Οτζαλάν και Κουρδικό

"ΟΤΖΑΛΑΝ - Ο τελευταίος ηγέτης της επανάστασης",τιτλοφορείται το βιβλίο του Κωνσταντίνου Καλογερόπουλου (εκδόσεις "Ιάμβλιχος"). Το βιβλίο καταγράφει συνοπτικά την - 2.500 χρόνων - ιστορία των Κούρδων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, καθώς και την καταδίωξη, σύλληψη και φυλάκιση του Οτζαλάν, ώστε να γίνουν κατανοητοί οι στόχοι της Τουρκίας, που στερεί από τους Κούρδους την ίδια τη ζωή, τη γη, την ιστορία, τη γλώσσα και τις παραδόσεις τους. Το βιβλίο βιογραφεί τον 51χρονο ηγέτη του ΡΚΚ, παρακολουθεί την ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος των Κούρδων και παραθέτει απόψεις και ρήσεις του, μεταξύ των οποίων είναι και οι εξής: "Εύκολη η υποταγή. Η ελευθερία είναι που απαιτεί θυσίες". "Η έλλειψη ιδεολογικής υποδομής υποδουλώνει τον άνθρωπο και τον καθιστά έρμαιο χειραγώγησης από τον εχθρό". "Δεν είμαι ερωτευμένος με τον κουρδικό λαό. Είμαι ερωτευμένος με την ανθρωπότητα...". "Θέλουμε να κάνουμε χρήση του δικαιώματός μας να ζούμε ως άνθρωποι". "Η ειρήνη απαιτεί, τουλάχιστον όσο και ο πόλεμος, μια σκληρή και υψηλή προσπάθεια".

Ο Α. Οτζαλάν γεννήθηκε το 1948 από φτωχούς χωρικούς, στο χωριό Ομερλί της Ούρφα (αρχαία Εδεσσα), κοντά στον Ευφράτη. Ο ένας από τους δύο αδελφούς του, ο Μεχμέτ, συνελήφθη επανειλημμένα από τις τουρκικές αρχές και βασανίστηκε τόσο άγρια που έχασε τα λογικά του. Ο Α. Οτζαλάν φοίτησε στο Επαγγελματικό Λύκειο Κτηματολογίου. Εργάστηκε σ' αυτόν τον κλάδο στο Ντιγιαρμπακίρ. Αργότερα σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Αγκυρας. Η πολιτική του δράση αρχίζει στις αρχές της δεκαετίας του '70. Μελέτησε το σοσιαλισμό, το κουρδικό Ζήτημα και τη σχετική σοβινιστική θέση ακόμα και προοδευτικών Τούρκων. Για το πρόβλημα αυτό έδωσε το 1973 μια διάλεξη, η οποία μαζί με την πολιτική δράση του προκάλεσε τη σύλληψη, το βασανισμό και επτάμηνη φυλάκισή του. Το 1975 επέστρεψε στο Κουρδιστάν, όπου άρχισε τον επαναστατικό αγώνα και εξέδωσε μαζί με τους Μαζλούμ Ντογκάν και Μεχμέτ Χαϊρί Ντουμούς το "Μανιφέστο" της εξέγερσης του κουρδικού λαού. Στο ενεργητικό του έχει και επτά βιβλία: "Πολιτικές αναφορές" (1981), "Προβλήματα της προσωπικότητας και χαρακτηριστικά του μαχητή" και "Προβλήματα καθοδήγησης και η λύση τους" (1982), "Ο πόλεμος του λαού στο Κουρδιστάν", "Τα τουρκικά σοσιαλιστικά και δημοκρατικά κινήματα", "Η επαναστατική προσέγγιση στο θρησκευτικό ζήτημα" (1991) και "Το ζήτημα των γυναικών και η οικογένεια" (1992).

