Συνεχίζεται για δεύτερη εβδομάδα η πολύ καλή ελληνική ταινία «Διόρθωση» του Θάνου Αναστόπουλου (Μικρόκοσμος Prince Filmcenter). Μαζί της θα παίζονται και οι μικρού μήκους ταινίες «Βροχή» της Σύλλα Τζουμέρκα, «Εσωτερικό Νύχτα» του Αχιλλέα Κυριακίδη, «Εσωτερικό Σπιτιού με Γυναίκα που Καθαρίζει Μήλα» του Εκτορα Λυγίζου και «Υγραέριο» του Μπουγιάρ Αλιμάνι.

Οι 4 καινούριες ξένες ταινίες της εβδομάδας, με εξαίρεση την πολύ καλή νοτιοκορεατική ποιητική αλληγορία «I' m a Cyborg, But That' s ΟΚ!» του Παρκ Τσαν-Γουκ, είναι ταινίες που δε θα απασχολήσουν την ιστορία του κινηματογράφου, αλλά ούτε τις καρδιές μας. Η ταινία του Πιτ Τράβις «Σημείο Υπεροχής», ωστόσο, σε καμία περίπτωση - και από κανέναν - δεν πρέπει να περάσει ασχολίαστη. Γιατί πρόκειται για μια ακόμα προκλητική παραγωγή των αμερικανικών σκοτεινών αντιδραστικών κύκλων. Των αμερικανικών σκοτεινών πρακτορικών «studio», που κρύβονται πίσω από γνωστά και υπαρκτά κινηματογραφικά studio και παράγουν κατευθυνόμενες προπαγανδιστικές ταινίες. Καλός ο Αμερικανός πρόεδρος, κακοί οι «τρομοκράτες»! Τέτοια ψέματα!

Οι άλλες δυο ξένες ταινίες της εβδομάδας είναι το βίαιο θρίλερ, που κρύβεται κάτω από τη δήθεν μελέτη της βίας, «Funny Games», του Μίκαελ Χάνεκε και η χοντρή σαχλοκωμωδία (χοντρή φάρσα - σάτιρα για την ταινία οι «300») «Σπαρτιάτες για Κλάματα» των Τζέισον Φρίντμπεργκ και Ααρον Σέλτζερ.

Η εβδομάδα μας έφερε και δυο νέες ελληνικές ταινίες. Την όγδοη μεγάλου μήκους ταινία του Βασίλη Βαφέα «Γυναικείες Συνωμοσίες» και την τελευταία ταινία του Νίκου Αλευρά «Ερωτικά Μαθήματα Για Επαναστατική Δράση». Ούτε οι «Συνωμοσίες» είναι αρκούντως πειστικές, τουλάχιστον για τα μέτρα του σκηνοθέτη τους, ούτε τα «Ερωτικά Μαθήματα» είναι επαναστατικά, ακόμα και με τα κριτήρια «περί τον έρωτα και την επανάσταση» του δημιουργού τους. Ωστόσο και οι δυο, με διαφορετικούς τρόπους η κάθε μια, είναι (με αρκετή ανοχή και καλή διάθεση) σοβαρές και «πονεμένες» απόπειρες! Πολύ μακριά, βέβαια, από το ...ασφαλιστικό! Ποιος ασχολείται τώρα με τόσο πεζά θέματα!

Η ταινία κατασκευαστικά είναι πάρα πολύ καλή! Αψογη, θα έλεγε κανείς! Εχει δράση, αγωνία, ανατροπές! Εχει εξαιρετικούς εξωτερικούς χώρους (Μάλαγα της Ισπανίας). Εχει πειστικούς ηθοποιούς και καλές «λήψεις». Αν δεν ήταν τόσο κατάπτυστα προπαγανδιστική, θα μιλάγαμε για μια «πολύ καλή ταινία δράσης». Τώρα μιλάμε για ένα, ακόμα, προπαγανδιστικό κατασκεύασμα. Για μια ακόμα ταινία της σειράς «Τα Πράσινα Μπερέ»!

