Την επομένη της δημοσιοποίησης της έκθεσης του ΔΝΤ για την ελληνική οικονομία, αρθρογράφος φιλοκυβερνητικής εφημερίδας διατύπωνε με ειλικρίνεια την απορία του: "Εχασαν οι εκθέσεις του ΔΝΤ τη σημασία που είχαν στο παρελθόν ή η κυβέρνηση προτρέχει και εφαρμόζει πολιτικές που άλλοτε ήταν ξορκισμένες από τις σοσιαλιστικές κυβερνήσεις;".

Πραγματικά οι εκθέσεις του ΔΝΤ έχουν χάσει τη σημασία τους, ακριβώς γιατί έχει φροντίσει έγκαιρα η κυβέρνηση Σημίτη να ενσωματώσει στην πολιτική της τις σκληρές αντιλαϊκές συνταγές τους και τις εφαρμόζει με θρησκευτική ευλάβεια. Οι υπάλληλοι του ιμπεριαλιστικού οργανισμού δύσκολα μπορούν να κρύψουν τα εγκώμια και τα "μπράβο" στις εκθέσεις τους.

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι την ίδια στιγμή η κυβερνητική προπαγάνδα και ο Κ. Σημίτης επιχειρούν να πλασάρουν την απάνθρωπη και βάρβαρη αυτή πολιτική ως την πολιτική που "πάει τη χώρα και τους εργαζόμενους μπροστά", πως είναι η προοδευτική και αντιδεξιά πολιτική! Μάλιστα, ταυτόχρονα, δε διστάζει να κατηγορεί το ΚΚΕ και τις άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις που αντιστέκονται στην κυρίαρχη πολιτική ως "συντηρητικό κόμμα" με "τριτοκοσμικές αντιλήψεις", που εντάσσεται στο "μέτωπο άρνησης".

Η ένταση της ιδεολογικής τρομοκρατίας, των ψεύτικων και εκβιαστικών διλημμάτων και της επίθεσης κατά του ΚΚΕ από την πλευρά της κυβέρνησης έχει βέβαια ολοφάνερους στόχους: Από τη μια να χειραγωγήσει και καθυποτάξει τις λαϊκές συνειδήσεις και από την άλλη να αποτρέψει την αναζήτηση εναλλακτικής πολιτικής από την πολιτική της φτώχειας και του πολέμου.

Τα γεγονότα και οι εξελίξεις που διαδραματίστηκαν μόνο τη βδομάδα που πέρασε είναι ιδιαίτερα σημαντικά όχι μόνο ή κυρίως για να καταδειχτεί η βαθιά αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική, αλλά και να φανούν οι διαχωριστικές γραμμές που εκ των πραγμάτων μπαίνουν μπροστά σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις και τις υποχρεώνουν να πάρουν συγκεκριμένη και σαφή θέση.

- Η έκθεση του ΔΝΤ σηματοδοτεί την ένταση της αντιλαϊκής λαίλαπας που θα ακολουθήσει συνιστώντας, μεταξύ άλλων, να μειωθεί ο μισθός των νεοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας κάτω από τα όρια των συλλογικών συμβάσεων (!), οι εργασιακές σχέσεις να αποσαθρωθούν και να "ελαστικοποιηθούν", η λιτότητα να συνεχιστεί με την ίδια στοχοπροσήλωση, να ανοίξει αμέσως το ασφαλιστικό με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα δικαιώματα των εργαζομένων, να απελευθερωθούν οι αγορές ενέργειας και τηλεπικοινωνιών, κοκ.

- Στο πλαίσιο αυτό η κυβέρνηση Σημίτη προχώρησε, με πραξικοπηματικό τρόπο, στο "πιο σημαντικό έργο στον παγκόσμιο χώρο των αερομεταφορών της τελευταίας δεκαετίας" - όπως χαρακτηριστικά το αποκάλεσε ο διευθύνων σύμβουλος της "Μπρίτις Αιργουέις". Στο ξεπούλημα της "Ολυμπιακής" στο πολυεθνικό κεφάλαιο.

- Τη βδομάδα αυτή ανακοινώθηκε η προαναγγελθείσα θανατική καταδίκη Οτσαλάν, υπενθυμίζοντας, με έντονο τρόπο, τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης για την παράδοσή του. Την επομένη ακριβώς, η κυβέρνηση Σημίτη διάλεξε, για να εγκαινιάσει τον ελληνοτουρκικό "διάλογο", υπό τις ευλογίες και την άμεση καθοδήγηση της Ουάσιγκτον.

