Στη σχέση του "τότε" και του "τώρα" αναφέρθηκε στο δεύτερο μέρος της ομιλίας του ο Χ. Φλωράκης. Η παράθεση είναι αποκαλυπτική:

"Στα 1946 που άρχισε ο εμφύλιος, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν είχε ούτε ένα προγεφύρωμα στα Βαλκάνια.

Ο βρετανικός ιμπεριαλισμός είχε χάσει την Αλβανία και τη Γιουγκοσλαβία και κινδύνευε να χάσει και την Ελλάδα.

Σήμερα 50 χρόνια μετά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει εισβάλει στρατιωτικά και πολιτικά στα Βαλκάνια και από χρόνια στην Ελλάδα.

Σήμερα ο ελληνικός λαός δοκιμάζεται από μια διπλή επίθεση, ευρωπαϊκή και αμερικανική, η οποία προσβάλλει την εθνική ανεξαρτησία και απειλεί τις κοινωνικές κατακτήσεις του, όπως ακριβώς και το 1946.

Και σήμερα τα "κόμματα εξουσίας" είναι σταθερά προσανατολισμένα όχι στην εξυπηρέτηση των πραγματικών συμφερόντων του ελληνικού λαού, αλλά προς τις Βρυξέλλες και προς την Ουάσιγκτον, δηλαδή σε κέντρα που απεργάζονται δεινά για το λαό μας, προκειμένου να προχωρήσει η επιβολή της "νέας τάξης".

Ετσι αναγορεύσαμε προστάτες και ρυθμιστές των εθνικών μας προβλημάτων τις ΗΠΑ. Αναγορεύσαμε τη συμφωνία του Μάαστριχτ οικονομικό σύνταγμα της χώρας μας. Κριτήριο για κάθε αίτημα των εργαζομένων δεν είναι το αν αυτό είναι δίκαιο ή όχι, αλλά το αν είναι σε αρμονία με τις αποφάσεις του Μάαστριχτ ή όχι.Και στο όνομά του έχουμε όλα τα βάρη να πέφτουν στους εργαζόμενους, στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους και τα κέρδη στην πλουτοκρατία.

Εχουμε περικοπή των ασφαλιστικών και άλλων κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και νέα προνόμια και φοροαπαλλαγές στους μεγαλοεπιχειρηματίες και πολυεθνικές.

Το ΚΚΕ έγκαιρα είχε προειδοποιήσει πως ψήφος στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ θα σημαίνει συνέχιση της ίδιας γνωστής πολιτικής.

Οτι παρά τις διακηρύξεις και προεκλογικές υποσχέσεις, η κυβέρνηση Σημίτη θα συνεχίσει την ίδια πολιτική και μάλιστα πιο σκληρή και αντιλαϊκή.

Ο προϋπολογισμός για το 1997 και μια σειρά άλλα μέτρα της κυβέρνησης Σημίτη, η αυταρχική συμπεριφορά και η στάση του ίδιου του Σημίτη, η κοινωνική αναλγησία βεβαιώνουν του λόγου το αληθές".