Μετά το 1990, και καθώς είχαν αρχίσει οι δραματικές ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, δυνάμωσαν και οι διάφορες φωνές περί "ευρωπαϊκής άμυνας" και γενικότερα της "ευρωπαϊκής ταυτότητας". Το γεγονός αυτό ήταν αναμενόμενο και φυσιολογικό, αφού οι νέες "προοπτικές" και "ευκαιρίες", που ανοίγονταν για τον διεθνή ιμπεριαλισμό δυνάμωναν ταυτόχρονα και τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις, ανάμεσα στις ΗΠΑ και τις "μεγάλες δυνάμεις" της ΕΕ, για την εκμετάλλευσή τους. Σχετικά γρήγορα, όμως, οι ΗΠΑ έκαναν αισθητή την κυρίαρχη και πρωτεύουσα θέση τους. Βασικός γι' αυτό μοχλός αποτέλεσε το ΝΑΤΟ και βέβαια, η στρατιωτική μηχανή και υπεροπλία των Αμερικανών.

Στη Σύνοδο Κορυφής της Ρώμης (Νοέμβρης 1991) ο Τζ. Μπους ήταν περισσότερο από σαφής και κατηγορηματικός, πετώντας ουσιαστικά στο τραπέζι των συζητήσεων ένα τελεσίγραφο στους Ευρωπαίους "συμμάχους" του, που έλεγε ότι ή παραδέχονται την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ ή αποσύρονται οι αμερικανικές δυνάμεις από την Ευρώπη. Οι Ευρωπαίοι υποχώρησαν και η "μεταψυχροπολεμική", αμερικανική λογική της "νέας τάξης πραγμάτων" έγινε ακρογωνιαίος λίθος του ΝΑΤΟ. Η Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση (ΔΕΕ) και οι όποιες Κοινές Πολιτικές Αμυνας και Ασφάλειας αποφασιζόταν στην πορεία από την ΕΕ θα βρίσκονταν σε αρμονία με τους προσανατολισμούς και τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ.

Στην αμέσως επόμενη περίοδο, οι ΗΠΑ είχαν τη "δυνατότητα" να αποδείξουν και στην πράξη τα όσα ο Τζ. Μπους υποστήριξε θεωρητικά στη Ρώμη. Η "ευκαιρία" δόθηκε με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Βοσνία. Η αποτελεσματική στρατιωτική επέμβαση και ιδιαίτερα οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί, δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν με επιτυχία, χωρίς τη συμμετοχή και τη βοήθεια των αεροναυτικών δυνάμεων των ΗΠΑ, του αμερικανικού επίγειου, εναέριου και δορυφορικού συστήματος συλλογής και επεξεργασίας πληροφοριών, όπως για παράδειγμα των αντίστοιχων βάσεων των ΗΠΑ στην Ελλάδα (Ακτιο, Σούδα, κλπ.). Γεγονός, που το παραδέχτηκαν - με τον ένα ή άλλο τρόπο - και οι διάφοροι διεκδικούντες την "ευρωπαϊκή ταυτότητα", αφού έφτασαν να ικετεύουν τη συμμετοχή των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων στη Βοσνία.

Η σχετική φιλολογία περί της "ευρωπαϊκής ταυτότητας" ή της ισότιμης συμμετοχής των "μεγάλων δυνάμεων" της Ευρώπης, κλπ., επανήλθε πάλι πρόσφατα, με αφορμή την τελευταία Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βερολίνο και τις αποφάσεις της, σχετικά με τη δυνατότητα συγκρότησης ΝΑΤΟικών πολυεθνικών δυνάμεων, με ευρωπαϊκή σύνθεση και οι οποίες θα μπορούν να αξιοποιούν τις πληροφοριακές, τηλεπικοινωνιακές και άλλες υποδομές των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Η αλήθεια, όμως, είναι πολύ διαφορετική. Στην πραγματικότητα, οι αποφάσεις αυτές σημαίνουν τη μεγαλύτερη και ιδιαίτερα, την περισσότερο πρακτική συμμετοχή των Ευρωπαίων εταίρων του ΝΑΤΟ στην προώθηση των σχεδίων και αποφάσεων, που παίρνονται, όμως, με την ηγετική παρουσία και την καθοριστική συμβολή των ΗΠΑ. Οπως χαρακτηριστικά σημείωσε Ευρωπαίος αξιωματούχος του ΝΑΤΟ, "οι Αμερικανοί έβαλαν τους Ευρωπαίους στη μαγική αίθουσα, αλλά κράτησαν το κλειδί για τον εαυτό τους".

