Οχ, γιορτές, φυλαχτείτε! Μην μπείτε στην αίθουσα παρασυρόμενοι από τους τίτλους ή τις φωτογραφίες! Ετούτες τις μέρες οι περισσότερες καινούριες ταινίες είναι «γιορταστικές». Μοιάζουν με την προκάτ χαρά που προσφέρει στο Σύνταγμα ο δήμαρχος. «Η Τελευταία Λεγεώνα», του Νταγκ Λεφλέρ, για παράδειγμα, ακούγεται ιστορικό έργο, αλλά δεν είναι τέτοιο! Είναι, απλώς, μια περιπέτεια με ιστορικοφανές φόντο. Ο,τι «πρέπει» για τα Χριστούγεννα. Το ίδιο και το «Μετάξι», του Φρανσουά Ζεράρ. Και αυτό δείχνει αληθινό, όμως είναι απλώς μια ρομαντική ερωτική ιστορία. Μια ρομαντική ερωτική ιστορία με φόντο, υποτίθεται, το εμπόριο του μεταξιού το 1860.

Μετά τα «ιστορικά» περνάμε στις «Ακραίες Καταστάσεις», του Τζέιο Λι. Μιλάμε για πραγματικά ακραίες καταστάσεις! Ενας αστυνομικός βλέπει αυτό που θα του συμβεί, πριν αυτό (του) συμβεί! Και μετά η άλλη, η πραγματική ακραία κατάσταση, η «Ομίχλη», του Φρανκ Ντάραμποντ (Πράσινο Μίλι). Αιματηρό, αποπροσανατολιστικό, ψεύτικα αλληγορικό.

Και φτάνουμε, επιτέλους, στην αλήθεια! «Ο Αλβιν και η Παρέα του», του Τιμ Χιλ, για παράδειγμα, δεν κρύβει πως είναι γιορταστική ταινία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται! Απευθύνεται, υποτίθεται, στα παιδιά και είναι συνδυασμός καρτούν με αληθινούς ηθοποιούς! «Η Ταινία Μιας Μέλισσας», των Στιβ Χίνερ και Σάιμον Τζ. Σμιθ, η οποία και αυτή απευθύνεται, υποτίθεται, στα παιδιά, είναι καθαρόαιμη καρτούν!

Τέλος, «τι έχεις Γιάννη, τι είχα πάντα»! Η ταινία «Κλέφτες», του Μάκη Παπαδημητράτου. Μια ακόμα ελληνική ταινία η οποία προσποιείται ότι δεν καταλαβαίνει πως ο κόσμος καίγεται. Αυτή, λοιπόν, χτενίζεται μες την τρελή χαρά!

Πλακίτσες, σεξάκια, ανέξοδες κοινωνικές καταγγελίες, σαχλαμαρίτσες!