Αλλα πράγματα, βέβαια, ισχυρίζονται ο πρόεδρος και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Δε θεωρούν το διάλογο προσχηματικό. Απορρίπτουν κατηγορηματικά τα τρία από τα πέντε πρώτα σημεία, που πρότεινε η κυβέρνηση. Θεωρούν, πως μόνο στην παραπέρα αύξηση των υπέρογκων ήδη επιχειρηματικών κερδών, θα οδηγήσει η οποιαδήποτε παραπέρα «απελευθέρωση» των εργασιακών σχέσεων, κλπ., κλπ.

Εντάξει. Ας δεχτούμε, ότι όλ' αυτά είναι καλόπιστα και ειλικρινή. Γιατί, λοιπόν, δεν προχωρούν σε μέτρα αγωνιστικής συσπείρωσης της εργατικής τάξης; Γιατί απορρίπτουν και, μάλιστα, χωρίς δεύτερη κουβέντα, προτάσεις αγωνιστικής κατεύθυνσης και προσανατολισμού; Αφού, οι ίδιοι παραδέχονται, ότι τα συγκεκριμένα κυβερνητικά μέτρα έχουν αντεργατικό περιεχόμενο, πώς βλέπουν την απόκρουσή τους; Απλά και μόνο, διαλεγόμενοι με τον υπουργό Εργασίας και τους εκπροσώπους του ΣΕΒ, στους τέσσερις τοίχους του υπουργείου; Μπορεί, να έχουν τέτοιες αυταπάτες;

Οχι, λέμε εμείς. Και είμαστε σίγουροι γι' αυτό, αφού και ο πλέον άπειρος συνδικαλιστής σ' έναν οποιονδήποτε χώρο δουλιάς γνωρίζει ότι τίποτε δεν μπορεί να καταφέρει, χωρίς την αγωνιστική συσπείρωση και κινητοποίηση των αντίστοιχων εργαζομένων. Πολύ περισσότερο, όταν απέναντί σου έχεις την κυβέρνηση.

«... Στη Γερμανία πριν από 3 - 4 μέρες αποφασίστηκε η προώθηση ενός μεγάλου πακέτου φορολογικών μεταρρυθμίσεων που επικεντρώνεται σε ένα κυρίαρχο στοιχείο: τη δραστική μείωση των συντελεστών φορολόγησης των επιχειρήσεων, όλων των επιχειρήσεων και των μεγάλων επιχειρήσεων. Καταψήφισαν οι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις το πακέτο αυτό. Το υπερψήφισαν οι Σοσιαλιστές.

Τι συμβαίνει, άλλαξαν οι όροι της πολιτικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης; Οχι. Απλά η ισχυρή επιχείρηση είναι εκείνη που πληρώνει τους καλύτερους μισθούς, η ισχυρή επιχείρηση είναι αυτή που δημιουργεί τις περισσότερες νέες θέσεις δουλιάς, η ισχυρή επιχείρηση είναι εκείνη που δημιουργεί τα περισσότερα έσοδα στον κρατικό προϋπολογισμό και δημιουργεί τα μεγαλύτερα περιθώρια για στήριξη του κοινωνικού κράτους. Και ισχυρή επιχείρηση προϋποθέτει χαμηλότερους φόρους. Στη σύγχρονη οικονομία σε ορισμένα θέματα το συμφέρον του εργαζομένου συγκλίνει με τον συμφέρον της επιχείρησης.

Αυτά ήταν τα βασικά σημεία της παρέμβασής μου και της παρέμβασης αρκετών άλλων συναδέλφων στη συζήτηση στο Συμβούλιο ΕΚΟΦΙΝ, για το πρόγραμμα της Γαλλικής Προεδρίας...».

Το απόσπασμα είναι από τις προχτεσινές δηλώσεις του υπουργού Εθνικής Οικονομίας, Γ. Παπαντωνίου. Και παρ' ότι αρκετά μεγάλο, δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στον πειρασμό, να το δημοσιεύσουμε αυτούσιο, επειδή είναι αρκούντως αποκαλυπτικό.

Αυτός είναι, λοιπόν, ο πρώτιστος στόχος της κυβέρνησης. Αυτή είναι η ύψιστη αξία της σύγχρονης κοινωνίας μας, σύμφωνα με την κυβέρνηση. Σ' αυτόν πρέπει να υποταχθούν τα πάντα. Η ισχυρή επιχείρηση και - δεν το λέει ο υπουργός, αλλά εννοείται - ο ισχυρός, ο πάμπλουτος επιχειρηματίας. Γιατί, βέβαια, δε νοείται ισχυρή επιχείρηση, χωρίς πάμπλουτο ιδιοκτήτη. Εχετε δει εσείς, καμιά μεγάλη και πολύ κερδοφόρα επιχείρηση, χωρίς ο ιδιοκτήτης της, να μην ξέρει τι έχει; Εμείς, πάντως, όχι.