Ταυτόχρονα, δυνάμωσαν παραπέρα οι τάσεις της διαπλοκής του ΝΑΤΟ με την ΕΕ και συνάμα οι τάσεις συγκέντρωσης των εξουσιών, σε όλο και πιο μικρότερες ομάδες χωρών. Χαρακτηριστική των τάσεων αυτών ήταν η ομιλία του Βέλγου υπουργού Εξωτερικών, Ερικ Ντερίκε, σ' ένα διεθνές συνέδριο, που πραγματοποιήθηκε στις αρχές του Ιούνη: "Αν και το Βέλγιο, σημείωσε ο υπουργός, είναι έτοιμο να παραχωρήσει μέρος της κυριαρχίας του αποδεχόμενο τη λήψη αποφάσεων δια πλειοψηφίας, δεν είμαστε διατεθειμένοι να αποδεχτούμε την ιδέα του "διευθυντηρίου"... Το Βέλγιο διάκειται ευνοϊκά στην ενίσχυση μιας ενιαίας εξωτερικής πολιτικής και άμυνας της ΕΕ στους κόλπους του ΝΑΤΟ, αλλά δε συζητάμε την περίπτωση οι σημαντικές αποφάσεις να λαμβάνονται με προσυνεννοήσεις διμερείς ή τριμερείς... Είμαστε εναντίον της θεσμοθέτησης αυτού που ονομάζεται "ισχύς του μεγάλου" σε θέματα που υπάρχει ίσο συμφέρον όλων".

Οταν η άρχουσα τάξη του Βελγίου ανησυχεί και εκφράζει με τόσο έντονο τρόπο τις ανησυχίες της, ο καθένας καταλαβαίνει πόσο πρέπει να ανησυχούν οι εργαζόμενοι και ο λαός της μικρής Ελλάδας, για τα αμερικανικά και ΝΑΤΟικά σχέδια, στα οποία την οδηγούν αλυσοδεμένη οι κυβερνήσεις του εγχώριου δικομματισμού.

Αν και επίσημα η Ελλάδα (μαζί με την Τουρκία) εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ το 1952, το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για στρατιωτική εκμετάλλευση χρονολογείται από το 1947, λόγω της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας μας. Αλλωστε οι "διερευνητικές" επαφές για την είσοδο είχαν ξεκινήσει δυο χρόνια πριν.

Χαρακτηριστικά ο Γ. Ασούρας στο βιβλίο του "Η Ελλάδα κάτω από την κυριαρχία των ΕΠΑ και του ΝΑΤΟ" αναφέρει: "Στις αρχές του Οκτώβρη του 1950, η Ελλάδα και η Τουρκία κλήθηκαν να συνεργαστούν με τα κράτη - μέλη του Ατλαντικού Συνασπισμού στα σχέδια αμύνης της Μεσογείου. Το Δεκέμβρη του 1950 έγιναν συνομιλίες επιτελικών αξιωματικών Ελλάδας και Τουρκίας για την άμυνα της Μεσογείου, στα πλαίσια των αποφάσεων της Συνόδου του Συμβουλίου του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες".

Η διαδικασία ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ ξεκίνησε στις 20 Σεπτέμβρη του 1951, όταν στην Οτάβα του Καναδά αποφασίζεται η εισδοχή της Ελλάδας και της Τουρκίας στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο από τη Σύνοδο του Συμβουλίου του ΝΑΤΟ, ενώ σε νέα Σύνοδο, που ξεκίνησε στις 18 Φλεβάρη του 1952 στη Λισαβόνα, η Ελλάδα εισέρχεται ουσιαστικά και καθορίζονται οι υποχρεώσεις της προς τη "Συμμαχία". Οι βαριές αλυσίδες της υποτέλειας και της εξάρτησης έπαιρναν πια εντελώς συγκεκριμένο χαρακτήρα και βαραίνουν την πορεία της χώρας 44 χρόνια μέχρι σήμερα.

