Ο τρίχρονος αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού ήταν ένας αγώνας πέρα για πέρα δίκαιος. Ενας αγώνας βαθιά πατριωτικός, δημοκρατικός, αντιιμπεριαλιστικός. Αγώνας που είχε σαν στόχο την αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας, της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας.

Η στρατιωτική ήττα του Δημοκρατικού Στρατού δε σήμαινε ούτε μπορούσε να σημαίνει την οριστική ήττα και το τέλος του λαϊκού κινήματος. Η ήττα αυτή ήταν μία φάση στην πορεία του αντιιμπεριαλιστικού δημοκρατικού κινήματος. Και στην επαναστατική πορεία υπάρχουν πισωγυρίσματα, υπάρχουν σταθμοί και αλλαγές, αλλά η πορεία συνεχίζεται.

Οπως τότε έτσι και σήμερα μοναδική διέξοδος είναι ο δρόμος της αντίστασης, ο δρόμος του αγώνα.

Αλήθειες απλές, αλήθειες βγαλμένες από τη ζωή ανθρώπων που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του λαϊκού κινήματος και ταυτόχρονα αλήθειες που πατάνε γερά στην επιστημονική ανάλυση της ιστορικής πραγματικότητας, έτσι που να κάνουν αδύνατη την εξιστόρηση μόνο από την πλευρά των νικητών, έτσι που να εξοπλίζουν το λαϊκό κίνημα με συμπεράσματα χρήσιμα στις μάχες που βρίσκονται μπροστά.

Αλήθειες παρούσες στην προχτεσινή εκδήλωση για τα 50χρονα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, που συνέδεαν ως κόκκινη κλωστή τους παρόντες μεταξύ τους και ταυτόχρονα ήταν το νήμα σύνδεσής τους με το περιεχόμενο της ομιλίας του επίτιμου Προέδρου του ΚΚΕ, Χαρίλαου Φλωράκη,μέρος της οποίας αποτελούν και παραθέτουμε: