Την 5ετία 1991-1995 η Ελλάδα, των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, έζησε κάτω από το δηλητηριώδες σύννεφο του εθνικιστικού παροξυσμού, που η ολιγαρχία και οι αστικοί πολιτικοί φορείς επέβαλαν στον τόπο. Ενα "μαύρο" μέτωπο πατριδοκάπηλων υπερπατριωτών, αξιοποιώντας την πολιτική των κυβερνώντων και με "πανωφόρι" τα επίσημα κρατικά συνθήματα του τύπου "το όνομά μας είναι η ψυχή μας" και "η Μακεδονία είναι μία και ελληνική",διέπρεψαν σε σοβινισμό, αιχμαλωτίζοντας τη χώρα στον αστερισμό της "ονοματολογίας".Είναι η εποχή των εθνικιστικών συλλαλητηρίων, όπου κυβερνητικοί παράγοντες, κόμματα της αντιπολίτευσης, δημοτικοί άρχοντες και σεβάσμιοι δεσποτάδες "έσπερναν" το παραλήρημα της εθνικοφροσύνης.

Η αρχή των συλλαλητηρίων έγινε το Φλεβάρη του 1992 στη Θεσσαλονίκη.Η συμπρωτεύουσα "ρυπαίνεται" από σωρό προπαγανδιστικού υλικού παρακρατικών και εθνικιστικών οργανώσεων, ενώ την ώρα της συγκέντρωσης τα μεγάφωνα δονούνται από κραυγές για τη Βόρεια Ηπειρο, την Κορυτσά, το Μοναστήριο, την Ανατολική Ρωμυλία, την Κωνσταντινούπολη και τις άλλες... "αλύτρωτες πατρίδες".Ολα αυτά λέγονταν από ομιλητές, όπως ο Μητροπολίτης Παντελεήμων, οι οποίοι είχαν στο πλευρό τους βουλευτές όλων των κομμάτων - πλην του ΚΚΕ φυσικά - όπου, μεταξύ άλλων και ο Λ. Κύρκος του ΣΥΝ.

Το ΚΚΕ καταδικάζει με ανακοίνωσή του το όλο κλίμα, τονίζοντας ότι τέτοιες πρακτικές "καλλιεργούν την εθνικιστική ψύχωση και δεν εξυπηρετούν φυσικά τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και της χώρας".

To ΠΑΣΟΚ παλλόταν από "πατριωτικό" φανατισμό: "Ενας σεισμός μεγάλης ψυχικής έντασης και πολλών ρίχτερ γίνεται αυτή την ώρα στη συμπρωτεύουσα",έλεγε στη Βουλή ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ. Η ΝΔ, με αφορμή τη θέση του ΚΚΕ, εξέδιδε την ακόλουθη ανακοίνωση: "Τα υπολείμματα του ΚΚΕ είχαν την ευκαιρία να εξιλεωθούν για ένα θλιβερό παρελθόν. Δυστυχώς, δεν το έπραξαν"...

Οσο για το πώς είδε ο αστικός Τύπος το θέμα, το παράδειγμα του "Εθνους" είναι ενδεικτικό: "Εθνική πανστρατιά", "Απάντηση σε όσους καπηλεύονται την κληρονομιά μας",ήταν μερικοί από τους τίτλους της εφημερίδας την επόμενη μέρα.

Η συνέχεια δόθηκε στην Αθήνα, στις 10 Δεκέμβρη του 1992.Μία μέρα πριν η "Ελευθεροτυπία" διαφημίζει το συλλαλητήριο με τίτλο: "Βροντερό "όχι" προς κλεπταποδόχους της ιστορίας μας"... Από την κυβέρνηση της ΝΔ, που "εξαίρει" την πρωτοβουλία των διοργανωτών και "κλείνει" τα σχολεία, μέχρι και την Αρχιεπισκοπή,που εκδίδει κάλεσμα σε όλες τις ενορίες να συμμετάσχουν, η παρουσία στο συλλαλητήριο καθίσταται, ουσιαστικά, υποχρεωτική...

Το ΚΚΕ καταδικάζει την όλη επιχείρηση, τονίζοντας ότι τροφοδοτεί τους εθνικιστικούς κύκλους. Ο ΣΥΝ "διατηρεί τις αντιρρήσεις του", αλλά συμμετέχει με αντιπροσωπεία του... Το ΠΑΣΟΚ παίρνει μέρος με σύσσωμη την κοινοβουλευτική του ομάδα.

Την επόμενη του συλλαλητηρίου, ο "Ελεύθερος Τύπος" κυκλοφορεί με τον τίτλο "Και σαν πρώτα ανδρειωμένη"...,ενώ ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ Α. Τσοχατζόπουλος, δηλώνει: "Ο ελληνικός λαός απορρίπτει κάθε απόπειρα ιστορικής έκπτωσης και διαπραγμάτευσης... Η κυβέρνηση δεν μπορεί πια να το αγνοεί".

Το Φλεβάρη του 1994, η Θεσσαλονίκη δονείται από συνθήματα του τύπου "Στα όπλα, στα όπλα να πάρουμε τα Σκόπια",από τις ιαχές των συμμετεχόντων στο "ιερό συλλαλητήριο" του Μητροπολίτη Παντελεήμονα.

Η κυβέρνηση διατείνεται ότι "δε συμμετέχει σε κανένα συλλαλητήριο"! Στο μεταξύ, δεκάδες είναι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ (όπως ο σημερινός πρόεδρός της Κ. Καραμανλής) και της Πολιτικής Ανοιξης που... κοσμούν το συλλαλητήριο,την ώρα που ο Παντελεήμονας διαβάζει το ψήφισμα, όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται: "Τι έχουν να προσφέρουν τα Σκόπια εις την Αμερικήν και εις τον υπόλοιπον πεπολιτισμένον κόσμον, ει μη μόνον εγκληματίας και πάσης φύσεως διεστραμμένους ανθρώπους;"...

Οσο για τον Α. Τσοχατζόπουλο,και αφού το ΠΑΣΟΚ έχει κερδίσει τις εκλογές του 1993,δηλώνει: "Το συλλαλητήριο δείχνει... με ευθύνη της ορθοδοξίας... ότι οι Μακεδόνες παραμένουν ανυποχώρητοι στη διεκδίκηση των εθνικών τους δικαίων...".

Την ίδια μέρα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στο Δημοτικό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης αποφασίζουν νέο συλλαλητήριο! Ο δημοτικός σύμβουλος του ΚΚΕ διαφωνεί ανοιχτά,υπογραμμίζοντας ότι "οι λαοί των Βαλκανίων μπορούν να συμβιώσουν, εάν φύγουν από μέσα οι ξένες δυνάμεις, οι οποίες και υποκινούν αυτήν κατάσταση".

Τελικά, το συλλαλητήριο πραγματοποιείται στις 31 Μάρτη.Η κυβέρνηση την επομένη "είδε" ότι η σύναξη συνέβαλε στην "υπεράσπιση της ειρήνης και της σταθερότητας" στην περιοχή.... Δεν "είδε" τα συνθήματα που κυριάρχησαν όπως: "Η λύση είναι μία, σύνορα με τη Σερβία", "Διαλύστε το εργοστάσιο ηρωίνης που ονομάζεται Σκόπια", "Στείλτε ψυχοφάρμακα στα Σκόπια" κλπ.

