Η Οικονομική και Νομισματική Ενωση εξακολουθεί και μετά τη Συνθήκη του Αμστερνταμ να είναι η "καρδιά" της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ενισχυμένη μάλιστα με το "βηματοδότη" του "Συμφώνου Σταθερότητας" που επέβαλαν οι Γερμανοί στους υπόλοιπους εταίρους. Μέσω της ΟΝΕ θα μοιραστεί όχι μόνο η οικονομική αλλά και η πολιτική ισχύς στην ΕΕ. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι το μόνο στοιχείο της Συνθήκης του Μάαστριχτ που χαρακτηρίστηκε μη αναθεωρητέο ήταν ακριβώς η πορεία προς την ΟΝΕ.

Οπως είναι γνωστό, την 1η Γενάρη του 1999 θα αρχίσει το τρίτο και καθοριστικό στάδιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης. Σ' αυτό το στάδιο οι χώρες που θα έχουν εκπληρώσει τα κριτήρια της Συνθήκης του Μάαστριχτ θα προχωρήσουν στη δημιουργία του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, ενώ οι υπόλοιπες θα συνεχίσουν το "Γολγοθά" της "σύγκλισης" με σκοπό να προλάβουν το τρένο πριν αυτό αναχωρήσει οριστικά το 2001.

Την ίδια μέρα, την 1η Γενάρη του 1999, θα αρχίσει επισήμως τη λειτουργία της η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ένας υπερεθνικός οργανισμός που θα χειρίζεται εν λευκώ, χωρίς να λογοδοτεί ούτε στα κοινοτικά, ούτε στα εθνικά όργανα, τη νομισματοπιστωτική πολιτική για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κρατών - μελών.

Η κρισιμότερη στιγμή σ' αυτή τη διαδικασία θα είναι ασφαλώς η 1η Μάη του 1998. Για την ημέρα αυτή έχει οριστεί η συνεδρίαση του Συμβουλίου Υπουργών Οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το γνωστό ECOFIN. Εκεί θα αποφασιστεί ποιες θα είναι οι χώρες που θα μπουν στον "Παράδεισο του ΕΥΡΩ" και ποιες θα παραμείνουν στον προθάλαμο, αν όχι στον εξώστη. Η εξεταστέα ύλη σ' αυτή την κρίσιμη δοκιμασία θα είναι τα περίφημα κριτήρια της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Ομως, αν και η ύλη είναι γνωστή, οι "εξεταστές" δεν έχουν αποφασίσει ακόμη πόσο αυστηροί θα είναι στην κρίση τους. Ο λόγος έγκειται στη διαπίστωση ότι αν γίνει αυστηρή ερμηνεία των κριτηρίων τα περισσότερα κράτη - μέλη θα απορριφθούν. Οταν μάλιστα κινδυνεύουν να μείνουν ανεξεταστέες η Ιταλία, ακόμη και η Γερμανία, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν. Ολη η συζήτηση λοιπόν διεξάγεται γύρω απ' αυτό.

Μέχρι τώρα, αυτό επιβεβαιώθηκε και στο Αμστερνταμ, οι "δεκαπέντε" διακηρύσσουν ότι θα εφαρμόσουν αυστηρά τα κριτήρια και θα τηρήσουν ευλαβικά τις προθεσμίες. Κανείς όμως δεν τους πιστεύει. Οι μεγάλες οικονομικές εφημερίδες, όπως η "Γουόλ Στριτ Τζιόρναλ" και η "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς" αμφισβητούν με ισχυρά επιχειρήματα τις πραγματικές προθέσεις του "Διευθυντηρίου" της ΕΕ. Η πορεία των οικονομικών μεγεθών στις μεγαλύτερες χώρες της ΕΕ, ειδικότερα του ελλείμματος του δημοσίου, το οποίο πρέπει να περιοριστεί κάτω του 3%, είναι η κυριότερη απόδειξη. Ακόμη και η Γερμανία που θεωρείται "ατμομηχανή" της ΟΝΕ με δυσκολία θα το καταφέρει, και αυτό μόνο μετά την αλχημεία της κυβέρνησης του Χ. Κόλ, που ανατίμησε τα αποθέματα χρυσού.