Η αναφορά στις παραπάνω εξελίξεις ήταν μάλλον απαραίτητη ακριβώς για να τεθεί το ζήτημα της στάσης των κομμάτων απέναντι σε αυτές. Και για μεν τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν τίθεται θέμα, καθώς πειθαρχούν απόλυτα στις οδηγίες των ΗΠΑ και του ΔΝΤ και από κοινού βάζουν πλάτες για την υλοποίησή τους.

Το ζήτημα είναι πώς οργανώνεται η παλλαϊκή αντίσταση σε αυτή την ταξική πολιτική και απ' αυτή τη σκοπιά, ποια είναι η στάση των πολιτικών δυνάμεων που τοποθετούνται και θέλουν να ανήκουν στην Αριστερά. Είναι ολοφάνερο ότι την ίδια στιγμή που προβάλλουν φραστικές αντιδράσεις στις συγκεκριμένες επιλογές, την ίδια στιγμήσπέρνουν σύγχυση για το ρόλο της ΕΕ, του ΝΑΤΟ ή καλλιεργούν αυταπάτες για τη δυνατότητα "μετεξέλιξής" τους σε"πιο ανθρώπινη" κατεύθυνση. Ετσι αφήνουν περιθώρια στη λογική των μονόδρομων και της μοιρολατρίας, στο όνομα του συσχετισμού δυνάμεων, που άλλωστε είναι υπό διαρκή διαμόρφωση, και των "ρεαλιστικών λύσεων".

Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι εκείνοι που συμφωνούν ότι πρέπει να αναπτυχθεί αντίσταση στις επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, κρίνονται από τη συνεισφορά τους στην ανάπτυξη των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων, στη συσπείρωση των ριζοσπαστικών δυνάμεων, στη συγκρότηση ενός παλλαϊκού μετώπου. Ποτέ δε θα δημιουργηθεί ευνοϊκός συσχετισμός δυνάμεων και δε θα είναι ρεαλιστική η επιβολή μιας φιλολαϊκής πολιτικής, αν δεν προβληθεί ο άλλος δρόμος της ελληνικής κοινωνίας, αν δεν επιβληθεί "από τα κάτω", από τη συνεπή και ασίγαστη λαϊκή πάλη.

Το ΚΚΕ έχει ξεκαθαρίσει τη θέση του: "Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα κόμματα δεν καθορίζεται από το μέγεθός τους, δηλαδή μεγάλα - μικρά, αλλά από τηναντίθεση λαός - μονοπώλια, από τη στάση των πολιτικών δυνάμεων στις επιλογές και στην κατεύθυνση των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ".

Παράλληλα, έχει διατρανώσει τη θέλησή του να παραμείνει στοχοπροσηλωμένο στην επιδίωξή του να αναπτυχθεί και εδραιωθεί η ευρύτερη λαϊκή συσπείρωση, η κοινή δράση στους αγώνες και στις πολιτικές αναμετρήσεις. Η αναγνώριση και επιβράβευση αυτής της στάσης του και στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, ασφαλώς επιτρέπουν στους κομμουνιστές να αγωνιστούν από καλύτερες θέσεις και να συσπειρώσουν γύρω από την πολιτική του Κόμματος δυνάμεις που μπορούν να έχουν τις διαφορές και διαφωνίες τους με τη γενικότερη πολιτική του. Ταυτόχρονα, όμως, δοκιμάζονται και κρίνονται οι πάντες.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ

Με κάθε μέσο.Εδώ ακριβώς βρίσκεται το "κλειδί" της αμερικανικής προσπάθειας για την επιβολή της "παγκόσμιας γαλήνης", της "αμερικανικής ειρήνης", της "Νέας - αμερικανικής - Τάξης". Και "τρομοκρατία", χαρακτηρίζεται η πάλη των λαών.

Η "νέα τάξη", επιβάλλεται διά της ισχύος.Η - αμερικανική - πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ, καταπατώντας κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου και καταρρακώνοντας το κύρος του ΟΗΕ, κατέστρεψε μια ανεξάρτητη χώρα, τη Γιουγκοσλαβία, οδηγεί στη λιμοκτονία ένα λαό, του Ιράκ, και δηλώνει την ετοιμότητά της να επιβάλει το "δίκαιό" της, οπουδήποτε στην υδρόγειο.