Από το πλήθος των δηλώσεων ξεχωρίζει πάλι αυτή του Α. Τσοχατζόπουλου που, για τις ανάγκες του "εμπάργκο", το οποίο έχει ήδη επιβληθεί, υποστήριξε πως "η γενική συμμετοχή επιβεβαιώνει, ύστερα από πολλά χρόνια, ότι έχουμε εθνική πολιτική". Οσο για τα "ΝΕΑ",κυκλοφορούν με τίτλο "Ασπίδα ο Λαός της Μακεδονίας" και ρεπορτάζ του τύπου "Θύελλα χειροκροτημάτων για την εγγονή του Μελά"...

Ο δήμαρχος Πειραιά Στ. Λογοθέτης... στις 3 Μάρτη,υπό τας ευχάς του Μητροπολίτη Καλλίνικου,στήνει συλλαλητήριο στον Πειραιά. Την ώρα των ομιλιών ουδείς, ούτε η κυβέρνηση διά του παριστάμενου υφυπουργού Εθνικής Οικονομίας Μ. Μπεντενιώτη, ούτε κάποιος εκ των παρισταμένων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και της ΠΟΛ. ΑΝ. θίγεται, όταν φασίστες της "Χρυσής Αυγής" φωνάζουν τα συνθήματα "Λαός - Στρατός - Εθνικισμός", με φόντο τα πανό που γράφουν "σε μια Ελλάδα νέα στα Σκόπια η σημαία"... Το ΚΚΕ καταγγέλλει την εθνικιστική υστερία.

Ο κύκλος των μισαλλόδοξων συλλαλητηρίων κλείνει το Φλεβάρη του 1995 στη Θεσσαλονίκη.

Την 5ετία 1991-1995 η Ελλάδα, των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, έζησε κάτω από το δηλητηριώδες σύννεφο του εθνικιστικού παροξυσμού, που η ολιγαρχία και οι αστικοί πολιτικοί φορείς επέβαλαν στον τόπο. Ενα "μαύρο" μέτωπο πατριδοκάπηλων υπερπατριωτών, αξιοποιώντας την πολιτική των κυβερνώντων και με "πανωφόρι" τα επίσημα κρατικά συνθήματα του τύπου "το όνομά μας είναι η ψυχή μας" και "η Μακεδονία είναι μία και ελληνική",διέπρεψαν σε σοβινισμό, αιχμαλωτίζοντας τη χώρα στον αστερισμό της "ονοματολογίας".Είναι η εποχή των εθνικιστικών συλλαλητηρίων, όπου κυβερνητικοί παράγοντες, κόμματα της αντιπολίτευσης, δημοτικοί άρχοντες και σεβάσμιοι δεσποτάδες "έσπερναν" το παραλήρημα της εθνικοφροσύνης.

Η αρχή των συλλαλητηρίων έγινε το Φλεβάρη του 1992 στη Θεσσαλονίκη.Η συμπρωτεύουσα "ρυπαίνεται" από σωρό προπαγανδιστικού υλικού παρακρατικών και εθνικιστικών οργανώσεων, ενώ την ώρα της συγκέντρωσης τα μεγάφωνα δονούνται από κραυγές για τη Βόρεια Ηπειρο, την Κορυτσά, το Μοναστήριο, την Ανατολική Ρωμυλία, την Κωνσταντινούπολη και τις άλλες... "αλύτρωτες πατρίδες".Ολα αυτά λέγονταν από ομιλητές, όπως ο Μητροπολίτης Παντελεήμων, οι οποίοι είχαν στο πλευρό τους βουλευτές όλων των κομμάτων - πλην του ΚΚΕ φυσικά - όπου, μεταξύ άλλων και ο Λ. Κύρκος του ΣΥΝ.

Το ΚΚΕ καταδικάζει με ανακοίνωσή του το όλο κλίμα, τονίζοντας ότι τέτοιες πρακτικές "καλλιεργούν την εθνικιστική ψύχωση και δεν εξυπηρετούν φυσικά τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και της χώρας".

To ΠΑΣΟΚ παλλόταν από "πατριωτικό" φανατισμό: "Ενας σεισμός μεγάλης ψυχικής έντασης και πολλών ρίχτερ γίνεται αυτή την ώρα στη συμπρωτεύουσα",έλεγε στη Βουλή ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ. Η ΝΔ, με αφορμή τη θέση του ΚΚΕ, εξέδιδε την ακόλουθη ανακοίνωση: "Τα υπολείμματα του ΚΚΕ είχαν την ευκαιρία να εξιλεωθούν για ένα θλιβερό παρελθόν. Δυστυχώς, δεν το έπραξαν"...

Οσο για το πώς είδε ο αστικός Τύπος το θέμα, το παράδειγμα του "Εθνους" είναι ενδεικτικό: "Εθνική πανστρατιά", "Απάντηση σε όσους καπηλεύονται την κληρονομιά μας",ήταν μερικοί από τους τίτλους της εφημερίδας την επόμενη μέρα.

Η συνέχεια δόθηκε στην Αθήνα, στις 10 Δεκέμβρη του 1992.Μία μέρα πριν η "Ελευθεροτυπία" διαφημίζει το συλλαλητήριο με τίτλο: "Βροντερό "όχι" προς κλεπταποδόχους της ιστορίας μας"... Από την κυβέρνηση της ΝΔ, που "εξαίρει" την πρωτοβουλία των διοργανωτών και "κλείνει" τα σχολεία, μέχρι και την Αρχιεπισκοπή,που εκδίδει κάλεσμα σε όλες τις ενορίες να συμμετάσχουν, η παρουσία στο συλλαλητήριο καθίσταται, ουσιαστικά, υποχρεωτική...

Το ΚΚΕ καταδικάζει την όλη επιχείρηση, τονίζοντας ότι τροφοδοτεί τους εθνικιστικούς κύκλους. Ο ΣΥΝ "διατηρεί τις αντιρρήσεις του", αλλά συμμετέχει με αντιπροσωπεία του... Το ΠΑΣΟΚ παίρνει μέρος με σύσσωμη την κοινοβουλευτική του ομάδα.

Την επόμενη του συλλαλητηρίου, ο "Ελεύθερος Τύπος" κυκλοφορεί με τον τίτλο "Και σαν πρώτα ανδρειωμένη"...,ενώ ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ Α. Τσοχατζόπουλος, δηλώνει: "Ο ελληνικός λαός απορρίπτει κάθε απόπειρα ιστορικής έκπτωσης και διαπραγμάτευσης... Η κυβέρνηση δεν μπορεί πια να το αγνοεί".

Το Φλεβάρη του 1994, η Θεσσαλονίκη δονείται από συνθήματα του τύπου "Στα όπλα, στα όπλα να πάρουμε τα Σκόπια",από τις ιαχές των συμμετεχόντων στο "ιερό συλλαλητήριο" του Μητροπολίτη Παντελεήμονα.

Η κυβέρνηση διατείνεται ότι "δε συμμετέχει σε κανένα συλλαλητήριο"! Στο μεταξύ, δεκάδες είναι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ (όπως ο σημερινός πρόεδρός της Κ. Καραμανλής) και της Πολιτικής Ανοιξης που... κοσμούν το συλλαλητήριο,την ώρα που ο Παντελεήμονας διαβάζει το ψήφισμα, όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται: "Τι έχουν να προσφέρουν τα Σκόπια εις την Αμερικήν και εις τον υπόλοιπον πεπολιτισμένον κόσμον, ει μη μόνον εγκληματίας και πάσης φύσεως διεστραμμένους ανθρώπους;"...

Οσο για τον Α. Τσοχατζόπουλο,και αφού το ΠΑΣΟΚ έχει κερδίσει τις εκλογές του 1993,δηλώνει: "Το συλλαλητήριο δείχνει... με ευθύνη της ορθοδοξίας... ότι οι Μακεδόνες παραμένουν ανυποχώρητοι στη διεκδίκηση των εθνικών τους δικαίων...".

