Τέσσερες νέες ταινίες, και δύο επαναλήψεις, είναι η σοδειά της κινηματογραφικής βδομάδας που αρχίζει σήμερα.

• Το «Απλά... Σ' Αγαπώ», του Φιλίπ Κλοντέλ, είναι η πιο ...υγιής, και ενδιαφέρουσα, από τις καινούριες ταινίες. Η προσαρμογή στην κοινωνία μιας μόλις αποφυλακισμένης νεαρής γυναίκας (είχε σκοτώσει το παιδί της).
• Το πολύ συναίσθημα (μελό) ακυρώνει το ενδιαφέρον θέμα της ταινίας της Πατρίτσια Ρίγκεν, «Κάτω από το ίδιο φεγγάρι». Ενα 9χρονο αγόρι φτάνει λαθραία από το Μεξικό στην Αμερική, αναζητώντας τη μετανάστρια μάνα του.
• Μια αληθινή ιστορία, ένας κανίβαλος ομοφυλόφιλος σφάζει, κόβει κομμάτια και τρώει τον εραστή του, είναι το θέμα της άγριας ταινίας του Μάρτιν Βάις «Ρότενμπουργκ ο Κανίβαλος». Ταινία για πολύ γερά νεύρα!
• Και, τέλος, η ιλουστρασιόν ταινία που θα απασχολήσει τα τηλεοπτικά μαγκαζίνο και τα κοσμικά περιοδικά μόδας: «Sex And The City», του Μάικλ Πάτρικ Κινγκ. Μια ταινία για κότες και κοτόπουλα!

Και οι δυο επαναλήψεις της βδομάδας παρουσιάζουν κινηματογραφικό και ...ιστορικό ενδιαφέρον. «Η Γκαρσονιέρα» (1960), του Μπίλι Γουάιλντερ άφησε εποχή όταν πρωτοπαίχτηκε. Η τραγωδία ενός μικρού αριβίστα! Μια κοινωνική κωμωδία, που λίγο ήθελε να γίνει δράμα. Το 1960 είναι γυρισμένη και η ταινία του Ιάπωνα Μίκιο Ναρούζε, «Μια Γυναίκα Ανεβαίνει τη Σκάλα». Εδώ (με σπάνιας γραφής κινηματογράφο) παρακολουθούμε τον αγώνα μιας γυναίκας (γκέισας) να κρατήσει την αξιοπρέπειά της.

Η Πατρίσια Ρίγκεν, παρότι υπήρξε και δημοσιογράφος, που σημαίνει ρεπορτάζ, αλήθεια, κράτησε από το πολιτικό και κοινωνικό θέμα της μόνο τα πολύ εξωτερικά στοιχεία του. Το συναίσθημα.

Μια νεαρή μάνα φεύγει από το Μεξικό και πάει λαθραία στην Αμερική για να εργαστεί για το μέλλον του γιου της (ο πατέρας του παιδιού εξαφανίστηκε). Περνάνε τέσσερα βασανιστικά (για εκείνη και το παιδί) χρόνια. Η γιαγιά που πρόσεχε το μωρό πεθαίνει. Ο μικρός, που πάντα ήθελε να πάει κοντά στη μάνα του ή να έρθει εκείνη κοντά του, μετά τη «φυγή» της γιαγιάς, παίρνει την τύχη στα χέρια του. Με περιπετειώδη τρόπο περνάει λαθραία στην Αμερική αναζητώντας τη μάνα του. Είναι μόλις 9 χρόνων.

Πέρα από τις κάποιες υπερβολές, τις κάποιες συμπτώσεις, τα κάποια τυχαία απρόοπτα, η ταινία πάσχει από έλλειψη κάθε πολιτικής ματιάς σε ένα κυρίως πολιτικό ζήτημα. Τη λαθραία μετανάστευση εκατομμυρίων Μεξικανών στη γειτονική Βόρεια Αμερική. Η Αμερικανίδα σκηνοθέτις δε βρίσκει ούτε μια πολιτική κουβέντα να πει για το τεράστιο αυτό ζήτημα. Παίρνει μια μεμονωμένη ιστορία, η οποία κάτω από κάποιες συνθήκες θα μπορούσε να ήταν και αληθινή, και φτιάχνει ένα οικογενειακό κοινωνικό μελό, αχρηστεύοντας έτσι την πραγματική τραγωδία.