Ούτε αυτό, όμως, είναι αρκετό. Για να επιβληθεί η "αμερικανική ειρήνη", για να επικρατήσει η "παγκόσμια γαλήνη" όπως την επιθυμούν οι επικυρίαρχοι, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η καθυπόταξη της κοινωνίας, η εκμηδένιση της λαϊκής αντίστασης.

Οι μηχανισμοί για την καθυπόταξη των κοινωνιών έχουν αναπτυχθεί και εξελιχθεί σε βαθμό τελειότητας τις τελευταίες δεκαετίες. Παράλληλα, με αυτούς τους μηχανισμούς χειραγώγησης, αναπτύσσονται και οι μηχανισμοί για την εκμηδένιση της λαϊκής αντίστασης. Η "σταυροφορία" των Αμερικανών κατά της τρομοκρατίας, δεν είναι, τελικά, τίποτε περισσότερο από την προσπάθεια τελειοποίησης ενός μηχανισμού παγκόσμιας εμβέλειας που στόχο έχει, την εκμηδένιση της λαϊκής αντίστασης.

Σε ό,τι μας αφορά άμεσα, θα πρέπει να σημειωθεί κατ' αρχήν, πως δεν είναι τυχαίο ότι οι αμερικανικές "ευαισθησίες" για την τρομοκρατία, άρχισαν να εκφράζονται έντονα προς την ελληνική κυβέρνηση, εν μέσω του πολέμου κατά της Γιουγκοσλαβίας. Η καθολική διαφωνία του ελληνικού λαού με τους βομβαρδισμούς κατά της γιουγκοσλαβίας και η ανάδειξη ενός αντιαμερικανικού κλίματος θορύβησαν τους ιθύνοντες της Ουάσιγκτον, οι οποίοι έσπευσαν και ζήτησαν από την ελληνική κυβέρνηση να λάβει μέτρα.Μάλιστα οι Αμερικανοί, φρόντισαν να αποκλείσουν κάθε δυνατότητα υπεκφυγής από την ελληνική κυβέρνηση, καλλιεργώντας τις τουρκικές αιτιάσεις περί ελληνικής συνδρομής στη δράση του ΡΚΚ, που για τους Αμερικανούς είναι τρομοκρατική οργάνωση, σε αντίθεση με τον UCK που είναι, για τους Αμερικανούς πάντα, απελευθερωτικός στρατός.

Είναι περιττό να επισημάνει κανείς τα δύο μέτρα και σταθμά, με τα οποία οι "κρατούντες" αντιμετωπίζουν τις Διεθνείς Υποθέσεις. Η επισήμανση έχει μια σημασία, καθώς βοηθά να κατανοήσει κανείς πόσο λεπτή μπορεί να γίνει, ξαφνικά, η γραμμή που χωρίζει την τρομοκρατία, από την αντίσταση, τον αιμοσταγή δολοφόνο από τον αποφασισμένο πατριώτη, τον τυφλό εγκληματία από τον οραματιστή επαναστάτη.

Η ιστορία, όπως είναι γνωστό, γράφεται από τους νικητές. Οι εκάστοτε κρατούντες δεν απέφυγαν ποτέ τον πειρασμό να επιχειρήσουν να προκαταλάβουν την ιστορία, καταγράφοντας το παρόν κατά το δοκούν.

Για τους Αμερικανούς, λοιπόν, οι μεγάλες αντιπολεμικές συγκεντρώσεις έξω από την αμερικανική πρεσβεία κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών της γιουγκοσλαβίας, δεν ήταν τίποτε λιγότερο από διασάλευση της έννομης τάξης. Τα μπλόκα έξω από τα λιμάνια για την παρεμπόδιση της αποβίβασης του ΝΑΤΟικού στρατού κατοχής του Κόσσοβου, πόσο απέχουν άραγε από το να χαρακτηριστούν από τους Αμερικανούς, τρομοκρατικές πράξεις; Μήπως, όσοι ενεργά αντιτάσσονται στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, όσοι αντιστέκονται με τη φωνή και την παρουσία τους έξω από τις ΝΑΤΟικές βάσεις, όσοι φωνάζουν "όχι" στη συμμετοχή της χώρας στο ιμπεριαλιστικό φαγοπότι που εξελίσσεται στα Βαλκάνια, έχουν ήδη βαπτιστεί τρομοκράτες;

