Το περιεχόμενο του μετώπου της κοινωνικής πρόνοιας αφορά άμεσα ή έμμεσα όλη την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους από τα φτωχά και καταπιεσμένα στρώματα της πόλης και του χωριού. Το σχέδιο - απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, που ξεθεμελιώνει ό,τι έχει κατακτηθεί μέχρι σήμερα, παραδίδειτην πρόνοια στην ιδιωτική πρωτοβουλία.Το κράτος κρατάει στην ευθύνη του μόνο τον επιτελικό και οργανωτικό χαρακτήρα. Οι υπηρεσίες Κοινωνικής Πρόνοιας θα 'ναι στην ευθύνη των Α και Β βαθμού ΤΑ και του μη κερδοσκοπικού ιδιωτικού τομέα, δηλαδή της "φιλανθρωπικής" δράσης και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Οι υπηρεσίες αυτές θα λειτουργούν με εθελοντές (δημιουργείται Εθνικό Συμβούλιο Εθελοντών), και με "οργανώσεις μη κυβερνητικού χαρακτήρα, που αναπτύσσονται με ενθάρρυνση από το κράτος σε όλη τη χώρα" (προσπάθεια μετατροπής των οργανώσεων του μαζικού κινήματος σε φορείς άσκησης της κυβερνητικής πολιτικής με "εθελοντική προσφορά", στα πλαίσια της "κοινωνικής αλληλεγγύης").

Σ'όλη τη δραστηριότητα των κοινωνικών υπηρεσιών σημαίνουσα θέση έχει ο ιδιωτικός τομέας, δηλαδή το κεφάλαιο. Η διαδικασία αυτή,συνδιάζεται με συγχωνεύσεις, μετεξελίξεις, όπως ΕΟΠ και ΠΙΚΠΑ, αλλά και καταργήσεις Οργανισμών και Προνοιακών Υπηρεσιών. Διευθυντικά στελέχη των προνοιακών φορέων θα 'ναι οικονομολόγοι manager.

Η επιχειρούμενη αποδιάρθρωση στη πρόνοια μπορεί και πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο δράσης διαφόρων τμημάτων του λαϊκού κινήματος, με πρώτο απ' όλα το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Η καταδίκη γενικά των συνδικάτων για τα ανύπαρκτα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας και τα αιτήματα για άμεση λήψη αυτών των μέτρων πρέπει να συνδέονται και με συγκεκριμένη ιδιαίτερη δράση, με στόχους και διεκδικήσεις για την ικανοποίηση αυτών των αιτημάτων.

Υπάρχουν κλάδοι εργαζομένων με πολλά εργατικά ατυχήματα, μεταξύ αυτών οι οικοδόμοι που έχουν αριθμητικά τα περισσότερα, αλλά και τα πιο βαριά εργατικά ατυχήματα.

Οι κινητικά ανάπηροι στη χώρα μας είναι 400.000, η μεγαλύτερη ομάδα των ΑΜΕΑ και οι περισσότεροι προέρχονται είτε από εργατικά είτε από αυτοκινητιστικά ατυχήματα. Οπως παλεύουν για την ασφάλιση, τη σύνταξη, το εφάπαξ, έτσι, πρέπει να παλεύουν για την πρόληψη και αποκατάσταση των αναπήρων. Η τελευταία έρευνα της ΕΣΑΕΑ (Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες) έδειξε ότι οι 3 στους 10 Ελληνες έχουν στον οικογενειακό τους περίγυρο τουλάχιστον ένα άτομο με ειδικές ανάγκες.

Οι εργαζόμενοι να ενδιαφέρονται για το ζήτημα της προνοιακής πολιτικής και από μια άλλη πλευρά. Είναι αυτοί οι ίδιοι οι γονείς που θα πληρώσουν για τα παιδιά τους, λόγω της περικοπής των κοινωνικών δαπανών. Είναι αυτοί και τα παιδιά τους οι αποδέκτες της υποβάθμισης των παρεχόμενων υπηρεσιών. Τελικά, η ιδιωτικοποίηση μέρους αυτών των κοινωνικών υπηρεσιών θα 'ναι ένα επιπλέον χτύπημα στο πενιχρό εισόδημα της εργατικής οικογένειας.