Από εκεί και πέρα, αρχίζει η μετατροπή της Ελλάδας σε "στρατιωτική βάση του ΝΑΤΟ" με μια σειρά συμφωνίες. Στις 18-6-52,με επιστολή του υπουργού Εξωτερικών Σοφ. Βενιζέλου παραχωρείται το ελεύθερο στην Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ να κάνουν χρήση των ελληνικών αεροδρομίων. Με συμφωνία του 1952,η οποία βαίνει ανανεούμενη κάθε πέντε χρόνια, οι ΗΠΑ αποκτούν το δικαίωμα να προχωρήσουν στην εγκατάσταση αμερικανικών τηλεπικοινωνιακών βάσεων στο "βασιλικό" κτήμα του Τατοϊου.

Η ολοκλήρωση έρχεται με τη συμφωνία που υπογράφει στις 12 Οκτώβρη του 1953 η κυβέρνηση Παπάγου, χωρίς καν την έγκριση του Κοινοβουλίου, αν και είχε την πλειοψηφία. Σε αυτήν οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις αποκτούν ίσα δικαιώματα με τις ελληνικές στη χρήση του ελληνικού εδάφους και των δημόσιων εγκαταστάσεων και η Ελλάδα υποχρεούται να προσφέρει κάθε δυνατή βοήθεια. Στην ίδια συμφωνία αναφέρεται και η αρχή της "ετεροδικίας", όπου απαγορεύει την τιμωρία Αμερικανού από τις ελληνικές αρχές, αν υποπέσει σε αδίκημα.

Το ΚΚΕ, εξαρχής ήταν κατηγορηματικά αντίθετο στην είσοδο της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ. Χαρακτηριστικό ως προς αυτό είναι το γεγονός ότι ενώ στις 20 Σεπτέμβρη του 1951 στη Σύνοδο του Συμβουλίου του ΝΑΤΟ αποφασίζεται η είσοδος της Ελλάδας στον οργανισμό, την ακριβώς επόμενη μέρα το ΚΚΕ εκφράζει επίσημα την αντίθεσή του. Συγκεκριμένα, στις 21 Σεπτέμβρη του 1951, στην απόφαση του ΠΓ του ΚΚΕ (που αφορούσε το αποτέλεσμα των εκλογών που είχαν γίνει 12 μέρες πριν) αναφέρεται ότι "ο πολεμικός κίνδυνος γίνεται πιο άμεσος τώρα, που η Ελλάδα έγινε δεκτή στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο". Θα μεγαλώσει, επισήμαινε τότε το ΚΚΕ, "ο κίνδυνος αμερικανικών πολεμικών τυχοδιωκτισμών στα Βαλκάνια". Μια εκτίμηση που επιβεβαιώθηκε δυστυχώς στις μέρες μας, με την τραγωδία στην πρώην Γιουγκοσλαβία.

Πριν το 1952, όπου είχε ουσιαστικά ολοκληρωθεί και συγκεκριμενοποιηθεί, μέσω συμφωνίας, ο ρόλος της Ελλάδας στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωνε - αναφερόμενη στην πολιτική του τότε πρωθυπουργού Παπάγου - ότι "σε συνδυασμό με την εισδοχή της Ελλάδας στο Βορειοατλαντικό ιμπεριαλιστικό Σύμφωνο υπογραμμίζει πιο έντονα τους κινδύνους που ζώνουν το λαό και τη χώρα μας από το ολοκληρωτικό δέσιμο στο άρμα της αμερικανικής πολεμικής μηχανής",ενώ στις 26 Ιούνη του 1952 σε ανακοίνωση του ΚΚΕ γινόταν λόγος για "πιο εντατική στρατικοποίηση της Ελλάδας και ολοκληρωτικής υπαγωγής της οικονομίας μας στις απαιτήσεις του αμερικανικού πολεμικού τυχοδιωκτισμού".

