Ενότητα σκέψης και δράσης

Παίρνοντας μέρος στον διάλογο πιστεύω ότι ο ελληνικός λαός αργά ή γρήγορα θα αντισταθεί. Σωστά εκτιμάει το σχέδιο Προγράμματος ότι ο καπιταλισμός φθάνοντας στο τελευταίο του στάδιο τον Ιμπεριαλισμό τα 'φαγε τα ψωμιά του. Η ελπίδα για ανατροπή αυτής της άθλιας κατάστασης που ζούμε είναι Κόκκινη και σωστά λέμε ότι η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ. Οταν εκτιμάμε και καλά κάνουμε πως η κατάσταση δεν πάει άλλο, πρέπει να δούμε πώς θα χτιστεί, πώς θα περπατήσει στη ζωή το ΑΝΤΙΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΛΗΣ.

Για μένα όλη η ουσία βρίσκεται εδώ, αν θέλετε πρέπει να είναι στην ημερήσια διάταξη της δουλιάς των κομμουνιστών. Πιστεύω ότι πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στο σχέδιο Προγράμματος ή το Πρόγραμμα όταν διαμορφωθεί στο συνέδριο στις κοινωνικές συμμαχίες και τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης. Κινητήριος μοχλός του μετώπου πάλης και αυτό θα πρέπει να φαίνεται έμπρακτα, είναι η Εργατική Τάξη. Γιατί; Το βάρος της ανατροπής της καπιταλιστικής κοινωνίας και η πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης πέφτει στους ώμους της. Η πολιτική της ΕΝΟΤΗΤΑΣ και των ΣΥΜΜΑΧΙΩΝ πιστεύω ότι είναι μόνιμο συστατικό της στρατηγικής και τακτικής του ΚΚΕ.

Η προσπάθεια για ΕΝΟΤΗΤΑ έχει αντικειμενικό χαρακτήρα που πιστεύω ότι έχει ωριμάσει, και στηρίζεται όχι απλώς στη σύμπτωση, αλλά στο ότι τα συμφέροντα της εργατικής τάξης θίγονται άμεσα, το ίδιο με τα συμφέροντα των άλλων κοινωνικών στρωμάτων π.χ. ΑΓΡΟΤΙΑ - ΕΒΕ - ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ - ΝΕΟΛΑΙΑ κ.ά.

Στις σημερινές συνθήκες και παίρνοντας υπόψη και τη διεθνή συγκυρία το μέτωπο των δυνάμεων που έχουν συμφέρον από την εφαρμογή αντιμονοπωλιακών μέτρων και τελικά όφελος από τη δημιουργία του Α - Α - Μ πάλης, στην ουσία εκείνες οι δυνάμεις θα πρέπει να έχουν στην ημερήσια διάταξη της προσοχής τους τη διεύρυνση του μετώπου και την ιεράρχηση των στόχων πάλης του, όπως διαμορφώνονται στο σχέδιο Προγράμματος σελίδα 11 κεφάλαιο 17.

Το Α - Α - Μ πάλης που θα είναι ο κινητήριος μοχλός για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας για να 'ναι αποτελεσματική η πάλη του πρέπει πρώτα πρώτα να στηρίζεται αντικειμενικά στον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης, ρόλος που μπορεί να της ανήκει αλλά και να τον κατακτάει έμπρακτα μέσα από τους ταξικούς αγώνες.

Σήμερα μπορεί να μην είναι ορατοί οι ταξικοί αγώνες εννοώ με τη μορφή και τη μαζικότητα παλαιοτέρων χρόνων όμως αυτό καθ' αυτό δεν αναιρεί την πρωτοπορία της εργατικής τάξης.

Χρειάζεται να μελετήσουμε την πορεία των τελευταίων χρόνων π.χ. ΑΠΟΜΑΖΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ. Εχουμε φθάσει στο σημείο, στις αρχαιρεσίες των σωματείων να ψηφίζει μόνο το 20% των μελών.

Παράδειγμα: παίρνοντας υπόψη τον συσχετισμό δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να καθοριστούν ως άμεσοι στόχοι:

1. Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΥ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ υπέρ των ταξικών δυνάμεων.