Οι πληροφορίες που υπάρχουν είναι κάτι περισσότερο από ανησυχητικές και οι αμερικανικές προθέσεις οφθαλμοφανέστατες. Αλλωστε, εδώ και αρκετά χρόνια ειδική μονάδα του FBI έχει ειδικό γραφείο στην Αστυνομική Διεύθυνση, ενώ Αμερικανοί ειδικοί της αντιτρομοκρατικής ομάδας εργάζονται στο ελληνικό υπουργείο της Δημόσια Τάξης. Τι εργασία επιτελούν όλοι αυτοί οι "ειδικοί", εύκολα μπορεί να το καταλάβει κανείς. Παρακολουθούν, φακελώνουν και είναι έτοιμοι να προχωρήσουν ένα ακόμη βήμα, αφού η αμερικανική κυβέρνηση απαιτεί από την Αθήνα να αλλάξει η νομοθεσία, ώστε να λυθούν τα "χέρια" των διωκτικών αρχών για να αντιμετωπίσουν τους "τρομοκράτες".

Ποιοι είναι οι "τρομοκράτες" που ενδιαφέρουν τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες; Μα ασφαλώς όσοι δε συμφωνούν και αντιστέκονται στην οικοδόμηση της Νέας Τάξης. Οσοι δεν αποδέχονται την "προτεκτορατοποίηση" των Βαλκανίων και της χώρας, όσοι δεν επιθυμούν ο Αμερικανός πρεσβευτής στη χώρα, να ρυθμίζει τη νομοθεσία της, να επεμβαίνει στις επιλογές για την άμυνά της, να καθορίζει τις εξωτερικές της σχέσεις.

Για όλους αυτούς τους λόγους, δεν μπορεί να είναι κανένας ούτε ικανοποιημένος, ούτε - πολύ περισσότερο - ήσυχος από την επίσκεψη του Μάικ Σέιν στην Αθήνα. Ο Μ. Σέιν είναι ο ειδικός συντονιστής του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών για την τρομοκρατία και φτάνει στην Αθήνα στις 8 του μηνός, ζητώντας να δει τους υπουργούς Δημόσιας Τάξης, Εξωτερικών, Αμυνας καθώς και τον ίδιο τον πρωθυπουργό! Ο Αμερικανός διπλωμάτης, μεταφέρει στις αποσκευές του την απαίτηση της Ουάσιγκτον για αλλαγή της ελληνικής νομοθεσίας, έτσι ώστε, οι "ύποπτοι τρομοκράτες" να στερούνται βασικών δικαιωμάτων, να κρατούνται για αρκετές μέρες χωρίς να απαγγέλλεται κατηγορία, να δικάζονται από δικαστήρια με "ειδική" σύνθεση και άλλα παρόμοιας δημοκρατικής... ευαισθησίας μέτρα!

Απ' όλα αυτά, προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη της επαγρύπνησης του ελληνικού λαού, ο οποίος, είναι βέβαιο, ότι θα αντισταθεί και στη νέα επιχείρηση τρομοκράτησης που ενορχηστρώνουν οι Αμερικανοί επικυρίαρχοι και οι εγχώριοι "πράκτορές" τους.

Δημήτρης ΜΗΛΑΚΑΣ

Εξάλλου, τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά τις αντισοσιαλιστικές ανατροπές των αρχών της δεκαετίας, αστοί αναλυτές και επιστήμονες ισχυρίζονται ότι "έρχεται" - αν δεν έφτασε ήδη - "το τέλος της ιστορίας". Η εσχατολογική και μεταφυσική χροιά αυτής της φράσης υποκρύπτει τις ελπίδες των εν λόγω αναλυτών για την οριστική κατίσχυση του καπιταλισμού - κάτι που όμως δεν είναι συμβατό με την επιστημονική ανάλυση της εξέλιξης των ανθρώπινων κοινωνιών.

Η ιστορία, ως επιστήμη, οφείλει να ερμηνεύει την ιστορία ως ανθρώπινη πράξη. Ο ιστορικός υλισμός αναδεικνύει το πεπερασμένο των εκμεταλλευτικών κοινωνικών συστημάτων και την αναγκαιότητα της συνειδητής και οργανωμένης πάλης της εργατικής τάξης για την τελική ανατροπή, τη νίκη και την κατίσχυση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού - μια νίκη που θα σημάνει πραγματικά το τέλος της ιστορίας, με τη μορφή τουλάχιστον που την ξέρουμε σήμερα, αλλά και την έναρξη της πραγματικής ιστορίας του ανθρώπινου γένους. Αντίθετα, οι αστοί διανοητές, αντί να αναλύουν επιστημονικά τα κοινωνικά φαινόμενα, προσπαθούν να επινοήσουν τις δικαιολογίες που θα χρησιμοποιηθούν ως θεωρητικά και ιδεολογικά άλλοθι για τα εγκλήματα του συστήματος που υπηρετούν.

