Το περιεχόμενο του μετώπου της κοινωνικής πρόνοιας αφορά άμεσα ή έμμεσα όλη την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους από τα φτωχά και καταπιεσμένα στρώματα της πόλης και του χωριού. Το σχέδιο - απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, που ξεθεμελιώνει ό,τι έχει κατακτηθεί μέχρι σήμερα, παραδίδειτην πρόνοια στην ιδιωτική πρωτοβουλία.Το κράτος κρατάει στην ευθύνη του μόνο τον επιτελικό και οργανωτικό χαρακτήρα. Οι υπηρεσίες Κοινωνικής Πρόνοιας θα 'ναι στην ευθύνη των Α και Β βαθμού ΤΑ και του μη κερδοσκοπικού ιδιωτικού τομέα, δηλαδή της "φιλανθρωπικής" δράσης και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Οι υπηρεσίες αυτές θα λειτουργούν με εθελοντές (δημιουργείται Εθνικό Συμβούλιο Εθελοντών), και με "οργανώσεις μη κυβερνητικού χαρακτήρα, που αναπτύσσονται με ενθάρρυνση από το κράτος σε όλη τη χώρα" (προσπάθεια μετατροπής των οργανώσεων του μαζικού κινήματος σε φορείς άσκησης της κυβερνητικής πολιτικής με "εθελοντική προσφορά", στα πλαίσια της "κοινωνικής αλληλεγγύης").

Σ'όλη τη δραστηριότητα των κοινωνικών υπηρεσιών σημαίνουσα θέση έχει ο ιδιωτικός τομέας, δηλαδή το κεφάλαιο. Η διαδικασία αυτή,συνδιάζεται με συγχωνεύσεις, μετεξελίξεις, όπως ΕΟΠ και ΠΙΚΠΑ, αλλά και καταργήσεις Οργανισμών και Προνοιακών Υπηρεσιών. Διευθυντικά στελέχη των προνοιακών φορέων θα 'ναι οικονομολόγοι manager.

Η επιχειρούμενη αποδιάρθρωση στη πρόνοια μπορεί και πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο δράσης διαφόρων τμημάτων του λαϊκού κινήματος, με πρώτο απ' όλα το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Η καταδίκη γενικά των συνδικάτων για τα ανύπαρκτα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας και τα αιτήματα για άμεση λήψη αυτών των μέτρων πρέπει να συνδέονται και με συγκεκριμένη ιδιαίτερη δράση, με στόχους και διεκδικήσεις για την ικανοποίηση αυτών των αιτημάτων.

Υπάρχουν κλάδοι εργαζομένων με πολλά εργατικά ατυχήματα, μεταξύ αυτών οι οικοδόμοι που έχουν αριθμητικά τα περισσότερα, αλλά και τα πιο βαριά εργατικά ατυχήματα.

Οι κινητικά ανάπηροι στη χώρα μας είναι 400.000, η μεγαλύτερη ομάδα των ΑΜΕΑ και οι περισσότεροι προέρχονται είτε από εργατικά είτε από αυτοκινητιστικά ατυχήματα. Οπως παλεύουν για την ασφάλιση, τη σύνταξη, το εφάπαξ, έτσι, πρέπει να παλεύουν για την πρόληψη και αποκατάσταση των αναπήρων. Η τελευταία έρευνα της ΕΣΑΕΑ (Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες) έδειξε ότι οι 3 στους 10 Ελληνες έχουν στον οικογενειακό τους περίγυρο τουλάχιστον ένα άτομο με ειδικές ανάγκες.

Οι εργαζόμενοι να ενδιαφέρονται για το ζήτημα της προνοιακής πολιτικής και από μια άλλη πλευρά. Είναι αυτοί οι ίδιοι οι γονείς που θα πληρώσουν για τα παιδιά τους, λόγω της περικοπής των κοινωνικών δαπανών. Είναι αυτοί και τα παιδιά τους οι αποδέκτες της υποβάθμισης των παρεχόμενων υπηρεσιών. Τελικά, η ιδιωτικοποίηση μέρους αυτών των κοινωνικών υπηρεσιών θα 'ναι ένα επιπλέον χτύπημα στο πενιχρό εισόδημα της εργατικής οικογένειας.