2. Μαζικοποίηση των σωματείων που προϋποθέτει την αύξηση της δουλιάς των κομμουνιστών μέσα από τα σωματεία.

Προϋπόθεση για την έκφραση της κοινωνικής συμμαχίας είναι να στηρίζεται και να εκφράζει έμπρακτα τις διαθέσεις και το επίπεδο αυτής της πάλης. Να προβάλει και να εξασφαλίζει το σωστό προσανατολισμό της κοινής δράσης σε συνδυασμό με την προβολή του τελικού στόχου του ΚΚΕ, που για μένα είναι η ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Εμφαση, λοιπόν, στην άσκηση αποτελεσματικής ιδεολογικής πάλης για την περιφρούρηση αλλά και το βάθεμα και προχώρημα στη ζωή των στόχων πάλης του Α - Α - Μ που θα καταλήγει στην κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, δηλ. στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας, στην εξουσία της εργατικής τάξης, της Δικτατορίας του Προλεταριάτου δηλ. της δικτατορίας των πολλών στους λίγους. Είναι αναγκαίο πιστεύω να μελετηθεί η πείρα παλαιοτέρων χρόνων όσον αφορά τις πολιτικές συμμαχίες, και να βγουν τα ανάλογα συμπεράσματα. Να διευκρινιστεί και να το τονίζουμε συνέχεια ότι προσπάθειά μας είναι να απεγκλωβιστεί ο κόσμος που ακολουθεί τα άλλα κόμματα και να επισημάνουμε ότι όσο απεγκλωβίζεται όλο και περισσότερος κόσμος και αδυνατίζουν τα άλλα κόμματα, τότε θα βλέπει άσπρη μέρα αυτός ο λαός.

Επίσης το Κόμμα μας να σταθεί κριτικά όσον αφορά τα ΚΚ της Ευρώπης που αλληθωρίζουν, αλλάζουν τον τίτλο τους, αφαιρούν ή διαγράφουν όρους π.χ. Προλεταριακός Διεθνισμός, απορρίπτουν τις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού, δημιουργούν συγχύσεις και αυταπάτες στον κόσμο. Και δυστυχώς τέτοια κόμματα είναι πολλά στην Ευρώπη.

Ομως για να γίνουν πράξη οι στόχοι και οι κατευθύνσεις του σχεδίου Προγράμματος ή του Προγράμματος όταν διαμορφωθεί στο Συνέδριο χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ.

Αυτό σημαίνει ότι το ΚΚΕ πρέπει να διαφωτίζει, να οργανώνει, να καθοδηγεί τον αγώνα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Τα συνδικάτα δεν είναι σε θέση να διεξάγουν από μόνα τους νικηφόρα τον αγώνα για το σοσιαλισμό. Βέβαια παλεύουν και για οικονομικά και για πολιτικά αιτήματα, δεν μπορούν όμως να καθοδηγήσουν τον πολιτικό αγώνα της εργατικής τάξης, αφού ενώνουν στις γραμμές τους εργάτες με πολύ διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις.

Μόνο το πολιτικό κόμμα της εργατικής τάξης δηλ. το κομμουνιστικό κόμμα - έλεγε ο ΛΕΝΙΝ - είναι σε θέση να συνενώσει, να διαπαιδαγωγήσει και να οργανώσει τέτοια πρωτοπορία του προλεταριάτου και όλης της εργαζόμενης μάζας που μόνο αυτή είναι ικανή να αντιμετωπίσει τις αναπόφευκτες μικροαστικές ταλαντεύσεις, τις παραδόσεις και υποτροπές της επαγγελματικής στενότητας ή των επαγγελματικών προκαταλήψεων στις γραμμές του προλεταριάτου και να καθοδηγήσει ενιαία τη δράση όλου του προλεταριάτου, δηλαδή να το καθοδηγήσει πολιτικά και μέσω αυτού να καθοδηγήσει όλες τις εργαζόμενες μάζες (ΛΕΝΙΝ, Απαντα, τόμος 41, σελ. 3).