Την ίδια μέρα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στο Δημοτικό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης αποφασίζουν νέο συλλαλητήριο! Ο δημοτικός σύμβουλος του ΚΚΕ διαφωνεί ανοιχτά,υπογραμμίζοντας ότι "οι λαοί των Βαλκανίων μπορούν να συμβιώσουν, εάν φύγουν από μέσα οι ξένες δυνάμεις, οι οποίες και υποκινούν αυτήν κατάσταση".

Τελικά, το συλλαλητήριο πραγματοποιείται στις 31 Μάρτη.Η κυβέρνηση την επομένη "είδε" ότι η σύναξη συνέβαλε στην "υπεράσπιση της ειρήνης και της σταθερότητας" στην περιοχή.... Δεν "είδε" τα συνθήματα που κυριάρχησαν όπως: "Η λύση είναι μία, σύνορα με τη Σερβία", "Διαλύστε το εργοστάσιο ηρωίνης που ονομάζεται Σκόπια", "Στείλτε ψυχοφάρμακα στα Σκόπια" κλπ.

Από το πλήθος των δηλώσεων ξεχωρίζει πάλι αυτή του Α. Τσοχατζόπουλου που, για τις ανάγκες του "εμπάργκο", το οποίο έχει ήδη επιβληθεί, υποστήριξε πως "η γενική συμμετοχή επιβεβαιώνει, ύστερα από πολλά χρόνια, ότι έχουμε εθνική πολιτική". Οσο για τα "ΝΕΑ",κυκλοφορούν με τίτλο "Ασπίδα ο Λαός της Μακεδονίας" και ρεπορτάζ του τύπου "Θύελλα χειροκροτημάτων για την εγγονή του Μελά"...

Ο δήμαρχος Πειραιά Στ. Λογοθέτης... στις 3 Μάρτη,υπό τας ευχάς του Μητροπολίτη Καλλίνικου,στήνει συλλαλητήριο στον Πειραιά. Την ώρα των ομιλιών ουδείς, ούτε η κυβέρνηση διά του παριστάμενου υφυπουργού Εθνικής Οικονομίας Μ. Μπεντενιώτη, ούτε κάποιος εκ των παρισταμένων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και της ΠΟΛ. ΑΝ. θίγεται, όταν φασίστες της "Χρυσής Αυγής" φωνάζουν τα συνθήματα "Λαός - Στρατός - Εθνικισμός", με φόντο τα πανό που γράφουν "σε μια Ελλάδα νέα στα Σκόπια η σημαία"... Το ΚΚΕ καταγγέλλει την εθνικιστική υστερία.

Ο κύκλος των μισαλλόδοξων συλλαλητηρίων κλείνει το Φλεβάρη του 1995 στη Θεσσαλονίκη.

Σήμερα, που, όσοι μέχρι χτες ύψωναν τη σημαία της "ονοματολογίας" και του "αντισκοπιανισμού", εμφανίζονται "ρεαλιστές", που "σαγηνευόμενοι" από τις συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη στη γειτονική χώρα φτάνουν να δηλώνουν δημοσίως "ναι" σε ένα σύνθετο όνομα, αλλά επιδιώκουν να "το παίζουν" και ολίγον "αμέτοχοι" για το κλίμα εθνικιστικού παροξυσμού που δηλητηρίασε επί μια 5ετία τη χώρα, καλό είναι να θυμηθούμε...

Εκείνοι που για μια 5ετία χρησιμοποίησαν το θέμα του ονόματος των Σκοπίων ως πρόσχημα για να εμπλέξουν τη χώρα στη βαλκανική κρίση. Που παίζοντας το παιχνίδι των ιμπεριαλιστών για ανακατανομή των σφαιρών επιρροής χρησιμοποιούσαν τα Σκόπια ως πρόσχημα για να απευθύνουν σε ΗΠΑ και ΕΕ "προσκλήσεις" επιδιαιτησίας στην περιοχή. Που συνέβαλαν τα μέγιστα για να θεωρηθεί "λογική" η πολιτική των αμερικανονατοϊκών βομβαρδισμών και της εγκατάστασης ξένων στρατιωτικών δυνάμεων στα Βαλκάνια, τα οποία θα αποσταθεροποιούνταν, όχι γιατί διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία, αλλά (και) γιατί τα Σκόπια θα λέγονταν... "Μακεδονία", ολοκλήρωσαν την πρώτη πράξη του ρόλου που τους ανατέθηκε.

Τώρα οι πολυεθνικές προελαύνουν στα Βαλκάνια. Οι στρατοί τους και οι συμφωνίες τύπου Ντέιτον, έχουν, εν πολλοίς, φτιάξει τα κράτη και τα σύνορα που ήθελαν. Τώρα, λοιπόν, πρέπει να αρχίσει το πλιάτσικο. Ομως, οι ιμπεριαλιστές δεν έχουν πια ανάγκη από δευτερεύοντα αγκάθια, που μέχρι τώρα χρησιμοποιούσαν ως "αντιπερισπασμό", όπως το όνομα των Σκοπίων. Επιπλέον, η ελληνική ολιγαρχία θέλει να "γλείψει" μερικά αποφάγια από το πλιάτσικο των πολυεθνικών στα Βαλκάνια. Το "πράσινο φως" θα δοθεί μόνο αν παραμείνει το "καλό παιδί". Γι' αυτό, τώρα, είναι έτοιμη για "συμβιβασμούς" στο όνομα, που μέχρι χτες ήταν "η ψυχή" της. Γι' αυτό τρέχει να "μπουκάρει" πρώτη στην πολυεθνική επιδρομή στην Αλβανία. Διότι αυτή είναι η μοίρα των "πλασιέ".

Πίσω, λοιπόν, τόσο από την "ανένδοτη" στάση στο όνομα των Σκοπίων, όσο και από το σημερινό "ρεαλισμό", υπάρχει ο κοινός παρονομαστής: Η υποτέλεια, η εξάρτηση και οι κίνδυνοι που απορρέουν από αυτά και για τον ελληνικό, και για τον σκοπιανό, και για όλους τους λαούς της περιοχής.

Η ιστορία των δραματικών αλλαγών στα Βαλκάνια έχει ήδη καταγραφεί. Ο τρόπος, ωστόσο, με τον οποίο αντιμετώπισαν οι ελληνικές κυβερνήσεις αυτές τις αλλαγές είναι δυνατό να περιγραφεί και να κατανοηθεί μόνο αν λάβει κανείς υπόψη του τους στενότατους δεσμούς εξάρτησης των κυβερνώντων με τα ξένα κέντρα αποφάσεων. Οι δεσμοί αυτοί, τελικά, καθόρισαν την ελληνική εξωτερική πολιτική στα Βαλκάνια.Οι δεσμοί αυτοί υπαγόρευσαν επιλογές και χειρισμούς, οι οποίοι οδήγησαν τη χώρα σε επικίνδυνα αδιέξοδα, τη μετέτρεψαν σε μέρος της βαλκανικής κρίσης και την ενέπλεξαν σε προβλήματα ήσσονος σημασίας, την ίδια στιγμή που στην περιοχή εξελισσόταν ένα "μεγάλο", αλλά και επικίνδυνο παιχνίδι.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, με πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη,"διαπραγματευόταν" διευρυμένους ρόλους το καλοκαίρι του 1991, όταν οι "εταίροι" ετοιμάζονταν να τεμαχίσουν τη Γιουγκοσλαβία. Η ελληνική κυβέρνηση παρακολούθησε με χαρακτηριστική απάθεια το διπλωματικό παιχνίδι των "ισχυρών" για τη διανομή της γιουγκοσλαβικής πίτας, λες και η χώρα αυτή δεν ήταν στα Βαλκάνια και δε συνόρευε με την Ελλάδα, αλλά βρισκόταν σε άλλη ήπειρο. Ετσι, στις 16.12.91,η υπόθεση των Σκοπίων είχε γεννηθεί.