Μετά απ' αυτό, για τους "δεκαπέντε" υπάρχουν δυο δρόμοι. Ο ένας συνίσταται στο να μετατεθεί το χρονικό όριο της 1/1/99, ώστε να δοθεί η δυνατότητα σε περισσότερα κράτη - μέλη να πετύχουν τα κριτήρια. Ο άλλος είναι η ελαστική ερμηνεία των κριτηρίων. Η πρώτη εκδοχή έχει ήδη απορριφθεί τελεσίδικα, αφού θα αποτελούσε ομολογία αποτυχίας του όλου εγχειρήματος με δραματικές συνέπειες στις χρηματαγορές που θα αποτελέσουν και παράγοντα ολικής αποδιάρθρωσης της ΟΝΕ.

Εκεί όμως που συμφωνούν όλοι, κοινοτικοί και κυβερνητικοί παράγοντες, είναι ότι η Ελλάδα, είτε στη μια, είτε στην άλλη περίπτωση θα βρίσκεται "εκτός". Στη δεύτερη μάλιστα περίπτωση, της ελαστικής ερμηνείας των κριτηρίων, είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να είναι το μοναδικό κράτος από τα 15 της ΕΕ που θα μείνει εκτός του τρίτου σταδίου της ΟΝΕ.

Ετσι, κι αλλιώς, η ιστορία της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, τα κριτήρια του Μάαστριχτ, τα προγράμματα "σύγκλισης" αποδεικνύεται ότι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα κατασκεύασμα, ένας μηχανισμός που λειτούργησε για τη μεταφορά τεράστιων πόρων από τη μεριά της εργασίας στη μεριά του κεφαλαίου. Υπολογίζεται μάλιστα ότι στα τρία πρώτα χρόνια εφαρμογής της Συνθήκης του Μάαστριχτ στην Ελλάδα μετακινήθηκαν μέσω των προγραμμάτων "σύγκλισης" πάνω από 2 τρισεκατομμύρια δραχμές προς τα θησαυροφυλάκια του μεγάλου κεφαλαίου.

Πάντως για τους εργαζόμενους τόσο της Ελλάδας, όσο και των άλλων κρατών - μελών δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αυταπάτη. Είτε "εντός", είτε "εκτός", τίποτα σχεδόν δεν αλλάζει γι' αυτούς, θα συνεχίζουν να βρίσκονται στην ίδια οδυνηρή πραγματικότητα. Οι "εντός" θα έχουν το σιδηρούν "Σύμφωνο Σταθερότητας" που θα επιβάλλει συνεχή και ελεγχόμενη δημοσιονομική πειθαρχία, οι "εκτός" θα συνεχίσουν να σέρνουν το κάρο των προγραμμάτων "σύγκλισης" χωρίς ημερομηνία λήξης.

H ανεργία συνεχίζει να είναι ο μεγάλος πονοκέφαλος για τους "δεκαπέντε". Οι άνεργοι στα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι αυτή τη στιγμή πάνω από 20 εκατομμύρια,ενώ σε έρευνα που πραγματοποίησε γνωστό βρετανικό ινστιτούτο για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αναφέρεται ότι μέχρι το 2000 οι άνεργοι στην ΕΕ θα ξεπεράσουν τα 25 εκατομμύρια!

Φυσικά τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν τους απασχολεί το πώς θα δώσουν δουλιά σε όλους. Εκείνο που τους φοβίζει είναι το ενδεχόμενο μιας κοινωνικής έκρηξης που θα πυροδοτηθεί από την ανεργία.

