Οπως και να έχει, και αυτό πρέπει ανεπιφύλακτα να του το αναγνωρίσουμε, και η νέα του ταινία, το «Sicko», είναι πολύ αποκαλυπτική! Και πολύ καταγγελτική! Φτάνει να σας πω πως φορτώνει ένα καράβι διασωστών της 11ης Σεπτέμβρη, στους οποίους το άθλιο και αντιανθρώπινο κρατικό και ιδιωτικό σύστημα Υγείας της Αμερικής τους αρνείται κάθε ιατρική περίθαλψη, και τους μεταφέρει στην Κούβα, όπου τυγχάνουν εξαιρετικής ιατρικής και ανθρώπινης μεταχείρισης! (Να θυμίσουμε εδώ ότι οι διασώστες είναι ήρωες για την αμερικανική προπαγάνδα)!

Και μόνον γι' αυτό η ταινία παίρνει δέκα! Γιατί, με τον καλύτερο τρόπο, γκρεμίζει την άθλια και συκοφαντική βορειοαμερικανική προπαγάνδα, για το νησί του Κάστρο. Από τη μια η Αμερική του πλούτου και της «ελευθερίας» και από την άλλη η Κούβα της «φτώχειας» και της «ανελευθερίας»! (Οπου η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι σημείο αναφοράς!) Ο Μουρ, με την «τρέλα» του, χωρίς πολλές κουβέντες, με απτά παραδείγματα, αποδεικνύει το αντίθετο. Από τη μια, η Αμερική του δολαρίου και της απανθρωπιάς και από την άλλη ο σοσιαλισμός και ο ανθρωπισμός του!

Ο Μάικλ Μουρ, πάντα με παραδείγματα και αποδείξεις, και με καταλυτικό χιούμορ αρκετές φορές, καταγγέλλει ότι ο μέσος Αμερικανός πολίτης έχει χειρότερη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη από αυτήν που έχουν οι κρατούμενοι στο Γκουαντάναμο! Τους διασώστες της 11ης Σεπτέμβρη, πριν τους οδηγήσει στα κουβανέζικα νοσοκομεία για να τους γιάνει, τους πήγε στο σύγχρονο φασιστικό στρατόπεδο εξόντωσης, το χυδαίο Γκουαντάναμο, και ζήτησε από τους υπεύθυνους, το αμερικάνικο κράτος δηλαδή, να τους παράσχει (στους Αμερικανούς πολίτες - τους διασώστες!), τουλάχιστον την ίδια περίθαλψη, που προσφέρει στους κρατούμενούς του! Τους μελλοθάνατους. Αυτούς που, έτσι και αλλιώς, τους έχει για εξόντωση! (Οι υπεύθυνοι, βέβαια, δεν άνοιξαν ούτε καν τις πόρτες)!

Μην το θεωρήσετε υπερβολή! Στην Αμερική είσαι φτωχός και άρρωστος; πας, πέθανες! Δε βρίσκεις νοσοκομείο ή κλινική να σε δεχτεί! Και αν από λάθος σε δεχτούν, μόλις ανακαλύψουν το λάθος τους σε φορτώνουν σε ένα ταξί και σε πετάνε στα σκουπίδια! Αν είσαι μεσοαστός, πουλάς το σπίτι σου! Πληρώνεις και γίνεσαι καλά. Γίνεσαι καλά(αυτό, βέβαια, εξαρτάται από την αρρώστια σου), αλλά μένεις στο δρόμο! Και αρχίζεις νέα οδύσσεια επιβίωσης! Το εθνικό κρατικό σύστημα Υγείας της Αμερικής είναι ανύπαρκτο (όμοιο με αυτό που ονειρεύεται να κάνει η ΕΕ και η δική μας κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση). Ο Αμερικανός πολίτης αναγκαστικά καταφεύγει στην ιδιωτική ασφάλιση (αυτό που σχεδιάζει η ΕΕ και ο δικομματισμός για τους Ευρωπαίους - και τους Ελληνες - πολίτες).

Οι αμερικανικές ιδιωτικές ιατρικές ασφάλειες, βέβαια, δεν είναι η Κούβα! Η οποία, όποιος πολίτης αρρωσταίνει στα χώματά της, γιατρεύεται χωρίς να δώσει «μία». Οι αμερικανικές ιατρικές ασφάλειες κάνουν αυτό που κάνουν και οι δικές μας (και πολύ χειρότερα, βέβαια!). Φέρνουν χιλιάδες νομικά προσκόμματα, για να μην πληρώσουν! Αλλοτε «αποδεικνύουν» ότι είχες «ιστορικό» και τους το έκρυψες και επομένως είναι άκυρη η σύμβαση! Αλλοτε ότι η αρρώστια σου δεν παίρνει γιατρειά και, επομένως, άδικος κόπος! Αλλοτε, πάλι, ότι όταν υπέγραφες το συμβόλαιο, δε διάβασες τα «ψιλά» γράμματα, τα οποία γράφουν ότι δικαιούσαι απλώς μια ασπιρίνη, ένα αλουντρόξ και ένα τσιρότο, τίποτ' άλλο!