Αρ. ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ

Χαβιέρ Σολάνα

Μπήκε στις οθόνες μας, ήρεμος και με αγγελική έκφραση, σε απόλυτη αρμονία με το παιδικό προσωπείο και την επιτηδευμένη αίσθηση Ευρωπαίου διανοούμενου, αναγγέλλοντάς μας τις δολοφονικές αεροπορικές επιθέσεις από το ΝΑΤΟ εναντίον του λαού της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας. Ο Ισπανός γενικός γραμματέας της Συμμαχίας αντεπεξήλθε άριστα στο ρόλο του. Δε θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερος. Εξάλλου, είχε περάσει στο παρελθόν με άριστα τις εξετάσεις...

Ως ηγετικό στέλεχος της αριστερής πτέρυγας του "Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Ισπανίας" στις αρχές της δεκαετίας του '80 οργάνωνε την καμπάνια κατά της ένταξης της στο ΝΑΤΟ, αλλά και της απομάκρυνσης όλων των αμερικανικών βάσεων από το ισπανικό έδαφος. Λίγο αργότερα, όταν το κόμμα του βρέθηκε στην εξουσία και ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης, όχι μόνο έκανε στροφή 180 μοιρών... αλλά ηγήθηκε και της προπαγάνδας για τη θετική έκβαση του δημοψηφίσματος του 1986 για την ένταξη της χώρας του στη Συμμαχία. Η Ισπανία μπορούσε πλέον να απολαμβάνει τα προνόμια της συμμάχου. Ηταν και δικό του έργο. Οι Ευρωπαίοι δε θα το ξεχάσουν και θα του προσφέρουν τη θέση του γενικού γραμματέα το 1995, αφού ούτε άλλος υποψήφιος υπήρχε ούτε ο Βέλγος προκάτοχός του, Βίλι Κλάες,μπορούσε να παραμείνει, εξαιτίας των σκανδάλων. Τι και αν είχε ανέβει το αίμα στο κεφάλι των Αμερικανών αξιωματούχων, εξαιτίας του παρελθόντος... οι Ευρωπαίοι γνωρίζοντας καλύτερα, επένδυσαν πάνω του και οι Αμερικανοί, με την ανεπτυγμένη αίσθηση του τζόγου, υποχώρησαν. Ισως κάτι ήξεραν περισσότερο...

Ο Χαβιέρ Σολάνα έγινε ο καλύτερος εκπρόσωπος των συμφερόντων τους. Με κάθε αθώα ψυχή που χάνεται, οι μετοχές του ανεβαίνουν. Οσο περισσότερο το αίμα, τόσο μεγαλύτερη η σταθερότητα... Αν ζούσε ο Γκέμπελς σίγουρα θα υποκλινόταν μπροστά στον "κεντροαριστερό" σφαγέα.

Χρ. Μ.

Οπου βάζει

το ποδάρι

δε φυτρώνει

ούτε χορτάρι,

χαλασμός ξεσπάει

και δίνη

κι η ζωή

κερί που σβήνει!

Οπου πάει,

όπου σιμώνει

σβήνει ο ήλιος

και νυχτώνει

και στο θόλο

πάνω βγαίνει

μια σελήνη

ματωμένη!

Οπου απλώσει

μαύρο χέρι,

ξεψυχάει

το περιστέρι,

κουρελόχαρτα

οι νόμοι

κι αναζεί

η πόρνη Ρώμη!