Το «Σημείο Υπεροχής», με την πολύ καλή τεχνική του και το «μελετημένο» σενάριό του, προσπαθεί να κάνει τη νύχτα μέρα! Ο Αμερικάνος Πρόεδρος, λέει η ταινία, ύστερα από σκληρούς και επίμονους αγώνες ενάντια στην παγκόσμια τρομοκρατία, καταφέρνει να πείσει τους Αραβες ηγέτες να συνταχτούν μαζί του ενάντια στους τρομοκράτες! Οι προσπάθειές του, επιτέλους, φτάνουν σε αίσιο τέλος! Αυτός και οι Αραβες ηγέτες (γενικά και αόριστα αυτοί) φτάνουν στη Μάλαγα της Ισπανίας για να υπογράψουν τη συμφωνία. Οι κακοί «τρομοκράτες», όμως, το Ιράν και λιγότερο το Μαρόκο (οι επόμενοι στόχοι της Αμερικής), δε θέλουν τη συμφωνία. Οργανώνουν μιαν απόπειρα κατά του προέδρου και αιματοκυλούν τη συγκέντρωση, που γίνεται στην κεντρική πλατεία της πόλης. Ο πρόεδρος, βέβαια, σώζεται και η συμφωνία υπογράφεται!

Τι να πεις; Θράσος; Γαϊδουριά; Ο,τι να πεις, μέσα είσαι! Δε φτάνει που αιματοκυλούν τον κόσμο, που θερίζουν με τα οπλοπολυβόλα τους, τις βόμβες τους και τα πυρηνικά αεροπλάνα τους από άκρη σε άκρη τον πλανήτη, που ξεκληρίζουν τους λαούς και σκοτώνουν άμαχους και παιδιά, που καταστρέφουν πολιτισμούς και μνημεία που άντεξαν χιλιάδες χρόνια, που δημιουργούν κράτη προτεκτοράτα (Κόσσοβο), θέλουν να μας αναγκάσουν να πιστέψουμε ακριβώς το αντίθετο! Οτι η Αμερική και ο πρόεδρός της νοιάζονται για την παγκόσμια γαλήνη! Τέτοια αγυρτεία!

Και η τέχνη, λοιπόν, στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού! Δίπλα στα ΜΜΕ και στους άλλους πουλημένους! Οι συνειδήσεις του κόσμου πρέπει, οπωσδήποτε και με όλα τα μέσα, να αποδεχτούν την αμερικάνικη άποψη. Η οποία αμερικάνικη άποψη έχει μεγάλα σχέδια για το μέλλον του κόσμου. Μετά το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Γιουγκοσλαβία, σειρά έχει το Ιράν! Απάνω του, λοιπόν!

Ξέρω, οι αφελείς (υπάρχουν και τέτοιοι) θα πούνε «εντάξει αδερφέ, για ταινία πρόκειται, μην το μεγαλοποιούμε» (το ίδιο, βέβαια, λένε και οι πονηροί, καθώς και οι κάθε λογής πράκτορες). Αφού πρόκειται για ταινία, κύριοι, γιατί δε γυρίζουν την αλήθεια, που είναι και πιο ενδιαφέρουσα από το ψέμα; Γιατί δε γυρίζουν για τις αμερικάνικες επεμβάσεις, για τους εκβιασμούς και την εξαγορά των Αράβων ηγετών, για την αμερικάνικη στρατοκρατία, για την αμερικάνικη τρομοκρατία. Η οποία έχει ξεπεράσει κάθε παρόμοιο στην ιστορία του κόσμου. Για την αμερικάνικη τρομοκρατία, η οποία έχει γυρίσει τον ανθρώπινο πολιτικό πολιτισμό στο Μεσαίωνα!

Οποιος ζητάει παραπέρα επιχειρήματα, είναι το ολιγότερο ύποπτος! Και ο πιο βλάκας, πια σήμερα, μετά από τέτοιες ωμές και άθλιες συμπεριφορές της Αμερικής, έχει καταλάβει ότι οι ΗΠΑ και ο πρόεδρός της είναι πολιτικοί γκάνγκστερ. Η ταινία του Πιτ Τράβις είναι μέρος αυτής της πολιτικής. Βγήκε και αυτή από τα ίδια καζάνια που βγαίνουν οι σφαίρες και οι βόμβες! Δεν πρόκειται για έργο τέχνης. Πρόκειται για «κρυφό» όπλο!

Παίζουν: Ντένις Κουέιντ, Μάθιου Φοξ, Φόρεστ Γουαϊτέκερ, Σίγκουρνι Γουίβερ, κ.ά.

Ο Βασίλης Βαφέας είναι σίγουρα συγγενής, μακρινός έστω συγγενής, του Ζακ Τατί! Προσπαθεί να αναπαραστήσει κινηματογραφικά τις κοινωνικές παρατηρήσεις του με καθαρά ιδιόμορφο και προσωπικό τρόπο. Με ένα τρόπο που μοιάζει ρεαλιστικός αλλά έχει, οπωσδήποτε, και ποιητικά (αφαιρετικά) στοιχεία. Πότε το πετυχαίνει και πότε όχι!