Η σοσιαλιστική επανάσταση και η προετοιμασία της απαιτούν συνειδητή δράση της επαναστατικής πρωτοπορίας. Τέτοια συνείδηση δεν μπορούν να διαμορφώσουν αυθόρμητα οι εργατικές μάζες. Χρειάζεται αυτή να εισαχθεί σε αυτές από το ΚΚΕ. Χρειάζεται λοιπόν το κόμμα της εργατικής τάξης να ασχολείται διαρκώς με την πολιτική διαπαιδαγώγηση του προλεταριάτου, έτσι ώστε να ανεβάζει ή να διαμορφώνει στους εργάτες την κομμουνιστική πολιτική συνείδηση, όπως τόνιζε ο ΛΕΝΙΝ.

Το ΚΚ δεν εξασφαλίζει μόνο τη σύνδεση του εργατικού κινήματος με τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, αλλά πρέπει να οργανώσει την εργατική τάξη, το λαό με στόχο τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Το Κόμμα μας εξοπλισμένο με τη γνώση των νόμων της κοινωνικής εξέλιξης και τη μαρξιστική - λενινιστική ιδεολογία γίνεται ικανό να επεξεργάζεται την επαναστατική στρατηγική και τακτική, δηλ. το πολιτικό πρόγραμμα της εργατικής τάξης και του λαού και να καθοδηγεί τον αγώνα για το πέρασμα της πολιτικής εξουσίας από τα χέρια της αστικής τάξης στα χέρια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Ετσι τότε το ΚΚ θα παίζει επάξια το ρόλο του πολιτικού καθοδηγητή της εργατικής τάξης και έτσι θα την οδηγήσει στη νίκη. Γι' αυτό αποστολή όλων μας, σε όλη τη βαθμίδα του Κόμματος, είναι να συνενώνουμε πολιτικά όλους τους εργαζόμενους, όλες τις οργανώσεις προς τον κάθε φορά άμεσο στόχο πάλης, να συντονίζουμε και να καθοδηγούμε τις προσπάθειές τους για την επίτευξη του σκοπού αυτού, αυτό προϋποθέτει και άλλα πράγματα:

1. Να βαθύνουμε στην ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ, όπου εκεί βρίσκεται η μεγάλη δύναμη του Κόμματός μας.

2. Να βαθύνουμε περισσότερο στη θεωρία μας και στους κλασικούς.

3. Με ιδιαίτερη φροντίδα και επιμονή να σκύψουμε στα προβλήματα που γεννιούνται από την ίδια τη ζωή.

4. Να επιμείνουμε αυστηρά στις αρχές μας και ό,τι χαρακτηρίζει τις αρχές συγκρότησης και λειτουργίας των ΚΟΒ. Να επιμείνουμε στην τήρηση του Καταστατικού, γιατί διαφορετικά όσα πούμε και όσα αποφασίζουμε θα μένουν στα χαρτιά.

Να ρίξουμε όλο το βάρος της δουλιάς μας στο μαζικό κίνημα, σήμερα ιδιαίτερα που σαρώνονται τα πάντα από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, τη Συνθήκη του ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ, τη ΛΕΥΚΗ - ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟ που αποφάσισαν πριν από μας για μας.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΑΛΙΜΠΕΡΤΗΣ

