Η προσαρμογή του προβλήματος των Σκοπίων στις ανάγκες της αμερικανικής διπλωματίας, για την αξιοποίησή του στο στραγγαλισμό της Σερβίας, αποτέλεσε το γνώμονα πλεύσης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, όταν το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές το 1993. Σχετικά, δε, με τον τρόπο που αξιοποίησε το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση το θέμα των Σκοπίων, έχει αξία η αφήγηση ενός στενότατου συνεργάτη και φίλου του Αν. Παπανδρέου,ο οποίος υποστηρίζει ότι όταν επισήμανε στον Παπανδρέου πως το κόμμα εγκλωβίζεται σε ανελαστικές θέσεις, αυτός του απάντησε: "Μα δε βλέπεις ότι ακουμπούμε ήδη την πολυθρόνα της εξουσίας";

Οταν το ΠΑΣΟΚ κάθισε στην πολυθρόνα της εξουσίας, η Ουάσιγκτον άρχιζε να αποδεικνύει με έργα στους Ευρωπαίους, ποιος είναι το "αφεντικό" στην περιοχή και να οργανώνει την επιχείρηση "στραγγαλισμού" της Σερβίας. Ο Α. Παπανδρέου κατάλαβε αμέσως ποιο είναι το αφεντικό και έσπευσε να παραδώσει την υπόθεση των Σκοπίων στα χέρια της αμερικανικής διπλωματίας. Το ασφυκτικό εμπάργκο, που ασκήθηκε υπό την εποπτεία της Ουάσιγκτον στη Σερβία, δε θα μπορούσε να είναι αποδοτικό, αν δεν έκλεινε και η "πόρτα" των Σκοπίων, από την οποία το Βελιγράδι εφοδιαζόταν κυρίως σε καύσιμα.

Ετσι, στις 16.2.94 ο Α. Παπανδρέου προχώρησε στην εξαγγελία των μέτρων κατά των Σκοπίων. Το ελληνικό εμπάργκο κατά της ΠΓΔΜ ήρθε ακριβώς τη στιγμή που η Ουάσιγκτον κλιμάκωνε τις πιέσεις της προς το Βελιγράδι, προετοιμάζοντας ταυτόχρονα το έδαφος για τη ΝΑΤΟική επέμβαση. Το "αντάλλαγμα" που εξασφάλισε η ελληνική κυβέρνηση ήταν χρόνος. Πράγματι, οι ΗΠΑ δε σύναψαν διπλωματικές σχέσεις με τα Σκόπια όπως έσπευσαν να πράξουν οι Ευρωπαίοι "εταίροι". Η Ουάσιγκτον προχώρησε σε αυτή την τυπική διαδικασία αρκετά αργότερα, αφού, προηγουμένως, ολοκλήρωσε το έργο που είχε αναλάβει στη Γιουγκοσλαβία.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ "πούλησε" το εμπάργκο στην εγχώρια πολιτική αγορά, επιχειρώντας να προβάλει μια "σθεναρή" και "αποφασιστική" στάση. Ταυτόχρονα, όμως, στο παρασκήνιο προετοίμαζε τη συμφωνία της επόμενης μέρας, η οποία πολύ απείχε από τις "σκληρές" και "πάγιες" ελληνικές θέσεις. Οι "σκληρές" θέσεις, ωστόσο, παραμερίστηκαν με την ίδια ευκολία που είχαν "οχυρωθεί" όταν ήρθε το "πλήρωμα του χρόνου". Οταν δηλαδή η Ουάσιγκτον, έχοντας επιβάλει τη συμφωνία του Ντέιτον, άρχιζε να αποκλιμακώνει την πίεση προς τη Σερβία. Τότε ήταν αρκετή μια 4ωρη επίσκεψη του βοηθού υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Ρ. Χόλμπρουκ σε Αθήνα και Σκόπια, προκειμένου να δημοσιοποιηθούν τα συμφωνηθέντα στο παρασκήνιο για ένα θέμα 4 χρόνων... Τα συμφωνηθέντα, μάλιστα, τα ανακοίνωσε από το προαύλιο της Εκάλης ο επιτετραμμένος της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα!

Η "ενδιάμεση συμφωνία", η οποία καθορίζει και σήμερα τις σχέσεις Αθηνών - Σκοπίων ήταν γεγονός. Η "ψευδαίσθηση" του μεγάλου προβλήματος διαλύθηκε ως διά μαγείας και οι σχέσεις των δύο χωρών άρχισαν να εξελίσσονται ταχύτατα σε κάθε επίπεδο, κυρίως όμως, στον οικονομικό τομέα.

Οταν οι "ψευδαισθήσεις" διαλύθηκαν, η "ρεαλιστική" πολιτική απέκτησε ξαφνικά ένθερμους οπαδούς μέσα στις πολιτικές δυνάμεις οι οποίες δημιούργησαν και συντήρησαν το πρόβλημα. Πολιτική προσαρμογή ή χαμαιλεοντισμός; Απλώς υποτέλεια.