ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τετάρτη 12 Δεκέμβρη 2007
Σελ. /32
Πυκνή ομίχλη που σκεπάζει τις οθόνες

Οχ, γιορτές, φυλαχτείτε! Μην μπείτε στην αίθουσα παρασυρόμενοι από τους τίτλους ή τις φωτογραφίες! Ετούτες τις μέρες οι περισσότερες καινούριες ταινίες είναι «γιορταστικές». Μοιάζουν με την προκάτ χαρά που προσφέρει στο Σύνταγμα ο δήμαρχος. «Η Τελευταία Λεγεώνα», του Νταγκ Λεφλέρ, για παράδειγμα, ακούγεται ιστορικό έργο, αλλά δεν είναι τέτοιο! Είναι, απλώς, μια περιπέτεια με ιστορικοφανές φόντο. Ο,τι «πρέπει» για τα Χριστούγεννα. Το ίδιο και το «Μετάξι», του Φρανσουά Ζεράρ. Και αυτό δείχνει αληθινό, όμως είναι απλώς μια ρομαντική ερωτική ιστορία. Μια ρομαντική ερωτική ιστορία με φόντο, υποτίθεται, το εμπόριο του μεταξιού το 1860.

Μετά τα «ιστορικά» περνάμε στις «Ακραίες Καταστάσεις», του Τζέιο Λι. Μιλάμε για πραγματικά ακραίες καταστάσεις! Ενας αστυνομικός βλέπει αυτό που θα του συμβεί, πριν αυτό (του) συμβεί! Και μετά η άλλη, η πραγματική ακραία κατάσταση, η «Ομίχλη», του Φρανκ Ντάραμποντ (Πράσινο Μίλι). Αιματηρό, αποπροσανατολιστικό, ψεύτικα αλληγορικό.

Και φτάνουμε, επιτέλους, στην αλήθεια! «Ο Αλβιν και η Παρέα του», του Τιμ Χιλ, για παράδειγμα, δεν κρύβει πως είναι γιορταστική ταινία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται! Απευθύνεται, υποτίθεται, στα παιδιά και είναι συνδυασμός καρτούν με αληθινούς ηθοποιούς! «Η Ταινία Μιας Μέλισσας», των Στιβ Χίνερ και Σάιμον Τζ. Σμιθ, η οποία και αυτή απευθύνεται, υποτίθεται, στα παιδιά, είναι καθαρόαιμη καρτούν!

Τέλος, «τι έχεις Γιάννη, τι είχα πάντα»! Η ταινία «Κλέφτες», του Μάκη Παπαδημητράτου. Μια ακόμα ελληνική ταινία η οποία προσποιείται ότι δεν καταλαβαίνει πως ο κόσμος καίγεται. Αυτή, λοιπόν, χτενίζεται μες την τρελή χαρά!

Πλακίτσες, σεξάκια, ανέξοδες κοινωνικές καταγγελίες, σαχλαμαρίτσες!

ΝΤΑΓΚ ΛΕΦΛΕΡ
Η τελευταία λεγεώνα

Σε μια περίοδο όπου, δυστυχώς, η Ιστορία «διδάσκεται» όλο και περισσότερο από τα ΜΜΕ, και όλο και λιγότερο από τα σχολεία, η ψεύτικη και ταξική Ιστορία, αντιλαμβάνεστε, τι ιστορία μαθαίνουμε και, ιδιαίτερα, τι ιστορία μαθαίνει η νέα γενιά! Οι πολίτες του αύριο! Τα ΜΜΕ είναι απείρως χειρότερα από την πολύ κακή και διαστρεβλωτική πολιτική, οικονομική και ακαδημαϊκή κυριαρχούσα τάξη, η οποία γράφει σύμφωνα με τα συμφέροντά της και διδάσκει σύμφωνα με τις επιθυμίες της, την Ιστορία! Τα ΜΜΕ, ανώτερο στάδιο μαζικής προπαγάνδας της άρχουσας τάξης, ξεπερνάνε παρασάγγας κάθε προηγούμενη μέθοδο, κάθε προηγούμενο τρόπο διδασκαλίας, κάθε διαστρέβλωση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την τρομερή δύναμη της εικόνας!