Οι εργαζόμενοι στα νομικά πρόσωπα δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου (ΕΟΠ, ΠΙΚΠΑ, ΙΒΣΑ, ΜΗΤΕΡΑ, ΚΕΑΤ, ΕΙΑΑ, ΚΑΑΝΑΑ, ΕΛΕΠΑΠ και άλλα γηροκομεία, ορφανοτροφεία, ιδρύματα για σωματικές ή νοητικές αναπηρίες) που βρίσκονται σ' όλη την Ελλάδα, κυρίως όμως στις μεγάλες πόλεις, αντιμετωπίζουν άμεσα το σύνολο των προβλημάτων από την κυβερνητική πολιτική στην πρόνοια.

Πολλά απ' αυτά τα ιδρύματα, στο χρόνο που πέρασε, είχαν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, ώστε να μην μπορούν να πληρώσουν ούτε το προσωπικό που εργάζονταν σ' αυτά.

Οι συνθήκες εργασίας μπορεί να χαρακτηριστούν επιεικώς άθλιες, λόγω της σοβαρής έλλειψης προσωπικού και υλικοτεχνικής υποδομής.

Σ' ορισμένα απ' αυτά τα ιδρύματα (ΜΗΤΕΡΑ, ΕΙΑΑ, ΠΙΚΠΑ) για να καλύψουν τα οργανικά κενά των θέσεων εργασίας που έχουν, υποχρεώνουν γυναίκες από τα ΚΑΠΗ ή από φιλανθρωπικούς συλλόγους να προσφέρουν "εθελοντικά" τις υπηρεσίες τους για 6 ή 7 ώρες καθημερινά.

Στο ΙΒΣΑ και στα ΚΕΦΟ (Κέντρο Φροντίδας Οικογένειας) για να καλυφθούν τα έξοδα λειτουργίας τους, επέβαλαν υπέρογκες αυξήσεις των τροφείων και υποχρεώνουν τους γονείς να αγοράζουν οι ίδιοι το εποπτικό υλικό για τα παιδιά τους.

Λόγω της χρόνιας, συνεχούς και εσκεμμένης υποβάθμισης των προνοιακών χώρων από τις εκάστοτε κυβερνήσεις (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) έχει καλλιεργηθεί μια επικίνδυνη αντίληψη στους εργαζόμενους εκεί, προκειμένου να λειτουργήσουν αυτά τα ιδρύματα και να μην κλείσουν, να αναγκάζουν τους ίδιους τους γονείς να πληρώνουν, σε ένδειξη ενδιαφέροντος για τα παιδιά τους. Αυτή η αντίληψη εμποδίζει κάποιες φορές, πχ ΙΒΣΑ, ΚΕΦΟ, να αναπτύξουν δράση οι εργαζόμενοι για να απαιτήσουν αύξηση των κρατικών επιχορηγήσεων, αλλά δημιουργεί και εμπόδια στην αγωνιστική διεκδίκηση που αναπτύσσουν οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων και στην κοινή τους δράση.

Το όραμα της κυβέρνησης για την πρόνοια με τη συγχώνευση, κατάργηση και μετεξέλιξη των προνοιακών ιδρυμάτων, με τον εθελοντισμό και τη φιλανθρωπία, πλήττει άμεσα όσους χρειάζονται τις υπηρεσίες της. Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες ιδρυμάτων και υπηρεσιών όπως για ανέργους, αλλοδαπούς εργάτες, πολύτεκνους, για ηλικιωμένους, εγκαταλειμμένα παιδιά, χρονίως πάσχοντες, ΑΜΕΑ με όχι βαριές αναπηρίες (τυφλοί, κωφοί, παραπληγικοί, κινητικά ανάπηροι, ηλικιωμένοι, ορφανά κλπ.) και ιδρύματα και υπηρεσίες για νήπια, παιδιά με νοητική υστέρηση ή βαριές πολλαπλές αναπηρίες.

Στην πρώτη περίπτωση μπορούν οι ίδιοι οι χρήστες να κινητοποιηθούν και έχουμε κάποια θετικά αποτελέσματα. Στη δεύτερη περίπτωση μπορούν να αναπτύξουν δράση οι γονείς και οι κηδεμόνες μέσω των Συλλόγων τους όπου υπάρχουν ή μέσω επιτροπών που θα στήσουν γι' αυτό το σκοπό.