Η ταινία δεν αντέχει σοβαρής κριτικής. Ωστόσο, δεν την πετάς τελείως στ' άχρηστα. Κρατάς αρκετές, συναισθηματικές πάντα, στιγμές της. Και αν παρασυρθείς και εσύ από το μελό θέμα της, μπορεί να κάνεις τους απαραίτητους συνειρμούς. Στο πρόσωπο της Μεξικάνας μάνας και του μικρού Μεξικάνου, να δεις τους δικούς μας λαθραίους ή μη λαθραίους μετανάστες. Και αυτό μπορεί να σε βάλει σε σκέψεις. Να τους δεις, ίσως, με άλλο μάτι. Πιο τρυφερό. Τίποτα περισσότερο.

Παίζουν: Αντριάν Αλόνσο, Κέιτ Ντελ Καστίγιο, Σαμέρικα Φερέρα, Γιουτζένιο Ντερμπάζ.

«Ενδιαφέρομαι για έναν καλοκαμωμένο νεαρό άντρα, 18 έως 25 ετών, τον οποίον επιθυμώ να σφάξω και στη συνέχεια να τον φάω»! έγραφε η αγγελία.

Και, ω της τρέλας, αρκετοί νέοι άνθρωποι ανταποκρίθηκαν! Την τελευταία στιγμή, βέβαια, δείλιαζαν και η σφαγή και το γεύμα αναβαλλόταν. Κάποια μέρα, ωστόσο, ένας νεαρός άντρας δέχτηκε και η τελετή ολοκληρώθηκε! Το γεύμα δεν ήταν από τα ..καλύτερα, αφού το ανθρώπινο κρέας είναι σκληρό στο μάσημα! Αυτή η «μικρή λεπτομέρεια» έγινε γνωστή αργότερα (τη μετέφερε στην απολογία του ο κανίβαλος)!

Τα παραπάνω είναι πέρα για πέρα αληθινά! Συνέβησαν στη Γερμανία το 2001. Ο «καταπληκτικός» αυτός κύριος λέγεται Ολιβερ Χάρτγουιν και σήμερα βρίσκεται στη φυλακή. Η ταινία, βέβαια, για να γίνει πιο προσιτή, πιο εμπορική, θα έλεγε κανείς, πρόσθεσε τα δικά της. Οπως, για παράδειγμα, τη νεαρή Αμερικάνα φοιτήτρια η οποία σπουδάζει εγκληματική ψυχολογία και η οποία στη διατριβή της διάλεξε να ασχοληθεί με την πρωτοφανή αυτή περίπτωση. Τέτοια κοπέλα δεν υπήρξε ποτέ στην αληθινή ιστορία. Στις ...προσθήκες θα πρέπει να προσθέσουμε την αργή («ερωτική») σφαγή του θύματος. Στην πραγματικότητα ο κανίβαλος έκοψε μια και έξω το λαιμό του θύματος στο μπάνιο του σπιτιού του και στη συνέχεια, εκεί μέσα πάντα, έκοψε σε κομμάτια το υπόλοιπο κορμί το οποίο έβαλε στο ψυγείο και έφαγε σιγά - σιγά και σε δόσεις! Η πραγματική σφαγή ήταν σύντομη και λιγότερο ηδονική από αυτήν της ταινίας! Επίσης, ποτέ δε βρέθηκε το βίντεο που τράβηξε ο απίθανος αυτός «άνθρωπος». Στην ταινία «κάποιος» το στέλνει στην ερευνήτρια...

