Σε νέα δοκιμασία και σε νέα περιπέτεια μπαίνουν τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα σε θάλασσα και αέρα στο Αιγαίο, εξαιτίας της αναδιάρθρωσης του ΝΑΤΟ στα πλαίσια της νέας δομής του. Η περίοδος της διαρκούς εκκρεμότητας που άρχισε με τη Συμφωνία Ρότζερς του 1980, περί επανένταξης της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, από το οποίο είχε αποχωρήσει στο 1974, λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, δίνει τη θέση της σε μια νέα κατάσταση ακόμα πιο επικίνδυνη. Στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ που θα γίνει τον Ιούλιο στη Μαδρίτη αναμένεται να επισημοποιηθούν οι αποφάσεις που ήδη έχουν ληφθεί.

Η συμφωνία επανένταξης του 1980 άφηνε σε εκκρεμότητα το θέμα της επαναλειτουργίας του στρατηγείου της Λάρισας, λόγω των τουρκικών αντιρρήσεων σε σχέση με τα όρια ευθύνης του. Μέχρι το 1974 το στρατηγείο της Λάρισας, αντίστοιχα και αυτό της Σμύρνης, κάλυπτε επιχειρησιακά όλον τον ελληνικό εθνικό χώρο στου Αιγαίο και τις προσβάσεις σε αυτό. Δηλαδή, τα εθνικά όρια ταυτίζονταν με τα όρια επιχειρησιακής ευθύνης των στρατηγείων. Ομως μετά το 1980 η Τουρκία δε δέχτηκε την επαναφορά στο προηγούμενο καθεστώς, αυτό εξάλλου θα ήταν σαν να παραιτείται από τις επεκτατικές της βλέψεις.

Η κατάσταση αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η συγκεκριμένη εκκρεμότητα δεν αποτέλεσε εμπόδιο στη λειτουργία του ΝΑΤΟ, αφού, ούτως ή άλλως, το Αιγαίο αποτελούσε και αποτελεί ΝΑΤΟική λίμνη. Το πράγματα, όμως, αλλάζουν, καθώς με την αναδιάρθρωση του ΝΑΤΟ που δρομολογείται, καταργούνται τα εθνικά όρια των επιμέρους στρατηγείων και η επιχειρησιακή ευθύνη για το Αιγαίο ανήκει απευθείας στο στρατηγείο της Νότιας Πτέρυγας του ΝΑΤΟ που έχει έδρα στη Νάπολη της Ιταλίας. Αυτό κατά περίπτωση αναθέτει στην Ελλάδα ή στην Τουρκία τον επιχειρησιακό έλεγχο όλου του Αιγαίου ακόμα και πάνω και γύρω από τα ελληνικά νησιά.Μια τέτοια ρύθμιση περνάει από το παράθυρο τις τουρκικές διεκδικήσεις, αφού καθιερώνει καθεστώς συγκυριαρχίας Ελλάδας και Τουρκίας σε όλο το Αιγαίο υπό την υψηλή κυριαρχία των Αμερικανών, που κατευθύνουν το στρατηγείο της Νάπολης. Ο,τι λοιπόν δεν έγινε με διαπραγματεύσεις, με Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης και με τόσο άλλα μέσα μπορεί να προωθηθεί με έμμεσο τρόπο με τη σταδιακή εφαρμογή της νέας δομής του ΝΑΤΟ.