Τότε, στο Συμβούλιο των Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ στις Βρυξέλλες οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, αφού η γερμανική μπότα επέβαλε την αναγνώριση της Κροατίας και της Σλοβενίας. Ο Αντ. Σαμαράς,υπουργός Εξωτερικών τότε, συνυπογράφει τη διάλυση, "εξασφαλίζοντας ανταλλάγματα". Οι τρεις περίφημοι όροι, που έθεσε ο Αντ. Σαμαράς, "ικανοποιήθηκαν" στα λόγια αμέσως από τους "εταίρους", που αναζητούσαν την απαραίτητη κοινοτική ομοφωνία, προκειμένου να προωθήσουν την απόφαση για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Η ελληνική ικανοποίηση, ωστόσο, κράτησε πολύ λίγο.

Η κοινοτική ομοφωνία εξασφαλίστηκε και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μαζί με την αξιωματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ και τον Συνασπισμό, πανηγύριζε για τις "πολιτικές και συνταγματικές εγγυήσεις" που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να δώσει η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, καθώς και για τις διαβεβαιώσεις ότι δεν έχει εδαφικές βλέψεις κατά της Ελλάδας και πως το όνομα αυτής της χώρας δε θα υπονοεί επεκτατικές διαθέσεις.

Στις 15.1.92 η Επιτροπή Μπατεντέρ διέλυσε τις όποιες ψευδαισθήσεις, γνωμοδοτώντας πως η Δημοκρατία της Μακεδονίας συγκεντρώνει όλες τις προϋποθέσεις για να αναγνωριστεί από τη Διεθνή Κοινότητα.

Οι εξελίξεις, από εκεί και έπειτα, είναι γνωστές. Οδήγησαν στον τρομακτικό εμφύλιο στη Γιουγκοσλαβία και τελικά στη ΝΑΤΟική επέμβαση. Γνωστές είναι και οι θέσεις με τις οποίες προσέγγισαν τις εξελίξεις οι αστικές ελληνικές πολιτικές δυνάμεις, που επικέντρωσαν την προσοχή τους στους διαγκωνισμούς μεταξύ των "ισχυρών" για την εξασφάλιση επιρροής στη Χερσόνησο.

Σε αυτό το παιχνίδι των διαγκωνισμών - και αυτό ίσως είναι το πιο ανησυχητικό συμπέρασμα - εξακολουθεί να αναζητά ρόλο και η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη ανοιχτά από την αξιωματική αντιπολίτευση, όπως φαίνεται από την πολιτική που ακολουθείται στην αλβανική κρίση. Λες και η πρόσφατη μόλις ιστορία πέρασε και δεν άγγιξε πουθενά και κανέναν από αυτούς...

Το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές, που κατήγγειλαν ανοιχτά τη συνενοχή των αστικών κομμάτων για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, την πολιτική της "ονοματολογίας", το "εμπάργκο", τα εθνικιστικά συλλαλητήρια και το "ντοπάρισμα" του λαού, βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα. Για εκείνους που αντιστάθηκαν σε όλο αυτό το κλίμα, που εναντιώθηκαν, που πήγαν κόντρα στο ρεύμα και που εξ αρχής τόνιζαν ότι η ειρήνη και η διασφάλιση των συμφερόντων της χώρας μας δεν περνά μέσα από την "κολυμπήθρα" των ιμπεριαλιστών, μέσα στην οποία η επίσημη Ελλάδα ήθελε να... "βαφτίσει" τα Σκόπια, η ιστορία είναι γνωστή:

Το ΚΚΕ κατηγορήθηκε σαν "προδοτικό" (! ) και "ενδοτικό"! Σαν "αποστάτης των εθνικών δικαίων"! Πριν, όμως, φτάσουμε στο 1997, οι σημερινοί "ρεαλιστές" της υποτέλειας είχαν αποδείξει ότι η πατριδοκαπηλία και η εξάρτηση πηγαίνουν χέρι - χέρι με τον αντικομμουνισμό. Στα πλαίσια αυτού του αχαλίνωτου εθνικισμού που εξέθρεψαν, έφτασαν σε πρωτοφανή όρια αντι - ΚΚΕ υστερίας.

Δεν ήταν μόνο η συστηματική συκοφάντηση του Κόμματος από τους αστικούς πολιτικούς φορείς και τα ΜΜΕ της ολιγαρχίας. Οι αλλοπρόσαλλες κραυγές τους, όταν η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ είπε το αυτονόητο, για την ύπαρξη σλαβόφωνων στη Βόρειο Ελλάδα. Η απόκρυψη των θέσεων του ΚΚΕ για το Σκοπιανό. Αλλά έφτασαν στο σημείο, όλοι μαζί οι "δημοκράτες" και "πατριώτες", να πάρουν απόφαση στο Δημοτικό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης, χαρακτηρίζοντας την Αλέκα Παπαρήγα"ανεπιθύμητο πρόσωπο" στη Θεσσαλονίκη, λόγω των θέσεων του Κόμματος για το Σκοπιανό!

Μέσα σε αυτό το κλίμα, το 1994 και ενόψει των ευρωεκλογών, πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής συγκέντρωσης του Κόμματος, η δολοφονική επίθεση κατά των υποψηφίων ευρωβουλευτών του ΚΚΕ, του Β. Εφραιμίδη και του Γ. Θεωνά...

Η προσαρμογή του προβλήματος των Σκοπίων στις ανάγκες της αμερικανικής διπλωματίας, για την αξιοποίησή του στο στραγγαλισμό της Σερβίας, αποτέλεσε το γνώμονα πλεύσης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, όταν το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές το 1993. Σχετικά, δε, με τον τρόπο που αξιοποίησε το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση το θέμα των Σκοπίων, έχει αξία η αφήγηση ενός στενότατου συνεργάτη και φίλου του Αν. Παπανδρέου,ο οποίος υποστηρίζει ότι όταν επισήμανε στον Παπανδρέου πως το κόμμα εγκλωβίζεται σε ανελαστικές θέσεις, αυτός του απάντησε: "Μα δε βλέπεις ότι ακουμπούμε ήδη την πολυθρόνα της εξουσίας";

Οταν το ΠΑΣΟΚ κάθισε στην πολυθρόνα της εξουσίας, η Ουάσιγκτον άρχιζε να αποδεικνύει με έργα στους Ευρωπαίους, ποιος είναι το "αφεντικό" στην περιοχή και να οργανώνει την επιχείρηση "στραγγαλισμού" της Σερβίας. Ο Α. Παπανδρέου κατάλαβε αμέσως ποιο είναι το αφεντικό και έσπευσε να παραδώσει την υπόθεση των Σκοπίων στα χέρια της αμερικανικής διπλωματίας. Το ασφυκτικό εμπάργκο, που ασκήθηκε υπό την εποπτεία της Ουάσιγκτον στη Σερβία, δε θα μπορούσε να είναι αποδοτικό, αν δεν έκλεινε και η "πόρτα" των Σκοπίων, από την οποία το Βελιγράδι εφοδιαζόταν κυρίως σε καύσιμα.

