Αυτές οι μελαγχολικές σκέψεις με έτρωγαν σε όλη τη διάρκεια της προβολής της «ιστορικής» ταινίας του Νταγκ Λεφρέρ, «Η τελευταία λεγεώνα». Το μέγεθος της παραγωγής (την ευθύνη της παραγωγής έχει ο Ντίνο Ντε Λαουρέντις, η εταιρεία του που έκανε «επιστήμη» τις «ιστορικές» ταινίες) θολώνει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Γιατί δείχνει μια σοβαρή -και ακριβή- παραγωγή και όχι μια ταινία γυρισμένη στο πόδι!

Αυτή η «σοβαρότητα» που εκπέμπει η ταινία, οι ηθοποιοί ό,τι λένε το παρουσιάζουν σαν δεδομένο, παγιδεύει τον ιστορικά απληροφόρητο θεατή, ο οποίος θα βγει από την αίθουσα παίρνοντας μαζί του δεκάδες λαθεμένες πληροφορίες, σαν αληθινές πληροφορίες! Αμέσως μετά την προβολή, κάποιοι από τους κριτικούς στήσαμε κουβέντα αν τα κοστούμια, έστω, της ταινίας ήταν αυθεντικά. Αρκετοί από εμάς καταλήξαμε, πως ούτε καν αυτά έχουν να κάνουν με την πραγματικότητα!

Κάποιοι, ίσως, πούνε, «εντάξει, βρε αδερφέ, δε χάλασε ο κόσμος, «Η τελευταία λεγεώνα» δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ταινία, μην κάνεις έτσι»! Εγώ είμαι υποχρεωμένος να τους ανταπαντήσω πως ήδη ο κινηματογράφος έχει μετατραπεί σε έναν ιδιόμορφο ιστορικό λόγο, ο οποίος ιδιόμορφος ιστορικός λόγος επιδρά δυναμικά πάνω στην κοινωνία. Επομένως το «δε βαριέσαι αδερφέ» δεν έχει θέση στην κουβέντα μας! Ακόμα και όταν δεν είναι καθαρά ιστορική μια ταινία, γράφει και διδάσκει Ιστορία. Αφού παρουσιάζει ανθρώπινες συμπεριφορές, ανθρώπινα συναισθήματα. Αλλά και χώρους, κοστούμια κλπ!

Τέλος πάντων, δεν είναι στις προθέσεις μου, ούτε ο χώρος με παίρνει, να αναλύσουμε τη συμβολή του κινηματογράφου στη διάδοση διαστρεβλωμένης άποψης για την Ιστορία. Και όταν λέμε Ιστορία εννοούμε και τα σημερινά γεγονότα! Τις σημερινές συμπεριφορές των ανθρώπων. Ο καθένας, από μόνος του, έχει υποχρέωση να βάζει τέτοια ερωτήματα. Οι κοινωνίες διαμορφώνονται και από τα ΜΜΕ. Και ιδιαίτερα από τον πατέρα της εικόνας, τον κινηματογράφο.

«Η τελευταία λεγεώνα», υποτίθεται, ότι μας μεταφέρει στη Ρώμη το 476 μ.Χ. Στη Ρώμη, η οποία απειλείται από τους Γότθους, ενώ η ίδια έχει ήδη χάσει αρκετή από τη δύναμή της. Μάλιστα οι «βάρβαροι» έχουν ήδη μπει στη Ρώμη, έχουν ήδη σκοτώσει τον Καίσαρα και την... Καισαρίνα και απειλούν με θάνατο και το 12χρονο γιο τους, τον μελλοντικό Καίσαρα Ρωμύλο, τον οποίο έχουν συλλάβει και εξορίσει στο νησί Κάπρι! (Εκείνο τον καιρό, φαίνεται, το Κάπρι ήταν φυλακή, αργότερα έγινε η... Μύκονος της Ιταλίας, πριν από τη Μύκονο τη δική μας).

Και ενώ όλα «τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» εμφανίζεται ο στρατηγός Αυρήλιος! Ενα παλικάρι ως εκεί πάνω! Και πάνω στην ώρα, να σου, και η Μάιρα, μια ινδογεννημένη και ινδοθρεμμένη πανέμορφη, αλλά και εξίσου παλικάρι, γυναίκα. (Miss Ινδία και στη συνέχεια Miss κόσμος το 1994)... Οι δυο τους θα κατατροπώσουν τους άγριους Γότθους και θα αποκαταστήσουν στο θρόνο τον 12χρονο, αλλά ερωτύλο, Ρωμύλο. Στη συνέχεια θα παντρευτούν και αυτοί και θα ευτυχήσουν!

Κατά τη διάρκεια και κατά την ανάπαυλα των μαχών κάτι θα ακούσουμε για το Βυζάντιο, κάτι για την εισβολή των Ρωμαίων στη Βρετανία. Οχι, σοβαρά πράγματα. Κουβέντες στον αέρα, για να φανούν ότι οι δημιουργοί της ταινίας, και ο συγγραφέας Βαλέριο Μανφρέντι, στο ομότιτλο βιβλίο του οποίου στηρίχτηκε η ταινία, μελέτησαν το θέμα, ξέρουν τι λένε!

Κλείνοντας να θυμίσουμε πως ο κινηματογράφος από τα πρώτα του βήματα έπεσε πάνω στην Ιστορία! Από το 1909, ίσως και νωρίτερα, μάθαμε για τους Μασίστες, τους Οδυσσέες, τους Ηρακλείδες... Λάβετε τα μέτρα σας! Η φανταστική Ιστορία του Χριστού διδάσκεται και λατρεύεται σαν αληθινή για περισσότερα από 2.000 χρόνια (2007)! Αναλάβετε τις ευθύνες σας!

Παίζουν: Κόλιν Φερθ, Σερ Μπεν Κίνγκσλεϊ, Αϊσβαρίγια Ρέι.