Αξίζει εδώ να επισημάνουμε ότι η είσοδος της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ δεν εκτιμήθηκε από το ΚΚΕ ως η απαρχή της δέσμευσης της Ελλάδας στα σχέδια του αμερικανικού επεκτατισμού, αλλά ως μια πράξη ολοκλήρωσης και επισφράγισης με επίσημο τρόπο των ήδη υπαρχόντων δεσμών. Γεγονός φυσιολογικό, αν συνεκτιμήσει κανείς ότι την ίδια περίοδο η τότε ελληνική κυβέρνηση είχε αποφασίσει την αποστολή Ελλήνων στρατιωτών για την ενίσχυση της αμερικανικής επέμβασης στην Κορέα, ενώ ο "αλήστου μνήμης" Αμερικανός πρεσβευτής Πιουριφόι ...κυβερνούσε ουσιαστικά τη χώρα.

Στις 26 Αυγούστου του 1952, σε ανακοίνωση του ΚΚΕ σημειώνεται η σημασία που δίνει το ΝΑΤΟ στην ελληνική συμμετοχή και λόγω της γεωστρατιωτικής της θέσης, αλλά και επειδή "καμία χώρα του Βορειοατλαντικού Συμφώνου δεν έχει τόσο μεγάλο στρατό, που φτάνει - όπως ομολόγησε στο ΝΑΤΟ ο Πιπινέλης - στο 5% του συνολικού πληθυσμού της χώρας, δηλαδή ξεπερνά τους 400.000 άνδρες".Στην ίδια ανακοίνωση διατυπώνεται για πρώτη φορά ως αίτημα πάλης στο λαϊκό κίνημα το "να φύγει η Ελλάδα από το Βορειοατλαντικό",ως προϋπόθεση για εθνική ανεξαρτησία. Σύνθημα λαϊκής συσπείρωσης και πάλης, που φλόγισε τις κατοπινές δεκαετίες εκατομμύρια Ελληνες και παραμένει ζωντανό και επίκαιρο.

Πολλά έχουν γραφτεί για τη νέα φυσιογνωμία και στρατηγική του ατλαντικού οργανισμού τα τελευταία χρόνια. Και η αλήθεια είναι πως υπάρχουν σημαντικές - στον ένα ή άλλο βαθμό - αλλαγές στους σχεδιασμούς και ιδιαίτερα την τακτική του ΝΑΤΟ, μετά το 1990. Δεν είναι αλήθεια, όμως, ότι όλα αυτά αλλάζουν ουσιαστικά τη φυσιογνωμία και τη στρατηγική του. Η ατλαντική συμμαχία ήταν και παραμένει ένας επιθετικού χαρακτήρα στρατιωτικο-πολιτικός οργανισμός, όπου κυριαρχούσαν και κυριαρχούν οι ΗΠΑ και ο οποίος είχε και έχει αποστολή την περιφρούρηση και διεύρυνση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων - πρώτα και κύρια των αμερικανικών - στην Ευρώπη, την ευρύτερη περιοχή, αλλά και σε όλο τον κόσμο.

Ακόμη και ο ισχυρισμός πως η διεύρυνση των ορίων δράσης του ΝΑΤΟ αποτελεί ένα βασικό γνώρισμα της νέας φυσιογνωμίας του Οργανισμού δεν είναι πέρα για πέρα αληθινός. Και τούτο, γιατί τα ανάλογα σχέδια και προσανατολισμοί υπήρχαν από πολύ παλιότερα. Τώρα, όμως, έγινε δυνατή η εφαρμογή τους, ιδιαίτερα μετά τις δραματικές ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και τις αντίστοιχες αρνητικές συνέπειες στο παγκόσμιο και ευρωπαϊκό συσχετισμό των δυνάμεων.

Επομένως, όταν μιλάμε για αλλαγές στο ΝΑΤΟ, μιλάμε για την πολύ μεγαλύτερη, πρακτική έκφραση της ιμπεριαλιστικής και επιθετικής φυσιογνωμίας και στρατηγικής του, όπως και των αλλαγών στη δομή και τη στρατιωτικο-πολιτική τακτική που το γεγονός αυτό συνεπάγεται, μαζί με ορισμένους άλλους παράγοντες.

