Σε όλα αυτά, βέβαια, δόθηκε η απάντηση από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Απάντηση σταράτη και χεροπιαστή, που δε χωρά την παραμικρή αμφισβήτηση. Οι συγκεντρώσεις στην Αθήνα δεν ήταν ούτε τρεις, ούτε δύο, ούτε δυόμισι. Ηταν μία και μοναδική. Αυτή που οργάνωσαν οι ταξικά προσανατολισμένες διοικήσεις σωματείων και ομοσπονδιών στην πλατεία Συντάγματος και στην οποία συσπειρώθηκαν και διαδήλωσαν τη θέλησή τους να παλέψουν οι χιλιάδες εργαζόμενοι της πρωτεύουσας.Οπως υποχρεώθηκαν να παραδεχτούν ακόμη και οι διάφοροι κοπτόμενοι για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, η συγκέντρωση στο Πεδίον του Αρεως μόνο συγκέντρωση δεν ήταν, ενώ στην πλατεία Ομονοίας το ΝΑΡ οργάνωσε, και πάλι, τη γνωστή και από τα προηγούμενα χρόνια σύναξή του...

Ολα αυτά, τα σημειώνουμε για δύο κυρίως λόγους και, πάντως, χωρίς την παραμικρή έπαρση ή εφησυχασμό απέναντι στα υπαρκτά και αρκετά προβλήματα που έχει το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας. Πρώτον,για μια στοιχειώδη αποκατάσταση της αλήθειας και δεύτερον, γιατί τα όσα έγιναν τις προηγούμενες μέρες δίνουν αρκετές πληροφορίες, εκτιμήσεις, συμπεράσματα και διδάγματα, τόσο για τα προβλήματα αυτά, όσο και ιδιαίτερα για το δρόμο της αποτελεσματικής αντιμετώπισής τους.

Ναι, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας περνά εδώ και μερικά χρόνια σοβαρά προβλήματα, που εκφράζονται κυρίως με τάσεις απομαζικοποίησης και αδύνατης συμμετοχής των εργαζομένων στις διάφορες λειτουργίες και δραστηριότητές του. Οι βασικές, όμως, αιτίες για τα προβλήματα αυτά βρίσκονται κυρίως στους παρακάτω παράγοντες:

1. Στη συνεχή και έντονη μείωση του κύρους των συνδικαλιστικών οργάνων, ως συνέπεια της γνωστής σε όλους τακτικής της ηγεσίας της ΠΑΣΚΕ, αλλά και των συνδικαλιστικών παρατάξεων που συμφωνούν μαζί της ή την ανέχονται με τον έναν ή άλλον τρόπο. Μια τακτική, που σφραγίζεται από την όλο και πιο έντονη απεμπόληση των εργατικών αιτημάτων και προβλημάτων, από διγλωσσία και υποκρισία, από αγωνιστική απραξία και άκριτη υποστήριξη των αντεργατικών επιλογών της κυβέρνησης, ακόμη και από στοιχεία ιδιοτέλειας και ωφελιμισμού. Πρόσφατο αποκορύφωμα της τακτικής αυτής αποτέλεσε η απόφαση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, περί συμμετοχής στην περιβόητη κυβερνητική "μηχανή" του "κοινωνικού διαλόγου". Και αποτελεί αποκορύφωμα, όχι μόνο ή τόσο γιατί είναι εξόφθαλμος, ακόμη και για τον πλέον αφελή, ο στημένος χαρακτήρας του κυβερνητικού διαλόγου - παγίδα, αλλά, κυρίως, γιατί αποτελεί σήμερα την αιχμή της γενικότερης επιχείρησης, που έχει στόχο την ταξική αλλοτρίωση και τον ευνουχισμό του συνδικαλιστικού κινήματος.

2. Στις πολύμορφες και βαριές συνέπειες που προκαλεί η συνεχής και εντεινόμενη, εδώ και χρόνια, αντεργατική επίθεση των κυβερνήσεων του δικομματισμού και του μεγάλου κεφαλαίου. Οι αλλεπάλληλες μονόπλευρες λιτότητες, η συρρίκνωση και η αποδιάρθρωση βασικών άλλοτε παραγωγικών τομέων και της οικονομίας γενικότερα, η αυξανόμενη ανεργία και οι γοργά εξαπλωνόμενες μορφές συμπληρωματικής απασχόλησης και ετεροαπασχόλησης, η εντεινόμενη συνεχώς εργοδοτική ασυδοσία και τρομοκρατία, οι προωθούμενες αρνητικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και πολλά ακόμη, γνωστά σε όλους, δεν αυξάνουν μόνο το βαθμό εκμετάλλευσης και ξεζουμίσματος των εργαζομένων και τις κοινωνικές ανισότητες. Προκαλούν, επίσης, σοβαρότατες δυσκολίες, εμπόδια και κινδύνους, για τη ζωή και τη δράση του συνδικαλιστικού κινήματος. Δυσκολίες και κινδύνους, που μεταφράζονται σε αρνητικές συνέπειες και αποτελέσματα, όταν οι δυνάμεις, που κυριαρχούν σ' αυτό, όχι μόνο "κλείνουν τα μάτια", αλλά δίνουν και τη δική τους... συμβολή, ενισχύοντας παραπέρα τη ζημιογόνα επίδρασή τους.

Αυτή είναι η αλήθεια και ταυτόχρονα η πρόκληση που στέκει μπροστά στους εργαζόμενους και τους συνδικαλιστές. Μια πρόκληση, που δεν επιδέχεται μεσοβέζικες απαντήσεις και "άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε". Η καταδίκη των ωραίων, αλλά ψεύτικων, υποκριτικών και δίγλωσσων συνθημάτων, των τακτικών και αντιλήψεων της "κοινωνικής συναίνεσης" και της "ταξικής συνεργασίας" είναι το πρώτο, κρίσιμο, αλλά και αναντικατάστατο βήμα. Οπως και η αποφασιστική αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, υπέρ των ταξικών δυνάμεων, υπέρ όλων αυτών που θέλουν, και το αποδείχνουν στην πράξη, να αγωνιστούν μαζί με όλους τους εργαζόμενους, για τα καυτά και σοβαρά προβλήματά τους. Αυτός είναι ο πραγματικός σήμερα μονόδρομος για τους εργαζόμενους και το συνδικαλιστικό τους κίνημα. Και όπως φανερώνουν οι πρόσφατοι μαχητικοί και μαζικοί αγώνες των ναυτεργατών, των καθηγητών και αρκετών άλλων εργατοϋπαλλήλων σε διάφορους χώρους δουλιάς, τα τουλάχιστον ενθαρρυντικά - σε μαζικότητα και συσχετισμούς - αποτελέσματα σε πολλές αρχαιρεσίες σωματείων και δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, οι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο αυτές τις αλήθειες. Χτίζουν τη δική τους, ταξική ενότητα, πάνω στη βάση των κοινών προβλημάτων και των αγώνων τους, παρά και ενάντια στα διάφορα κηρύγματα των οποιωνδήποτε "προστατών" τους και γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτή ακριβώς η ταξική και αγωνιστική ενότητα αποτελεί την αναντικατάστατη προϋπόθεση και ταυτόχρονα το πιο γερό θεμέλιο της οργανωτικής ενότητας του συνδικαλιστικού τους κινήματος.

Η μαζική και μαχητική συμμετοχή των εργαζομένων της Αθήνας στην πρωτομαγιάτικη εκδήλωση στην πλατεία Συντάγματος έδωσε τη δική της, σταράτη και αποφασιστική απάντηση σε όσους χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το συνδικαλιστικό κίνημα