Η ταινία, σχεδόν, σε καθηλώνει με την πολύ καλή και ιδιαίτερα επαγγελματική κατασκευή της! Ξαφνικά, σε μια ήσυχη πόλη, με ήσυχους και καλούς ανθρώπους, εμφανίζεται μια μυστηριώδης και απειλητική ομίχλη. Μέσα από τη θολούρα της ομίχλης βγαίνουν κάτι τεράστια πλοκάμια τα οποία ανήκουν σε τεράστια αρπακτικά τέρατα και αρπάζουν τον ένα μετά τον άλλον τους κατοίκους! Ολοι αγωνίζονται με δόντια και με νύχια για να σωθούν...

Η ταινία παρακολουθεί μια ομάδα πολιτών που έχουν εγκλωβιστεί σε ένα σούπερ μάρκετ. Ο Φρανκ Ντάραμποντ με εξαιρετική μαεστρία μας αποκαλύπτει μια τοιχογραφία ανθρώπινων χαρακτήρων. Η άμεση απειλή που διατρέχουν τους ελευθερώνει τα καλά και τα κακά ένστικτά τους. Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης που κυριαρχεί τους οδηγεί στα άκρα!

«Η ομίχλη», δεν περιορίζεται στην ψυχογραφία. Κάνει και πολιτικούς και κοινωνικούς σχολιασμούς. Η ομίχλη είναι αποτέλεσμα μυστικών στρατιωτικών πειραμάτων. Οι άνθρωποι τυφλωμένοι από την άγνοιά τους (θρησκεία κλπ.) γίνονται φανατικοί. Ο καλύτερος μπορεί να κάνει το χειρότερο!

Ας τελειώνουμε, όμως, με τα καλά λόγια! Τα οποία δεν παίρνουμε με τίποτα πίσω! Ολη αυτή η επαγγελματική κατασκευή, όλη αυτή η καλή προσέγγιση των ανθρώπινων χαρακτήρων, όλη αυτή η σχεδόν επιστημονική ψυχογραφία, είναι, τελικά, μια φούσκα! Αμα αρχίσεις να την πειράζεις με το νύχι σου θα κάνει ένα «μπαφ» και θα διαλυθεί! Οι δημιουργοί της ταινίας έπεσαν θύματα της δικής τους καταστροφικής ομίχλης! Εχοντας στο μυαλό τους το εισιτήριο, μετέτρεψαν αυτή την κοινωνική «μελέτη» σε ένα ακόμα βίαιο φιλμ. Σε ένα ακόμα αιματηρό θρίλερ! Ισως, να είναι, ακόμα, κάτι χειρότερο... Μην ξεχνάμε ότι δικό τους είναι το «Πράσινο Μίλι»!

Τα σιχαμερά πλοκάμια ξεσκίζουνε σάρκες, δαγκώνουν λαιμούς, κόβουν πόδια, χέρια, ξεριζώνουν στομάχια! Και όλα αυτά με ακραίο ρεαλισμό! Με ρεαλισμό που σε μετατρέπει και εσένα σε κτήνος! Αλλά και οι πολιτικοί υπαινιγμοί της ταινίας είναι της ίδιας κακής ποιότητας. Τα πειράματα του στρατού ήταν πειράματα που έγιναν με «καλούς σκοπούς», λέει η ταινία, ακυρώνοντας έτσι κάθε απόπειρα κριτικής. Το αμερικάνικο Πεντάγωνο και η αμερικάνικη κυβέρνηση στην προσπάθειά τους να ανοίξουν ένα «παράθυρο» σε άλλους εξωγήινους πολιτισμούς και να διευκολύνουν την επικοινωνία, έβγαλαν τέρατα. Τα οποία, μετά από κάποιες «ζημιές», πάλι ο στρατός και η κυβέρνηση, κατάφεραν να εξουδετερώσουν.

Λέω να μην προχωρήσω! Πρόκειται για μια κινηματογραφική και πολιτική απάτη. Η οποία είναι διπλά επικίνδυνη, γιατί είναι καλογυρισμένη! Με βεβαιότητα μπορώ να σας πω ότι «Η ομίχλη» μόνο αθώα δεν είναι! Πέρα από την ακραία και αιμοσταγή βία της, κάνει, όταν της δίνεται η ευκαιρία, και τη χαζή και χυδαία αντικομμουνιστική προπαγάνδα της, όπως αυτό το ξεκάρφωτο που ακούστηκε: «Ετούτη (μια υστερική θρησκόληπτη) μιλάει σαν τον Κάστρο»!

Φαίνεται ότι ο σκηνοθέτης της «Ομίχλης» ξοφλάει παλιούς λογαριασμούς. Οι γονείς του μετά την αποτυχία της αντεπανάστασης εγκατέλειψαν κρυφά την Ουγγαρία και πέρασαν στη δύση (Αυτός γεννήθηκε το 1959 στη Γαλλία. Αμέσως μετά εγκαταστάθηκαν στην Αμερική). Ο πόλεμος, λοιπόν, ο ψυχρός ή θερμός πόλεμος, συνεχίζεται! Η τέχνη, ποιος δεν το ξέρει, είναι ένα «εύφορο» έδαφος!..

Παίζουν: Τόμας Τζέιν, Μάρσια Γκέι Χάρντεν, Αντρέ Μπράουερ.