ΚΟΒ Κολωνού

Το φόβητρο της "απομόνωσης" και ο κίνδυνος της ενσωμάτωσης

Το Σχέδιο Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου αποτελεί ένα αξιόλογο, θετικό βήμα στην προσπάθεια για τη σφυρηλάτηση της λενινιστικής φυσιογνωμίας του Κόμματός μας. Η αποσαφήνιση του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της επανάστασης οριοθετεί τη στρατηγική μας σε σχέση με τον κίνδυνο αυτονόμησης του αντιμονοπωλιακού αγώνα, από την αναγκαία αντικαπιταλιστική, σοσιαλιστική προοπτική του. Η οριοθέτηση αυτή και η απάλειψη του ξεχωριστού αντιμονοπωλιακού σταδίου του προηγούμενου προγράμματος είναι σύμφωνη με τη λενινιστική ανάλυση για τον ιμπεριαλισμό και αποτελεί λογική κατάληξη της θέσης μας για την οργανική σύνδεση των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης με αυτά των ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Στο Σχέδιο προτείνεται η προσέγγιση αυτού του στρατηγικού στόχου, μέσα από τη συγκρότηση ενός α/α μετώπου, που το κοινωνικό και πολιτικό του εύρος θα ξεπερνά τις κινητήριες δυνάμεις για το σοσιαλισμό. Το κρίσιμο ζήτημα, λοιπόν, είναι, κατά τη γνώμη μου, η διασφάλιση της πολιτικής ηγεμονίας της εργατικής τάξης μέσα σε αυτό το μέτωπο, στη βάση των δικών της, στρατηγικών της συμφερόντων. Ομως ο χαρακτήρας και ο προσανατολισμός του μετώπου κινδυνεύει να ακυρωθεί από μια συγκεκριμένη αντίληψη - ερμηνεία που εμφανίζεται πλέον ανοιχτά και στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου και αντανακλά, κατά τη γνώμη μου, την πίεση που ασκεί η κυρίαρχη ιδεολογία μέσα στις γραμμές μας. Πρόκειται για μια αντίληψη που επισείοντας το φόβητρο της απομόνωσης από την κοινωνική βάση της σοσιαλδημοκρατίας προτείνει ούτε λίγο- ούτε πολύ:

1. Την εκφορά από το Κόμμα ενός "ρεαλιστικού" λόγου, ενός προγράμματος άμεσων λύσεων, αποσυνδεμένων από το στρατηγικό στόχο της σοσιαλιστικής διεξόδου, αφού σύμφωνα με τη συγκεκριμένη αντίληψη η "συζήτηση για τη Δικτατορία του Προλεταριάτου δεν έχει καμιά άμεση και πρακτική σημασία".

Στην ουσία η συγκεκριμένη άποψη μας καλεί, στο όνομα της μη ωρίμανσης του υποκειμενικού παράγοντα και του δυσμενούς σημερινού συσχετισμού δύναμης, να απεμπολήσουμε από τη δράση μας την ανάδειξη της αναγκαιότητας του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, σαν άμεσου πρακτικού καθήκοντος. Η αντίληψη αυτή του αναχωρητισμού ουσιαστικά από την ενεργό δράση για τη σοσιαλιστική προοπτική, η οποία βασίζεται σε μια στατική θεώρηση του υπάρχοντος συσχετισμού δύναμης και οδηγεί στην υποταγή στο δοσμένο συσχετισμό, είναι πολύ παλιά.

Δεκαετίες πριν, ο Λένιν αναγκαζόταν να απαντήσει, πάνω από μια φορά, σε παρόμοιες αντιλήψεις (π.χ. "Για την επανάστασή μας", τ. 45). Η επικράτηση αυτής της λογικής στην ηγεσία ορισμένων κομμουνιστικών κομμάτων οδήγησε στην εδραίωση του αρνητικού συσχετισμού σε μια σειρά χώρες (π.χ. τα αποτελέσματα της έλλειψης εμπιστοσύνης στη δυναμική του εργατικού κινήματος από τις ευρωκομμουνιστικές ηγεσίες).

2. Την απεμπόληση του στόχου της αποδέσμευσης της χώρας από την ΕΕ και την αντικατάστασή του από το στόχο του ταυτόχρονου περάσματος ομάδας χωρών ή ταυτόχρονης διάλυσης όλης της ΕΕ.

Η συγκεκριμένη θέση είναι κατ' αρχήν αποτέλεσμα λειψής κατανόησης του νόμου της "ανισόμετρης ανάπτυξης" και της λενινιστικής θεωρίας για τη "χώρα- αδύνατο κρίκο". Συνιστά αδυναμία ανάλυσης της συγκεκριμένης περιοχής των Βαλκανίων και της Νότιας Ευρώπης, με βάση τα παραπάνω κριτήρια (π.χ. οι σημαντικές διαφορές των Ιταλίας, Βουλγαρίας και Ελλάδας σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο). Συνιστά επίσης αδυναμία κατανόησης του γεγονότος ότι η συσσώρευση του κεφαλαίου εξακολουθεί, παρά την προώθηση της ολοκλήρωσης, να γίνεται στα πλαίσια του εθνικού αστικού κράτους.

