλευρές της σύγχρονης ιστορίας του τόπου; Μια εξήγηση έδωσε ο ίδιος ο Χ. Φλωράκης ανεβαίνοντας στο βήμα:

"Πέρασαν, είπε, 50 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ. Σε όσους έζησαν τα γεγονότα εκείνης της εποχής, τους φαίνεται σαν χτες.

Θες ο ανείπωτος ηρωισμός και η αυτοθυσία των μαχητών του ΔΣΕ;

Θες οι σκηνές που αναδείχνουν μεγαλόπρεπα τη δύναμη των ιδανικών και οραμάτων για μια Ελλάδα εθνικά κυρίαρχη και δημοκρατική;

Η, το γεγονός ότι τα οράματα που φλόγιζαν τις καρδιές των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού, τα οράματα για την απαλλαγή της χώρας από την ξενική εξάρτηση και τη δημιουργία μιας πραγματικά δημοκρατικής Ελλάδας, είναι επίκαιρα;

Ολα αυτά μαζί διατηρούν τις μνήμες εκείνου του αγώνα ζωντανές".

Εσμιξαν το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον, τα ανεκπλήρωτα ιδανικά και οράματα του χτες με τους αγώνες του σήμερα για ένα καλύτερο αύριο, για την Ελλάδα της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, για την Ελλάδα της ειρήνης, της δημιουργίας και της σοσιαλιστικής προοπτικής. Η ΚΕ του ΚΚΕ τίμησε την Κυριακή το απόγευμα, στην Αίθουσα Συνεδρίων στον Περισσό τα 50 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ. Τίμησε τη γενιά της αντίστασης και του αγώνα, τη γενιά που δε γονάτισε, που δεν υποτάχτηκε, που δεν παραδόθηκε, τη γενιά που είπε όχι στον εξανδραποδισμό του ανθρώπου, που προτίμησε να βγει με το ντουφέκι στο κλαρί, γιατί "το αληθινό μπόι του ανθρώπου μετριέται με τη λευτεριά", όπως έλεγε και ο ποιητής. Η ΚΕ του ΚΚΕ τίμησε την πραγματική Ελλάδα, την Ελλάδα που μεγαλούργησε στο παρελθόν, ανεξαρτήτως της τροπής που πήραν τα πράγματα, και που αποτελεί λαμπρή παρακαταθήκη για να θυμίζει στη σημερινή και στις επόμενες γενιές ποιο είναι το χρέος τους. Το ανεκπλήρωτο χρέος.

Λόγω πληθώρας ύλης, το αφιέρωμα για τα 50χρονα του ΔΣΕ αναβάλλεται για αύριο