Τα επιτελεία του ΝΑΤΟ σημείωσαν από την πρώτη στιγμή την επερχόμενη αλλαγή στο συσχετισμό των δυνάμεων και τις ...προοπτικές που αυτή άνοιγε στην Ατλαντική Συμμαχία. Η απόφαση της ΝΑΤΟικής Συνόδου Κορυφής, τον Ιούλη του 1990 στο Λονδίνο, υπογράμμιζε: "Σήμερα η συμμαχία μας αρχίζει μια μείζονα μεταμόρφωση".

Πολύ περισσότερο αποκαλυπτικός ήταν ο Μάνφρεντ Βέρνερ,γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ εκείνη την περίοδο, ο οποίος, το 1991, σε συνέντευξή του στους "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς" σημείωνε: "Οταν ο φίλος μου και προκάτοχος του αξιώματός μου, Πίτερ Κάριγκτον, μου παρέδιδε, είπε: "Κοίταξε, μετά από μερικά χρόνια, θα βαρεθείς". Εναν χρόνο αργότερα, όταν η Σοβιετική Ενωση και η Ανατολική Ευρώπη μπήκαν στη διαδικασία των εντυπωσιακών πολιτικών τους αλλαγών, ο λόρδος Κάριγκτον άλλαξε γνώμη. "Αν το ήξερα έγκαιρα, θα είχα παραμείνει στο αξίωμά μου στο ΝΑΤΟ", μου είπε. Πιστεύω ότι οι εξελίξεις στη διάρκεια των τελευταίων μηνών πραγματικά δημιούργησαν μια ευρεία συναίνεση, ότι η Ατλαντική Συμμαχία θα είναι εξαιρετικά απαραίτητη στο μέλλον, οπωσδήποτε με αλλαγμένα καθήκοντα και με άλλη δομή...".

Στη διάρκεια του 1991 - μια χρονιά ιδιαίτερα "παραγωγική" για τα ΝΑΤΟικά επιτελεία - πάρθηκαν μια σειρά αποφάσεις, που υλοποιούσαν τις προσαρμογές στις νέες συνθήκες.

• Στις 28 Γενάρη 1991, η Σύνοδος των Υπουργών Αμυνας αποφάσιζε τη δημιουργία ταχυκίνητων και ευέλικτων δυνάμεων, με πολυεθνικό χαρακτήρα και τη δυνατότητα να επεμβαίνουν στις όποιες εστίες κρίσης ανά την υφήλιο, ακόμη και έξω από τα όρια του ΝΑΤΟ.
• Στην ίδια Σύνοδο αποφασίζεται επίσης ο πυρηνικός εκσυγχρονισμός της "συμμαχίας", όταν αυτός κριθεί απαραίτητος.
• Τον Αύγουστο του 1991 δόθηκε στη δημοσιότητα από τον Λευκό Οίκο η οδηγία "National States". Βασικές της αρχές ήταν το πέρασμα από τον "ψυχρό πόλεμο" στη "νέα τάξη πραγμάτων", η διατήρηση της κυριαρχίας των ΗΠΑ στους παραδοσιακούς "συμμάχους" της και η επέκτασή της στην Ανατολική Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο. Για το σκοπό αυτό, σημείωνε η οδηγία, απαιτείται στρατηγική και τακτική "ευελιξία".
• Στις 7 Νοέμβρη 1991 πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ, με τη συμμετοχή μάλιστα του τότε Προέδρου των ΗΠΑ, Τζ. Μπους, όπου ολοκληρώνεται το πλαίσιο και οι προσανατολισμοί του "μεταψυχροπολεμικού" ΝΑΤΟ. Η Ατλαντική "Συμμαχία" μεταμορφώνεται και από ...αμυντικός οργανισμός - ελλείψει πλέον συγκεκριμένου ...εχθρού - μετατρέπεται σε οργανισμό "περιφρούρησης της σταθερότητας και της ασφάλειας στην Ευρώπη ολόκληρη και σ' όλο τον κόσμο". "Τα συμφέροντα της Συμμαχίας - σημειώνει η σχετική απόφαση της Συνόδου - μπορεί να πληγούν από άλλους κινδύνους ευρύτερης φύσεως, συμπεριλαμβανομένης της διάδοσης όπλων μαζικής καταστροφής, διακοπής της ροής ζωτικών πόρων και πράξεων τρομοκρατίας και δολιοφθοράς".