Εχουν σημασία όλες αυτές οι «λεπτομέρειες», θα ρωτήσετε; Εχουν! Γιατί φανερώνουν τις προθέσεις των δημιουργών. Οι οποίοι αντί να σταθούν πάνω στο ίδιο το συγκλονιστικό αυτό γεγονός και να αναζητήσουν τις πραγματικές αιτίες και τις πραγματικές αφορμές, τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε κοινωνικό, αυτοί δημιούργησαν μια «δική» τους ιστορία, έφτιαξαν ένα δικό τους μύθο. Ενα μύθο με πολλά φροϋδικά στοιχεία. Τον οποίο φροϋδικό μύθο, υποτίθεται, ξεδιπλώνει η νεαρή ερευνήτρια. Ετσι το γεγονός μεταφέρεται από την ωμή πραγματικότητα στην «επιστημονική επινόηση». Και χάνει την αμεσότητά του. Την αλήθεια του. Ο θεατής παρακολουθεί μια «κατασκευασμένη» ιστορία. Και μέσα από τα χέρια του γλιστράει η ουσία. Ποιος φτιάχνει τους ανθρώπους, κάποιους ανθρώπους έστω, τέρατα. Τέρατα όπως τον Ολιβερ Χάρτγουιν ή τον άλλον κύριο της σημερινής Αυστρίας;

Η παραπάνω αντιμετώπιση του τραγικού και απολίτιστου αυτού θέματος δημιούργησε πολλές τρύπες από τις οποίες χάθηκαν σημαντικά κοινωνικά ερωτήματα, τα οποία ακόμα και σήμερα περιμένουν απάντηση. Πουθενά στην ταινία, για παράδειγμα, δε γίνεται λόγος για το γεγονός, πως πριν σφαχτεί και φαγωθεί ο «εθελοντής», δεκάδες άλλοι νεαροί έφτασαν στο τραπέζι του Προκρούστη και τη γλίτωσαν. Κανένας, όμως, απ' αυτούς δεν κατήγγειλε το γεγονός! Κανένας δεν κατέφυγε στις αρχές να σταματήσει τον αποφασισμένο εγκληματία. Και οι γείτονες, επίσης σιωπή! Κανένας δεν υποψιάστηκε τίποτα!

Παρ' όλα αυτά, η ταινία σου δαγκώνει την καρδιά! Και μόνο το γεγονός ότι γνωρίζεις πως αυτά που βλέπεις στην οθόνη είναι αληθινά (με τις παρατηρήσεις που κάναμε παραπάνω) σε ζώνουν τα φίδια. Επιπλέον, είναι εξαιρετικά γυρισμένη. Εχει θαυμάσια φωτογραφία, πολύ καλά ντεκόρ, εξαιρετική μουσική. Η ατμόσφαιρα της ταινίας, μια αδιόρατη ομίχλη (σκόπιμα μουντά πλάνα, χωρίς μεγάλο κοντράστ), μεταφέρουν στην οθόνη την εσωτερική αρρώστια του κανίβαλου, αλλά και του θέματος γενικότερα.

Το γεγονός ότι ο κανίβαλος ήταν ομοφυλόφιλος δε σημαίνει κάτι ξεχωριστό. Παρόμοια τέρατα βρίσκονται και στους ετεροφυλόφιλους. Είναι φυσικό, όμως, ο «τρόπος ζωής» των ομοφυλόφιλων, μιλάω για την ποιότητα των ομοφυλόφιλων της ταινίας, να «διευκολύνει» τη σεξουαλική αρρώστια, να θεοποιεί τη χυδαία και βίαιη ηδονή και να σπρώχνει τον άνθρωπο - δράστη στα άκρα. Οι σεξουαλικές παρεκκλίσεις δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Ωστόσο, οι «κορυφώσεις» τους, η «άνθησή» τους, συνδέονταν πάντα με ακραία πολιτικά φαινόμενα (πτώσεις μεγάλων αυτοκρατοριών, δεσποτικά καθεστώτα, ναζισμός). Ο ακραίος και χυδαίος σημερινός καπιταλισμός είναι πρόσφορο έδαφος...