Ετσι, στις 16.2.94 ο Α. Παπανδρέου προχώρησε στην εξαγγελία των μέτρων κατά των Σκοπίων. Το ελληνικό εμπάργκο κατά της ΠΓΔΜ ήρθε ακριβώς τη στιγμή που η Ουάσιγκτον κλιμάκωνε τις πιέσεις της προς το Βελιγράδι, προετοιμάζοντας ταυτόχρονα το έδαφος για τη ΝΑΤΟική επέμβαση. Το "αντάλλαγμα" που εξασφάλισε η ελληνική κυβέρνηση ήταν χρόνος. Πράγματι, οι ΗΠΑ δε σύναψαν διπλωματικές σχέσεις με τα Σκόπια όπως έσπευσαν να πράξουν οι Ευρωπαίοι "εταίροι". Η Ουάσιγκτον προχώρησε σε αυτή την τυπική διαδικασία αρκετά αργότερα, αφού, προηγουμένως, ολοκλήρωσε το έργο που είχε αναλάβει στη Γιουγκοσλαβία.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ "πούλησε" το εμπάργκο στην εγχώρια πολιτική αγορά, επιχειρώντας να προβάλει μια "σθεναρή" και "αποφασιστική" στάση. Ταυτόχρονα, όμως, στο παρασκήνιο προετοίμαζε τη συμφωνία της επόμενης μέρας, η οποία πολύ απείχε από τις "σκληρές" και "πάγιες" ελληνικές θέσεις. Οι "σκληρές" θέσεις, ωστόσο, παραμερίστηκαν με την ίδια ευκολία που είχαν "οχυρωθεί" όταν ήρθε το "πλήρωμα του χρόνου". Οταν δηλαδή η Ουάσιγκτον, έχοντας επιβάλει τη συμφωνία του Ντέιτον, άρχιζε να αποκλιμακώνει την πίεση προς τη Σερβία. Τότε ήταν αρκετή μια 4ωρη επίσκεψη του βοηθού υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Ρ. Χόλμπρουκ σε Αθήνα και Σκόπια, προκειμένου να δημοσιοποιηθούν τα συμφωνηθέντα στο παρασκήνιο για ένα θέμα 4 χρόνων... Τα συμφωνηθέντα, μάλιστα, τα ανακοίνωσε από το προαύλιο της Εκάλης ο επιτετραμμένος της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα!

Η "ενδιάμεση συμφωνία", η οποία καθορίζει και σήμερα τις σχέσεις Αθηνών - Σκοπίων ήταν γεγονός. Η "ψευδαίσθηση" του μεγάλου προβλήματος διαλύθηκε ως διά μαγείας και οι σχέσεις των δύο χωρών άρχισαν να εξελίσσονται ταχύτατα σε κάθε επίπεδο, κυρίως όμως, στον οικονομικό τομέα.

Οταν οι "ψευδαισθήσεις" διαλύθηκαν, η "ρεαλιστική" πολιτική απέκτησε ξαφνικά ένθερμους οπαδούς μέσα στις πολιτικές δυνάμεις οι οποίες δημιούργησαν και συντήρησαν το πρόβλημα. Πολιτική προσαρμογή ή χαμαιλεοντισμός; Απλώς υποτέλεια.

Για εκείνους που επιθυμούν να "ξεχάσουν" τα πεπραγμένα τους γύρω από το Σκοπιανό, δυστυχώς, εκτός των άλλων, υπάρχουν και οι διαδοχικές συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών (Μητσοτάκης, Παπανδρέου, Παπαρήγα, Δαμανάκη) με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κ. Καραμανλή.

18.2.92: Συμφωνείται να αντιμετωπιστεί το θέμα των Σκοπίων στα πλαίσια μιας πολιτικής πρωτοβουλιών από την Ελλάδα για διαβαλκανική συνεργασία. Η Αλέκα Παπαρήγα σε δηλώσεις καταγγέλλει την επέμβαση εξωβαλκανικών δυνάμεων στην περιοχή, τον εθνικισμό και το σοβινισμό που αναπτύσσεται.

***

13-4-92: Αποπομπή Σαμαρά από το υπουργείο Εξωτερικών, αφού προηγουμένως έχει εκθέσει τα "7 σημεία" του, όπου υπάρχει πρόταση για κλείσιμο των συνόρων με τα Σκόπια.

Το κοινό ανακοινωθέν δεν υπογράφεται από το ΚΚΕ. Εκεί αναφέρεται συμφωνία μεταξύ ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ με τους "τρεις όρους" της ΕΕ και ότι δε νοείται αναγνώριση της ΠΓΔΜ αν το όνομά της φέρει τη λέξη Μακεδονία.

Μετά τη σύσκεψη ο Κ. Μητσοτάκης δηλώνει ότι αν το αποτέλεσμα στο θέμα είναι αρνητικό, "τίποτα και κανένα μέτρο δεν αποκλείεται".

Ο Α. Παπανδρέου ταυτίζεται με τα "7 σημεία" Σαμαρά, λέγοντας ότι ανταποκρίνονται στις θέσεις του ΠΑΣΟΚ και κάνει λόγο για χρησιμοποίηση "όλων των όπλων που υπάρχουν στη φαρέτρα" ώστε να εμποδιστεί αναγνώριση των Σκοπίων.

Η Μ. Δαμανάκη, θεωρεί ότι όλες οι δυνάμεις οφείλουν να στηρίξουν τους τρεις όρους. Η εφεύρεση των... "2,5 όρων" γίνεται πολύ αργότερα...

Η Αλέκα Παπαρήγα, στις δηλώσεις της εκφράζει τη διαφωνία του ΚΚΕ "με το γενικό προσανατολισμό, την τακτική και τους χειρισμούς" στο θέμα των Σκοπίων. Υπογραμμίζει ότι το κύριο δεν είναι το όνομα και προτείνει Διαβαλκανική Διάσκεψη, ώστε να υπάρξουν δεσμεύσεις για το απαραβίαστο των συνόρων, την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή. Καταγγέλλει ως υπεύθυνους για την κρίση την ΕΕ και τις ΗΠΑ.

***

14-6-92: Τρίτη σύσκεψη. Το κοινό ανακοινωθέν υπογράφουν και πάλι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ. Το ΚΚΕ διαφωνεί επί της ουσίας με την ακολουθούμενη πολιτική.

Και τα τρία κόμματα είναι δέσμια της ονοματολογίας. Μετά τη σύσκεψη ακολουθεί μπαράζ ανακοινώσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ για το ποιος είναι περισσότερο "ονοματολόγος"...

Επειδή κατά τη συζήτηση τέθηκε το ενδεχόμενο συμμετοχής της Ελλάδας στο ναυτικό αποκλεισμό της Σερβίας, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ έθεσε τα εξής ζητήματα: Καμία συμμετοχή της Ελλάδας. Αναστολή της λειτουργίας των βάσεων και των ΝΑΤΟικών εγκαταστάσεων ως προϋπόθεση για τη μη εμπλοκή της χώρας σε στρατιωτικές ενέργειες. Ανάληψη από την κυβέρνηση ειρηνευτικής πρωτοβουλίας.

Σήμερα, που, όσοι μέχρι χτες ύψωναν τη σημαία της "ονοματολογίας" και του "αντισκοπιανισμού", εμφανίζονται "ρεαλιστές", που "σαγηνευόμενοι" από τις συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη στη γειτονική χώρα φτάνουν να δηλώνουν δημοσίως "ναι" σε ένα σύνθετο όνομα, αλλά επιδιώκουν να "το παίζουν" και ολίγον "αμέτοχοι" για το κλίμα εθνικιστικού παροξυσμού που δηλητηρίασε επί μια 5ετία τη χώρα, καλό είναι να θυμηθούμε...