Η κυβέρνηση Καραμανλή,μετά το δεύτερο τουρκικό "Αττίλα" εναντίον της Κύπρου, τον Αύγουστο του 1974, αναγκάζεται να προχωρήσει σε αποχώρηση της Ελλάδας, "οριστικά και αμετάκλητα" είχε δηλώσει τότε ο Κ. Καραμανλής, από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Επρόκειτο για κίνηση - ελιγμό, με στόχο την εκτόνωση του λαϊκού ξεσηκωμού κατά των Αμερικανών. Το ομολογεί και επίσημα, 6 χρόνια αργότερα, ο πρωθυπουργός της συμφωνίας Ρότζερς Γ. Ράλλης,που εγκαλούσε όσους κατηγορούσαν τη ΝΔ για την απόφαση αποχώρησης, λέγοντάς τους ότι "δεν αναπολούν την κατάσταση, την ψυχολογία και του ελληνικού στρατού και του ελληνικού λαού και δεν αναπολούν την ψυχολογία της Κύπρου".Η κυβέρνηση της ΝΔ προχωρά τον Οκτώβρη του 1980 στην απόφαση επανένταξης της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ με την αποδοχή τηςΣυμφωνίας Ρότζερς.Τότε ακριβώς έχουμε ένα από τα καταπληκτικότερα κοινοβουλευτικά τερατουργήματα. Η Συμφωνία Ρότζερς εγκρίνεται από τη Βουλή, χωρίς ο ελληνικός λαός, αλλά ούτε καν οι βουλευτές να τη γνωρίζουν!!! Το ΝΑΤΟ έχει απαγορεύσει στην κυβέρνηση να δημοσιοποιήσει το κείμενο της συμφωνίας και εκείνη το αποδέχεται. Να τι λέει από το βήμα της Βουλής ο τότε υπουργός Εθνικής Αμυνας, Ε. Αβέρωφ: "Η οποία(συμφωνία) έχει ένα μόνο μειονέκτημα: ότι δεν μπόρεσε να έλθει εις τη δημοσιότητα. Δεν έρχεται εις τη δημοσιότητα διότι, δυστυχώς, έτυχε υψηλού βαθμού διαβαθμίσεως εις το ΝΑΤΟ και με το βαθμό αυτό της διαβαθμίσεως δεν είναι δυνατόν εμείς να τη φέρουμε στη δημοσιότητα"!!

Τώρα, 17 χρόνια μετά την επανένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, έχει αξία να δούμε πώς την εξηγούσαν οι θιασώτες του ΝΑΤΟ.

"Επανερχόμεθα στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, γιατί δε θέλομεν η Τουρκία να είναι ο μόνος αποδέκτης των πιστώσεων για την υποδομή, για την εκπαίδευση και για τον εξοπλισμό". Αυτά υποστήριζε ο πρωθυπουργός Γ. Ράλλης.Από τότε η Ελλάδα έπαιξε ρόλο προκεχωρημένου φυλακίου για τις "αμυντικές" επιδρομές του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στο Λίβανο, τη Λιβύη, το Ιράκ και τη Βοσνία. Από τότε η Ελλάδα βρέθηκε δυο φορές στο χείλος "θερμού" επεισοδίου με την Αγκυρα, το 1987 και το 1996. Από τότε η Ελλάδα έχει εισέλθει σε εξοπλιστικό αγώνα δρόμου με την Τουρκία, που την προσδένει ακόμα πιο βαθιά στο άρμα της οικονομικής και στρατιωτικής εξάρτησης από τους "συμμάχους".

Οσο για το Κυπριακό τα τετελεσμένα και η ντεφάκτο διχοτόμηση αποτελούν πλέον βάση για συζήτηση και στο μεταξύ η πλήρης ΝΑΤΟποίηση και της Κύπρου έχει δρομολογηθεί. "Είναι γεγονός ότι με την επάνοδό μας... η θέση της Ελλάδος διεθνώς ενισχύεται και η αμυντική της δυνατότητα αυξάνεται. Εφόσον, λοιπόν, η διεθνής θέση της Ελλάδος γίνεται καλύτερη, σε ευθεία αντανάκλαση βοηθάει και την Κύπρο", έλεγε ο Κ. Μητσοτάκης.Από κοντά και ο Κ. Στεφανόπουλος,που διατυμπάνιζε: "Πιστεύουμε ότι ευρισκόμενοι εντός της συμμαχίας μπορούμε περισσότερο να επηρεάσουμε ευνοϊκά εκείνους, που οι οποίοι μπορούν με τη σειρά τους να επηρεάσουν υπέρ μιας ευνοϊκής λύσεως του(κυπριακού) προβλήματος".

Η επανένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ σήμαινε, ουσιαστικά, αποδοχή του ΝΑΤΟικού ελέγχου επί των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Σήμαινε τη χρήση τους, πρώτα και κύρια, σαν εξαρτήματος για τις ανάγκες των ιμπεριαλιστών και όχι σαν εργαλείου υπεράσπισης της ακεραιότητας της χώρας.

Ταυτόχρονα, μια σειρά θέματα, όπως η κυριαρχία στο Αιγαίο, έπαιρνε με ΝΑΤΟική έγκριση, και διά της επικύρωσης της Συμφωνίας Ρότζερς, χαρακτήρα μακραίωνης διένεξης μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας. Δηλαδή, επισφραγιζόταν ο επιδιαιτητικός ρόλος των ΗΠΑ στην περιοχή, μέσω της παροχής "συμμαχικού" δικαιώματος στην Τουρκία να αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, ώστε να μπορούν οι μεγάλες δυνάμεις να θέτουν σε εφαρμογή την τακτική του "διαίρει και βασίλευε".