Ως ιδιαίτερα ασταθείς και ανασφαλείς περιοχές χαρακτηρίζονται οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες και όπως συνηθίζουν να λένε οι ειδικοί, το "ανατολικό τόξο", όπως και η ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής ή αλλιώς το "νότιο τόξο".

Στην πραγματικότητα, οι αποφάσεις αυτές σηματοδοτούσαν την ολοκληρωτική μετατροπή του ΝΑΤΟ - και στην πρακτική του δράση πλέον - σε παγκόσμιο χωροφύλακα και τοποτηρητή των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού - πρώτα και κύρια του αμερικανικού.Και πολύ γρήγορα, γνωρίσαμε και τις απάνθρωπες συνέπειες αυτής της πρακτικής. Με προκάλυμμα τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και πρόσχημα τον εμφύλιο πόλεμο στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη εγκαταστάθηκαν πολυεθνικές ΝΑΤΟικές δυνάμεις στην περιοχή αυτή της πρώην Γιουγκοσλαβίας και λίγο μετά ξεκίνησαν οι ανελέητοι αεροπορικοί βομβαρδισμοί. Ολα έγιναν - και γίνονται - για την αποκατάσταση δήθεν της σταθερότητας, της ασφάλειας και της ειρήνης. Η πολιτική του "διαίρει και βασίλευε" σε όλο της το μεγαλείο.

Τα διευρυμένα στις νέες συνθήκες καθήκοντα του ΝΑΤΟ έθεταν επίσης την ανάγκη και μιας σειράς άλλων προσαρμογών της "Συμμαχίας", τόσο στο πολιτικό - διπλωματικό επίπεδο, όσο και στο στρατιωτικό και αυτό της δομής του οργανισμού.

Ετσι, είχαμε την επανεκτίμηση της γεωστρατηγικής σημασίας της κάθε χώρας - μέλους και περιοχής, με αποτέλεσμα την παραπέρα αναβάθμιση της θέσης της Τουρκίας στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, αλλά και του Αιγαίου, ως κρίσιμου θαλάσσιου διαδρόμου, που οδηγεί στην πλούσια σε πετρέλαια Κασπία θάλασσα και την ευρύτερη περιοχή των πρώην σοβιετικών Δημοκρατιών (Καζακστάν κλπ.). Την επιχείρηση της ΝΑΤΟποίησης των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, με τη συγκρότηση στην αρχή του "Συμβουλίου για την ειρήνη" και κατόπιν του "Συνεταιρισμού για την ειρήνη", όπως ήταν η τελική ονομασία της μόνιμης σύνδεσης της Ρωσίας και άλλων πρώην σοσιαλιστικών χωρών με το ΝΑΤΟ ή την "ειδική" μεταχείριση άλλων χωρών, όπως της Αλβανίας και της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας.

Ταυτόχρονα, στο στρατιωτικό επίπεδο, οι ανάγκες της ευέλικτης και αποτελεσματικής πανταχού παρούσας επέμβασης της "Συμμαχίας" επέβαλαν τις παρακάτω αποφάσεις:

1. Οι χερσαίες πυρηνικές δυνάμεις διατηρούνται στα κατώτερα απαραίτητα επίπεδα, αλλά αναβαθμίζονται τα πυρηνικά συστήματα του ναυτικού και της αεροπορίας.

2. Οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Πρώτη,η "βασική δύναμη" ή "δυνάμεις κύριας άμυνας", η οποία αποτελείται από 6 τουλάχιστον τεθωρακισμένα πολυεθνικά σώματα, με χαμηλότερα σχετικά επίπεδα ετοιμότητας και επάνδρωσης. Και δεύτερη, οι ειδικές "δυνάμεις ταχείας αντίδρασης", πολυεθνικές δυνάμεις - με τη συμμετοχή ή όχι των Αμερικανών - οι οποίες πρέπει να έχουν υψηλό επίπεδο ετοιμότητας και επάνδρωσης κι έχουν ως αποστολή την "κατασταλτική επέμβαση" σε περιοχές κρίσεων, είτε εντός είτε εκτός των παραδοσιακών ορίων επιχειρησιακής ευθύνης του οργανισμού.