Το ποσοστό της ανεργίας στην ΕΕ παραμένει σταθερό τα τελευταία χρόνια στο επίπεδο του 10,8%,αν και υπάρχουν σοβαρές καταγγελίες ότι στα κράτη - μέλη γίνονται διάφορες αλχημείες για να παρουσιάζονται χαμηλά ποσοστά. Στη Βρετανία, παραδείγματος χάριν, οι άνεργοι, αφού περάσουν για ένα διάστημα από ταμείο ανεργίας, αν δε βρουν δουλιά, τότε "εξαφανίζονται" από τα μητρώα των υπηρεσιών. Σε όλες σχεδόν τις χώρες, εξάλλου, δε μετρούν τους νέους που ζητούν δουλιά για πρώτη φορά. Η Ελλάδα όμως έχει και το "βραβείο αναξιοπιστίας" για τα στοιχεία της ανεργίας και μάλιστα από την ίδια την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.Για το λόγο αυτό σε όλους τους σχετικούς πίνακες που δίνουν κατά καιρούς στη δημοσιότητα οι υπηρεσίες της Κομισιόν δεν υπάρχει η ελληνική ανεργία.

Στη Σύνοδο του Αμστερνταμ οι "δεκαπέντε" αποφάσισαν να ξανασυζητήσουν για την ανεργία στις 21 και 22 του Νοέμβρη στο Λουξεμβούργο.Η απόφαση αυτή θεωρήθηκε από ορισμένους σαν εκδήλωση ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, ήταν πάντως αρκετή για να πειστεί ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Λιονέλ Ζοσπέν που ζητούσε μέτρα για την αντιμετώπιση της ανεργίας. Ετσι υπέγραψε τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, αφού του δώσανε "φύλλο συκής".

Προχτές ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζακ Σαντέρ παρουσίασε τις προτάσεις της Επιτροπής για τη Σύνοδο του Λουξεμβούργου. Υποσχέθηκε ότι θα δημιουργηθούν 12 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας, χωρίς όμως να διατεθεί ούτε ένα ECU! Τόνισε, ακόμη, ότι η αντιμετώπιση της ανεργίας θα είναι ευθύνη των εθνικών κυβερνήσεων και όχι των κοινοτικών οργάνων. Δηλαδή η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, η κατεδάφιση των κοινωνικοασφαλιστικών συστημάτων, που είναι απαίτηση των πολυεθνικών, γίνεται υπό την αυστηρή επιτήρηση της Επιτροπής και του Συμβουλίου, ενώ για την αντιμετώπιση της ανεργίας οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών ας κόψουν το κεφάλι τους!

Με τέτοιες συνταγές οι "δεκαπέντε" θα επιχειρήσουν να φανούν ότι ασχολούνται με το θέμα, για να αποκρύψουν την αλήθεια, ότι δηλαδή η ανεργία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί στο ισχύον κοινωνικοοικονομικό σύστημα και ότι δε θέλουν να μειώσουν την ανεργία, θέλουν να ελέγξουν τις αντιδράσεις των ανέργων και των εργαζομένων.

Αν πράγματι ήθελαν να μειωθεί ο αριθμός των ανέργων, να μειώσουν τον εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας στις 35 ώρες, χωρίς μείωση αμοιβών και κοινωνικής κάλυψης,όπως ζητούν τα συνδικάτα, αρκεί βεβαίως να μειωθούν κατά ελάχιστο ποσοστό τα κέρδη των πολυεθνικών. Ομως οι "δεκαπέντε", σαν εντολοδόχοι των πολυεθνικών, θέλουν την ανεργία, για να τη χρησιμοποιήσουν σαν φόβητρο για τους εργαζόμενους.Οι στρατιές των ανέργων είναι ο χειρότερος "σύμβουλος" για τους εργαζόμενους, που πιέζονται για να αποδεχτούν και να προσυπογράψουν την επιστροφή τους στον εργασιακό μεσαίωνα της "Λευκής Βίβλου". Αρκεί, βεβαίως, αυτές οι στρατιές να μην απειλούν το ίδιο το σύστημα. Αυτό είναι που δεν μπορούν να εξασφαλίζουν, γι' αυτό θα συνεχιστεί ο "πονοκέφαλός" τους.