Από την άλλη εκφράζει και μια λαθεμένη ανάγνωση των εξελίξεων στο εσωτερικό της ΕΕ που υποβαθμίζει τη δυναμική των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων (π.χ. γερμανοβρετανική σύγκρουση). Ωστόσο οι εξελίξεις των προηγούμενων χρόνων και ιδιαίτερα η πορεία προς τη Διακυβερνητική έρχονται να επιβεβαιώσουν τη λενινιστική θέση σύμφωνα με την οποία οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις αποτελούν δύο κρίκους της ίδιας αλυσίδας.

Η θέση αυτή υποβαθμίζει επίσης την αυτοτελή σημασία του αγώνα και της νίκης σε κάθε χώρα για τη νίκη σε ευρωπαϊκό επίπεδο και την αντιπαραθέτει τεχνητά με την αυτονόητη ανάγκη του ευρωπαϊκού συντονισμού του εργατικού κινήματος.

Το κύριο είναι όμως ότι αποτελεί μια ραφιναρισμένη προσπάθεια ελαχιστοποίησης του εκφυλισμού των α/α στόχων του προγράμματος, που επιχειρεί να ανοίξει το δρόμο σε συνεργασίες κορυφής με πολιτικές δυνάμεις οι οποίες απλά θα αρθρώνουν κάποιες επιμέρους "διαφωνίες" με την πολιτική των μονοπωλίων (π.χ. αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ).

3. Τη μετατροπή του α/α μετώπου, από μέτωπο κοινής πάλης, που θα κατευθύνεται προς την κατάληψη της εξουσίας, σε μια προσπάθεια πολιτικής συνεργασίας κορυφών με στόχο την εφαρμογή ενός ελάχιστου κυβερνητικού προγράμματος, το οποίο θα διαφοροποιείται απλά σε επιμέρους πλευρές της πολιτικής των μονοπωλίων, στα πλαίσια του σημερινού συστήματος.

Πρόκειται για μια θέση που καλλιεργεί αυταπάτες για την υποτιθέμενη δυνατότητα μιας δημοκρατικής κυβέρνησης να κατοχυρώνει μόνιμες και ουσιαστικές λαϊκές κατακτήσεις στα πλαίσια του σημερινού συστήματος, πριν την κατάκτηση της εξουσίας. Η θέση αυτή οδηγεί στην απολυτοποίηση της σημασίας συγκρότησης μιας τέτοιας κυβέρνησης, είτε στη μετριοπαθή εκδοχή της, ανάγει το σχηματισμό της σε αναγκαίο όρο για τη διευκόλυνση του περάσματος στην επαναστατική διαδικασία.

Πρόκειται γενικότερα για μια αντίληψη που υπαινίσσεται ότι μπορούμε να "ξεγελάσουμε" τα μεσαία στρώματα που εκμεταλλεύονται εργατική δύναμη με την άρθρωση ενός στατικού, πλαδαρού, "κοινού" λόγου, ο οποίος θα υπόσχεται τα πάντα σε όλους και θα συγκαλύπτει τις αντικειμενικές διαφορές που υπάρχουν ως προς την επιθυμητή τελική διέξοδο.

Η αντίληψη αυτή προσποιείται επίσης ότι δεν αντιλαμβάνεται τη μονιμότερη δεξιά μετατόπιση της ηγεσίας της ελληνικής και ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, την πλήρη συναίνεσή της στις στρατηγικές επιλογές της ΕΕ, τον ασφυκτικό περιορισμό των περιθωρίων της, ακόμα και για πολιτικούς ελιγμούς.

Πρόκειται, σε τελευταία ανάλυση, για μια αντίληψη που στην ουσία υποτιμά την ανάγκη της σκληρής διαπάλης στο εσωτερικό του μετώπου, για την πολιτική και ιδεολογική ΗΓΕΜΟΝΙΑ της εργατικής τάξης.

Το κρίσιμο ζήτημα για τη θετική έκβαση αυτής της διαπάλης είναι η συμμετοχή του Κόμματός μας στα πλαίσια του μετώπου με τη δική του σημαία, που θα ξεκαθαρίζει όχι μόνο τι χρειάζεται να γκρεμιστεί, αλλά και τι χρειάζεται να χτιστεί, που θα αποσαφηνίζει δηλαδή ότι η υλοποίηση του συνόλου των κύριων στόχων του α/α μετώπου ΑΠΑΙΤΕΙ ΤΗ ΛΥΣΗ της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας.