Οι εργαζόμενοι στα νομικά πρόσωπα δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου (ΕΟΠ, ΠΙΚΠΑ, ΙΒΣΑ, ΜΗΤΕΡΑ, ΚΕΑΤ, ΕΙΑΑ, ΚΑΑΝΑΑ, ΕΛΕΠΑΠ και άλλα γηροκομεία, ορφανοτροφεία, ιδρύματα για σωματικές ή νοητικές αναπηρίες) που βρίσκονται σ' όλη την Ελλάδα, κυρίως όμως στις μεγάλες πόλεις, αντιμετωπίζουν άμεσα το σύνολο των προβλημάτων από την κυβερνητική πολιτική στην πρόνοια.

Πολλά απ' αυτά τα ιδρύματα, στο χρόνο που πέρασε, είχαν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, ώστε να μην μπορούν να πληρώσουν ούτε το προσωπικό που εργάζονταν σ' αυτά.

Οι συνθήκες εργασίας μπορεί να χαρακτηριστούν επιεικώς άθλιες, λόγω της σοβαρής έλλειψης προσωπικού και υλικοτεχνικής υποδομής.

Σ' ορισμένα απ' αυτά τα ιδρύματα (ΜΗΤΕΡΑ, ΕΙΑΑ, ΠΙΚΠΑ) για να καλύψουν τα οργανικά κενά των θέσεων εργασίας που έχουν, υποχρεώνουν γυναίκες από τα ΚΑΠΗ ή από φιλανθρωπικούς συλλόγους να προσφέρουν "εθελοντικά" τις υπηρεσίες τους για 6 ή 7 ώρες καθημερινά.

Στο ΙΒΣΑ και στα ΚΕΦΟ (Κέντρο Φροντίδας Οικογένειας) για να καλυφθούν τα έξοδα λειτουργίας τους, επέβαλαν υπέρογκες αυξήσεις των τροφείων και υποχρεώνουν τους γονείς να αγοράζουν οι ίδιοι το εποπτικό υλικό για τα παιδιά τους.

Λόγω της χρόνιας, συνεχούς και εσκεμμένης υποβάθμισης των προνοιακών χώρων από τις εκάστοτε κυβερνήσεις (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) έχει καλλιεργηθεί μια επικίνδυνη αντίληψη στους εργαζόμενους εκεί, προκειμένου να λειτουργήσουν αυτά τα ιδρύματα και να μην κλείσουν, να αναγκάζουν τους ίδιους τους γονείς να πληρώνουν, σε ένδειξη ενδιαφέροντος για τα παιδιά τους. Αυτή η αντίληψη εμποδίζει κάποιες φορές, πχ ΙΒΣΑ, ΚΕΦΟ, να αναπτύξουν δράση οι εργαζόμενοι για να απαιτήσουν αύξηση των κρατικών επιχορηγήσεων, αλλά δημιουργεί και εμπόδια στην αγωνιστική διεκδίκηση που αναπτύσσουν οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων και στην κοινή τους δράση.

Το όραμα της κυβέρνησης για την πρόνοια με τη συγχώνευση, κατάργηση και μετεξέλιξη των προνοιακών ιδρυμάτων, με τον εθελοντισμό και τη φιλανθρωπία, πλήττει άμεσα όσους χρειάζονται τις υπηρεσίες της. Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες ιδρυμάτων και υπηρεσιών όπως για ανέργους, αλλοδαπούς εργάτες, πολύτεκνους, για ηλικιωμένους, εγκαταλειμμένα παιδιά, χρονίως πάσχοντες, ΑΜΕΑ με όχι βαριές αναπηρίες (τυφλοί, κωφοί, παραπληγικοί, κινητικά ανάπηροι, ηλικιωμένοι, ορφανά κλπ.) και ιδρύματα και υπηρεσίες για νήπια, παιδιά με νοητική υστέρηση ή βαριές πολλαπλές αναπηρίες.