Αυτές οι μελαγχολικές σκέψεις με έτρωγαν σε όλη τη διάρκεια της προβολής της «ιστορικής» ταινίας του Νταγκ Λεφρέρ, «Η τελευταία λεγεώνα». Το μέγεθος της παραγωγής (την ευθύνη της παραγωγής έχει ο Ντίνο Ντε Λαουρέντις, η εταιρεία του που έκανε «επιστήμη» τις «ιστορικές» ταινίες) θολώνει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Γιατί δείχνει μια σοβαρή -και ακριβή- παραγωγή και όχι μια ταινία γυρισμένη στο πόδι!

Αυτή η «σοβαρότητα» που εκπέμπει η ταινία, οι ηθοποιοί ό,τι λένε το παρουσιάζουν σαν δεδομένο, παγιδεύει τον ιστορικά απληροφόρητο θεατή, ο οποίος θα βγει από την αίθουσα παίρνοντας μαζί του δεκάδες λαθεμένες πληροφορίες, σαν αληθινές πληροφορίες! Αμέσως μετά την προβολή, κάποιοι από τους κριτικούς στήσαμε κουβέντα αν τα κοστούμια, έστω, της ταινίας ήταν αυθεντικά. Αρκετοί από εμάς καταλήξαμε, πως ούτε καν αυτά έχουν να κάνουν με την πραγματικότητα!

Κάποιοι, ίσως, πούνε, «εντάξει, βρε αδερφέ, δε χάλασε ο κόσμος, «Η τελευταία λεγεώνα» δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ταινία, μην κάνεις έτσι»! Εγώ είμαι υποχρεωμένος να τους ανταπαντήσω πως ήδη ο κινηματογράφος έχει μετατραπεί σε έναν ιδιόμορφο ιστορικό λόγο, ο οποίος ιδιόμορφος ιστορικός λόγος επιδρά δυναμικά πάνω στην κοινωνία. Επομένως το «δε βαριέσαι αδερφέ» δεν έχει θέση στην κουβέντα μας! Ακόμα και όταν δεν είναι καθαρά ιστορική μια ταινία, γράφει και διδάσκει Ιστορία. Αφού παρουσιάζει ανθρώπινες συμπεριφορές, ανθρώπινα συναισθήματα. Αλλά και χώρους, κοστούμια κλπ!

Τέλος πάντων, δεν είναι στις προθέσεις μου, ούτε ο χώρος με παίρνει, να αναλύσουμε τη συμβολή του κινηματογράφου στη διάδοση διαστρεβλωμένης άποψης για την Ιστορία. Και όταν λέμε Ιστορία εννοούμε και τα σημερινά γεγονότα! Τις σημερινές συμπεριφορές των ανθρώπων. Ο καθένας, από μόνος του, έχει υποχρέωση να βάζει τέτοια ερωτήματα. Οι κοινωνίες διαμορφώνονται και από τα ΜΜΕ. Και ιδιαίτερα από τον πατέρα της εικόνας, τον κινηματογράφο.

«Η τελευταία λεγεώνα», υποτίθεται, ότι μας μεταφέρει στη Ρώμη το 476 μ.Χ. Στη Ρώμη, η οποία απειλείται από τους Γότθους, ενώ η ίδια έχει ήδη χάσει αρκετή από τη δύναμή της. Μάλιστα οι «βάρβαροι» έχουν ήδη μπει στη Ρώμη, έχουν ήδη σκοτώσει τον Καίσαρα και την... Καισαρίνα και απειλούν με θάνατο και το 12χρονο γιο τους, τον μελλοντικό Καίσαρα Ρωμύλο, τον οποίο έχουν συλλάβει και εξορίσει στο νησί Κάπρι! (Εκείνο τον καιρό, φαίνεται, το Κάπρι ήταν φυλακή, αργότερα έγινε η... Μύκονος της Ιταλίας, πριν από τη Μύκονο τη δική μας).