Ο οίστρος

"...Αν ξέραμε τι θα πει πόλεμος, τότε, χωρίς ταλαντεύσεις, θ' αρχίζαμε την πιο θυελλώδη επανάσταση τον Ιούλη του 1914, για να τον εμποδίσουμε". Τα λόγια αυτά, ειπώθηκαν από τον αντιπρόσωπο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας, σε ένα σοσιαλδημοκρατικό συνέδριο, που έγινε μετά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Ηταν ένα είδος αυτοκριτικής, που όμως - ανεξάρτητα της ειλικρίνειάς της - δεν μπορούσε με τίποτε να αναστήσει τα εκατομμύρια των νεκρών και των τραυματιών που θυσιάστηκαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Δυστυχώς, τα παραπάνω λόγια του αντιπροσώπου του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας, που διατυπώθηκαν πριν από 80 περίπου χρόνια, είναι και πάλι επίκαιρα. Κι αυτό, γιατί η νέα εστία πολέμου, που άναψαν την περασμένη Τετάρτη στη Γιουγκοσλαβία οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ - με τη σύμφωνη γνώμη ή την ανοχή των "σοσιαλιστικών" και "σοσιαλδημοκρατικών" κυβερνήσεων, που αποτελούν πλειοψηφία - απειλεί να "κάψει" τις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες, μέχρι και να προκαλέσει το Γ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μόνο, που στο απευκταίο αυτό ενδεχόμενο είναι αμφίβολο, αν θα επιβιώσει το ανθρώπινο γένος, ώστε να μπορούν οι αντιπρόσωποι των κομμάτων αυτών - που έδωσαν τη συγκατάθεσή τους για τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία - να κάνουν την όποια αυτοκριτική...

"Ολοι μας συμφωνήσαμε...", υπογράμμισε στο προχτεσινό διάγγελμά του ο Μπ. Κλίντον, αναφερόμενος στο ΝΑΤΟ και την απόφασή του, για τις δολοφονικές επιδρομές και τους βομβαρδισμούς ενάντια στη Γιουγκοσλαβία. Και δεν είπε μόνον αυτό, αλλά ονόμασε - προφανώς, όχι τυχαία - την Ελλάδα και την Ιταλία.

Και είπε, δυστυχώς, την αλήθεια. Παρά τα όσα λέει ο Κ. Σημίτης και οι εκπρόσωποι της ελληνικής κυβέρνησης, επιχειρώντας να αποκρύψουν και να αποσείσουν τις τεράστιες και εγκληματικές ευθύνες τους, ένα ακόμη στίγμα προστέθηκε στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας. Μετά την παράδοση του Οτσαλάν, η επίσημη ηγεσία της χώρας μας έδωσε την έγκρισή της για να σφαγιαστεί ο γιουγκοσλαβικός λαός και να ξεκινήσει ο πρώτος, μετά το 1940-44, πόλεμος στην Ευρώπη!

Ας ρωτήσουμε: Θα γινόταν τόσο εύκολα η επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, αν υπήρχε σήμερα η ΕΣΣΔ και το Σύμφωνο Βαρσοβίας; Οχι, λένε, τώρα. Ολοι, ακόμα κι εκείνοι, που, όσο υπήρχε το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, όχι μόνο δεν αναγνώριζαν τον εξισορροπιστικό και φιλειρηνικό ρόλο του, αλλά ήθελαν και την εξαφάνισή του σοσιαλισμού "από προσώπου Γης", για να "βασιλεύσει", παντού και για πάντα, η "δυτική δημοκρατία".

Και βλέπουμε τώρα στη χώρα μας εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ να εμφανίζονται ότι αναπολούν τον "άλλο πόλο", το "αντίβαρο" στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Οχι ότι κακώς, έστω και εκ των υστέρων, παραδέχονται τώρα, αυτό που εξόρκιζαν τότε, αλλά δε φτάνει αυτή η παραδοχή, το "στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα", για να εξιλεωθούν. Πολύ περισσότερο διότι αυτοί που τότε - στη διάρκεια ανατροπής του σοσιαλισμού - πανηγύριζαν για τις "κοσμογονικές αλλαγές υπέρ της ανθρωπότητας" και χλεύαζαν τους κομμουνιστές που προειδοποιούσαν για τα δεινά που θα έφερνε στην ανθρωπότητα η ανατροπή του σοσιαλισμού και η παντοκρατορία του ιμπεριαλισμού, συνεχίζουν και τώρα να πολεμούν κάθε έννοια σοσιαλισμού και να είναι απόντες - αν δεν την υπονομεύουν κιόλας - από την αντίσταση του λαού μας στην ιμπεριαλιστική "νέα τάξη".