Βοήθεια!.. Απίστευτα πράγματα δείχνονται και λέγονται στην ταινία! Πράγματα που δε θα τολμούσε να καταγγείλει ούτε ο πιο βαμμένος αντιαμερικανός. Πράγματα που αποδεικνύουν ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που τρώει συστηματικά και αχόρταγα τους ανθρώπους! Ενα σύστημα πολύ χειρότερο από τον Μινώταυρο! Ενα σύστημα παγίδα! Αν γλιτώσεις από τα νοσοκομεία, θα σε φάνε οι φαρμακευτικές βιομηχανίες. Αν γλιτώσεις από τα νοσοκομεία και τις φαρμακευτικές βιομηχανίες, θα σε φάνε οι ασφαλιστικές εταιρείες! Δε γλιτώνεις με τίποτα!

Και ενώ ο Μάικλ Μουρ δείχνει να έχει την ικανότητα της καταγραφής, δε δείχνει ότι έχει την ικανότητα, τη θέληση ή την τόλμη, να πει ολόκληρη την αλήθεια! Να πει, δηλαδή, γιατί η καρέκλα έχει τέσσερα ποδάρια! Αντί να θεωρήσει υπεύθυνο τον καπιταλισμό γι' αυτήν την άθλια κατάσταση, θεωρεί υπεύθυνη, έτσι απλά και επιφανειακά, μόνον την Αμερική! Τις κακές αμερικανικές κυβερνήσεις. Τις ρεπουμπλικανικές, για την ακρίβεια! Παίρνει το φακό του και τον φέρνει στην Ευρώπη! Και κάνει αντιδιαστολή ανάμεσα στο αμερικανικό σύστημα Υγείας, με αυτό της Αγγλίας και της Γαλλίας! Και φωνάζει: πώς αυτές οι χώρες, πολύ φτωχότερες από την Αμερική, προσφέρουν καλές, άριστες κατά τη γνώμη του, ιατρικές υπηρεσίες και η μητρόπολη δείχνει ανίκανη να τους μοιάσει!

Αυτό, ακριβώς αυτό, είναι το «μελανό», το μόνο, ίσως, μελανό σημείο, της ταινίας! Προσφέρει φρούδες ελπίδες! Δεν ξέρει, τάχα, ο κ. Μουρ, ότι αυτό το δημόσιο σύστημα Υγείας της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ελλάδας, που είναι αποτέλεσμα μακρόχρονων αιματηρών αγώνων, όπου να 'ναι καταργείται και οδηγείται στο αμερικανικό, αν οι Ευρωπαίοι δεν αντιδράσουν; Οτι οδηγείται στην ιδιωτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη; Στην ιδιωτική ασφάλιση; Το ξέρει, αλλά το αποσιωπά! Και το αποσιωπά, γιατί, ή δεν τολμά ή δε θέλει, να πει ολόκληρη την αλήθεια! Η οποία είναι, πρέπει να είναι: Να τελειώνουμε, μια για πάντα, με τον καπιταλισμό! (Βέβαια, σε κάποιο σημείο της ταινίας του δέχεται, πως αυτά που έχουν πετύχει οι Ευρωπαίοι, σε σύγκριση με τους Αμερικανούς, είναι αυτά που πέτυχαν βγαίνοντας στους δρόμους, απαιτώντας)!

Πέρα από αυτήν τη συγκεκριμένη, και απαραίτητη για τους λαϊκούς αγώνες ένσταση, η ταινία είναι, μπορεί να γίνει, εργαλείο στους ασφαλιστικούς αγώνες που έρχονται! Γιατί αποδεικνύει, και στους πιο αναποφάσιστους, πως η δημόσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ασφάλιση είναι μονόδρομος!

Τζένιφερ Λοπέζ και Μαρκ Αντονι

Ολα τα παραπάνω, ίσως, να μην ήταν ικανά να τον συντρίψουν. Ετσι η «ζωή», για να τον αποτελειώσει, τον έσπρωξε στα ναρκωτικά. Τα οποία, για να τα αποφύγει, βούτηξε από τον 9ο όροφο ενός ξενοδοχείου, χωρίς να «καταφέρει» το θάνατό του! Κάποιοι λένε πως δε βούτηξε, αλλά τα δεκάδες φάρμακα που έπαιρνε, μαζί με τα ναρκωτικά, τον πέταξαν από το παράθυρο! Οπως και να 'χει, μετά από αυτή την απόπειρα έζησε άλλα πέντε βασανιστικά χρόνια!

