Τι βδομάδα κι αυτή! Οι νέες ταινίες φτάνουν στις εννιά! Μοιάζουν τόσο στην ποσότητα όσο και στην ποιότητα, με τα γιορτινά πανέρια που απλώνονται ετούτες τις ημέρες στους διάφορους εμπορικούς δρόμους! Εχει «πράγμα», για όλα τα γούστα! Γιορτές έχουμε. Κανένας «πελάτης» δεν πρέπει να μας ξεφύγει!

Θα ξεκινήσουμε με την πιο αξιόλογη... παραγωγή της εβδομάδας. Η ταινία του Τομ Τίκβερ, «Το Αρωμα: Η ιστορία ενός δολοφόνου», είναι σχεδόν αψεγάδιαστη κινηματογραφικά, αλλά μπάζει στα ζητήματα της κοινωνικής υπευθυνότητας και των στόχων. Πρόκειται για την περιπέτεια ενός μοναχικού δολοφόνου (περίπου σαν αυτόν του Ιπσουιτς). Πολύ καλός κινηματογράφος, επίσης, και με πρωτότυπο θέμα, είναι η ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν, «The Prestige». Πρόκειται για τον εξοντωτικό πόλεμο για την «πρωτιά» δυο μάγων - διασκεδαστών στις αρχές του περασμένου αιώνα! Καλύτερη θεματολογικά, αλλά υποδεέστερη, από τις δυο προηγούμενες, κινηματογραφικά, είναι η ταινία του Κιμ Ρόσι Στούαρτ «Ανάμεσα». Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ρεαλιστικό οικογενειακό - κοινωνικό δράμα!

Πριν περάσουμε στα παιδικά θα κάνουμε μια στάση στην επιθεωρησιακή ελληνική ταινία «Straight story». Υποτίθεται ότι σατιρίζει τις συμπεριφορές και τις υπερβολές των ομοφυλόφιλων. Στην ουσία, η ταινία άκριτα συναινεί μαζί τους σε όλα τα επίπεδα!

Και τώρα, ζήτω τα παιδιά! Πρώτα η «Μικρόπολις», του Φιλίπ Γκαλντερόν. Ο αγώνας και η αγωνία των μικρόζωων (μυρμήγκια, κ.ά.) για επιβίωση! Στη συνέχεια η εξαιρετική ταινία με κούκλες (μαριονέτες) του Αντερς Ρόνοου - Κλάρλουντ, «Strings, το νόημα της ζωής». Ενα μεσαιωνικό αντιπολεμικό παραμύθι! Τρίτη παιδική ταινία «Το σκυλί Που σταμάτησε τον Πόλεμο» του Αντρέ Μελανσόν! Ο θάνατος ενός σκυλιού στέκεται η αφορμή για τα παιδιά μιας κωμόπολης να σταματήσουν τα πολεμικά παιχνίδια.

Δυο ακόμα παιδικές ταινίες. Το χαζοχαρούμενο «Ο Αθρουρ και οι Μινιμόι» (ένας 10χρονος εμποδίζει την κατεδάφιση του σπιτιού της γιαγιάς του) και το επίσης χαζοχαρούμενο, «Σαρλότ η Αραχνούλα» (μια ...αραχνούλα που σώζει από τη σφαγή ένα γουρουνάκι).

Και εδώ θα μιλήσουμε για καλό κινηματογράφο! Για ατμόσφαιρα! Για μια δύναμη, που ενώ είσαι καρφωμένος στην πολυθρόνα του κινηματογράφου, νιώθεις να σου βάζει φτερούγες και να σε κάνει να πετάς. Νιώθεις να σε μεταφέρει σε έναν «άλλον κόσμο». Στον κόσμο της ταινίας! Και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Και καθόλου ευκαταφρόνητο, βέβαια!

Στη Βρετανία των αρχών του περασμένου αιώνα, δυο μάγοι - διασκεδαστές ανταγωνίζονται με όλα τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα, ποιος θα ξεπεράσει τον άλλον. Αυτός ο ανταγωνισμός, όπως συμβαίνει και με τους εξοπλισμούς, και με τον πόλεμο, δεν έχει τελειωμό! Στο τέλος, θα φτάσουν στην τραγωδία!