Αν στην καπιταλιστική κοινωνία η θέση της γυναίκας είναι ανισότιμη, αν τα ΑΜΕΑ είναι "παιδιά ενός κατώτερου θεού", τότε η θέση της ανάπηρης γυναίκας είναι πολλαπλάσια ανισότιμη.

Τα δικαιώματα στη μόρφωση, στην εργασία, στην αποκατάσταση, στην πρόσβαση, είναι ανύπαρκτα. Αποτελούν στόχους προς κατάκτηση για τη μεγάλη πλειοψηφία των αναπήρων γυναικών από τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού. Η γυναίκα όμως είναι αυτή που έρχεται και πάλι, λόγω της κοινωνικής της θέσης, να καλύψει τα κενά και την ανυπαρξία, σ' ορισμένους τομείς, της κρατικής μέριμνας.

Η έρευνα της ΕΣΑΕΑ έδειξε ότι η πλειοψηφία των ΑΜΕΑ (το 90%), ζουν με την οικογένειά τους ή με κάποιο συγγενικό πρόσωπο. Δηλαδή, με κάποια γυναίκα από το οικογενειακό περιβάλλον - μάνα, αδελφή κλπ. Η γυναίκα είναι αυτή που καλείται να μείνει σπίτι για να φροντίσει τα παιδιά (λόγω έλλειψης παιδικών σταθμών ή για τα ωράρια των σχολείων), τους ανάπηρους (λόγω έλλειψης ανάλογων κέντρων), τους ηλικιωμένους ή τους αρρώστους (για παρόμοιες ελλείψεις).

Αυτό έχει τις εξής αρνητικές επιπτώσεις:

α) Οικονομικές, στο οικογενειακό εισόδημα, επειδή δε δουλεύει και η γυναίκα για να συνεισφέρει στον "κοινό κορβανά".

β) Στην ωρίμανση της πολιτικής συνείδησης της γυναίκας, λόγω της μη συμμετοχής της στην παραγωγική διαδικασία και στο συνδικαλιστικό κίνημα.

γ) Στην επιστημονικά σωστή διαπαιδαγώγηση και κοινωνικοποίηση των παιδιών προσχολικής ηλικίας, που έχουν ανάγκη από την παρακολούθηση παιδαγωγικών προγραμμάτων σε παιδικούς σταθμούς.

δ) Στην ολοκληρωμένη φροντίδα από πλευράς επαγγελματικής κατάρτισης, ιατρικής, ψυχολογικής, παιδαγωγικής, κοινωνικής, των ΑΜΕΑ, των ηλικιωμένων, των ασθενών.

Η υλοποίηση των κυβερνητικών σχεδίων για την πρόνοια συνδέεται και με την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και με τα μέτρα που ήδη έχουν επεξεργαστεί, στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας και ιδιαίτερα των γυναικών. Επιδίωξή τους είναι η προνοιακή πολιτική να ανατεθεί σε άνεργες γυναίκες, με απασχόληση λίγων ωρών, χωρίς ασφάλιση ή με ελαστικά ωράρια, όταν υπάρχει ανάγκη παροχής τέτοιων υπηρεσιών, όπως πχ μερικές ώρες φροντίδας ηλικιωμένων ή φύλαξης παιδιών είτε καθημερινά είτε μερικές μέρες τη βδομάδα, ανάλογα με τις ανάγκες όσων θέλουν τέτοιες υπηρεσίες (πρωί ή απόγευμα).

Ενας εύσχημος τρόπος που μεθοδεύεται στην ίδια κατεύθυνση είναι η παροχή προνοιακών υπηρεσιών μέσω Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης. Υπάρχει, επίσης, το πιλοτικό πρόγραμμα για ηλικιωμένους που εφαρμόζεται στην ίδια κατεύθυνση εδώ και ένα χρόνο στο Περιστέρι και που εγκαινιάστηκε, μάλιστα, από τον ίδιο τον κ. Σημίτη.

Οι ΟΤΑ γίνονται ολοένα και περισσότερο φορείς υλοποίησης διαφόρων προγραμμάτων, τα οποία απευθύνονται στα ΑΜΕΑ, αλλά και σε άλλες κατηγορίες πληθυσμού, οι οποίες έχουν ανάγκη υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας (γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι).