Πέρα λοιπόν από την ερμηνευτική της διάσταση, η ιστορία - επιστήμη έχει και πολιτικό χαρακτήρα. Αλλά έχει και διαπαιδαγωγητικό: η γνώση της ιστορίας - πράξης μπορεί να βοηθήσει τόσο την κατανόηση του παρόντος όσο και την οικοδόμηση του μέλλοντος. Οχι γιατί "η ιστορία επαναλαμβάνεται" όπως θέλει η μεταφυσική αντίληψη του ιστορικού γίγνεσθαι. Αλλά γιατί η γνώση των ιστορικών νομοτελειών που οδήγησαν στη διαμόρφωση του ιστορικού παρόντος είναι ένα από τα εργαλεία που μπορούν να καθοδηγήσουν τη σκέψη στην παραδοχή της αναγκαιότητας του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας και στην οργανωμένη πάλη για την επίτευξή του.

* * *

Η δεύτερη ενότητα του αφιερώματος περιλαμβάνει άρθρα με προφανή επικαιρότητα που αγγίζουν σύγχρονα προβλήματα - κυρίως της φλεγόμενης περιοχής των Βαλκανίων. Δημοσιεύονται άρθρα για την ιστορία των Σέρβων και του γιουγκοσλαβικού κράτους, για τον Ρήγα Φεραίο και το παμβαλκανικό του όραμα, αλλά και - με την αφορμή της επετείου των 60 χρόνων από την έναρξη του Β Παγκόσμιου Πολέμου - μια αναδρομή στα αίτιά του, που φανερώνουν και τις αναλογίες με τη σημερινή εποχή. Τέλος, δημοσιεύεται άρθρο που προσεγγίζει το πρόβλημα της διδασκαλίας της ιστορίας στη Μέση Εκπαίδευση.

Η ύλη του 3ου τεύχους της ΚΟΜΕΠ περιλαμβάνει, πέρα από το αφιέρωμα στην ιστορία και μια ενότητα με ζητήματα ιδεολογίας. Σε αυτήν συμπεριλαμβάνεται άρθρο για τις πολλαπλές αναγνώσεις του Μαρξ, που επιχειρούν οι αστοί για να ακυρώσουν το επαναστατικό του μήνυμα και μια εκτεταμένη αναφορά στο έργο του Λένιν "Υλισμός και Εμπειριοκριτικισμός" με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 90 χρόνων από την έκδοσή του.

Τέλος, στο τεύχος συνεχίζεται η δημοσίευση του Χρονολογίου από την ιστορία του ΚΚΕ (πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια), καθώς και των τρέχοντων κομματικών ντοκουμέντων.

ΒΡΕΘΗΚΑ πριν λίγες μέρες στα τρεχατά, στα δροσόλουστα χωριά του Πηλίου. Πάνε πολλά χρόνια, που ο αξέχαστος σύντροφος ο Κώστας Στουρνας από τη Ζαγορά, με τα γραφτά του για το βουνό των Κενταύρων, άνοιγε τον ορίζοντα της γνωριμιάς, που ο ίδιος είχε ζήσει στα ψηλά βουνά, σε μορφές ζωής που δεν τις απαντάς, βέβαια, σήμερα.

ΤΑ πηλιορείτικα αυτά "φροντιστηριακά" θα τα πλούτιζε λίγο πιο ύστερα η γνωριμιά με τον φιλόλογο Βαγγέλη Σκουβαρά, που είχε ζήσει κι είχε πολύ δουλέψει τα ιστορικά, κι όχι μόνο, θέματα. Προσφορά σημαντική που προμήναγε πολλά περισσότερα, αν ο φίλος και συνάδελφος κι αγωνιστής δεν "έφευγε" τόσο πρόωρα από τη ζωή.