Εκείνοι που για μια 5ετία χρησιμοποίησαν το θέμα του ονόματος των Σκοπίων ως πρόσχημα για να εμπλέξουν τη χώρα στη βαλκανική κρίση. Που παίζοντας το παιχνίδι των ιμπεριαλιστών για ανακατανομή των σφαιρών επιρροής χρησιμοποιούσαν τα Σκόπια ως πρόσχημα για να απευθύνουν σε ΗΠΑ και ΕΕ "προσκλήσεις" επιδιαιτησίας στην περιοχή. Που συνέβαλαν τα μέγιστα για να θεωρηθεί "λογική" η πολιτική των αμερικανονατοϊκών βομβαρδισμών και της εγκατάστασης ξένων στρατιωτικών δυνάμεων στα Βαλκάνια, τα οποία θα αποσταθεροποιούνταν, όχι γιατί διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία, αλλά (και) γιατί τα Σκόπια θα λέγονταν... "Μακεδονία", ολοκλήρωσαν την πρώτη πράξη του ρόλου που τους ανατέθηκε.

Τώρα οι πολυεθνικές προελαύνουν στα Βαλκάνια. Οι στρατοί τους και οι συμφωνίες τύπου Ντέιτον, έχουν, εν πολλοίς, φτιάξει τα κράτη και τα σύνορα που ήθελαν. Τώρα, λοιπόν, πρέπει να αρχίσει το πλιάτσικο. Ομως, οι ιμπεριαλιστές δεν έχουν πια ανάγκη από δευτερεύοντα αγκάθια, που μέχρι τώρα χρησιμοποιούσαν ως "αντιπερισπασμό", όπως το όνομα των Σκοπίων. Επιπλέον, η ελληνική ολιγαρχία θέλει να "γλείψει" μερικά αποφάγια από το πλιάτσικο των πολυεθνικών στα Βαλκάνια. Το "πράσινο φως" θα δοθεί μόνο αν παραμείνει το "καλό παιδί". Γι' αυτό, τώρα, είναι έτοιμη για "συμβιβασμούς" στο όνομα, που μέχρι χτες ήταν "η ψυχή" της. Γι' αυτό τρέχει να "μπουκάρει" πρώτη στην πολυεθνική επιδρομή στην Αλβανία. Διότι αυτή είναι η μοίρα των "πλασιέ".

Πίσω, λοιπόν, τόσο από την "ανένδοτη" στάση στο όνομα των Σκοπίων, όσο και από το σημερινό "ρεαλισμό", υπάρχει ο κοινός παρονομαστής: Η υποτέλεια, η εξάρτηση και οι κίνδυνοι που απορρέουν από αυτά και για τον ελληνικό, και για τον σκοπιανό, και για όλους τους λαούς της περιοχής.

Η ιστορία των δραματικών αλλαγών στα Βαλκάνια έχει ήδη καταγραφεί. Ο τρόπος, ωστόσο, με τον οποίο αντιμετώπισαν οι ελληνικές κυβερνήσεις αυτές τις αλλαγές είναι δυνατό να περιγραφεί και να κατανοηθεί μόνο αν λάβει κανείς υπόψη του τους στενότατους δεσμούς εξάρτησης των κυβερνώντων με τα ξένα κέντρα αποφάσεων. Οι δεσμοί αυτοί, τελικά, καθόρισαν την ελληνική εξωτερική πολιτική στα Βαλκάνια.Οι δεσμοί αυτοί υπαγόρευσαν επιλογές και χειρισμούς, οι οποίοι οδήγησαν τη χώρα σε επικίνδυνα αδιέξοδα, τη μετέτρεψαν σε μέρος της βαλκανικής κρίσης και την ενέπλεξαν σε προβλήματα ήσσονος σημασίας, την ίδια στιγμή που στην περιοχή εξελισσόταν ένα "μεγάλο", αλλά και επικίνδυνο παιχνίδι.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, με πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη,"διαπραγματευόταν" διευρυμένους ρόλους το καλοκαίρι του 1991, όταν οι "εταίροι" ετοιμάζονταν να τεμαχίσουν τη Γιουγκοσλαβία. Η ελληνική κυβέρνηση παρακολούθησε με χαρακτηριστική απάθεια το διπλωματικό παιχνίδι των "ισχυρών" για τη διανομή της γιουγκοσλαβικής πίτας, λες και η χώρα αυτή δεν ήταν στα Βαλκάνια και δε συνόρευε με την Ελλάδα, αλλά βρισκόταν σε άλλη ήπειρο. Ετσι, στις 16.12.91,η υπόθεση των Σκοπίων είχε γεννηθεί.

Τότε, στο Συμβούλιο των Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ στις Βρυξέλλες οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, αφού η γερμανική μπότα επέβαλε την αναγνώριση της Κροατίας και της Σλοβενίας. Ο Αντ. Σαμαράς,υπουργός Εξωτερικών τότε, συνυπογράφει τη διάλυση, "εξασφαλίζοντας ανταλλάγματα". Οι τρεις περίφημοι όροι, που έθεσε ο Αντ. Σαμαράς, "ικανοποιήθηκαν" στα λόγια αμέσως από τους "εταίρους", που αναζητούσαν την απαραίτητη κοινοτική ομοφωνία, προκειμένου να προωθήσουν την απόφαση για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Η ελληνική ικανοποίηση, ωστόσο, κράτησε πολύ λίγο.

Η κοινοτική ομοφωνία εξασφαλίστηκε και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μαζί με την αξιωματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ και τον Συνασπισμό, πανηγύριζε για τις "πολιτικές και συνταγματικές εγγυήσεις" που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να δώσει η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, καθώς και για τις διαβεβαιώσεις ότι δεν έχει εδαφικές βλέψεις κατά της Ελλάδας και πως το όνομα αυτής της χώρας δε θα υπονοεί επεκτατικές διαθέσεις.

Στις 15.1.92 η Επιτροπή Μπατεντέρ διέλυσε τις όποιες ψευδαισθήσεις, γνωμοδοτώντας πως η Δημοκρατία της Μακεδονίας συγκεντρώνει όλες τις προϋποθέσεις για να αναγνωριστεί από τη Διεθνή Κοινότητα.

Οι εξελίξεις, από εκεί και έπειτα, είναι γνωστές. Οδήγησαν στον τρομακτικό εμφύλιο στη Γιουγκοσλαβία και τελικά στη ΝΑΤΟική επέμβαση. Γνωστές είναι και οι θέσεις με τις οποίες προσέγγισαν τις εξελίξεις οι αστικές ελληνικές πολιτικές δυνάμεις, που επικέντρωσαν την προσοχή τους στους διαγκωνισμούς μεταξύ των "ισχυρών" για την εξασφάλιση επιρροής στη Χερσόνησο.

Σε αυτό το παιχνίδι των διαγκωνισμών - και αυτό ίσως είναι το πιο ανησυχητικό συμπέρασμα - εξακολουθεί να αναζητά ρόλο και η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη ανοιχτά από την αξιωματική αντιπολίτευση, όπως φαίνεται από την πολιτική που ακολουθείται στην αλβανική κρίση. Λες και η πρόσφατη μόλις ιστορία πέρασε και δεν άγγιξε πουθενά και κανέναν από αυτούς...