Κατ' αρχήν υπάρχουν τα προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης για ανέργους, τα οποία εξειδικεύονται σε διάφορες κατηγορίες (προγράμματα για νέους, για γυναίκες, για ΑΜΕΑ). Τα προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης υλοποιούνται από δημοτικές επιχειρήσεις με την επωνυμία ΚΕΚ (Κέντρα Επαγγελματικής Κατάρτισης), τα οποία με τη σειρά τους μπορούν να συνεργάζονται με ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν αποκτήσει στον τομέα της εκπαίδευσης - κατάρτισης εμπειρία. Για παράδειγμα, αναφέρουμε τον Ομιλο επιχειρήσεων ΞΥΝΗ, ο οποίος έφτιαξε ΚΕΚ ΞΥΝΗ, το οποίο με τη σειρά του συνεργάζεται με διάφορα δημοτικά ΚΕΚ (Γλυφάδα, Χολαργός). Η εμπειρία που αναφέρουμε δεν έχει να κάνει με την ποιότητα εκπαίδευσης, την οποία παρέχουν οι επιχειρήσεις αυτές (είναι, άλλωστε, γνωστό ότι η φήμη των επιχειρήσεων στηρίζεται περισσότερο στη διαφημιστική τους προβολή), αλλά περισσότερο με τις διασυνδέσεις που έχουν καταφέρει οι ιδιοκτήτες αυτών των σχολών να αναπτύξουν με το μηχανισμό της πολιτικής εξουσίας και με την ΕΕ. Είναι δηλαδή τα γνωστά κυκλώματα, τα οποία εδρεύουν, τόσο στις Βρυξέλλες, όσο και στα ελληνικά υπουργεία, χωρίς τη συγκατάθεση των οποίων δεν παίρνει πρόγραμμα ο ενδιαφερόμενος. Η κατανομή των ποσών στη συνέχεια είναι 1/3 του προγράμματος για τους εκπαιδευόμενους (αποζημίωση) και τα 2/3 για το ΚΕΚ (αμοιβές εκπαιδευτών, κέρδος).

Τα προγράμματα είναι χαμηλού επιπέδου, δεν παρέχουν κάποιο αναγνωρισμένο τίτλο σπουδών στους καταρτιζόμενους. Πολλοί άνεργοι "τα κυνηγούν", γιατί μέσα από αυτά παίρνουν ένα "χαρτζιλίκι" για την περίοδο της ανεργίας και έχουν μια ελπίδα ότι είναι δυνατό να βρουν κάποια, έστω και προσωρινή, διέξοδο. Τα προγράμματα αυτά, όπως είναι φυσικό, αξιοποιούνται από τις δημοτικές αρχές για να φτιάχνουν έναν πελατειακό κύκλο. Επειδή η πλειοψηφία τους εκτελείται από δημοτικές επιχειρήσεις, τα δημοτικά συμβούλια δεν παίζουν κάποιο ιδιαίτερο ρόλο στις διαδικασίες με τις οποίες γίνεται η επιλογή των καταρτιζομένων. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, οι διαδικασίες αυτές είναι αποφάσεις του δημάρχου και του διευθύνοντα συμβούλου της επιχείρησης.

Η αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων αυτών, σύμφωνα με τον υποτιθέμενο αρχικό σκοπό τους, δηλαδή την καταπολέμηση της ανεργίας, είναι μηδαμινή και, φυσικά, δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά.

Εκτός από προγράμματα κατάρτισης ανέργων, οι ΟΤΑ εμπλέκονται και σε διάφορα και πολυποίκιλα προγράμματα της ΕΕ με διάφορους στόχους. Προγράμματα και δράσεις με τίτλους "Φτώχεια 3", "ΝΟW - Πρωτοβουλία για τις Γυναίκες", "ΥΟΥΤΗ START - για τη Νεολαία", "URBAN - για τους μικρομεσαίους", "HORIZON - για τα ΑΜΕΑ", έχουν βρει πεδίο εφαρμογής σε διάφορους δήμους, ιδιαίτερα στην Αττική.