Αναγκαίος όρος για την επιτυχή σύνδεση του α/α αγώνα με σοσιαλιστική προοπτική είναι και η ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική προετοιμασία της εργατικής τάξης για τη χρησιμοποίηση όλων των ΜΟΡΦΩΝ ΠΑΛΗΣ για την κατάληψη της εξουσίας. ΠΡΙΝ από την εμφάνιση της επαναστατικής κατάστασης.

Απαιτείται επίσης η θεώρηση των στόχων της Θ. 30 σαν ένα ΕΝΙΑΙΟ συνολικό πλαίσιο πάλης που πίσω και έξω από αυτό δε νοείται καμιά κεντρική πολιτική συνεργασία και όχι σαν ένα απλό κατάλογο αιτημάτων στη βάση του οποίου μπορούν επιλεκτικά να συναφθούν διάφορες ελάχιστες συμφωνίες.

Η ιστορία έχει αποδείξει ότι όπου δεν τηρήθηκαν τα παραπάνω, το εργατικό κίνημα και το Κόμμα πλήρωσε τα συγκεκριμένα λάθη με εκατόμβες θυμάτων και στρατηγικές ήττες (π.χ. ΕΑΜ, Χιλή, Πορτογαλία του '76).

Γι' αυτό και το Συνέδριό μας πρέπει να αποσαφηνίσει και να εμπλουτίσει τις θέσεις που αφορούν το πλαίσιο και το περιεχόμενο των στόχων πάλης, καθώς και των σχετικών με το ρόλο της κυβέρνησης του μετώπου. Ιδιαίτερα χρειάζεται να αποσαφηνιστεί η θέση μας ότι το μέτωπο "παλεύει για να αποσπάσει την κυβερνητική εξουσία" (Θ. 31), με τέτοιο τρόπο ώστε να μην είναι ανοιχτή σε ερμηνείες και λογικές αυτονόμησης του α/α/ μετώπου από τη σοσιαλιστική προοπτική, επαναφοράς δηλαδή της λογικής των σταδίων από το παράθυρο!

Οφείλουμε επίσης να εντείνουμε τη μελετητική μας προσπάθεια για τη διερεύνηση κρίσιμων και δύσκολων ζητημάτων του σύγχρονου καπιταλισμού (π.χ. μεταβολές στην ταξική διάρθρωση, στην εποχή όπου η γνώση αποτελεί πλέον άυλο εμπόρευμα). Η προσπάθεια αυτή είναι αναγκαίος όρος για τη θωράκιση και τη διασφάλιση της ταξικής ανεξαρτησίας του Κόμματός μας.

ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Αθήνα

Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε

Σεβόμενος το χώρο του "Ριζοσπάστη" δε θα ασχοληθώ με περιττές θεωρητικές και άλλες χιλιοειπωμένες κουβέντες. Πρακτικά λίγες αναμνήσεις από τη ζωή μου. Επειτα από την κοσμοχαλασιά που ζήσαμε και ζούμε, ψάχνουμε να βρούμε τι μας φταίει. Βασανιζόμαστε και βασανίζουμε και τους άλλους για να τους βοηθήσουμε, δήθεν, να καταλάβουν τι έφταιξε. Μα τι φταίει;

Μήπως, την καλώς ετοιμαζόμενη αντεπανάσταση δεν την έκαναν οι λαογδάρτες για μας όλους τους εργαζόμενους της φτώχειας, για να απολαύσουμε μια καλύτερη ζωή; Αυτό έκαναν και το γευόμαστε τώρα στην πράξη. Μάλιστα, για όσους είναι δυσκολονόητα και δεν τα καταλαβαίνουν όπως εγώ, που είμαι λίγο χοντροκέφαλος και μπουμπούνας, οι ίδιοι αυτοί λαογδάρτες φρόντισαν να μας το δώσουν και γραπτά, μελετώντας, όσο μπορούμε πιο πολύ, να καταλάβουμε και μεις και τα παιδιά μας, όταν θα μεγαλώσουν τα μπράτσα τους και θα ζητήσουν να πιάσουν δουλιά σε μια τέχνη, σε μια επιστήμη για να εξασφαλίσουν το μέλλον τους. Και αυτή ήταν η μεγάλη προσπάθεια που έκαναν και την τύπωσαν σε μια ωραία μπροσούρα πολύ επιμελημένη και τη βάφτισαν ΛΕΥΚΗ ΒΙΒΛΟ.