Το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές, που κατήγγειλαν ανοιχτά τη συνενοχή των αστικών κομμάτων για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, την πολιτική της "ονοματολογίας", το "εμπάργκο", τα εθνικιστικά συλλαλητήρια και το "ντοπάρισμα" του λαού, βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα. Για εκείνους που αντιστάθηκαν σε όλο αυτό το κλίμα, που εναντιώθηκαν, που πήγαν κόντρα στο ρεύμα και που εξ αρχής τόνιζαν ότι η ειρήνη και η διασφάλιση των συμφερόντων της χώρας μας δεν περνά μέσα από την "κολυμπήθρα" των ιμπεριαλιστών, μέσα στην οποία η επίσημη Ελλάδα ήθελε να... "βαφτίσει" τα Σκόπια, η ιστορία είναι γνωστή:

Το ΚΚΕ κατηγορήθηκε σαν "προδοτικό" (! ) και "ενδοτικό"! Σαν "αποστάτης των εθνικών δικαίων"! Πριν, όμως, φτάσουμε στο 1997, οι σημερινοί "ρεαλιστές" της υποτέλειας είχαν αποδείξει ότι η πατριδοκαπηλία και η εξάρτηση πηγαίνουν χέρι - χέρι με τον αντικομμουνισμό. Στα πλαίσια αυτού του αχαλίνωτου εθνικισμού που εξέθρεψαν, έφτασαν σε πρωτοφανή όρια αντι - ΚΚΕ υστερίας.

Δεν ήταν μόνο η συστηματική συκοφάντηση του Κόμματος από τους αστικούς πολιτικούς φορείς και τα ΜΜΕ της ολιγαρχίας. Οι αλλοπρόσαλλες κραυγές τους, όταν η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ είπε το αυτονόητο, για την ύπαρξη σλαβόφωνων στη Βόρειο Ελλάδα. Η απόκρυψη των θέσεων του ΚΚΕ για το Σκοπιανό. Αλλά έφτασαν στο σημείο, όλοι μαζί οι "δημοκράτες" και "πατριώτες", να πάρουν απόφαση στο Δημοτικό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης, χαρακτηρίζοντας την Αλέκα Παπαρήγα"ανεπιθύμητο πρόσωπο" στη Θεσσαλονίκη, λόγω των θέσεων του Κόμματος για το Σκοπιανό!

Μέσα σε αυτό το κλίμα, το 1994 και ενόψει των ευρωεκλογών, πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής συγκέντρωσης του Κόμματος, η δολοφονική επίθεση κατά των υποψηφίων ευρωβουλευτών του ΚΚΕ, του Β. Εφραιμίδη και του Γ. Θεωνά...

Η προσαρμογή του προβλήματος των Σκοπίων στις ανάγκες της αμερικανικής διπλωματίας, για την αξιοποίησή του στο στραγγαλισμό της Σερβίας, αποτέλεσε το γνώμονα πλεύσης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, όταν το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές το 1993. Σχετικά, δε, με τον τρόπο που αξιοποίησε το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση το θέμα των Σκοπίων, έχει αξία η αφήγηση ενός στενότατου συνεργάτη και φίλου του Αν. Παπανδρέου,ο οποίος υποστηρίζει ότι όταν επισήμανε στον Παπανδρέου πως το κόμμα εγκλωβίζεται σε ανελαστικές θέσεις, αυτός του απάντησε: "Μα δε βλέπεις ότι ακουμπούμε ήδη την πολυθρόνα της εξουσίας";

Οταν το ΠΑΣΟΚ κάθισε στην πολυθρόνα της εξουσίας, η Ουάσιγκτον άρχιζε να αποδεικνύει με έργα στους Ευρωπαίους, ποιος είναι το "αφεντικό" στην περιοχή και να οργανώνει την επιχείρηση "στραγγαλισμού" της Σερβίας. Ο Α. Παπανδρέου κατάλαβε αμέσως ποιο είναι το αφεντικό και έσπευσε να παραδώσει την υπόθεση των Σκοπίων στα χέρια της αμερικανικής διπλωματίας. Το ασφυκτικό εμπάργκο, που ασκήθηκε υπό την εποπτεία της Ουάσιγκτον στη Σερβία, δε θα μπορούσε να είναι αποδοτικό, αν δεν έκλεινε και η "πόρτα" των Σκοπίων, από την οποία το Βελιγράδι εφοδιαζόταν κυρίως σε καύσιμα.

Ετσι, στις 16.2.94 ο Α. Παπανδρέου προχώρησε στην εξαγγελία των μέτρων κατά των Σκοπίων. Το ελληνικό εμπάργκο κατά της ΠΓΔΜ ήρθε ακριβώς τη στιγμή που η Ουάσιγκτον κλιμάκωνε τις πιέσεις της προς το Βελιγράδι, προετοιμάζοντας ταυτόχρονα το έδαφος για τη ΝΑΤΟική επέμβαση. Το "αντάλλαγμα" που εξασφάλισε η ελληνική κυβέρνηση ήταν χρόνος. Πράγματι, οι ΗΠΑ δε σύναψαν διπλωματικές σχέσεις με τα Σκόπια όπως έσπευσαν να πράξουν οι Ευρωπαίοι "εταίροι". Η Ουάσιγκτον προχώρησε σε αυτή την τυπική διαδικασία αρκετά αργότερα, αφού, προηγουμένως, ολοκλήρωσε το έργο που είχε αναλάβει στη Γιουγκοσλαβία.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ "πούλησε" το εμπάργκο στην εγχώρια πολιτική αγορά, επιχειρώντας να προβάλει μια "σθεναρή" και "αποφασιστική" στάση. Ταυτόχρονα, όμως, στο παρασκήνιο προετοίμαζε τη συμφωνία της επόμενης μέρας, η οποία πολύ απείχε από τις "σκληρές" και "πάγιες" ελληνικές θέσεις. Οι "σκληρές" θέσεις, ωστόσο, παραμερίστηκαν με την ίδια ευκολία που είχαν "οχυρωθεί" όταν ήρθε το "πλήρωμα του χρόνου". Οταν δηλαδή η Ουάσιγκτον, έχοντας επιβάλει τη συμφωνία του Ντέιτον, άρχιζε να αποκλιμακώνει την πίεση προς τη Σερβία. Τότε ήταν αρκετή μια 4ωρη επίσκεψη του βοηθού υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Ρ. Χόλμπρουκ σε Αθήνα και Σκόπια, προκειμένου να δημοσιοποιηθούν τα συμφωνηθέντα στο παρασκήνιο για ένα θέμα 4 χρόνων... Τα συμφωνηθέντα, μάλιστα, τα ανακοίνωσε από το προαύλιο της Εκάλης ο επιτετραμμένος της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα!

Η "ενδιάμεση συμφωνία", η οποία καθορίζει και σήμερα τις σχέσεις Αθηνών - Σκοπίων ήταν γεγονός. Η "ψευδαίσθηση" του μεγάλου προβλήματος διαλύθηκε ως διά μαγείας και οι σχέσεις των δύο χωρών άρχισαν να εξελίσσονται ταχύτατα σε κάθε επίπεδο, κυρίως όμως, στον οικονομικό τομέα.

Οταν οι "ψευδαισθήσεις" διαλύθηκαν, η "ρεαλιστική" πολιτική απέκτησε ξαφνικά ένθερμους οπαδούς μέσα στις πολιτικές δυνάμεις οι οποίες δημιούργησαν και συντήρησαν το πρόβλημα. Πολιτική προσαρμογή ή χαμαιλεοντισμός; Απλώς υποτέλεια.

Για εκείνους που επιθυμούν να "ξεχάσουν" τα πεπραγμένα τους γύρω από το Σκοπιανό, δυστυχώς, εκτός των άλλων, υπάρχουν και οι διαδοχικές συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών (Μητσοτάκης, Παπανδρέου, Παπαρήγα, Δαμανάκη) με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κ. Καραμανλή.