Στη Σύνοδο Κορυφής του Αμστερνταμ, στις 16 και 17 Ιούνη, οι "δεκαπέντε" αποφάσισαν την ενσωμάτωση της Συμφωνίας Σένγκεν στη Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ετσι, μετά την επικύρωση της Συνθήκης και η Συμφωνία Σένγκεν θα αποτελεί πλέον κοινοτικό "Δίκαιο". Τώρα για το τι σημαίνει αυτό, δε χρειάζονται πολλά λόγια. Η υπόθεση της ανακάλυψης των χαφιέδων της Ασφάλειας στη σύσκεψη της ΕΣΑΚ αποδίδει με τον πιο ανάγλυφο τρόπο μια πραγματικότητα που ήδη διαμορφώνεται και θα έχει ακόμη χειρότερα χαρακτηριστικά στο μέλλον.

Δεν εννοούμε βέβαια ότι αυτοί οι μηχανισμοί παρακολούθησης και καταστολής φτιάχτηκαν τώρα, μετά την ψήφιση της Σένγκεν από τη Βουλή, ή ότι επαναδραστηριοποιήθηκαν μετά απ' αυτήν. Υπήρχαν και υπάρχουν, παρά τις διαβεβαιώσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων (κυρίως του ΠΑΣΟΚ). Πιθανόν να ήταν πιο "διακριτικοί" στις δραστηριότητές τους, αλλά ποτέ δεν έπαψαν να υπάρχουν. Απλώς τώρα, μετά την ψήφιση της Συμφωνίας και την υπογραφή της Συνθήκης του Αμστερνταμ απέκτησαν μεγαλύτερη "νομιμοποίηση", πράγμα που τους δίνει τη δυνατότητα να βγουν και πάλι στην επιφάνεια. Εξάλλου, τώρα επιτελούν διπλό έργο. Δεν προασπίζουν μόνο τη "δημόσια ασφάλεια της χώρας", αλλά και την "ασφάλεια" της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Φυσικά και στις δυο περιπτώσεις ο εχθρός είναι ο ίδιος: οι εργαζόμενοι, όσοι αντιστέκονται στις κυρίαρχες επιλογές, οι μονίμως "ατακτούντες", και βέβαια, πρώτ' απ' όλους, οι κομμουνιστές.

Για τους "δεκαπέντε", οι εργαζόμενοι στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεν αρκεί να είναι μόνο "απασχολήσιμοι", πρέπει να είναι και "παρακολουθήσιμοι". Οταν καταδικάζουν πάνω από 20 εκατομμύρια ανθρώπους σε ανεργία και πάνω από 50 εκατομμύρια σε φτώχεια, είναι φυσικό να φοβούνται όχι μόνο την έκρηξή τους αλλά και την έκρηξη των υπολοίπων που απειλούνται να έρθουν στη θέση των πρώτων. Να λοιπόν η Συμφωνία Σένγκεν.

Οι πολυεθνικές και οι πολιτικοί τους αντιπρόσωποι θέλουν να γνωρίζουν τις κινήσεις του "εχθρού", να γνωρίζουν, αν είναι δυνατόν, την ταυτότητα, τις πεποιθήσεις, τις συνήθειες καθενός απ' αυτούς που απειλούν την ησυχία τους. Θέτουν λοιπόν σε λειτουργία έναν άνευ προηγουμένου μηχανισμό παρακολούθησης. Ετσι συγκέντρωσαν στα κοινοτικά όργανα μια σειρά αρμοδιοτήτων των κρατικών αρχών, όπως οι θεωρήσεις διαβατηρίων, η πολιτική ασύλου, η πολιτική απέναντι στους αλλοδαπούς κ.ά. Απ' την άλλη, οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών, όπως και η ελληνική, ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν τη χοντρή, τη βρώμικη δουλιά για τους "ιθαγενείς εχθρούς" (φρονήματα, πεποιθήσεις, συνδικαλιστική δραστηριότητα, έως και την ερωτική ζωή...) που θα μεταβιβάζεται ελεύθερα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης!

