Εφυγες, έτσι χωρίς να προλάβουμε να σου πούμε: Αντίο φίλε. Εφυγες, χωρίς να προλάβουμε να σου πούμε ότι μας έλειψε το χαμόγελό σου, το χιούμορ σου, η ανθρωπιά σου, η συναδελφικότητά σου, οι συμβουλές σου. Εφυγες χωρίς εμείς, οι νεότεροι, να προλάβουμε να σου πούμε πόσα σου χρωστούμε. Κι αυτό έγινε Γιάννη, διότι παρ' όλα τα σημάδια της τρομερής αρρώστιας που κάθισαν πάνω στο ευχάριστο πρόσωπό σου και το αλλοίωσαν, τελικά δε θέλαμε να το πιστέψουμε. Απίστευτος ο θάνατος μοιάζει. Οταν βγήκες στη σύνταξη μάς φάνηκε σαν φάρσα. Μια φάρσα που μόνον εσύ ήσουν ικανός να κάνεις. Τόσο νέος, τόσο κεφάτος, τόσο δροσερός να είσαι συνταξιούχος; Αστεία πράγματα, δικά σου τεχνάσματα. Κι όμως, ενώ το γραφείο σου άδειο έμενε εσύ δεν έλειπες, η "αύρα" σου, η χρυσή σκόνη της καλοσύνης σου πλανιόταν στο χώρο. Βλέπαμε τη μικρή, κόκκινη γραφομηχανή σου, ξεσκέπαστη, σκονισμένη, μεταχειρισμένη, μελαγχολική, κουρασμένη από την καθημερινή γραφή. Και λέγαμε, για να παρηγορηθούμε, ίσως: ε, αύριο πρωί - πρωί ο Γιάννης θα 'ναι εδώ. Ησουν πρωινός. Πολύ πρωινός δεν ήσουν;

Εφυγες Γιάννη για τα καλά, και εμείς, οι πιο παλιοί στο "Ριζοσπάστη", μείναμε άναυδοι. Ούτε να δακρύσουμε δεν είμαστε σε θέση, αφού καλέ μας φίλε, δεν πιστεύαμε ότι έφυγες πώς να δακρύσουμε, πώς να θρηνήσουμε, πώς να αναπολήσουμε, πώς να νοσταλγήσουμε; Κοιτούσε ο ένας τον άλλον με αμηχανία. Λες να είναι αλήθεια, λες να είναι ένα παιχνίδι από το τρομερό αυτό το πειραχτήρι; Η γραφομηχανή, μοιάζει αταίριαστη και... ετερόκλητη πλάι στον υπολογιστή, κι όμως, είναι ακόμη εκεί σιωπηλή, με ψυχή. Φαίνεται παλιά, φθαρμένη, πειραγμένη και πικραμένη ένα τελευταίο Ετερόκλητο περιμένει... Μάταια αναμονή.

Εφυγες Γιάννη, σαν ένας έφηβος που δε γέρασε ποτέ, που απότομα και απρόβλεπτα αποφάσισε να αναπαυτεί. Είναι μακριά τα Χανιά της Κρήτης που σε γέννησαν και που σε παίρνουν για πάντα κοντά τους. Είναι μακριά και δε θα 'ρθουμε όλοι. Δεν μπορούμε. Αλλωστε, Γιάννη, πονούμε. Γεωγραφικά, τα Χανιά, απέχουν πολύ. Το γραφείο σου, η καρέκλα σου, το τασάκι σου, η μυρωδιά σου, η πληθωρική αλλά τόσο χαριτωμένη παρουσία σου είναι κοντά. Είναι δίπλα μας, απέναντί μας. Νοερό ταξίδι, βουτιά στο παρελθόν αποτολμούμε. Τι να πούμε;