Ενα ντοκουμέντο που θα μείνει στην ιστορία αθάνατο και θα διδάσκει και τις κατοπινές γενιές για τον παράδεισο που τους μέλλει να ζήσουν και να απολαύσουν. Αυτό το ντοκουμέντο το Κόμμα το αξιοποίησε και εφοδίασε όλες τις οργανώσεις εδώ και στο εξωτερικό.

Σύντροφοι,

Οσοι είστε οργανωμένοι στο Κόμμα ασφαλώς το πήρατε και το διαβάσατε. Ομως, τι από όλα εφαρμόζετε στην πράξη; Πρώτα πρώτα το κυκλοφορήσαμε πλατιά μέσα στον κόσμο; Τους γνωρίσαμε τον κίνδυνο προκειμένου να πάνε στην αγορά εργασίας, ότι όλα όσα γνώριζαν οι γονείς μας, ότι όλα όσα γνώριζαν για πρόσληψη, αμοιβή, δώρα, άδειες, αποζημιώσεις, ακόμη και ΙΚΑ, γιατί όλα αυτά θα ιδιωτικοποιηθούνε; Οτι οι προσλήψεις θα γίνονται με βάση το ωρομίσθιο, χωρίς άδειες, χωρίς δώρα, χωρίς διακοπές και χωρίς ταμείο ανεργίας; Οσο για τις γυναίκες όταν θα μένουν άνεργες θα μπορούν να πιάσουν δουλιά στη γειτόνισσα σαν μπέιμπι - σίτερ, να πλένουν και την μπουγάδα. Εδώ σταματάω γιατί δε σκοπεύω να παραβιάσω ανοιχτά παράθυρα.

Αλήθεια τι γίνανε αυτές οι μπροσούρες; Μοιραστήκανε μέσα στις μάζες, ιδιαίτερα στους νέους που ετοιμάζονται να πιάσουν δουλιά; Πώς θα παντρευτούν, θα κάνουν οικογένεια, παιδιά, πώς θα χτίσουν σπίτι; Δε νομίζω, σύντροφοι, ότι υπάρχει καλύτερο έδαφος για να χτυπήσουμε το κατεστημένο και να κάνουμε χωριό και να χτυπήσουμε όλοι μαζί τους λαογδάρτες.

Νομίζω ότι θα πρέπει να ξανατυπωθεί η Λευκή Βίβλος και να την κυκλοφορήσουμε. Και ένα ακόμη, να μην αφήνουμε υλικό στοιβαγμένο μέσα στις ΚΟΒ και να μένει αναξιοποίητο. Οσο για το "Ριζοσπάστη" θα πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε να τον απλώσουμε μέσα στον κόσμο του μόχθου και της δουλιάς. Ομως, και ο "Ριζοσπάστης" θα πρέπει να διαφοροποιηθεί, να αλλάξει όψη. Να ελαττώσει αν όχι να εξαφανίσει την καθαρεύουσα. Το ξέρουμε ότι σήμερα μεγάλο μέρος των αναγνωστών είναι έτσι, αποτελείται από διανοούμενο προλεταριάτο. Ομως, αυτοί οι γραμματιζούμενοι μπορούν να διαβάσουν τη δημοτική. Εμείς, όμως, με τα γράμματα του δημοτικού, πού να καταλάβουμε το νεολογισμό της καθαρεύουσας. Ασε, που έτσι και μπει ακόμη και καμιά, έστω, και μικρή αύξηση θα υποχρεωθεί να κατεβάσει τα ρολά. Στην εποχή της ΕΔΑ όταν η"ΑΥΓΗ", από μια δραχμή έγινε μιάμιση, είπα ή κόβω το τσιγάρο, ή σταματώ την εφημερίδα. Και έκοψα το τσιγάρο φυσικά. Παρά το γεγονός ότι η "ΑΥΓΗ" τότε έφτανε οκτώ - δέκα σελίδες, διέθετε κι ένα χώρο καθημερινά και δημοσίευε συνέχεια ορισμένα διαλεχτά λογοτεχνικά έργα ντόπια και ξένα και έτσι κρατούσε τον αναγνώστη σε διέγερση και ξεκουραζόταν.