ΤΑ πλατάνια είναι από τα πιο όμορφα, από τα πιο ταιριαστά στολίδια στα χωριά του Πηλίου. Κι είναι για τον επισκέπτη, αλλά και για κάθε περαστικό, αυτά που μέσα στο καμίνι, που πυρώνει τον κάμπο, τόπος, σημείο που προσφέρει δροσιά κι αντάμα νερά δροσερά, νερά κρυστάλλινα.

ΤΑ αιωνόβια αυτά δέντρα είναι αυτά που 'χουν δεθεί με των χωριών τις ιστορίες, με τις χαρές, με τα τραγούδια που 'χουν στήσει και στήνουν διαδοχικά γενιές και γενιές. Είναι οι αιωνόβιοι του χωριού κάτοικοι που σαν Εκατόγχειρες τινάζουν τα τεράστια, ροζιασμένα μπράτσα τους στον ουρανό.

ΕΙΝΑΙ τα αιωνόβια δέντρα, που "άκουσαν" την ιστορία μας και, που την κράτησαν στο πέρασμα του χρόνου. Είναι όλα όσα μέσα στα δημοτικά τραγούδια κρατήθηκαν σε μοναδικούς και αστραφτερούς στίχους που έχει δουλέψει με τη σοφία και την παρατήρηση ο λαός μας. Είναι στην ουσία ο "ληξίαρχος" του χωριού και της ζωής του.

ΕΙΝΑΙ τα πλατάνια του χωριού εκεί που καθημερινά "χτυπά" το ρολόι της ζωής. Ολα τα νέα καλά ή κακά, εκεί που φτάνουν όλα τα όρντινα της εξουσίας και της κάθε "αρχής", αφού πάνω στο δικό του κορμί κρεμιόνται οι ανακοινώσεις της κοινότητας, της αστυνομίας. Ολα όσα πρέπει να μαθευτούνε. ΣΤΗρίζα του άλλοτε βέβαια, στα παλιά τα χρόνια απόθεταν την πραμάτεια τους οι πραγματευτάδες για να τη δούνε οι νοικοκυρές καθώς η τρομπέτα τους ανάγγελνε την άφιξή τους στο χωριό και το καλούσε στην πλατεία εκεί στην ισκιάδα από κάτω να δούνε τα εμπορεύματα, που κουβαλούσαν.

ΣΤΗ σκιά του πλάτανου τους μήνες του καλοκαιριού λειτουργούσε με τη δική της ιεροτελεστία και με ιδιαίτερο πάντα σεβασμό η βουλή των "γερόντων" του χωριού. Εκεί καθημερινά, κάτω από τη φυλλωσιά του, οι ξωμάχοι του κάμπου αλλά και του βουνού θ' αφηγηθούνε μακρινές ιστορίες.

ΕΙΝΑΙ μακρινές ιστορίες. Είναι περιπέτειες ζωής στα μέτωπα του πολέμου αλλά και της ζωής, που τραβάνε το ενδιαφέρον, αλλά και παραδίνουν στη νέα γενιά ντοκουμέντα άγραφα που διαφορετικά θα 'ταν χαμένα. Αυτοί που έζησαν τους βαλκανικούς πολέμους. "Επειτα η Μικρασία, η Αλβανία.

ΚΙ ΕΠΕΙΤΑ οι αναφορές, οι μνήμες για την Αντίσταση, που έζησαν τόποι χωριά αλλά και που τα "έζησαν" και τα ίδια τα πλατάνια. Φοβερές ώρες, στιγμές τραγωδίας. Κάτω από τα θεόρατα πλατάνια οι χιτλερικοί τουφεκίζουν δεκάδες αγωνιστές... Και τα κορμιά τους κατρακυλούνε στη χαράδρα.

Η ΔΡΑΚΕΤΑ,το όμορφο πηλιορείτικο χωριό θυμάται κι έχει καταγράψει τη φοβερή αυτή ώρα της φριχτής δοκιμασίας κάτω από τα πλατάνια του καθώς οι χιτλερικοί εκτελούσαν αθώους κατοίκους. Και τα κορμιά πέφτανε το ένα πάνω στ' άλλο στη χαράδρα.

ΑΛΛΑ μια κι ο λόγος για τους χιτλερικούς και τις κρεμάλες, που έστησαν σε δεκάδες χωριά και πόλεις της χώρας θυμίζουμε εδώ την ίδια περίοδο, μαζί μ' όλα τ' άλλα τα καταστροφικά εθέρισαν σύρριζα και τα πλατάνια της Κηφισιάς. Στη λεωφόρο Αθήνας - Τατοϊου και έστειλαν τους κορμούςστη Γερμανία, για να γίνουν καθίσματα, πάγκοι.