Ο φακός του Κρίστοφερ Νόλαν, με φαντασία και ευρηματικότητα, με δύναμη και στοχασμό, επικεντρώνεται στα δυο αυτά πρόσωπα και προσπαθεί να σκάψει στις ψυχές τους, για να ανακαλύψει τις βαθύτερες αιτίες που τυφλώνουν τους δυο ήρωες και τους οδηγούν, με μαθηματική ακρίβεια, στην καταστροφή. Μια καταστροφή, την οποία, παρότι τη βλέπουν να έρχεται, τυφλωμένοι από τα πάθη τους και τους εγωισμούς τους, από τις αδυναμίες τους, δεν έχουν την ικανότητα να την αποφύγουν.

Και αυτή η ταινία, ωστόσο, δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον εαυτό της! Ενθουσιάστηκε από τα ευρήματά της, από τα πλούσια ντεκόρ, από τα «κόλπα» των μάγων, και έχασε το στόχο της. Που ήταν, που έπρεπε να ήταν, η απληστία, ο εγωισμός, η νίκη για τη νίκη, η πρωτιά!

Δε λέω πως δεν υπάρχουν όλα τα παραπάνω. Υπάρχουν! Ομως, σε πολλές στιγμές της ταινίας, το «θέαμα» ήταν σε μεγαλύτερες από τις επιτρεπτές δόσεις. Με αποτέλεσμα να αποπροσανατολίζεται ο θεατής. Να φεύγει από την αναζήτηση των ψυχολογικών αναζητήσεων και να ικανοποιείται με τη δράση και την ένταση.

Παίζουν: Χιου Τζάκμαν, Κρίστιαν Μπέιλ, Μάικλ Κέιν, Σκάρλετ Γιόχανσον.

Ετούτη η ταινία είναι σεμνή! Δε μεγαλοπιάνεται με ακριβό κινηματογράφο, με τράβελινγκ, με γερανούς, με φωτισμούς και πλούσια ντεκόρ. Είναι ανθρώπινη! Και, φυσικά, ασχολείται με ένα ρεαλιστικό και καθημερινό θέμα. Με έναν ρεαλιστικό και «καθημερινό» τρόπο.

Ενας νεαρός πατέρας προσπαθεί να τα φέρει βόλτα με τη δουλιά και με την ανατροφή των δυο ανήλικων παιδιών του. Και σχεδόν τα καταφέρνει! Ωστόσο, εκεί που πάει να ηρεμήσει και να ισορροπήσει, εμφανίζεται από το πουθενά η νεαρή γυναίκα του, που τους έχει εγκαταλείψει, και τους αναστατώνει!

Κάθε φορά εκείνος τη συγχωρεί και κάθε φορά εκείνη, υπακούοντας στις αδυναμίες της, τους ξαναφεύγει. Η ταινία, με αξιοπρόσεκτη τρυφερότητα, με λογική και χαμηλούς τόνους, ασχολείται με μια από τις πολλές επιστροφές. Η ψυχή του θεατή τρέμει, μαζί βέβαια και η ψυχή της οικογένειας, για την τελική έκβαση της απόπειρας. Θα μείνει αυτή τη φορά; Θα «ξανακολλήσει» η οικογένεια;

Αν δεν πληγώνεστε, χρονιάρες μέρες, για να δείτε την ιστορία του διπλανού σας, τη δική σας ιστορία ίσως, τότε δείτε την ταινία. Θα κερδίσετε από την αλήθεια της. Από την τρυφερότητά της. Σε καμία περίπτωση δεν προσπαθεί να σας ξεγελάσει, να σας κολακέψει, να σας πάρει το εισιτήριο. Είναι ειλικρινής και ρεαλιστική μέχρι το τέλος!

Παίζουν: Κιμ Ρόσι Στούαρτ, Μπάρμπορα Μπομπούλοβα, Αλεσάντρο Μόρας.