Στην πρώτη περίπτωση μπορούν οι ίδιοι οι χρήστες να κινητοποιηθούν και έχουμε κάποια θετικά αποτελέσματα. Στη δεύτερη περίπτωση μπορούν να αναπτύξουν δράση οι γονείς και οι κηδεμόνες μέσω των Συλλόγων τους όπου υπάρχουν ή μέσω επιτροπών που θα στήσουν γι' αυτό το σκοπό.

Αν στην καπιταλιστική κοινωνία η θέση της γυναίκας είναι ανισότιμη, αν τα ΑΜΕΑ είναι "παιδιά ενός κατώτερου θεού", τότε η θέση της ανάπηρης γυναίκας είναι πολλαπλάσια ανισότιμη.

Τα δικαιώματα στη μόρφωση, στην εργασία, στην αποκατάσταση, στην πρόσβαση, είναι ανύπαρκτα. Αποτελούν στόχους προς κατάκτηση για τη μεγάλη πλειοψηφία των αναπήρων γυναικών από τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού. Η γυναίκα όμως είναι αυτή που έρχεται και πάλι, λόγω της κοινωνικής της θέσης, να καλύψει τα κενά και την ανυπαρξία, σ' ορισμένους τομείς, της κρατικής μέριμνας.

Η έρευνα της ΕΣΑΕΑ έδειξε ότι η πλειοψηφία των ΑΜΕΑ (το 90%), ζουν με την οικογένειά τους ή με κάποιο συγγενικό πρόσωπο. Δηλαδή, με κάποια γυναίκα από το οικογενειακό περιβάλλον - μάνα, αδελφή κλπ. Η γυναίκα είναι αυτή που καλείται να μείνει σπίτι για να φροντίσει τα παιδιά (λόγω έλλειψης παιδικών σταθμών ή για τα ωράρια των σχολείων), τους ανάπηρους (λόγω έλλειψης ανάλογων κέντρων), τους ηλικιωμένους ή τους αρρώστους (για παρόμοιες ελλείψεις).

Αυτό έχει τις εξής αρνητικές επιπτώσεις:

α) Οικονομικές, στο οικογενειακό εισόδημα, επειδή δε δουλεύει και η γυναίκα για να συνεισφέρει στον "κοινό κορβανά".

β) Στην ωρίμανση της πολιτικής συνείδησης της γυναίκας, λόγω της μη συμμετοχής της στην παραγωγική διαδικασία και στο συνδικαλιστικό κίνημα.

γ) Στην επιστημονικά σωστή διαπαιδαγώγηση και κοινωνικοποίηση των παιδιών προσχολικής ηλικίας, που έχουν ανάγκη από την παρακολούθηση παιδαγωγικών προγραμμάτων σε παιδικούς σταθμούς.

δ) Στην ολοκληρωμένη φροντίδα από πλευράς επαγγελματικής κατάρτισης, ιατρικής, ψυχολογικής, παιδαγωγικής, κοινωνικής, των ΑΜΕΑ, των ηλικιωμένων, των ασθενών.

Η υλοποίηση των κυβερνητικών σχεδίων για την πρόνοια συνδέεται και με την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και με τα μέτρα που ήδη έχουν επεξεργαστεί, στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας και ιδιαίτερα των γυναικών. Επιδίωξή τους είναι η προνοιακή πολιτική να ανατεθεί σε άνεργες γυναίκες, με απασχόληση λίγων ωρών, χωρίς ασφάλιση ή με ελαστικά ωράρια, όταν υπάρχει ανάγκη παροχής τέτοιων υπηρεσιών, όπως πχ μερικές ώρες φροντίδας ηλικιωμένων ή φύλαξης παιδιών είτε καθημερινά είτε μερικές μέρες τη βδομάδα, ανάλογα με τις ανάγκες όσων θέλουν τέτοιες υπηρεσίες (πρωί ή απόγευμα).

Ενας εύσχημος τρόπος που μεθοδεύεται στην ίδια κατεύθυνση είναι η παροχή προνοιακών υπηρεσιών μέσω Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης. Υπάρχει, επίσης, το πιλοτικό πρόγραμμα για ηλικιωμένους που εφαρμόζεται στην ίδια κατεύθυνση εδώ και ένα χρόνο στο Περιστέρι και που εγκαινιάστηκε, μάλιστα, από τον ίδιο τον κ. Σημίτη.