Και ενώ όλα «τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» εμφανίζεται ο στρατηγός Αυρήλιος! Ενα παλικάρι ως εκεί πάνω! Και πάνω στην ώρα, να σου, και η Μάιρα, μια ινδογεννημένη και ινδοθρεμμένη πανέμορφη, αλλά και εξίσου παλικάρι, γυναίκα. (Miss Ινδία και στη συνέχεια Miss κόσμος το 1994)... Οι δυο τους θα κατατροπώσουν τους άγριους Γότθους και θα αποκαταστήσουν στο θρόνο τον 12χρονο, αλλά ερωτύλο, Ρωμύλο. Στη συνέχεια θα παντρευτούν και αυτοί και θα ευτυχήσουν!

Κατά τη διάρκεια και κατά την ανάπαυλα των μαχών κάτι θα ακούσουμε για το Βυζάντιο, κάτι για την εισβολή των Ρωμαίων στη Βρετανία. Οχι, σοβαρά πράγματα. Κουβέντες στον αέρα, για να φανούν ότι οι δημιουργοί της ταινίας, και ο συγγραφέας Βαλέριο Μανφρέντι, στο ομότιτλο βιβλίο του οποίου στηρίχτηκε η ταινία, μελέτησαν το θέμα, ξέρουν τι λένε!

Κλείνοντας να θυμίσουμε πως ο κινηματογράφος από τα πρώτα του βήματα έπεσε πάνω στην Ιστορία! Από το 1909, ίσως και νωρίτερα, μάθαμε για τους Μασίστες, τους Οδυσσέες, τους Ηρακλείδες... Λάβετε τα μέτρα σας! Η φανταστική Ιστορία του Χριστού διδάσκεται και λατρεύεται σαν αληθινή για περισσότερα από 2.000 χρόνια (2007)! Αναλάβετε τις ευθύνες σας!

Παίζουν: Κόλιν Φερθ, Σερ Μπεν Κίνγκσλεϊ, Αϊσβαρίγια Ρέι.

ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΖΙΡΑΡ
Μετάξι

Αλλο πάλι και ετούτο! Ενώ υπάρχει ένα καταπληκτικό αυθεντικό στοιχείο, το εμπόριο του μεταξιού, του μαύρου πετρελαίου εκείνης της εποχής, ενώ υπάρχουν τα γεγονότα των καραβανιών που πέφτανε σε ενέδρα και εξοντώνονταν τελείως, ενώ υπάρχει ο ιστορικά αποδεδειγμένος κίνδυνος για τη ζωή των εμπόρων και των μεταφορέων του μεταξιού, ενώ εκείνη η περίοδος μοιάζει με καταπληκτικό «παραμύθι», ένα παραμύθι που θα ευτυχήσει όταν γίνει σοβαρή κινηματογραφική ταινία, οι δημιουργοί του «Μεταξιού» προτίμησαν να κάνουν φόντο την αλήθεια και στη θέση της να δημιουργήσουν μια ρομαντική και αρκετά «άρρωστη» ερωτική ιστορία!

Κάποια περίοδο, γύρω στο 1860, σύμφωνα με τις ανάγκες της ταινίας, τα ευρωπαϊκά εκκολαπτήρια αυγών μεταξοσκωλήκων, πέφτουν θύματα μιας τρομερής επιδημίας. Η επιδημία αγκαλιάζει όλες τις εισαγωγές. Η μόνη καθαρή αγορά είναι η Ιαπωνία, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, διαθέτει - πάντα σύμφωνα με την ταινία - τα καλύτερα και τα ανθεκτικότερα αυγά.