Κι ας υποθέσουμε - έτσι, για να συνεχιστεί η κουβέντα - ότι πράγματι, οι ισχυρές επιχειρήσεις είναι παραδείγματα ηθικής και νομιμότητας και δίνουν τα καλύτερα μεροκάματα, δε φοροδιαφεύγουν κλπ., κλπ. Ας υποθέσουμε, επίσης, ότι κάνουν ακόμη και δωρεές και ελεημοσύνες. Πόσες, άραγε, ισχυρές επιχειρήσεις και πόσους πάμπλουτους επιχειρηματίες, θα φτιάξει η κυβέρνηση με την πολιτική της; Εκατό, διακόσιες, πεντακόσιες; Πάντως, έναν περιορισμένο αριθμό και, σίγουρα, μικρότερο από τετραψήφιο νούμερο, όπως φανερώνει η διεθνής καπιταλιστική πραγματικότητα. Και οι υπόλοιπες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, τι θα γίνουν; Οι αυτοαπασχολούμενοι εκατοντάδες χιλιάδες επαγγελματίες, βιοτέχνες και έμποροι; Οι εργαζόμενοι, που δε θα δουλεύουν στις ισχυρές επιχειρήσεις; Οι μικροί και φτωχοί αγρότες; Γιατί, μπορεί ο υπουργός, να ισχυρίζεται, ως άλλος Λάσκαρης, ότι «το συμφέρον του εργαζόμενου συγκλίνει με το συμφέρον της επιχείρησης», αλλά η πραγματικότητα φανερώνει το ακριβώς αντίθετο. Τα υπερκέρδη και τα πλούτη των μεγάλων επιχειρηματιών και του κεφαλαίου, οικοδομούνται πάνω στη μαζική φτώχεια και στην εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων. Αυτή είναι η αλήθεια.

ΑΠΟ ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΒΑΣΗ θα ξεκινήσει ο νέος «διάλογος» συμφωνήσανε η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ και η κυβέρνηση και μάλιστα αυτό παρουσιάστηκε ως... επιτυχία και από τις δυο πλευρές!

Με μια έννοια πάντως έχουν και οι δυο δίκιο, ο «διάλογος» θα είναι σε μηδενική βάση, αφού είναι εξαρχής ξεκαθαρισμένο ότι... θα μηδενιστούν τα δικαιώματα των εργαζομένων!

Κάτι τέτοιο δείχνει τουλάχιστον η εκτίμηση του προέδρου της ΓΣΕΕ Χρ. Πολυζωγόπουλου, μετά τη συνάντηση με τον Τ. Γιαννίτση και τον Χρ. Πρωτόπαππα, αφού σημείωσε ότι ο διάλογος «τείνει να διαμορφώσει όρους συνεννόησης». Οι προαναφερθέντες σίγουρα θα... συνεννοηθούν μεταξύ τους, άλλωστε έχουν πολλά κοινά.

Δίκιο έχουν, όμως και στο άλλο, που είπαν. Επιτυχία και για τις δυο πλευρές αποτελεί η έναρξη του «διαλόγου». Μόνο, που δε γίνεται να κερδίζουν όλοι. Είναι βέβαιο ότι όσο πετυχαίνει ο «διάλογος» κυβέρνησης και πλειοψηφίας ΓΣΕΕ, τόσο περισσότερο θα πληρώνουν τα σπασμένα οι εργαζόμενοι.

ΒΕΒΑΙΑ μην πει κανείς ότι είναι τυχαίες ή απλά συνέπεσαν και οι χτεσινές δηλώσεις του πρωθυπουργού περί «κοινωνικού διαλόγου» και αντιμετώπισης της ανεργίας μετά τη συνάντηση που είχε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας!

Τελικά αυτές οι συναντήσεις μάλλον δε χρησιμεύουν, για να ενημερώνεται ο Πρόεδρος, αλλά για... να βρίσκει αφορμή να κάνει διαγγέλματα ο πρωθυπουργός. Είναι βέβαιο ότι ο Κωστής Στεφανόπουλος είναι έξυπνος άνθρωπος και το έχει καταλάβει αυτό. Αλλά σιωπά...

Οσο για την περίφημη αντιμετώπιση της ανεργίας, να θυμίσουμε στον πρωθυπουργό ότι ακόμα και τα ίδια τα υπουργεία της κυβέρνησής του εκτιμούν ότι τα επόμενα χρόνια θα υπάρξει μια «μικρή», όπως λένε (άρα μεγάλη) αύξηση της ανεργίας.

Εκτός και όταν μιλάνε για μείωση της ανεργίας, εννοούν το μοίρασμα κάθε υπάρχουσας θέσης εργασίας σε δυο και τρεις εργαζομένους, με τις διάφορες μορφές μερικής απασχόλησης. Σε τέτοια περίπτωση, όχι μόνο την ανεργία θα... εκμηδενίσουν, αλλά και θα έχουμε και... έλλειψη εργατικών χεριών.

Μόνο, που θα έχουν μετατραπεί όλοι οι εργαζόμενοι σε «απασχολήσιμους», δηλαδή σε «λίγο» εργαζόμενους ή «λίγο» άνεργους - το ίδιο είναι - και, βέβαια, με ακόμη λιγότερα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Εν ολίγοις, η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά ποιοι είναι οι στόχοι της και οι σκοποί της.

ΔΙΕΨΕΥΣΕ χτες ο Θεόδωρος Πάγκαλος ότι υπάρχει έστω και το παραμικρό πρόβλημα με την πρόεδρο της επιτροπής του 2004 Γιάννα Αγγελοπούλου και για άλλη μια φορά είπε ότι όλα θα οργανωθούν τέλεια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Προφανώς βολεύτηκαν μέχρι στιγμής τα συμφέροντα και επιτεύχτηκαν συμφωνίες. Για πόσο, όμως;