Η όγδοη και τελευταία ταινία του «Γυναικείες Συνωμοσίες» είναι, ίσως, η πιο αδύνατη. Τα ζητήματα που συζητάει είναι περισσότερο του δέοντος «προσωπικά», με αποτέλεσμα ο θεατής να συλλαμβάνει τον εαυτό του να παρακολουθεί από μακριά, πολύ «τρίτος», τα διαδραματιζόμενα. Δε συμπάσχει!

Ο κεντρικός ήρωας της ταινίας, ο ξαφνικά άνεργος και την ίδια στιγμή μόλις χωρισμένος μεσοαστός, ίσως και από αδυναμία του ηθοποιού που τον ερμηνεύει, δε μεταφέρει αρκετό ηλεκτρισμό. Τα πράγματα που συμβαίνουν στην οθόνη δε γίνονται καθολικά. Δεν είναι άλλωστε. Η ζωή, σε τελευταία ανάλυση, η σημερινή ελληνική πραγματικότητα, είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα, πολύ πιο τραγική! Ετσι το «δράμα» του ήρωα του Βαφέα μοιάζει με πταίσμα. Ο θεατής που θα δει την ταινία βιώνει πολύ πιο βίαιες καταστάσεις! Πολύ πιο ενδιαφέρουσες στιγμές...

Παρόλα αυτά και σε ετούτη την ταινία δε θα αρνηθείς στον Βαφέα την καλή πρόθεση και την ευγένεια. Και οι «Συνωμοσίες» είναι τρυφερές και ανθρώπινες. Μέσα στην καθημερινή χυδαιότητα της κινηματογραφικής και τηλεοπτικής εικόνας, η ταινία του μοιάζει όαση. Μια όαση, δυστυχώς, χωρίς πραγματικούς χυμούς και χωρίς αληθινές κοινωνικές και προσωπικές αναφορές.

Μια ακόμα παρατήρηση (και ας ληφθεί υπόψη). Ο Βαφέας δείχνει να απομακρύνεται από τους κοινωνικούς στόχους των πρώτων ταινιών του, «Ανατολική Περιφέρεια», «Ρεπό», «Ο Ερωτας του Οδυσσέα» με τον Κώστα Βουτσά. Ο σημερινός κεντρικός ήρωάς του είναι τελείως άχρωμος πολιτικά. Το ίδιο και το κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται. Το φυσιολογικό, βεβαίως, θα ήταν το αντίθετο. Οι ήρωές του να ήταν πιο ώριμοι, πιο «φιλοσοφημένοι». Αυτό, όμως, είναι προσωπικό ζήτημα και ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του!

Παίζουν: Αλέξανδρος Τσακίρης, Φαίη Ξυλά, Τζένη Σκαρλάτου, Νίκος Πουρσανίδης κ.ά.

«Μεγάλο» το εγχείρημα του Νίκου Αλευρά. Προσπαθεί να μας πείσει πως ο έρωτας, η ερωτική πράξη καλύτερα, το «σεξ» που λέμε στα... ελληνικά, είναι η πηγή της δημιουργίας, ακόμα και της επανάστασης! (Η πάλη των τάξεων κλπ, έπονται για τον Νίκο Αλευρά).

Μια τέτοια «πρωτοποριακή» και «επαναστατική» φιλοσοφία, βέβαια, «απαιτεί» και ισάξια καλλιτεχνική υποστήριξη για να έρθει και να δέσει! Η ταινία του Νίκου Αλευρά μοιάζει πρόχειρη (όσο και η «φιλοσοφία» του). Καμία σχέση με ανάλογες (πιο σοβαροφανείς) προσπάθειες ξένων καλλιτεχνών (Μακαβέγιεφ). Τα ελληνικά «Ερωτικά μαθήματα» δεν πείθουν! Οι σκέψεις του Ελληνα δημιουργού δε «μετουσιώθηκαν» σε αξιόπιστες καλλιτεχνικά εικόνες, όπως των ξένων συναδέλφων του!

Απομακρυνόμενοι, λοιπόν, από τη σοβαρότητα είμαστε αναγκασμένοι να μείνουμε στην πλάκα. Εδώ ο Αλευράς τα καταφέρνει καλύτερα. Υπάρχουν πολλές στιγμές στην ταινία του που γελάς. Υπάρχουν, επίσης, και στιγμές που «μορφώνεσαι», αφού η ταινία μεταδίδει πολλές χρήσιμες εγκυκλοπαιδικές ερωτικές (και φιλοσοφικές περί τον έρωτα) πληροφορίες.