Διακηρυγμένος στόχος όλων αυτών των προγραμμάτων είναι η "αντιμετώπιση" κάποιου κοινωνικού προβλήματος, το οποίο γεννιέται από την κρίση του καπιταλισμού και ο σκοπός τους είναι να μην πάρει διαστάσεις τέτοιες, που να απειλήσει τη λεγόμενη κοινωνική συνοχή. Η "κοινωνική συνοχή" είναι ο βασικός σκοπός όλων των προγραμμάτων, η εξακολούθηση δηλαδή της υποταγής της εργατικής τάξης στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, χωρίς αντιστάσεις και αντιδράσεις. Ετσι, στο θεωρητικό μέρος των προγραμμάτων αυτών διαβάζει κανείς έννοιες, όπως "καταπολέμηση της περιθωριοποίησης ευπαθών κοινωνικών ομάδων", "η καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού των ανέργων", "η καλλιέργεια της κοινωνικής αλληλεγγύης", "η ανάπτυξη του κοινωνικού εθελοντισμού".

Μία επίσης από τις επιδιώξεις των προγραμμάτων αυτών είναι η ανάπτυξη της συνεργασίας, όπως διατυπώνεται μέσα στα κείμενα των δημόσιων με τους ιδιωτικούς φορείς για την παροχή υπηρεσιών πρόνοιας και η πληρωμή των υπηρεσιών προνοιακού χαρακτήρα από τους "χρήστες" τους. Η δωρεάν πρόνοια χάνει την έννοια του δικαιώματος και αποκτάει πλέον την έννοια της ελεημοσύνης στις πλέον εξαθλιωμένες περιπτώσεις των ανέργων, αστέγων, επαιτών.

Με τη μεταφορά των παιδικών σταθμών στους ΟΤΑ, άνοιξε ο δρόμος για την πλήρη μετατροπή της προσχολικής αγωγής και φύλαξης νηπίων σε υπηρεσία - εμπόρευμα. Η προγραμματική σύμβαση που πρέπει να υπογράψουν οι ΟΤΑ με το υπουργείο Υγείας - Πρόνοιας, για να παίρνουν την ετήσια επιχορήγηση, είναι πρόκληση, όταν ο ΟΤΑ πρέπει να αποδεχτεί πως το προσωπικό που θα προσληφθεί στους σταθμούς μετά την υπογραφή της προγραμματικής σύμβασης είναι αποκλειστική ευθύνη του δήμου να το πληρώνει. (Σε αρκετές χιλιάδες ανέρχονται οι κενές οργανικές θέσεις των παιδικών σταθμών, προκειμένου να λειτουργήσουν ολοκληρωμένα οι ήδη υπάρχοντες). Ο ΟΤΑ καλείται με την προγραμματική σύμβαση που υπογράφει να αποδεχτεί πως από δω και πέρα για ό,τι νέο αναπτύσσεται στον τομέα της προσχολικής αγωγής και πρόνοιας, υπεύθυνος είναι αυτός, ενώ το υπουργείο και η κυβέρνηση ουδεμία ευθύνη φέρουν. Είναι προφανές πως όποιος δήμος αποδέχεται να βάλει την υπογραφή του σε τέτοια σύμβαση υπογράφει για να μετατραπεί η κοινωνική αυτή υπηρεσία σε "κακής ποιότητας εμπόρευμα", ανεξάρτητα από το πόσο αργά ή γρήγορα θα γίνει αυτό.

Η "πιλοτική εφαρμογή" του ολοήμερου νηπιαγωγείου αποτελεί την πρώτη πράξη για τη σταδιακή μετακίνηση και των νηπιαγωγείων στην ευθύνη της Αυτοδιοίκησης. Το σκεπτικό στηρίζεται στο εξής: Αφού η Αυτοδιοίκηση πήρε ένα κομμάτι της προσχολικής αγωγής (παιδικοί σταθμοί) για να μπορέσει "να εκμεταλλευτεί τους ανθρώπινους και υλικούς διαθέσιμους πόρους με ορθολογικό τρόπο και αποτελεσματικότητα" και προκειμένου να πάψει ο τεχνητός διαχωρισμός ανάμεσα στην προσχολική αγωγή την παρεχόμενη στους παιδικούς σταθμούς και την προσχολική αγωγή την παρεχόμενη στα νηπιαγωγεία, πρέπει να αναλάβει και τα νηπιαγωγεία.