Ενας παμπόνηρος και άπληστος μεγαλέμπορας του Σαντ Ογκίστ, μιας επαρχιακής κωμόπολης της Γαλλίας, πείθει και τους άλλους εργοστασιάρχες και το δήμαρχο της πόλης, και από κοινού «ναυλώνουν» έναν τολμηρό νεαρό συμπολίτη τους και τον στέλνουν να φέρει αυγά από τη μακρινή και επικίνδυνη Ιαπωνία. Την Ιαπωνία που εκείνη την περίοδο είχε κλείσει τα σύνορά της, αντιδρώντας στο άνοιγμα της διώρυγας του Σουέζ.

Ο απεσταλμένος νεαρός Γάλλος έμπορος μόλις φτάσει στην Ιαπωνία, μετά από κάποιες μικρές περιπέτειες, δεν εντυπωσιάζεται από τα αυγά! Το ενδιαφέρον του πέφτει σε μια Κινέζα, την ερωμένη του «Γιαγκούλα» της περιοχής, του ανθρώπου που κινεί τα νήματα του μεταξιού στην Ιαπωνία. Πίσω του, βέβαια, έχει αφήσει τη γυναίκα του, την οποία υπεραγαπά!

Τέλος πάντων, για να μη σπαταλάμε το χρόνο μας, ο νεαρός έμπορος πηγαινοέρχεται Γαλλία - Ιαπωνία, όπως Πατήσια - Αμπελόκηποι, μήπως και ξεμοναχιάσει την Κινέζα. Αυτό δεν πετυχαίνεται. Στο μεταξύ η γυναίκα του έχει καταλάβει τον έρωτα του άντρα της. Καλή καρδιά όπως είναι, ο φεμινισμός και η γυναικεία αξιοπρέπεια δεν είχαν φτάσει στο Σαντ Ογκίστ ακόμα, κάνει ό,τι μπορεί να μετριάσει τον πόνο του. Μάλιστα, από σύμπτωση, από στενοχώρια, από επιλογή, ποιος ξέρει, πέφτει από αρρώστια και πεθαίνει!

Αν σας απασχολώ τόση ώρα είναι, γιατί, ενώ η ταινία από περιεχόμενο σφυρίζει κλέφτικα, κατασκευαστικά είναι σχεδόν εξαιρετική. Θαυμάσια φωτογραφία, εξαιρετική μουσική, πολύ καλοί χώροι, κοστούμια, ατμόσφαιρα. Ενα πανέμορφο άδειο φουστάνι! Ενα πανέμορφο άδειο φουστάνι που σαν βιβλίο, κυκλοφόρησε το 1996, έχει μεταφραστεί σε 26 γλώσσες και έγινε παγκόσμια επιτυχία! Λέτε να ακολουθήσει και η ταινία; Δε νομίζω, αλλά ποτέ δεν ξέρεις..!

Παίζουν: Μάικλ Πιτ, Κίρα Νάιτλι, Αλφρεντ Μολίνα, Κότζι Γιακούσο, Σέι Ασίνα.

ΤΖΕΪΟ ΛΙ
Ακραίες καταστάσεις

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ενώ η ζωή γεννάει του κόσμου τις δραματικές, κωμικές, περιπετειώδεις, τραγικές, ερωτικές, ...ιστορίες, πολλοί δημιουργοί, οι περισσότεροι, κατασκευάζουν δικές τους ψεύτικες και εξωπραγματικές δημιουργίες! Ο Μεγάλος Τολστόι, σχεδόν πριν 140 χρόνια, σχολιάζοντας τα ζητήματα της αστικής τέχνης και την αστική θεματολογία, είχε αναρωτηθεί φωναχτά και οργισμένα! Δεν καταλαβαίνω, φώναζε, γιατί να έχει ενδιαφέρον η πληκτική ερωτική ιστορία της Τάδε Κόμισσας, η οποία, λόγω της φύσης της, δεν έχει μεγάλες κορυφώσεις και μεγάλες εντάσεις, και δεν έχει ενδιαφέρον η ζωή μιας εργαζόμενης μάνας, η οποία μέσα σε ένα άγριο και εχθρικό περιβάλλον, έχει να αναθρέψει τέσσερα και πέντε παιδιά και τον σακάτη (από ατύχημα στο ανθρακωρυχείο όπου εργαζόταν) και άνεργο άντρα της. Ούτε εγώ το καταλαβαίνω!