Οι αρχιτέκτονες αυτού του τερατουργήματος υπολογίζουν προφανώς ότι έτσι, όχι μόνο θα ελέγξουν αλλά και θα χειραγωγήσουν τη συμπεριφορά των εργαζομένων και των συνειδήσεών τους. Μόνο που και αυτό το σύστημα "ασφαλείας", όπως και όλα τα προηγούμενα, πάσχει σε ένα βασικό σημείο. Αγνοεί τους νόμους λειτουργίας της ανθρώπινης συνείδησης, τους νόμους της εξέλιξης της ίδιας της κοινωνίας, που έχουν αποδειχθεί ισχυρότεροι από οποιοδήποτε σύστημα ασφαλείας του καπιταλισμού.

Ενα από τα βασικά στοιχεία της Συνθήκης του Αμστερνταμ είναι η απόφαση για τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης τα επόμενα χρόνια, με την ένταξη των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Κατά πολλούς η διεύρυνση είναι και το βασικό χαρακτηριστικό της Συνθήκης, αφού μέσω αυτής θα επιχειρηθούν όλες οι άλλες αλλαγές που θα διαμορφώσουν την εικόνα της Ενωσης μετά το 2000, όπως τουλάχιστον θα την ήθελαν οι ιθύνουσες δυνάμεις και κυρίως η Γερμανία.

Στον προθάλαμο λοιπόν της Ευρωπαϊκής Ενωσης βρίσκονται αυτή τη στιγμή 11 υποψήφιες για ένταξη χώρες. Οι χώρες αυτές είναι οι: Βουλγαρία, Τσεχία, Κύπρος, Εσθονία, Ουγγαρία, Λετονία, Λιθουανία, Πολωνία, Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία.

Σύμφωνα με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, οι διαδικασίες ένταξης θα αρχίσουν από το Γενάρη του 1998.Αν ακολουθηθεί το χρονοδιάγραμμα που ορίστηκε στο Αμστερνταμ, τότε οι πρώτες απ' αυτές τις χώρες θα ενταχθούν περί το 2003 με 2004. Αυτές οι χώρες θα είναι οι: Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία, Σλοβενία, Εσθονία και Κύπρος.

Ενώ όμως για τις πέντε πρώτες οι οικονομικές τους επιδόσεις θα είναι αυτές που θα κρίνουν την ένταξή τους, για την Κύπρο υπάρχει το γνωστό πρόβλημα από την εισβολή της Τουρκίας το 1974 και την κατοχή του βόρειου μέρους της. Οι "δεκαπέντε" δήλωσαν αρχικά ότι η ένταξη της Κύπρου θα συζητηθεί ανεξάρτητα από την πορεία του προβλήματος. Το τελευταίο διάστημα όλο και πιο συχνά εκφράζονται απόψεις, από τα πιο επίσημα χείλη, που συσχετίζουν την ένταξη με την επίλυση του Κυπριακού. Ενας τέτοιος συσχετισμός, αν και δε γίνεται δεκτός από την ελληνική κυβέρνηση, είναι σαφές ότι χρησιμοποιείται ως μοχλός αφ' ενός για μια "λύση" όπως τη θέλουν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι "εταίροι" μας, δηλαδή τη διχοτόμηση και τη δημιουργία δυο κρατών, τα οποία στη συνέχεια θα συγκολληθούν με τη μορφή μιας χαλαρής Συνομοσπονδίας, η οποία θα διαπραγματευτεί και την ένταξη.Ταυτόχρονα μια τέτοια εξέλιξη ευνοεί την Τουρκία, την αναβαθμίζει στις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή Ενωση (ένα τμήμα της θα συμμετέχει ουσιαστικά στην ΕΕ) και αφήνει ανοιχτό το δρόμο για τη μελλοντική της ένταξη.

Ομως το θέμα είναι το τι προηγήθηκε στις υπό ένταξη χώρες, αφού η Ευρωπαϊκή Ενωση στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης συμπεριφέρθηκε σαν ηγεμόνας προς υποτελείς. Αφού επέβαλε τους νόμους της "ελεύθερης αγοράς", λεηλάτησε κυριολεκτικά τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές, δημιούργησε ένα ειδικό καθεστώς "κηδεμονίας". Τα αποτελέσματα βέβαια είναι γνωστά σε όλους: ανεργία, εξαθλίωση, επικράτηση των "νόμων της μαφίας".