3. Αντίστοιχα και με βασικούς στόχους την ταχύτερη και αποτελεσματικότερη παρέμβαση των "ειδικών δυνάμεων" στις "περιοχές της κρίσης" επεξεργάζονται τα ΝΑΤΟικά επιτελεία την περίοδο αυτή τη νέα διοικητική δομή του ΝΑΤΟ. Τα μέχρι σήμερα 66, διασκορπισμένα στις διάφορες χώρες - μέλη της "Συμμαχίας", στρατηγεία θα αναδιαρθρωθούν, είτε σ' ένα μικρό αριθμό διοικήσεων περιοχών είτε σ' ένα πυκνό δίκτυο διοικήσεων, που θα φτάνουν και μέχρι το εθνικό επίπεδο.

"Στο κατώφλι του 21ου αιώνα, σημειώνει σχετικά το Πρόγραμμα του ΚΚΕ, που αποφασίστηκε στο πρόσφατο, 15ο Συνέδριό του,οι διεθνείς εξελίξεις σημαδεύονται από τη βάρβαρη και απάνθρωπη επιχείρηση του ιμπεριαλισμού να επιβάλει τη "νέα τάξη πραγμάτων" σε όλο τον κόσμο. Η ανθρωπότητα ζει ζοφερές στιγμές, εξαιτίας της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας για κυριαρχία και υποταγή, που εκδηλώνεται πιο απροκάλυπτα... Οι συνεχείς ανοιχτές επεμβάσεις και οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για το μοίρασμα των αγορών, οδηγούν σε νέα δεσμά εξάρτησης και καθυπόταξης χωρών, στην εμφάνιση νέων εστιών έντασης και τοπικών πολέμων, στη δολοφονική δράση των δήθεν ειρηνευτικών ΝΑΤΟικών ή άλλων πολυεθνικών δυνάμεων".

Το ΝΑΤΟ αναδείχνεται σε βασικό μοχλό της υλοποίησης της "νέας τάξης πραγμάτων". Αποτελεί πλέον σήμερα τον παγκόσμιο χωροφύλακα και τοποτηρητή των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Και για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις νέες απαιτήσεις, προχωρεί με γοργά βήματα σε μια σειρά προσαρμογές. Είναι αυτές ακριβώς που χρησιμοποιούνται για να εμφανίσουν την Ατλαντική "Συμμαχία" ως καθοριστικό και μόνο ικανό παράγοντα, για την υπεράσπιση και τη διατήρηση της "σταθερότητας" και της "ασφάλειας" στην Ευρώπη και σ' όλον τον κόσμο. Μεγαλύτερο ψέμα δεν έχει ίσως ειπωθεί. Η πραγματικότητα είναι ακριβώς η αντίθετη. Και αυτό, ίσως, αποτελεί και το μέγεθος των τεράστιων κινδύνων, που συνεπάγεται η ύπαρξη και η δράση του "νέου" ΝΑΤΟ για τους λαούς όλης της Γης. Πολύ περισσότερο, για τις χώρες και τους λαούς - σαν την Ελλάδα - που τις έχει ήδη δέσει με τις αλυσίδες του, ενώ προσθέτει και καινούριες.

Τις μέρες αυτές, μέρες θλιβερής επετείου, αφού στις 9 Ιούλη του 1952 η Ελλάδα έγινε μέλος της λυκοσυμμαχίας, επιλέξαμε για να παρουσιάσουμε ορισμένες πλευρές του "νέου" ΝΑΤΟ και τις αλυσιδωτές συνέπειες, που θα έχει για τη χώρα μας.