Να ξεκινήσουμε λέγοντας πως έχουμε να κάνουμε με ταλαντούχους ανθρώπους! Πρώτα οι ηθοποιοί, με πρώτον τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, που παίζει τον έναν από τους δυο ομοφυλόφιλους.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή! Ξεκινώντας η ταινία, λες πως, επιτέλους, η σάτιρα θα παίξει τον καταλυτικό ρόλο της. Θα εμφανίσει και θα χτυπήσει τις υπερβολές, απ' όπου αυτές και αν προέρχονται! Θα ζητήσει απ' όλους σοβαρότητα και σύνεση! Και κυρίως θα ζητήσει από την κοινωνία, στο σύνολό της, να δει και να εξετάσει, απ' όλες τις παραμέτρους, το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας. Οπως, άλλωστε, εξετάζει ή πρέπει να εξετάζει, όλες τις ερωτικές συμπεριφορές και να φροντίζει, για την ευτυχία των μελών της!

Δυστυχώς, όμως! Αλλες οι ανάγκες της ζωής και της τέχνης και άλλες οι επιταγές του εισιτηρίου. Οι οποίες εισιτηριακές επιταγές, τελικά, καθορίζουν και το τελικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα! Οι δημιουργοί του «Straight Story», ενώ ξεκίνησαν κριτικά, προς όλες τις κατευθύνσεις, έριξαν τόνους νερό στο κρασί τους. Στο τέλος η ταινία τους κατέληξε, σε αυτό που, υποτίθεται, ξεκίνησε να σατιρίζει και τελικά έγειρε στο ένα πλάι! Εγινε και αυτή μια ομοφυλόφιλη και επιφανειακή καρικατούρα. Μια καρικατούρα η οποία, επιπόλαια και ανεύθυνα, δε διστάζει, όταν μπορεί και όπως μπορεί, να προσηλυτίζει ή στην καλύτερη περίπτωση να λέει, «γιατί όχι»! Που σημαίνει, ναι!

Ομως, ακόμα και η χοντρή κωμωδία, δεν μπορεί να λέει, έτσι άκριτα, «γιατί όχι», σε ένα μεγάλο κοινωνικό ζήτημα, το οποίο μάλιστα, βρίσκεται σε... εξέλιξη. Σε ένα ζήτημα που σχεδόν μόλις τώρα άνοιξε, για να βρει τις σύγχρονες ρυθμίσεις που αναζητά, και επιβάλλεται να δοθούν! Δεν είναι βέβαια της ώρας, ούτε της στήλης, να αναλύσει το ζήτημα των ομοφυλόφιλων ερωτικών σχέσεων, των αιτιών που οδηγούν μια μερίδα των ανθρώπων σε «πλάγιες» ερωτικές συμπεριφορές. Ομως, δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς, κανένας δεν μπορεί να μένει απαθής, μπροστά στα φαινόμενα της υπερβολής, της κακογουστιάς, της ανευθυνότητας, ιδιαίτερα όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την τηλεόραση ή την κινηματογραφική επιθεώρηση, μπροστά στα φαινόμενα που μπήκαν τόσο βίαια στην καθημερινή ζωή μας, φαινόμενα που αναπαράγει και προσπαθεί να επιβάλει και η ταινία!

Το «Straight Story» για εμπορικούς λόγους, για να κολακέψει όλους τους θεατές, για να δείχνει «προοδευτικό» και «φιλελεύθερο», γιατί δεν ήθελε να κακοκαρδίσει κανέναν, έχασε την ταυτότητά του, την ηθική του, σε τελευταία ανάλυση! Ενώ ξέρει με «ποιον είναι» και «τι προτείνει», δεν το κάνει καθαρό στο πανί. Αντιλαμβάνεστε ότι μιλάμε για μια τραβεστί ιστορία! «Straight or not Straight», παιδιά, για να ξέρουμε και εμείς τι να κάνουμε! Και μην πείτε «ό,τι σας αρέσει»! Αυτό το ξέρουμε! Εσάς τι σας αρέσει, για να καταλάβουμε και τι, τελικά, λέτε με το ερμαφρόδιτο πόνημά σας!

Παίζουν: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Ανθιμος Ανανιάδης, Κανελλίνα Μενούτη, Μένη Κωνσταντινίδου, Χρήστος Γιάναρης.