Από όλα αυτά τα άγρια και τρομερά που συμβαίνουν στην Αμερική, στην «αστυνομική» έστω Αμερική, τι λέτε ότι σκαρφίστηκε ο κ. Τζέιο Λι; Σκαρφίστηκε έναν αστυνομικό, ο οποίος έχει την ικανότητα ή την κατάρα, να προβλέπει τα μελλούμενα! Δυστυχώς, γι' αυτόν και την ανθρωπότητα, η πρόβλεψή του δεν είναι μεγάλης ... πνοής! Προβλέπει μόνον μερικά λεπτά, πριν το γεγονός λάβει χώρα!

Τρεις - τέσσερις ιστορίες μαζεμένες και στη μέση ο μάντης αστυνομικός. Ο οποίος θέλει να ξεχάσει το «χάρισμά» του. Ομως, δεν τον αφήνουν να αγιάσει. Οι ανάγκες τον στρατολογούν. Και, βέβαια, λύνει τα ζητήματα και στο τέλος παίρνει το κορίτσι (ανερχόμενη τραγουδίστρια) με το οποίο είναι ερωτευμένος!

Από κοντά, μια δεύτερη επίπλαστη ιστορία. Η ιστορία ενός τραπεζίτη, που θέλοντας να ξεφύγει από την πληκτική καθημερινότητά του - συμβαίνουν και αυτά, τραπεζίτες να πλήττουν - δανείζεται ένα μεγάλο ποσό και καταφεύγει στον τζόγο! Και αμέσως μετά η τρίτη ιστορία. Η ιστορία ενός εμπαθούς γιατρού, ο οποίος είναι ερωτευμένος με τη γυναίκα του καλύτερου φίλου του. Η γυναίκα, η οποία έχει μια σπάνια ομάδα αίματος, ξαφνικά, για τις ανάγκες της ταινίας, πέφτει θύμα ατυχήματος. Ο γιατρός αδράχνει την ευκαιρία. Τρέχει σαν τρελός για να βρει το σπάνιο αίμα και να σώσει την αγαπημένη του.

Ολα αυτά, βέβαια, με πρωθιερέα, όπως είπαμε, τον μάντη αστυνομικό. Εχετε δει και χειρότερα, είπατε; Δεν έχετε άδικο. Ομως, θέλεις οι ηθοποιοί, θέλεις η παράξενη ατμόσφαιρα της ταινίας, θέλεις η έως ένα σημείο ελεγχόμενη βία, δε φεύγεις με ταραγμένα τα νεύρα. Απλώς βγαίνοντας στο δρόμο ακούς τον εαυτό σου να λέει: Και λοιπόν; Δική σας η ανεύρεση της απάντησης. Εγώ δεν έχω απάντηση! Και εγώ λέω: Και λοιπόν;

Παίζουν: Κπέβιν Μπέικον, Φόρεστ Γουαϊτέκερ, Αντι Γκαρσία, Σάρα Μισέλ Γκελάρ, Μπρεντάν Φρασέρ, Τζούλι Ντελφί.

ΦΡΑΝΚ ΝΤΑΡΑΜΠΟΝΤ
Η ομίχλη

Η ταινία, σχεδόν, σε καθηλώνει με την πολύ καλή και ιδιαίτερα επαγγελματική κατασκευή της! Ξαφνικά, σε μια ήσυχη πόλη, με ήσυχους και καλούς ανθρώπους, εμφανίζεται μια μυστηριώδης και απειλητική ομίχλη. Μέσα από τη θολούρα της ομίχλης βγαίνουν κάτι τεράστια πλοκάμια τα οποία ανήκουν σε τεράστια αρπακτικά τέρατα και αρπάζουν τον ένα μετά τον άλλον τους κατοίκους! Ολοι αγωνίζονται με δόντια και με νύχια για να σωθούν...