Με την εφαρμογή από το υπουργείο Υγείας - Πρόνοιας σε συνεργασία με την ΚΕΔΚΕ του προγράμματος "Βοήθεια στο σπίτι", προωθείται η μετατροπή των ΚΑΠΗ σε δημοτικές επιχειρήσεις, με σκοπό να προσλάβουν για ένα χρονικό διάστημα 5 ετών τρία άτομα που θα πληρώσει το υπουργείο για να αναλάβουν τους μοναχικούς γέροντες και γερόντισσες που δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι τους και να αυτοεξυπηρετηθούν. Σημειωτέον ότι με το νόμο 2218/94 η πενιχρή επιχορήγηση. που έδινε το υπουργείο Υγείας - Πρόνοιας μέχρι τότε στους δήμους για τα ΚΑΠΗ, καταργήθηκε πλήρως. Μετά το χρονικό διάστημα των 5 ετών, οι δήμοι συνεχίζουν μόνοι τους το πρόγραμμα, που σημαίνει ότι είτε το καταργούν είτε ζητάνε από τα μέλη του ΚΑΠΗ να πληρώνουν γι' αυτό, είτε το κόστος του το μεταφέρουν στη δημοτική φορολογία. Παρόμοιο πρόγραμμα προβλέπουν και τα ΤΣΑ, με τη διαφορά ότι εδώ ο φορέας επιχορήγησης είναι ο ΟΑΕΔ και το υπουργείο Εργασίας και η χρονική διάρκεια του προγράμματος είναι 3 χρόνια με σταδιακή κλιμάκωση της οικονομικής συμμετοχής των "χρηστών" από το δεύτερο έτος εφαρμογής.

Οι αλλαγές που γίνονται στο χώρο της προνοιακής πολιτικής συνδέονται άμεσα με τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, με τη δία βίου εκπαίδευση και τους "απασχολήσιμους" εργαζομένους. Τα όργανα του κινήματος χρειάζεται να 'χουν τα ζητήματα αυτά στους άμεσους στόχους πάλης τους, μαζί με τα γενικότερα αιτήματα που έχουν σχέση με τις κοινωνικές παροχές, είτε αφορούν Ελληνες, είτε αλλοδαπούς εργάτες. Το ίδιο το πρόβλημα αντικειμενικά δημιουργεί τις προϋποθέσεις κοινής δράσης. Το μέτωπο απέναντι σε αυτή την πολιτική μπορεί και πρέπει να θέτει ως στόχους πάλης τη διεκδίκηση αναβαθμισμένων κρατικών παροχών σε κοινωνικές υπηρεσίες, με πλήρη απασχόληση και ασφάλιση των εργαζομένων σε αυτές, να αναπτύσσει την πάλη ενάντια στα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης και την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων. Να αποκρούει τις θεωρίες της δήθεν "κοινωνικής αλληλεγγύης" και της ανταποδοτικότητας. Σε αυτό το μέτωπο μπορούν να συσπειρώνονται και να δρουν από κοινού το συνδικαλιστικό (εργατικό, αγροτικό, ΕΒΕ), το γυναικείο, το νεολαιίστικό και γενικότερα το μαζικό κίνημα, η ΤΑ, οι άνεργοι, οι αλλοδαποί εργάτες, οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες και τα προνοιακά ιδρύματα, τα άτομα με ειδικές ανάγκες και γενικά όλες οι ομάδες του πληθυσμού που έχουν συμφέρον να διεκδικήσουν κοινωνικές παροχές που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους.