Τέλος πάντων! Τη συγκεκριμένη ταινία ή θα την αγαπήσετε, με την έννοια ότι θα της παραδοθείτε άκριτα ή θα τη μισήσετε, με την έννοια ότι θα αναζητήσετε τα αρνητικά της και θα της γυρίσετε την πλάτη. Και στις δύο, όμως, περιπτώσεις, θα σας έχει σημαδέψει! Θα σας έχει λαβώσει! Είναι πολύ σκληρή!

Παίζουν: Τόμας Κρέτσμαν, Τόμας Χουμ Περ, Κέρι Ράσελ.

«Κατίνες», «Κατίνες», «Κατίνες»! Ακόμα χειρότερο! Αμερικανίδες «Κατίνες»! Που σημαίνει ό,τι ηλιθιότερο και βλακωδέστερο υπάρχει στον κόσμο «τσαφ» στην οθόνη της γειτονιάς σας (στους πολυσινεμάδες). Μετά, βέβαια, από την τηλεόραση του σπιτιού σας. (Είπαν οι άνθρωποι: Aφού τ' αρπάξαμε από την τηλεόραση, δεν τα αρπάζουμε και από το cinema! Πήραν σκόρπια πλάνα από το πολύχρονο σίριαλ και έφτιαξαν και μια ταινία).

Η ιστορία... Ποια ιστορία; Δεν υπάρχει ιστορία! Υπάρχει μόνον ένα τσούρμο χαζοβιόλες, πέντε, έξι, δε θυμάμαι ακριβώς, οι οποίες, σε τακτά και άτακτα χρονικά διαστήματα, μπαινοβγαίνουν στην οθόνη χλιμιντρίζοντας. Κυρίως χλιμιντρίζουν για το σεξ και για τα φουστάνια. Είναι τέτοια η κακογουστιά, που θυμίζει καλλιστεία σε μακρινή επαρχιακή πόλη.

Ωστόσο, το φαινόμενο δεν μπορεί να το αποβάλουμε αφορίζοντάς το. Υπάρχει και πρέπει να αναζητηθεί και να δοθεί η πολιτική εξήγηση. Οι καταπιεσμένοι Aμερικανοί πολίτες, αλλά και οι καταπιεσμένοι πολίτες των δορυφόρων της Αμερικής, όπως η χώρα μας, εθισμένοι στις διαφημίσεις προσπαθούν να ζήσουν (...νοερά) το όνειρο. Να αποχτήσουν, με τη φαντασία τους, αφού δεν μπορούν στην πραγματικότητα, όλα αυτά που βλέπουν στις διαφημίσεις. Καλά σπίτια, καλά αυτοκίνητα, καλά ρούχα, καλές διακοπές, καλό σεξ.

Ολα αυτά που βλέπουμε, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε, τα έχει η ταινία για εμάς. Ξαπλώνουμε στην πολυθρόνα μας και ...φαντασιωνόμαστε. Δυστυχώς, δεν υπάρχει σήμερα ο αντίστοιχος σεξολόγος ερευνητής, ο περίφημος Αλφρεντ Τσαρλς Κίνσλεϊ, που αναστάτωσε τη μεταπολεμική Αμερική, για να τους αναλύσει και να τους αποκαλύψει! Σήμερα όλη αυτή η σεξουαλική και κοινωνική στέρηση, η οποία είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού τρόπου ζωής, που φανερώνει η ταινία, δυστυχώς, θα περάσει ντούκου. Θα θεωρηθεί σαν μια διασκεδαστική ταινία. Ομως, δεν είναι τέτοια. Είναι μια κοινωνική τραγωδία! Αυτές οι γυναίκες, αυτός ο κόσμος, θέλει ψυχίατρο!

Παίζουν: Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, Κιμ Κατράλ, Σίνθια Νίξον, Κριστίν Ντέιβις, Τζένιφερ Χάντσον κ.ά.