Αλλωστε, το Κοσσυφοπέδιο δεν είναι το πρώτο "επεισόδιο", στον φονικό αυτό ανταγωνισμό. Γνωστός σε όλους είναι ο ρόλος της Γερμανίας και της ΕΕ στη διάσπαση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, ώστε να "περάσουν" στη γερμανική ζώνη επιρροής η Κροατία, η Σλοβενία και σε μεγάλο βαθμό - αφού τελικά τη μοιράστηκε με τις ΗΠΑ - η Βοσνία - Ερζεγοβίνη. Γνωστό είναι, επίσης, ότι ο εμφύλιος στη Βοσνία πυροδοτήθηκε, ώστε να πατήσουν πόδι στην περιοχή αυτή οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και, ιδιαίτερα, οι Αμερικανοί. Πάντα, βέβαια, ως... ειρηνοποιοί και για λόγους... ανθρωπιστικούς. Γνωστοί είναι, ακόμη, οι πολύμορφοι δεσμοί του "Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσσυφοπεδίου" και του Μπερίσα, που τον "φιλοξενεί" στη βόρειο Αλβανία - περιοχή με έντονη γερμανική επιρροή - πάλι με τη Γερμανία, αλλά και με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.

Ας αφήσουν, λοιπόν, τα περί άφωνης Ευρώπης, όλοι όσοι μεταχειρίζονται τα επιχειρήματα αυτά. Η "φωνή" των κυρίαρχων δυνάμεων της ΕΕ είναι ολοκάθαρη και δυνατή και, ταυτόχρονα, ολέθρια και απάνθρωπη. Το θέμα είναι να δυναμώσει και η φωνή καταγγελίας και καταδίκης της από τους ευρωπαϊκούς λαούς...

Αφωνη η Ευρώπη, αμήχανη, σέρνεται στο άρμα των ΗΠΑ, καραγκιόζηδες οι Ευρωπαίοι ηγέτες, κλπ., κλπ. Τέτοιοι χαρακτηρισμοί και πολλοί ακόμη ανάλογοι βλέπουν τις μέρες αυτές το φως της δημοσιότητας.

Αυτή, όμως, είναι η αλήθεια;

Πρώτον, η Ευρωπαϊκή Ενωση (γι' αυτή πρόκειται, όταν λένε Ευρώπη... ) δεν είναι άφωνη. Σχεδόν όλες οι χώρες - μέλη της ΕΕ είναι και μέλη του ΝΑΤΟ. Συναποφάσισαν με τις ΗΠΑ και παίρνουν ενεργό μέρος - με τον έναν ή άλλον τρόπο - στις βάρβαρες πολεμικές επιδρομές, παραβιάζοντας κατάφωρα κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου και τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ. Μιλάει, επομένως, η ΕΕ... "Μιλάει" με τα γερμανικά, βρετανικά, ιταλικά, ελληνικά, ισπανικά και άλλων ευρωπαϊκών, ΝΑΤΟικών χωρών τα αεροπλάνα, πλοία κλπ., που συμμετέχουν στη φονική πολεμική μηχανή.

Δεύτερον, η στάση αυτή της ΕΕ και, ιδιαίτερα, των χωρών που σφραγίζουν τη φωνή της, όπως η Γερμανία, δεν οφείλεται στη δήθεν υποταγή της στις ΗΠΑ. Οχι, βέβαια. Οι κοινές, αμερικανο - ευρωπαϊκές πολεμικές ενέργειες (ΝΑΤΟικές) των ημερών αυτών, αφ' ενός βασίζονται στην αντιμετώπιση του κοινού τους εχθρού (βλέπε Σερβία) και αφ' ετέρου εμπεριέχουν τον οξυνόμενο συνεχώς ανταγωνισμό - κυρίως μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας - για την απόκτηση ζωνών επιρροής στην περιοχή των Βαλκανίων.