Ντάστιν Χόφμαν και Μπεν Γουίσο

«Το Αρωμα: Η ιστορία ενός δολοφόνου», του Τομ Τίκβερ, είναι σχεδόν άψογο κινηματογραφικά. Είναι αυτό που λέμε θαυμάσιος κινηματογράφος. Σωστές θέσεις της μηχανής, εξαιρετικό ντεκουπάζ (ανάλυση πλάνων, κινηματογραφική αφήγηση), γρήγορο και λειτουργικό μοντάζ, εξαιρετικά σε σχέδια και σε χρώματα κοστούμια, πολύ καλά και εντυπωσιακά ντεκόρ, ατμόσφαιρα, μουσικές, ήχοι, ερμηνείες! Πρόκειται, για μια πολύ σοβαρή δουλιά! Ομως...

Ομως, η ταινία δεν έχει σαφείς στόχους και καθαρούς προσανατολισμούς. Και επειδή το θέμα της βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, κινδυνεύει να διαβαστεί λάθος και να γίνει, ενδεχομένως, άλλοθι για κάποιες άρρωστες περιπτώσεις, όπως αυτή του Ιπσουιτς, για παράδειγμα (σε εξέλιξη βρίσκεται η υπόθεση του εκεί «αντεροβγάλτη»).

Στις αρχές του 18ου αιώνα, στην ψαραγορά του Παρισιού, μέσα στη βρώμα και τη δυστυχία, γεννιέται από μια δυστυχισμένη και φτωχή μάνα που σκότωσε τα τέσσερα προηγούμενα παιδιά της, ένας χαρισματικός νέος! Ο νεαρός έχει το εξαιρετικό «χάρισμα» να συλλαμβάνει όλες τις μυρουδιές, που κυκλοφορούν γύρω μας. Κυρίως τις σπάνιες μυρουδιές, τις οποίες δεν μπορούμε να μυρίσουμε εμείς οι μη χαρισματικοί!

Μέχρις εδώ κανένας ψόγος! Ομως, ο νεαρός, μεγαλώνοντας στραβά και καταπιεσμένα, δεν καλλιεργεί καμία ηθική μέσα του. Στο άρρωστο και μονόπλευρο μυαλό του ιδανικοποιεί την αναζήτηση της εξαιρετικής, της σπάνιας μυρουδιάς και τρέχει σαν στραβός προς ανακάλυψή της! Τυχαία τη συναντά στη μυρουδιά ενός γυναικείου κορμιού! Στο τέλειο, βέβαια, υπάρχει πάντα το τελειότερο! Ο νεαρός μετά το πρώτο γυναικείο μυρωδάτο κορμί, συναντά ένα δεύτερο πιο μυρωδάτο, μετά ένα τρίτο, ένα τέταρτο! Προσπαθεί, να εγκλωβίσει την τέλεια μυρουδιά. Να την «αποστάξει», όπως κάνει με τα αρώματα!

Καθώς καταλαβαίνετε, ο «χαρισματικός» αυτός νέος, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να σκοτώσει! Η μυρουδιά είναι γι' αυτόν το ζητούμενο! Το κορίτσια θυσιάζονται για τις έρευνές του! Και καθώς είναι «εκλεκτικός» σκοτώνει ό,τι πιο όμορφο κυκλοφορεί γύρω του. Κάποια στιγμή οι έρευνές του αποδίδουν! Το ομορφότερο απόσταγμα γυναικείας μυρουδιάς (και ομορφιάς) βρίσκεται κλεισμένο σε ένα μπουκάλι. Στην τσέπη του κρατάει το ομορφότερο άρωμα του κόσμου. Εκεί, σε αυτό ακριβώς το σημείο συλλαμβάνεται!

Δε θα σας πω το τέλος, το οποίο είναι τελείως ανθρωποφαγικό. Θα σας πω, όμως, ότι η ταινία έπεσε θύμα του ήρωά της. Ταυτίστηκε μαζί του στην αναζήτηση της ιδανικής μυρουδιάς και αδιαφόρησε για τον τρόπο που χρησιμοποίησε στο ταξίδι μέσα στις μυρουδιές και τις ομορφιές! Τόσο αυτή η ίδια, όσο και ο ήρωάς της δε δικαιολόγησαν δραματουργικά το πάθος τους! Σε καμία στιγμή κανένας από τους δυο δεν είχε συναίσθηση του τι θυσιάζει, τι δολοφονεί, τι εξαφανίζει, για να φτάσει αυτός στο «απόσταγμα».

Ο αμοραλισμός όταν δε δικαιολογείται δραματουργικά, παραμένει απλώς αμοραλισμός. Και, φυσικό, είναι να μην αποσπά εκτίμηση. Το έργο τέχνης που δε δικαιολογεί τον αμοραλισμό του, δεν είναι παρά ένα αμοράλ έργο και σαν τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί! Κρίμα, γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχουν τόσα καλά και γερά στοιχεία! Η αναζήτηση της ιδανικής μυρουδιάς είναι ένας στόχος! Χωρίς ηθική πήγε χαμένος! Η ιστορική καταγραφή, το δουλεμπόριο, η θέση της γυναίκας, η εκκλησία, η εκδίκηση της πολιτείας στο σωφρονισμό κλπ, ελλείψει βάρους πήγαν και αυτά χαμένα, παρότι υπάρχουν στην ταινία. Την οποία, όμως, παρ' όλα αυτά σας συστήνω να δείτε! Γιατί διαθέτει κινηματογραφική μαγεία. Και φαντασία!

Παίζουν: Μπεν Γουίσο, Ντάστιν Χόφμαν, Αλαν Ρίμαν, Ρέιτσελ Χερντ Γουντ.