Η ταινία παρακολουθεί μια ομάδα πολιτών που έχουν εγκλωβιστεί σε ένα σούπερ μάρκετ. Ο Φρανκ Ντάραμποντ με εξαιρετική μαεστρία μας αποκαλύπτει μια τοιχογραφία ανθρώπινων χαρακτήρων. Η άμεση απειλή που διατρέχουν τους ελευθερώνει τα καλά και τα κακά ένστικτά τους. Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης που κυριαρχεί τους οδηγεί στα άκρα!

«Η ομίχλη», δεν περιορίζεται στην ψυχογραφία. Κάνει και πολιτικούς και κοινωνικούς σχολιασμούς. Η ομίχλη είναι αποτέλεσμα μυστικών στρατιωτικών πειραμάτων. Οι άνθρωποι τυφλωμένοι από την άγνοιά τους (θρησκεία κλπ.) γίνονται φανατικοί. Ο καλύτερος μπορεί να κάνει το χειρότερο!

Ας τελειώνουμε, όμως, με τα καλά λόγια! Τα οποία δεν παίρνουμε με τίποτα πίσω! Ολη αυτή η επαγγελματική κατασκευή, όλη αυτή η καλή προσέγγιση των ανθρώπινων χαρακτήρων, όλη αυτή η σχεδόν επιστημονική ψυχογραφία, είναι, τελικά, μια φούσκα! Αμα αρχίσεις να την πειράζεις με το νύχι σου θα κάνει ένα «μπαφ» και θα διαλυθεί! Οι δημιουργοί της ταινίας έπεσαν θύματα της δικής τους καταστροφικής ομίχλης! Εχοντας στο μυαλό τους το εισιτήριο, μετέτρεψαν αυτή την κοινωνική «μελέτη» σε ένα ακόμα βίαιο φιλμ. Σε ένα ακόμα αιματηρό θρίλερ! Ισως, να είναι, ακόμα, κάτι χειρότερο... Μην ξεχνάμε ότι δικό τους είναι το «Πράσινο Μίλι»!

Τα σιχαμερά πλοκάμια ξεσκίζουνε σάρκες, δαγκώνουν λαιμούς, κόβουν πόδια, χέρια, ξεριζώνουν στομάχια! Και όλα αυτά με ακραίο ρεαλισμό! Με ρεαλισμό που σε μετατρέπει και εσένα σε κτήνος! Αλλά και οι πολιτικοί υπαινιγμοί της ταινίας είναι της ίδιας κακής ποιότητας. Τα πειράματα του στρατού ήταν πειράματα που έγιναν με «καλούς σκοπούς», λέει η ταινία, ακυρώνοντας έτσι κάθε απόπειρα κριτικής. Το αμερικάνικο Πεντάγωνο και η αμερικάνικη κυβέρνηση στην προσπάθειά τους να ανοίξουν ένα «παράθυρο» σε άλλους εξωγήινους πολιτισμούς και να διευκολύνουν την επικοινωνία, έβγαλαν τέρατα. Τα οποία, μετά από κάποιες «ζημιές», πάλι ο στρατός και η κυβέρνηση, κατάφεραν να εξουδετερώσουν.

Λέω να μην προχωρήσω! Πρόκειται για μια κινηματογραφική και πολιτική απάτη. Η οποία είναι διπλά επικίνδυνη, γιατί είναι καλογυρισμένη! Με βεβαιότητα μπορώ να σας πω ότι «Η ομίχλη» μόνο αθώα δεν είναι! Πέρα από την ακραία και αιμοσταγή βία της, κάνει, όταν της δίνεται η ευκαιρία, και τη χαζή και χυδαία αντικομμουνιστική προπαγάνδα της, όπως αυτό το ξεκάρφωτο που ακούστηκε: «Ετούτη (μια υστερική θρησκόληπτη) μιλάει σαν τον Κάστρο»!