Ο σημερινός "Ριζοσπάστης" με τα μαύρα σεντόνια που μας σερβίρει ιδιαίτερα την Κυριακή, ποιος έχει την αντοχή και το κουράγιο να τα περπατήσει; Μήπως δε θα μπορούσε με μικρότερα κομμάτια από κάθε κεφάλαιο να μας δώσει το περιεχόμενο;

Η γυναίκα μου διαβάζει ένα βιβλίο τη βδομάδα και με κοροϊδεύει που δε με έχει δει να κρατώ βιβλίο στο χέρι, αλλά μόνο το "Ριζοσπάστη", και με το δίκιο της. Εγώ έχω να διαβάσω ένα καλό βιβλίο πριν από τον πόλεμο, μόλις και πρόλαβα και διάβασα τους "Αθλιους" του Βίκτωρος Ουγκό. Ποιος εργαζόμενος μπορεί να διαβάσει βιβλίο και την εφημερίδα κάθε μέρα, άσε που όσο και να μισούμε την τηλεόραση μόνο για τα προγράμματά της, εν τούτοις έχει κι αυτή το μερίδιό της.

Εδώ που τα λέμε, εγώ λόγω επαγγέλματος, ήμουν κουρέας στα 30 χρόνια της δουλιάς, διάβασα την Παγκόσμια Ιστορία της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ. Την ιστορία της ανθρωπότητας, της Ουνέσκο, τους 57 τόμους του Λένιν. Επίσης τους αγόρασα δεύτερη φορά και τους έκανα δώρο στη Νομαρχιακή της Κεφαλονιάς, στη μνήμη των πεσόντων αγωνιστών του Κόμματος στο Αργοστόλι. Αλλά εγώ διαβάζω και τη νύχτα. Τώρα έχω επιφορτιστεί με τα καθήκοντα αντιπροέδρου του Ελληνο - Κουβανικού και κουράζομαι πολύ. Δυο λόγια για τα υλικά του Συνεδρίου.

Στο Πρόγραμμα δεν είδα ούτε μια λέξη ενάντια στο ρεφορμισμό, στη μεγάλη αρρώστια που διαφθείρει και εξαγοράζει και στελέχη ακόμη του Κόμματος, και δεν είναι λίγοι αυτοί που βολεύτηκαν και φτιάχτηκαν, κόβοντας ρόδα μυρωμένα. Εγώ θυμάμαι, το 1938 πήγα στη Σάμη σ' ένα σύντροφο, τον Αποστόλη τον Ρηγάτο, στο χωριό Κουλουράτα, είχε αρκετά χτήματα και χέρσα με τρεχούμενο νερό.

Του είπα να μας έδινε ένα κομμάτι 4 στρέμματα να το καλλιεργήσουμε με ζαρζαβατικά, για οικονομικά του Κόμματος, και μας το 'δωσε, σύντροφος ήταν. Ξεκινούσαμε 10 - 12 νοματαίοι με τις αξίνες στον ώμο, 3 ώρες μακριά. Το καλλιεργήσαμε, εγώ πήγαινα δυο φορές την εβδομάδα και το πότιζα, το νερό διέσχιζε το χωράφι. Τα ζαρζαβατικά τα κουβαλούσα με το γάιδαρο στο χωριό. Τότε είχα κουρείο ανοίξει και τα πουλούσα, έτσι λύναμε τα οικονομικά του Κόμματος. Αυτό έγινε για δυο χρονιές ώσπου ξέσπασε ο πόλεμος. Εδώ σταματώ, πολυλόγησα και παρακαλώ, ας μη παρεξηγηθώ.

Τελειώνοντας, εύχομαι ό,τι καλό μπορεί να προκύψει από το ιστορικό 15ο Συνέδριο.

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΒΑΛΛΙΑΝΑΤΟΣ

Μέλος ΚΟΒ Κυλικιανών Νίκαιας