Στη λιτά, αλλά καλαίσθητα και λειτουργικά διαμορφωμένη σκηνή της αίθουσας των συνεδρίων, την Κυριακή το βράδυ, ξετυλίχτηκαν διά του λόγου, της εικόνας, του μελισμένου στίχου πενηντάχρονες μνήμες της νεότερης ιστορίας του τόπου μας. Μνήμες ακριβές, του αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας,του αγώνα αξιοπρέπειας των καλύτερων και γενναιότερων παιδιών του λαού μας. Μνήμες ενός αγώνα, που ριζώνει στο '21 και εμπνέεται από το λόγο αγωνιστών σαν τον Μακρυγιάννη, με απόσπασμα από τα "Απομνημονεύματα", του οποίου άνοιξε το καλλιτεχνικό, οπτικοακουστικό πρόγραμμα της εκδήλωσης ο Βασίλης Κολοβός.Απόσπασμα που "εισήγαγε" στην ομιλία του επίτιμου Προέδρου του ΚΚΕ, Χαρίλαου Φλωράκη,για να "δεθεί" στη συνέχεια με το τραγούδι του ΔΣΕ, "Βροντάει ο Ολυμπος και πάλι" από τη Χορωδία της ΠΕΑΕΑ, ενώ στην οθόνη προβάλλονταν ντοκουμέντα για το πώς φτάσαμε στο ΔΣΕ.

Τα μάτια των μεγάλων σε ηλικία γέμισαν δάκρυα. Τα μάτια των νεολαίων "φωτιά" υπόσχεσης για νέους αγώνες για το καλό του τόπου και του λαού. Τα μάτια και οι καρδιές "φλογίζονταν" από εικόνες του σκληρού, με τεράστιες δυσκολίες, άνισου αγώνα των μαχητών και μαχητριών στη ρημαγμένη, από τον κατακτητή και έπειτα από τους εισβολείς "συμμάχους" Αγγλοαμερικανούς και τους ντόπιους υπηρέτες τους, Ελλάδα. Ο "Ορκος" του μαχητή του ΔΣΕ, που διάβασε ο νέος ηθοποιός Χαράλαμπος Αρώνης,προκάλεσε ρίγος συγκίνησης και καταιγιστικά χειροκροτήματα, που διέκοπταν την ανάγνωση του "Ορκου". Οι εικόνες στην οθόνη, πλαισιωμένες με αφήγηση, περιέγραφαν έναν αγώνα που δε χωρά εύκολα σε λέξεις.

Στο φιλμ που παρουσιάστηκε, αποκαλύφθηκε η τεράστια, συγκινητική συμβολή των γυναικών στον αγώνα του ΔΣΕ. Συγκλονιστικές ήταν οι διηγήσεις τριών αγωνιστριών, που ξαναζούσαν μέσα από τις μνήμες τους τα χρόνια εκείνα που κατέθεταν την τρυφερή νιότη τους και την ίδια τη ζωή τους. Οι διηγήσεις των γυναικών ήταν τρανή απόδειξη ότι ο αγώνας τους ήταν "προσκύνημα" στην ίδια τη ζωή. Μα και οι άλλες εικόνες από αρχειακό υλικό του ΚΚΕ ζωντάνεψαν τις αγωνιστικές "καταθέσεις" του ελληνικού λαού. Εικόνες, που "ανανεώνουν" τον "όρκο" για νέους αγώνες που χρειάζονται και δε σταματούν ποτέ για ένα λαό που θέλει να ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο, όχι για τους λίγους, αλλά για όλους.

Οι θύμισες "βροντοφώναζαν" μέσα από το βουβό ακροατήριο, μέχρι να 'ρθει η ώρα να τις συνεγείρει η "Κυρά των αμπελιών" του Γιάννη Ρίτσου,διά της συνταρακτικής, λυρικής ερμηνευτικής δύναμης, απαγγελίας της Αλέκας Παϊζη.Ισως μόνο η Α. Παϊζη, φίλη, συναγωνίστρια, κρατούμενη και εκείνη όπως και ο Ρίτσος σε κολαστήρια όπως της Μακρονήσου, μπορούσε να δώσει φωνή στο αίσθημα του ποιητή όταν έγραφε το "Αγιασθήτω", δίνοντας και όρκο να τιμά (και με το έργο του) τους αγωνιστές του λαού μας. Το συναισθηματικά φορτισμένο από την απαγγελία της Παϊζη κλίμα, ελευθέρωσε ο Στέφανος Ψαραδάκος με το αντάρτικο τραγούδι "Σαν ατσάλινο τείχος". "Αχ, πατρίδα, είσαι γεννημένη από πεθαμένους",ήταν ένας από τους στίχους ενός ποιήματος που απάγγειλε με δραματικό καημό ο Βασίλης Κολοβός,για να τον διαδεχτούν το τραγούδι "Ηρωες" από τον Στ. Ψαραδάκο και ολόκληρο το ακροατήριο, άλλοι στίχοι, εξίσου δραματικοί που απήγγειλε ο Χαράλαμπος Αρώνης. Κι άλλοι στίχοι, ειπωμένοι με το δραματικό δυναμισμό του Βασίλη Κολοβού, που θύμιζαν: "Ο Κόζακας κι οι αντρειωμένοι του κρατάν το λόγο τους/ κι εμείς τους... καρτεράμε", ενώ η οθόνη "μαρτυρούσε" τα τυραννισμένα σήμερα Βαλκάνια, αλλά και κινητοποιήσεις του λαού μας, των αγροτών, της εργατιάς, των απόμαχων της δουλιάς, της μαθητικής και φοιτητικής νεολαίας.

Η περήφανη συγκίνηση και τα χαμόγελα ελπίδας από τη μαζική παρουσία της νιότης φώτιζαν όλη την αίθουσα, επιβεβαιώνοντας ότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Οτι οι αγώνες θα συνεχίζονται όσο υπάρχουν άνθρωποι που ονειρεύονται. Αλλωστε υπόσχεση αγώνα δόθηκε με το δυνατό χειροκρότημα στη φράση του Βασ. Κολοβού "αυτή τη βραδιά τιμής για τον ΔΣΕ, πρέπει να τη μεταφέρουμε στους δρόμους του αγώνα",με την οποία έκλεισε η ελπιδοφόρα αυτή εκδήλωση.