Επιστρέφοντας στη σοβαρότητα πρέπει να πούμε πως η αισιοδοξία που προσπαθεί να μεταδώσει ο Αλευράς, το πλατύ χαμόγελο που θέλει να προσφέρει, δε φτάνουν, τελικά, στο θεατή. Τα «Ερωτικά Μαθήματα» ξεπέρασαν και το δημιουργό τους. Τα καταπίνει η χοντρή πλάκα τους, ο χοντρός χαβαλές τους! Η ειλικρίνεια του δημιουργού (ο Αλευράς είναι ειλικρινής σε αυτό που κάνει), όσο αφοπλιστική και αν είναι, δεν είναι αρκετή για να πείσει. Ο θεατής θέλει να βλέπει και κινηματογράφο! Πλανάρισμα, θέσεις της μηχανής, μοντάζ, ατμόσφαιρα. Εδώ βλέπουμε ταμπλό βιβάν! Και αρκετές φορές «χυδαίες» και ακαλαίσθητες εικόνες.

Αν σας λείπει μόνον το χοντρό γέλιο, αν ικανοποιείστε με χοντρά παραδείγματα, αν ξεδίνετε με τον χοντρό χαβαλέ, τότε σπεύσετε! Ο Αλευράς σας περιμένει για να σας διασκεδάσει. Η επανάσταση μπορεί να περιμένει... Ο κόσμος δεν έχει μόνο προβλήματα, έχει πολλά προβλήματα! Χοντρό γέλιο, λοιπόν! Χαβαλέ! Κάνει καλό και σε αυτούς που κερδίζουν από τα (πολλά) προβλήματα!

Παίζουν: Τάσος Παλαντζίδης, Δημήτρης Πουλικάκος, Ρεγγίνα Παντελίδη κ.ά.

«Fanny Games», του Μίκαελ Χάνεκε.

Χωρίς καμία αφορμή, χωρίς καμία απολύτως δικαιολογία, δυο «άρρωστα» νεαρά άτομα μπαίνουν σε ένα σπίτι και σκοτώνουν μια οικογένεια (πατέρα, μάνα, παιδί). Μόλις τελειώσουν την αποστολή τους, μπαίνουν (με τους ίδιους σκοπούς) σε ένα άλλο σπίτι. Αλλωστε, πριν μπούνε στο σπίτι που παρακολουθούμε την ιστορία είχανε μπει και σε άλλα σπίτια νωρίτερα!..

Γιατί όλα αυτά; Για να δώσουν την ευκαιρία στον Αυστριακό Μίκαελ Χάνεκε να κάνει τις «σπουδές» πάνω στα ζητήματα της βίας. Στην ουσία, βέβαια, το μόνο που καταφέρνει ο «ερευνητής» σκηνοθέτης είναι να διδάξει επίδοξους «άρρωστους» δολοφόνους! Η ταινία του παίρνει άριστα σε αυτόν τον τομέα. Τα υπόλοιπα είναι λόγια!

Παίζουν: Ναόμι Γουότς, Τιμ Ροθ, Μάικλ Πιτ, Μπρέιντι Κορμπέ.

«Σπαρτιάτες για Κλάματα»,των Τζέισον Φρίντμπεργκ και Aαρον Σέλτζερ.

Είδατε τους δυο άθλιους Μεγαλέξανδρους με τις στολές και τις περικεφαλαίες που στήθηκαν δίπλα στον Καρατζαφέρη, στο πρόσφατο «συλλαλητήριο» της Θεσσαλονίκης; Οι «Σπαρτιάτες» των Τζέισον Φρίντμπεργκ και Aαρον Σέλτζερ στον ίδιον ράφτη ράβονται! Ιδια άθλια εικόνα (και περιεχόμενο)!

Είναι τόσο εξοργιστική η ταινία, που στο τέλος παθαίνεις ανοσία! Το μόνο που λες είναι ένα αηδιαστικό «χέσ' τους» και βγαίνεις από την αίθουσα. (Η ταινία, πάντως, υποτίθεται, σατιρίζει την άλλη πρόσφατη ιστορική αηδία, τους ψηφιακούς «300»).

Παίζουν: Σον Καγκουάιρ, Κάρμεν Ηλέκτρα, Κεν Νταβίσιαν, Κέβιον Σάρμπο.