Φαίνεται ότι ο σκηνοθέτης της «Ομίχλης» ξοφλάει παλιούς λογαριασμούς. Οι γονείς του μετά την αποτυχία της αντεπανάστασης εγκατέλειψαν κρυφά την Ουγγαρία και πέρασαν στη δύση (Αυτός γεννήθηκε το 1959 στη Γαλλία. Αμέσως μετά εγκαταστάθηκαν στην Αμερική). Ο πόλεμος, λοιπόν, ο ψυχρός ή θερμός πόλεμος, συνεχίζεται! Η τέχνη, ποιος δεν το ξέρει, είναι ένα «εύφορο» έδαφος!..

Παίζουν: Τόμας Τζέιν, Μάρσια Γκέι Χάρντεν, Αντρέ Μπράουερ.

παίζονται ακόμα

Το κινηματογραφικό γιορτινό καλάθι διαθέτει δυο καθαρά «παιδικές» ταινίες και μια κακόγουστη χαβαλεδιάρικη ελληνική. «Ο Αλβιν και η Παρέα του»,του Τιμ Χιλ, είναι ένα μείγμα κινούμενων σκίτσων και αληθινών (ζωντανών) ηθοποιών. Τρία σκιουράκια (σκίτσα) βοηθούν έναν απελπισμένο και απογοητευμένο συνθέτη (άνθρωπο) να καθιερωθεί! Χαιρετίσματα!

«Η Ταινία Μιας Μέλισσας»,των Στιβ Χίκνερ & Σάιμον Τζ. Σμιθ, είναι ολόκληρη καμωμένη με σκίτσα. Μια μέλισσα μόλις τελειώσει το κολέγιο έρχεται να δουλέψει εκεί που δουλεύουν όλες οι μέλισσες: στην παραγωγή μελιού. Ομως, επειδή αυτή τέλειωσε το κολέγιο, είναι μορφωμένη, ανακαλύπτει ότι οι άνθρωποι εκμεταλλεύονται τις μέλισσες! Λίγο πριν γίνει χαλασμός αποκαθίστανται όλα! Ούτε ωφελεί, ούτε βλάπτει!

Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο, όμως, και για τους «Κλέφτες», του Μάκη Παπαδημητράτου. Αυτή βλάπτει το καλό γούστο και, υπό προϋποθέσεις, και τη νεολαία, στην οποία απευθύνεται! Δυο νεαροί της πλάκας κάνουν διάφορες μικροκλοπές, για να τη βγάζουν λαθραία. Κάποια μέρα αποφασίζουν να το «χοντρύνουν», για να μαζέψουν χρήματα και να πάνε στο Αμστερνταμ (ελεύθερα ναρκωτικά, ίσως; ποιος ξέρει;). Τελικά, το ταξίδι δε θα γίνει ποτέ!

Εξωγήινα πράγματα! Που έχουν και την πρόσθετη «ατυχία» να είναι γυρισμένα στο πόδι! Με αποτέλεσμα να σου 'ρχεται να σπάσεις το κάθισμα μέχρι να τελειώσει! Και ο δημιουργός (οι «Κλέφτες» είναι η δεύτερη ταινία του) είναι πολύ νεαρός. Δεν είμαι σίγουρος, αν έκλεισε τα τριάντα του χρόνια! Να πεις κρίμα; Αυτός ξέρει καλύτερα από εμάς!

Παίζουν: Μυρτώ Αλικάκη, Πέτρος Λαγούτης, Μάκης Παπαδημητράτος, Βαγγέλης Αλεξανδρής, Ελευθερία Γεοφωκά, κ.ά.



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