18.2.92: Συμφωνείται να αντιμετωπιστεί το θέμα των Σκοπίων στα πλαίσια μιας πολιτικής πρωτοβουλιών από την Ελλάδα για διαβαλκανική συνεργασία. Η Αλέκα Παπαρήγα σε δηλώσεις καταγγέλλει την επέμβαση εξωβαλκανικών δυνάμεων στην περιοχή, τον εθνικισμό και το σοβινισμό που αναπτύσσεται.

***

13-4-92: Αποπομπή Σαμαρά από το υπουργείο Εξωτερικών, αφού προηγουμένως έχει εκθέσει τα "7 σημεία" του, όπου υπάρχει πρόταση για κλείσιμο των συνόρων με τα Σκόπια.

Το κοινό ανακοινωθέν δεν υπογράφεται από το ΚΚΕ. Εκεί αναφέρεται συμφωνία μεταξύ ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ με τους "τρεις όρους" της ΕΕ και ότι δε νοείται αναγνώριση της ΠΓΔΜ αν το όνομά της φέρει τη λέξη Μακεδονία.

Μετά τη σύσκεψη ο Κ. Μητσοτάκης δηλώνει ότι αν το αποτέλεσμα στο θέμα είναι αρνητικό, "τίποτα και κανένα μέτρο δεν αποκλείεται".

Ο Α. Παπανδρέου ταυτίζεται με τα "7 σημεία" Σαμαρά, λέγοντας ότι ανταποκρίνονται στις θέσεις του ΠΑΣΟΚ και κάνει λόγο για χρησιμοποίηση "όλων των όπλων που υπάρχουν στη φαρέτρα" ώστε να εμποδιστεί αναγνώριση των Σκοπίων.

Η Μ. Δαμανάκη, θεωρεί ότι όλες οι δυνάμεις οφείλουν να στηρίξουν τους τρεις όρους. Η εφεύρεση των... "2,5 όρων" γίνεται πολύ αργότερα...

Η Αλέκα Παπαρήγα, στις δηλώσεις της εκφράζει τη διαφωνία του ΚΚΕ "με το γενικό προσανατολισμό, την τακτική και τους χειρισμούς" στο θέμα των Σκοπίων. Υπογραμμίζει ότι το κύριο δεν είναι το όνομα και προτείνει Διαβαλκανική Διάσκεψη, ώστε να υπάρξουν δεσμεύσεις για το απαραβίαστο των συνόρων, την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή. Καταγγέλλει ως υπεύθυνους για την κρίση την ΕΕ και τις ΗΠΑ.

***

14-6-92: Τρίτη σύσκεψη. Το κοινό ανακοινωθέν υπογράφουν και πάλι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ. Το ΚΚΕ διαφωνεί επί της ουσίας με την ακολουθούμενη πολιτική.

Και τα τρία κόμματα είναι δέσμια της ονοματολογίας. Μετά τη σύσκεψη ακολουθεί μπαράζ ανακοινώσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ για το ποιος είναι περισσότερο "ονοματολόγος"...

Επειδή κατά τη συζήτηση τέθηκε το ενδεχόμενο συμμετοχής της Ελλάδας στο ναυτικό αποκλεισμό της Σερβίας, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ έθεσε τα εξής ζητήματα: Καμία συμμετοχή της Ελλάδας. Αναστολή της λειτουργίας των βάσεων και των ΝΑΤΟικών εγκαταστάσεων ως προϋπόθεση για τη μη εμπλοκή της χώρας σε στρατιωτικές ενέργειες. Ανάληψη από την κυβέρνηση ειρηνευτικής πρωτοβουλίας.

Σήμερα που, όσοι μέχρι χτες ύψωναν τη σημαία της "ονοματολογίας" και του "αντισκοπιανισμού", εμφανίζονται "ρεαλιστές", φτάνουν να δηλώνουν δημοσίως "ναι" σε ένα σύνθετο όνομα

Τα κείμενα έγραψαν:

Δημήτρης ΜΗΛΑΚΑΣ

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ομως, εκτός από τον αντικομμουνισμό υπήρχαν και οι γελοιότητες. Δύο γεγονότα είναι ενδεικτικά του γελοίου της "ονοματολογίας".

Το πρώτο έχει να κάνει με το περιβόητο "εμπάργκο", το 1992, κατά των ιταλικών και ολλανδικών προϊόντων λόγω της θέσης των χωρών αυτών στο Σκοπιανό... Τότε που ο Κακαουνάκης και ο Τράγκας καλούσαν τους ακροατές τους να μην αγοράζουν "ούτε τσίχλα ολλανδο - ιταλική"...

Το δεύτερο ανάγεται στην εποχή που το εμπάργκο κατά των Σκοπίων είναι σε ισχύ και συμβαίνει το εξής πρωτάκουστο: Στις 18-3-94,τα όργανα του κράτους, εφαρμόζοντας κατά γράμμα την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης και υπό την υψηλή εποπτεία των αρμόδιων υπουργείων, απαγόρευσαν την είσοδο στη χώρα ενός νεογέννητου αγοριού από τα Σκόπια, υιοθετημένου από οικογένεια Ελλήνων, γιατί τα ταξιδιωτικά έγγραφα που συνόδευαν το μωρό είχαν την ένδειξη "Δημοκρατία της Μακεδονίας"! Μετά από αλλεπάλληλες συσκέψεις και αφού το αντρόγυνο των Ελλήνων θετών γονέων πηγαινοερχόταν επί μέρες σε Ελλάδα - Σκόπια για να βρεθεί λύση, αποφασίστηκε ότι η χορήγηση βίζας για την εισόδου στην Ελλάδα του βρέφους, δεν έθετε σε κίνδυνο τα "εθνικά συμφέροντα"...

Σήμερα που, όσοι μέχρι χτες ύψωναν τη σημαία της "ονοματολογίας" και του "αντισκοπιανισμού", εμφανίζονται "ρεαλιστές", φτάνουν να δηλώνουν δημοσίως "ναι" σε ένα σύνθετο όνομα

Τα κείμενα έγραψαν:

Δημήτρης ΜΗΛΑΚΑΣ

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ομως, εκτός από τον αντικομμουνισμό υπήρχαν και οι γελοιότητες. Δύο γεγονότα είναι ενδεικτικά του γελοίου της "ονοματολογίας".

Το πρώτο έχει να κάνει με το περιβόητο "εμπάργκο", το 1992, κατά των ιταλικών και ολλανδικών προϊόντων λόγω της θέσης των χωρών αυτών στο Σκοπιανό... Τότε που ο Κακαουνάκης και ο Τράγκας καλούσαν τους ακροατές τους να μην αγοράζουν "ούτε τσίχλα ολλανδο - ιταλική"...

Το δεύτερο ανάγεται στην εποχή που το εμπάργκο κατά των Σκοπίων είναι σε ισχύ και συμβαίνει το εξής πρωτάκουστο: Στις 18-3-94,τα όργανα του κράτους, εφαρμόζοντας κατά γράμμα την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης και υπό την υψηλή εποπτεία των αρμόδιων υπουργείων, απαγόρευσαν την είσοδο στη χώρα ενός νεογέννητου αγοριού από τα Σκόπια, υιοθετημένου από οικογένεια Ελλήνων, γιατί τα ταξιδιωτικά έγγραφα που συνόδευαν το μωρό είχαν την ένδειξη "Δημοκρατία της Μακεδονίας"! Μετά από αλλεπάλληλες συσκέψεις και αφού το αντρόγυνο των Ελλήνων θετών γονέων πηγαινοερχόταν επί μέρες σε Ελλάδα - Σκόπια για να βρεθεί λύση, αποφασίστηκε ότι η χορήγηση βίζας για την εισόδου στην Ελλάδα του βρέφους, δεν έθετε σε κίνδυνο τα "εθνικά συμφέροντα"...