Πολύ λίγοι θα διαφωνήσουν για το αν ο Νοτιοκορεάτης Παρκ Τσαν - Γουκ (Old Boy) είναι ένας πολύ καλός σκηνοθέτης. Για το ότι σε μερικές του ταινίες δεν έχει αγγίξει το εικαστικά «σπάνιο» στην τέχνη του (Sympathy for Mrs. Vengeance). Και, επίσης, πολύ λίγοι θα διαφωνήσουν περί του ότι είναι από τους δημιουργούς που «ψάχνονται». Σχεδόν κάθε ταινία του είναι και μια προσπάθεια να προσεγγίσει καινούρια εκφραστικά μέσα, να παρουσιάσει μια άλλη «οπτική» για τον κόσμο του. Και το κυριότερο: Eίναι πάντα αυθεντικός και με δική του (εθνική) ταυτότητα!

Η καινούρια του ταινία «I' m a Cyborg, But That's ΟΚ!», με τη βοήθεια του καλού φωτογράφου του (Τζουνγκ Τζουνγκ - Χουν) και του ακόμα καλύτερου συνθέτη του (Τσο Γουνγκ - Ουκ) είναι μια πανέμορφη, αν και αντιφατική (αλλού είναι γρήγορη και εικαστικά έξοχη και αλλού αργή και εικαστικά συμβατική) ποιητική αλληγορία για τον έρωτα και όχι μόνο! Ο Παρκ έβαλε τους ήρωές του σε ένα ψυχιατρικό άσυλο (χώρο που επιτρέπει υπερβάσεις). Υπερβατικοί και οι ίδιοι, είναι γεμάτοι «παράξενες» σκέψεις και συμπεριφορές! Κύριο χαρακτηριστικό τους η υπέρμετρη φαντασία, η οποία ξεφεύγει από κάθε λογική (λογική με την τρέχουσα έννοια της λέξης). Τέτοιοι ήρωες μπορούν να λένε «απίθανα» πράγματα! Πράγματα που στα στόματα των «λογικών» ακούγονται υπερβολικά και άνοστα!

Το ένα από τα δύο κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας του είναι μια νεαρή τρόφιμος του ψυχιατρείου η οποία, εργαζόμενη σε ένα καταπιεστικό εργοστάσιο, τρελαίνεται και «ξυπνάει» μέσα στο «παράξενο» ψυχιατρικό ίδρυμα στο οποίο τη μετέφεραν! Το ταραγμένο μυαλό της την κάνει να νιώθει ...ρομπότ (Cyborg) σε αποστολή! Ενα ρομπότ που πρέπει να σκοτώσει όλους τους γιατρούς και τις νοσοκόμες (οι οποίοι την κρατούν αιχμάλωτη). Η δεύτερη αποστολή της, αφού τελειώσει με το προσωπικό του ψυχιατρείου, είναι να βρει τη σχιζοφρενή, επίσης, γιαγιά της (το ιστορικό παρελθόν της) η οποία θα τη βοηθήσει να ανακαλύψει το «σκοπό της ύπαρξής της»! Για να τα πετύχει όλα αυτά, βέβαια, πρέπει πάνω απ' όλα να κρατηθεί η ίδια «υγιής». Ετσι αρνείται κάθε συμβατική τροφή, η οποία θα μολύνει το εσωτερικό της, και γλείφει απλώς μπαταρίες!

Το δεύτερο κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ένας μανιακός κλεπτομανής! Ο οποίος με την αρετή της παρατηρητικότητας, που τον διακρίνει, καταφέρνει να κλέβει χαρακτηριστικά και ιδιότητες άλλων ανθρώπων. Επίσης, είναι άριστος κατασκευαστής μασκών. Κάθε καινούρια προσωπικότητα που σχηματίζει (με τις κλοπές του) την ντύνει με τη σχετική μάσκα! Η αρετή του να παρατηρεί τον κόσμο τον έκανε να ...παρατηρήσει τη νεαρή ρομπότ! Αυτός, βέβαια, ξέρει πως το κορίτσι δεν είναι μηχανή, αλλά άνθρωπος. Ενας υπέροχος άνθρωπος. Τον οποίο και ερωτεύεται. «Εισδύει», λοιπόν, στο εσωτερικό της και αγωνίζεται να την επαναφέρει στην πραγματικότητα!

Σας είπα, μιλάμε για μια ποιητική και σουρεαλιστική αλληγορία! Κάθε κουβέντα των ηρώων έχει, μπορεί να έχει, πολλαπλά νοήματα! Βέβαια, λέγονται και πολλά πράγματα συμβατικά, χωρίς καμία ιδιαίτερη φιλοσοφική αξία, πώς θα γινόταν αλλιώς; Ομως, αν κανείς παρακολουθήσει προσεχτικά τους δύσκολους, πράγματι, διαλόγους, θα διαπιστώσει πως υπάρχουν πολλές υπαρξιακές και φιλοσοφικές ανησυχίες. Ανησυχίες που έχουν να κάνουν με τον έρωτα, με τη ζωή, με το θάνατο, αλλά και με την ελευθερία και, κατ' επέκταση, με την πολιτική.

Βέβαια, και αυτό οφείλουμε να το ξεκαθαρίσουμε για να μην τρέφουμε αυταπάτες, η ταινία δεν ανατρέπει τον ...Κομφούκιο! Δεν ανατρέπει τη μεταφυσική ούτε, πολύ περισσότερο, καταργεί την υλιστική φιλοσοφία! Αυτά τα πράγματα δεν μπορεί να τα επιχειρήσει ο κινηματογράφος ή τουλάχιστον ο συγκεκριμένος δημιουργός! Οι «φιλοσοφίες» που ακούγονται στην ταινία είναι περισσότερο φιλοσοφικές αγωνίες παρά φιλοσοφικές προτάσεις! Και με αυτήν την έννοια ο θεατής, δε θα πάθει εσωτερικές αναταράξεις. Δε θα έρθει αντιμέτωπος με την πολιτική συνείδησή του. Θα νιώσει, απλώς, τρυφερότερος! Και αυτό, βέβαια, δεν είναι λίγο, όταν σκεφτούμε τη στεγνή και στέρφα καθημερινή πραγματικότητα!

Η ταινία παρακολουθείται πολύ ευχάριστα. Νιώθεις σα να βρίσκεσαι στη μέση ενός πολύχρωμου Λούνα - Παρκ ή στη μέση μιας πολύχρωμης θεατρικής παράστασης δρόμου με ξυλοπόδαρους, με μουσικές και με χορευτικά. Εχει, δε, αρκετές στιγμές (σκηνές) «μοναδικές» κινηματογραφικά! Η φαντασία του δημιουργού, οι ερμηνείες των ηθοποιών, η φωτογραφία και η μουσική επένδυση, έχουν «ταυτιστεί» απόλυτα, με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί μια «μαγεία», ένας πανέμορφος κόσμος. Και μόνο γι' αυτές τις σκηνές αξίζει κανείς να δει την ταινία! Αυτές οι δυνατές σκηνές, επίσης, που είναι αρκετές, σε κάνουν να «ξεχνάς» την όποια κούραση νιώθεις από το αργόσυρτο κύλισμα κάποιων λιγότερων εμπνευσμένων στιγμών (σκηνών) της ταινίας. Κάποιων αμήχανων στιγμών.

Παίζουν: Λιμ Σου Γέονγ, Τζουνγκ Τζι - Χαν Ρέιν, κ.ά.