ΤΑ αιωνόβια αυτά δέντρα έχουν και τα "τρωτά" τους, τα αδύνατα σημεία που μπορεί να μη φαίνονται και φυσικά ξεγελάνε. Είναι η διάβρωση η εσωτερική αυτή που τα κρυφοτρώει. Και ξαφνικά οι κολοσσοί αναπάντεχα καταρρέουν.

ΘΥΜΑΜΑΙ ένα πρόσφατο παρόμοιο περιστατικό, εδώ κι ένα χρόνο, στο Σταυρό της Θεσσαλονίκης. Τίποτε δεν ήταν εκείνο που να φανέρωνε πως ο τεράστιος ο γίγαντας, που σκέπαζε την πλατεία του χωριού, τόπος αναψυχής και δροσιάς θα σωριαζόταν και θα καταπλάκωνε κι ένα λεωφορείο ευτυχώς χωρίς θύματα.

ΑΛΛΑ για τα πλατάνια, για τις βρυσομάνες μια μικρή μόνο αναφορά σ' όλα όσα συχνά ακούγαμε από το γέρο Βλαχογιάννη για την πρωτεύουσα που την είχε μελετήσει σημείο με σημείο. "Είχε μπόλικα τα νερά της. Κι είχε και τα πλατάνια της η Αθήνα στα παλιά παλιά χρόνια. Οι "χαλαστήδες" πρόσθετε μ' οργή ρουμελιώτικη τ' αφάνισαν όλα..."

ΚΙ ΕΠΕΙΤΑ ημέρευε και σαν να ψιλοτραγουδούσε κοντοστεκόταν στης Πλάκας την ανηφοριά κι απάγγελνε:

Τρία πλάτανα, τα τρί' αράδ' αράδα/ κι ένας πλάτανος παχύν ίσκιον οπόχει. / Στα κλωνάρια του σπαθιά 'ναι κρεμασμένα/ και στη ρίζα του τουφέκια ακουμπισμένα/ κι αποκάτω του ο Βαρλάμης ξαπλωμένος...

Ακολουθούσε ο σχολιασμός του για το δημοτικό. Κι έκλεινε τη "φροντιστηριακή" του παρένθεση με τούτα τα λόγια: "Είδες τι πλάθει του λαού ο λόγος!!". Και ξανάλεγε πιο δυνατά τον πρώτο στίχο: Τρία πλάτανα, τα τρι αράδ' αράδα...

Επικίνδυνη, υποκρισία, αφού πρέπει να διευκρινιστεί πρώτα, ποιοι είναι οι μεμονωμένοι τρομοκράτες και από πού εκπορεύονται και ποιοι είναι, κυρίως, οι συλλογικοί ΤΡΟΜΟ - ΚΡΑΤΟΡΕΣ του κόσμου, αρχίζοντας από τη δολοφονική πειρατεία κατά της Γιουγκοσλαβίας.

Να βοηθήσουν οι δικές μας κυβερνητικές υπηρεσίες, στη διερεύνηση των δολοφονικών ρατσιστικών φλεγόμενων σταυρών της Κου Κλουξ Κλαν στο Νότο και του νόμου των πιστολέρος και του Λιντς στην άγρια δύση.

Να "διεισδύσουν" οι δικοί μας "μαστόροι" στις υποκλοπές, για να ξηλώσουν τους παλιούς υδραυλικούς του Γουότεργκέιτ και τους νεότερους των λεκέδων του Λευκού Οίκου, που κοντεύει να γίνει σύμβολο σεξουαλικών συμπλεγμάτων του Κάμα Σούτρα.

Να αποκαλυφθεί ο ομολογημένος ρόλος τους, στην αποσταθεροποίηση καθεστώτων, στην πρόκληση συρράξεων, ακόμη και στη φυσική εξόντωση - δολοφονία ξένων ηγετών. Να επιβεβαιωθεί ο ρόλος τους στην εγκαθίδρυση της δικής μας δικτατορίας και στην τραγωδία της Κύπρου.

Για την αποκάλυψη αυτών των επαναλαμβανομένων πρακτικών επίσημης ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να "συμπράξει", ανταπατώντας στην πρόκληση. Η μεγάλη υπερατλαντική ένοχος, "... ένοχον ου ποιεί"...