Ολοένα πιο γοερά ηχούν οι ιερεμιάδες του Τύπου (του "προοδευτικού" προπάντων) για την αύξηση της ανεργίας σε όλο τον κόσμο. Πρόκειται άλλωστε για δημοσιεύσεις επίσημων εκθέσεων και διάφορων αναλύσεων, που δίνουν τα ιθύνοντα όργανα και οι εκπρόσωποι της σύγχρονης παγκόσμιας οικονομικής πολιτικής. Π.χ.: "Τον κώδωνα του κινδύνου για τα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί η συνεχώς αυξανόμενη ανεργία κρούει ο Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και την Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ), ο οποίος ζητεί από τις κυβερνήσεις να σταματήσουν να ρίχνουν τα οικονομικά βάρη στα αδύνατα κοινωνικά στρώματα και να προχωρήσουν στη λήψη μέτρων κοινωνικής προστασίας".

Πόσο ειλικρινής είναι όμως η αγωνία αυτή; Πριν από λίγο καιρό διάβασα μιαν είδηση σχετική πάλι με την "αγωνία για την ανεργία" που εκφράζουν οι ιθύνοντες, αλλά από αντίθετη σκοπιά. Αντιγράφω από την εφημερίδα "Εξουσία" (της 7.3.97): "Οι προβλέψεις των αναλυτών για νέα μείωση της αμερικανικής ανεργίας το Φεβρουάριο (...) προκαλούν έντονη ανησυχία στη χρηματαγορά της Νέας Υόρκης, που φοβάται πιθανή αύξηση των αμερικανικών επιτοκίων. Σύμφωνα με τις προβλέψεις των ειδικών τα νέα στοιχεία θα καταγράψουν μείωση της αμερικανικής ανεργίας στο 5,3%, από 5,4% που ήταν τον Ιανουάριο, γεγονός που θεωρείται πως επιταχύνει το ρυθμό αύξησης του πληθωρισμού (...). Η ανησυχία των Αμερικανών χρηματιστών επιτείνεται και από τις πρόσφατες δηλώσεις του διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας FED Αλαν Γκρίνσπαν, που άφησε να εννοηθεί πως είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τις πληθωριστικές τάσεις με αύξηση των επιτοκίων. Κάτι τέτοιο θα οδηγήσει σε υποχώρηση τις χρηματαγορές, αλλά και το δολάριο".

Κατόπιν αυτού ο ανίδεος στα οικονομολογικά εγώ, με την απλή λογική μου, σκέπτομαι πως το ζήτημα δεν είναι κατά βάθος η καταπολέμηση της ανεργίας (αξεπέραστα παραμένουν αυτά που ο Μαρξ είπε για το διαθέσιμο εφεδρικό στρατό των ανέργων: "ο εργατικός πληθυσμός, ο ίδιος που δημιουργεί τη συσσώρευση του κεφαλαίου, δημιουργεί συγχρόνως, σε αυξανόμενη έκταση, και τα μέσα που τον καθιστούν υπεράριθμο (...). Η χαρακτηριστική πορεία ζωής της σύγχρονης βιομηχανίας (...) στηρίζεται στο συνεχή σχηματισμό του βιομηχανικού εφεδρικού εφεδρικού στρατού ή υπερπληθυσμού, στη μεγαλύτερη ή μικρότερη κάθε φορά απορρόφησή του και στο μεγαλύτερο ή μικρότερον ανασχηματισμό του").

Το ζήτημα είναι, αν το κεφάλαιο (και ποιες από τις ομογάλακτες ομάδες του) κερδίζει περισσότερα ή λιγότερα με πληθωρισμό ή χωρίς πληθωρισμό...