Η αποκάλυψη των κυβερνητικών σχεδιασμών, και των σκοπών που αυτοί εξυπηρετούν, συνδέεται με ανάδειξη της μοναδικής, σύγχρονης και ρεαλιστικής λύσης, που είναι η αναβάθμιση ενός δημόσιου, δωρεάν, συστήματος πρόνοιας, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, τη φιλανθρωπία, τον εθελοντισμό.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν πυκνώσει οι κινητοποιήσεις φορέων των ατόμων με ειδικές ανάγκες, (ΑΜΕΑ). Τα χρόνια άλυτα προβλήματα τους οξύνονται απο τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις για ριζικές ανατροπές στην ιχύουσα κατάσταση της δημόσιας παροχής προνοιακών υπηρεσιών. Η κυβέρνηση κατά καιρούς εξαγγέλλει σχέδια,(υπάρχουν και ανάλογες αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου), για τις αλλαγές που πρόκειται να φέρει, καρατομώντας την κοινωνική πρόνοια. Το όραμα της κυβέρνησης, στα πλαίσια της υποτιθέμενης αναβάθμισης των υπηρεσιών σ' αυτό τον τομέα, είναι η παράδοσή τους στη φιλανθρωπία, τον εθελοντισμό, και τους ιδιώτες, αφού η φιλοσοφία της, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, είναι ότι κάθε προσφερόμενη υπηρεσία πρέπει να 'ναι ανταποδοτική. Οποιος την έχει ανάγκη πρέπει να πληρώνει. Σ'αυτά τα πλαίσια χρησιμοποιούν με ιδιαίτερο ρόλο και την Τοπική Αυτοδιοίκηση Ετσι η μέχρι τώρα υποβαθμισμένη κοινωνική πρόνοια, γίνεται άπιαστο όνειρο για όσους τη χρειάζονται, αφού τη σαρώνει η ιδιωτικοποίηση, αντί τη διατήρηση και αναβάθμιση του δημόσιου χαρακτήρα της. Είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση του υφυπουργού Οικονομικών Ν.Χριστοδουλάκη, σε συνέντευξη του στο "Βήμα", (12/4/98). "Τα προβλήματα της κοινωνικής πολιτικής δεν σχετίζονται με το ύψος των δαπανών αλλά με την ποιότητα των υπηρεσιών και το πόσο επιτυγχάνεται ο τελικός στόχος, που είναι η ενίσχυση των κοινωνικά αδύναμων για να βελτιώσουν τη διαβίωση τους και να έχουν μια καλύτερη ευκαιρία για πρόοδο και ευημερία. Ο στόχος αυτός δεν εξυπηρετήται απο ισοπεδοτικές παροχές προς όλους αλλά απο ένα καλά μελετημένο σύστημα μέτρων που συνδιάζουν την κρατική ενίσχυση με τον κοινωνικό έλεγχο, την παροχή ευκαιρίας με την ατομική προσπάθεια, το κίνητρο με το αποτέλεσμα". Πολύ προσεγμένη τοποθέτηση για τη συγκάλυψη της αντιδραστικής πολιτικής που επιβάλλουν στην πρόνοια. Είναι απάτη οτι τα προβλήματα της πρόνοιας δεν έχουν σχέση με το ύψος των δαπανών και λέγεται προπαγανδιστικά για να προετοιμαστεί το έδαφος του τσεκουρόματος τους. Η υποτιθέμενη κρατική ενίσχυση, δεν συνοδεύεται απο κρατικό έλεγχο αλλά απο κοινωνικό, δηλαδή απο φορείς αυτής της καπιταλιστικής κοινωνίας, δηλαδή ουσιαστικά παραδίνεται στους ιδιώτες και τη φιλανθρωπία. Ομολογήται οτι στόχος είναι να δίνονται οι ευκαιρίες για παροχή πρόνοιας και όποιος προλάβει ή καλύτερα όποιος έχει χρήμα θα έχει και τέτοιες υπηρεσίες. Γι'αυτό και η παροχή ευκαιρίας συνοδεύεται απο την ατομική προσπάθεια,(καθένας που έχει ανάγκη θα προσπαθεί ο ίδιος να την ικανοποιήσει, αν μπορεί), ενώ ταυτόχρονα μπαίνει και κίνητρο, (αλήθεια για ποιόν το κίνητρο;) το αποτέλεσμα, που σημαίνει επενδύσεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας για κέρδος απο την παροχή προνοιακών υπηρεσιών. Ετσι όμως η πρόνοια θα είναι ακόμη πιο ακριβό εμπόρευμα που για τους έχοντες πραγματικά την ανάγκη παροχής της θα γίνει άπιαστο όνειρο. Μπροστά στους εργαζόμενους ανοίγει ένα ακόμη μέτωπο από την επίθεση της κυβερνητικής πολιτικής σ' αυτό τον τομέα, που απαιτεί αντίσταση, συσπείρωση και κοινή δράση για τη ματαίωση αυτών των αναδιαρθρώσεων σε βάρος τους και διεκδίκηση μιας πολιτικής που να αντιμετωπίζει πραγματικά τις ανάγκες παροχής προνοιακών υπηρεσιών. Ο "Ρ", παρουσιάζει ορισμένες βασικές κυβερνητικές μεθοδεύσεις για τις μελούμενες αρνητικές αναδιαρθρώσεις στην κοινωνική πρόνοια.

Τα κείμενα

επεξεργάστηκε

διατμηματική

ομάδα

της ΚΕ του ΚΚΕ