Ορισμένες από τις προσαρμογές του ΝΑΤΟ στις σύγχρονες συνθήκες έχουν μια προϊστορία πολύ μεγαλύτερη απ' όσο θα περίμενε ο ανυποψίαστος παρατηρητής. Μπορεί το άρθρο 5 να μην επέτρεπε και να μην επιτρέπει στη Βορειοατλαντική Συμμαχία να διενεργεί πολεμικές επιχειρήσεις εκτός των ορίων της, αλλά προφανώς αποτελούσε πάντα το "φύλλο συκής". Αδιάψευστος μάρτυρας γι' αυτό αποτελούν τα ίδια τα ντοκουμέντα της Συμμαχίας. Ετσι, στην απόφαση της Επιτροπής Αμυντικού Σχεδιασμού, το 1981, αναφέρεται: "Είναι εξαιρετικά σημαντικό να γίνουν διαβουλεύσεις, όταν χώρες που βρίσκονται σε θέση να το κάνουν, εξετάζουν την ανάπτυξη εκτός ορίων. Οι υπουργοί αναγνώρισαν επίσης ότι οι κοινοί στόχοι, που θα προσδιοριστούν σε τέτοιες διαβουλεύσεις μπορεί να απαιτήσουν τα μέλη της συμμαχίας να διευκολύνουν την ανάπτυξη εκτός ορίων προς υποστήριξη των ζωτικών συμφερόντων όλων μας". Η ελληνική υπογραφή στην απόφαση αυτή ανήκει στην κυβέρνηση της ΝΔ.

Ενα χρόνο μετά, έρχεται η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να βάλει τη δική της υπογραφή σε ανάλογο κείμενο. Στην απόφαση της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, τον Ιούλη του 1982 στη Βόννη, ο Ανδρέας Παπανδρέου υπογράφει ανάμεσα στ' άλλα και το παρακάτω: "Επειδή εκτιμάμε ότι οι εξελίξεις έξω από την περιοχή του ΝΑΤΟ μπορούν να απειλήσουν τα ζωτικά μας συμφέροντα, επιβεβαιώσαμε και πάλι την αναγκαιότητα να διαβουλευόμαστε, για να καταλήγουμε σε κοινή άποψη και σε συνταύτιση κοινών στόχων και έτσι να παίρνουμε υπόψη σε όλο τους το πλάτος τις επιπτώσεις πάνω στην ασφάλεια και την αμυντική ικανότητα της συμμαχίας, καθώς και τα εθνικά συμφέροντα των χωρών - μελών. Με την επίγνωση ότι η πολιτική που ακολουθείται απ' αυτές, όσον αφορά το θέμα, αποτελεί εθνική απόφαση, συμφωνήσαμε από κοινού να εξετάσουμε στα κατάλληλα Σώματα του ΝΑΤΟ τις απαιτούμενες ενέργειες, οι οποίες πιθανά να επιβάλλουν ότι για την άμυνα της περιοχής του ΝΑΤΟ πρέπει μεμονωμένες χώρες - μέλη να μετακινήσουν στρατεύματα έξω απ' αυτή την περιοχή. Βήματα, τα οποία στο φως παρόμοιων διαβουλεύσεων από μεμονωμένους εταίρους της συμμαχίας, με στόχο τη διευκόλυνση πιθανών στρατιωτικών μετακινήσεων έξω από την περιοχή του ΝΑΤΟ, μπορεί να αποτελούν μια σημαντική συνεισφορά, για την ασφάλεια της Δύσης". Ούτε και οι Δυνάμεις Ταχείας Αντίδρασης αποτελούν κάτι το πραγματικά καινούριο, για την ατλαντική "συμμαχία". Από τον καιρό της προεδρίας του Ρ. Ρίγκαν ακόμη, είχε συγκροτηθεί η Δύναμη Ταχείας Ανάπτυξης των ΗΠΑ. Μια στρατιωτική δύναμη, που μπορούσε να φτάσει τους 290.000 άνδρες, με 7 τακτικές πτέρυγες μαχητικών αεροσκαφών, 2 μοίρες στρατηγικών βομβαρδιστικών, πλοία και αεροπλάνα εξοπλισμένα με πυρηνικές κεφαλές. Οπως, από τότε ομολογούσαν οι αρμόδιοι του ΝΑΤΟ, η υποστήριξη και η παροχή "διευκολύνσεων" στη δύναμη αυτή των ΗΠΑ, απ' όλες τις χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ, αποτελούσε ένα συστατικό στοιχείο της "συμμαχίας".