Ομως, ποιος ήταν ο Χέκτορ Λαβ και πώς έφτασε να πηδάει από τα παράθυρα; Ο Χέκτορ Χουάν Περέζ, που ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στο Πόρτο Ρίκο το 1946. Σε ηλικίας 17 ετών φτάνει στη Νέα Υόρκη κυνηγώντας το «αμερικάνικο όνειρο»! Οπλο του μόνον η θαυμάσια φωνή του και το πάθος του για το τραγούδι. Ούτε κουβέντα, βέβαια, για σπουδές, για απαραίτητα εφόδια! Εφόδια, ίσως, που θα τον στήριζαν στη ζωή. Εφόδια που θα τον διευκόλυναν να κατανοήσει τον κόσμο καλύτερα. Αυτές οι ελλείψεις, μαζί με την έλλειψη πολιτικών και κοινωνικών προσανατολισμών, τον οδήγησαν σκαλί - σκαλί, υπόγειο το υπόγειο, παρέες τις παρέες, αδύναμο στα χέρια της αμερικάνικης ανθρώπινης αλεθομηχανής. Η οποία τον μεταχειρίστηκε όπως αυτή ξέρει να μεταχειρίζεται τους αδύναμους(;) ανθρώπους!

Βέβαια, κάποια στιγμή ο Χέκτορ Λαβ πίστεψε πως έπιασε το «όνειρο». Κάποιο «έμπειρο αυτί» τον «ακούει» και γυρίζει τον πρώτο του δίσκο, ύστερα το δεύτερο και σιγά - σιγά φτάνει στην ...κορυφή! Πλούτη, δόξα! Αυτή η διαδρομή στην κορυφή, που ακούγεται εύκολη στη διήγηση, στην ουσία ήταν γεμάτη αγκάθια. Κάθε στιγμή έπρεπε να επιβεβαιώνει την παρουσία του. Από τη μια στιγμή στην άλλη μπορούσε να ξεπέσει στην ανυπαρξία. Από την κορυφή στον πάτο! Οι νόμοι της αμερικάνικης καλλιτεχνικής αγοράς είναι αδυσώπητοι! Στο τέλος αυτοί οι νόμοι τον σκότωσαν! Ενας ακόμα θάνατος καλλιτέχνη στο βωμό του ανταγωνισμού!

Αν με συγκίνησε η ταινία, και με συγκίνησε ιδιαίτερα, είναι γιατί βλέποντάς τη στο νου μου ήρθαν δεκάδες άλλες περιπτώσεις καλλιτεχνών που πέθαναν από ναρκωτικά. Ακόμα και δικών μας, Ελλήνων, εννοώ, καλλιτεχνών, που τους βούτηξαν από το λαιμό και τους πέταξαν στα σκουπίδια, αφού πρώτα τους κατατρύπησαν (στις φλέβες, στην καρδιά)! Θεωρώ την ταινία πολύ χρήσιμη, γιατί δείχνει πως αυτή η ιστορία, η ιστορία των ναρκωτικών, η ιστορία του ανταγωνισμού, είναι ένα απέραντο ναρκοπέδιο στο οποίο θυσιάζονται θαυμάσιες φωνές, τρυφεροί άνθρωποι!

Η αφήγηση της ταινίας γίνεται από τη γυναίκα του Χέκτορ Λαβ (την ερμηνεύει η πανέμορφη Τζένιφερ Λοπέζ, που είναι και ο παραγωγός της ταινίας) και η οποία πέντε χρόνια μετά το θάνατο του άντρα της σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα (αφού, στο μεταξύ είχε γίνει αλκοολική)! Πρέπει να πούμε πως ακόμα και φιξιόν (επινοημένη) να ήταν η ταινία, θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Σκεφτείτε, τώρα, που είναι ή τέλος πάντων βασίζεται σε αληθινή ιστορία!

Παίζουν: Τζένιφερ Λοπέζ, Μαρκ Αντονι, Τζον Ορτιζ.

Ενδιάμεσοι σταθμοί αυτού του κινηματογραφικού ταξιδιού Αργεντινή, Νησιά Μπανκ, Καναδάς, Εβερεστ - Νεπάλ, Ιμαλάια -Νεπάλ, Ιαπωνία, Ερημος Καλαχάρι, Καρακοράμ - Πακιστάν, Δάσος Κιμπάλ - Ουγκάντα, Λαπωνία, Δέλτα Οκαβάνγκο - Μποτσουάνα, Ρουρούτου - Γαλλική Πολυνησία, Ερημος Σαχάρα, Νιγηρία, κ.ά., κ.ά., κ.ά.

Πάρτε τα παιδιά σας και πηγαίνετε! Μόνοι σας θα πλήξετε! Γιατί, πέρα από τις εικόνες, δεν προσφέρει άλλο «σασπένς». Και το κείμενο που ακούγεται είναι «χριστιανικό». Στο σπίτι θα τη βλέπατε, ίσως, πιο ευχάριστα!

Η ταινία έγινε σε συνεργασία με το Τμήμα Φυσικής του BBC. Και είναι δουλιά χρόνων. Τόσες πολλές εικόνες σε τόσα διαφορετικά μέρη είναι δύσκολο να συγκεντρωθούν! Και από αυτή την έννοια η ταινία εντυπωσιάζει. Από εκεί και πέρα τίποτα περισσότερο!

• Στα ελληνικά αφηγείται η Μυρτώ Αλικάκη.