Ενα μέρος αυτής της πραγματικότητας που ζουν εκατομμύρια άνθρωποι στις χώρες αυτές αποτυπώνεται στον πίνακα που δημοσιεύουμε. Στον πίνακα αυτό παρουσιάζεται η αγοραστική δύναμη στις χώρες αυτές σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Αν λοιπόν η αγοραστική δύναμη του μέσου πολίτη της ΕΕ είναι 100, του Βούλγαρου και του Ρουμάνου είναι 24, του Εσθονού 22 και του Λετονού 18!

Η κατάσταση βέβαια θα γίνει ακόμα χειρότερη για τους εργαζόμενους στις χώρες αυτές τα επόμενα, "προενταξιακά" χρόνια, αφού θα απαιτηθεί η εφαρμογή προγραμμάτων "σύγκλισης" για να έρθουν στο επίπεδο της σημερινής ΕΕ.

Πριν από δυο περίπου χρόνια, όταν άρχιζε η Διακυβερνητική Διάσκεψη για την αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, οι εγχώριοι απολογητές τους παρουσίαζαν το γεγονός περίπου σαν μια νέα "κοσμογονία" στην Ευρώπη. Οι "ακραιφνείς" οπαδοί της Συνθήκης (ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία) υποστήριζαν ότι ήρθε η ώρα για την Ομοσπονδιακή Ευρώπη, όπου η Ελλάδα θα βρει την απαραίτητη προστασία και ο ελληνικός λαός θα φτάσει επιτέλους στον "Κήπο της Εδέμ" της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, όπου ο Ελληνας εργαζόμενος θα μπορεί να αγοράζει με τα ΕΥΡΩ του ό,τι θα μπορεί να αγοράζει και ο Γερμανός και ο Γάλλος συνάδελφός του. Οι "μετριοπαθείς" οπαδοί, ο ΣΥΝ, υποστήριζαν ότι άνοιγε ο δρόμος για μια αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ (την οποία βέβαια ψήφισαν και οι ίδιοι) προς τα "αριστερά", για μια Ευρωπαϊκή Ενωση με "κοινωνικό πρόσωπο".

Ηρθε λοιπόν η Σύνοδος του Αμστερνταμ τον περασμένο Ιούνη για να τους διαψεύσει όλους. Η νέα Συνθήκη που ψηφίστηκε εκεί διέψευσε τις προσδοκίες των πρώτων, αφού το τελικό αποτέλεσμα απέχει πολύ από το "ομοσπονδιακό" τους όραμα, και των δεύτερων, αφού οι πολυεθνικές τσαλάκωσαν και πέταξαν επιδεικτικά στο καλάθι των αχρήστων τις "κεντροαριστερές" ενστάσεις.

Η Συνθήκη του Αμστερνταμ είναι φανερό ότι αποτελεί προϊόν συμβιβασμού μεταξύ των ιθυνουσών δυνάμεων της ΕΕ στο κατώτερο, σχετικά, επίπεδο. Οι δυνάμεις αυτές, οικονομικές και πολιτικές, υποχρεώθηκαν να πάρουν υπόψη τους όχι μόνο τις μεταξύ τους διαφορές (οι οποίες δεν είναι ούτε λίγες, ούτε μικρές), αλλά και τις αντιδράσεις από τους εργαζόμενους, τους λαούς των χωρών της ΕΕ που εκδηλώνονται κάθε χρόνο πιο μαχητικά, πιο μαζικά, περισσότερο συντονισμένα. Για το λόγο αυτό εξάλλου οι δεκαπέντε υπουργοί Εξωτερικών την περασμένη Πέμπτη υπέγραψαν το κείμενο της Συνθήκης χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανφάρες σαν κι αυτές που ακούσαμε στο Μάαστριχτ το 1991.

Το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης έπαψε να φαντάζει σαν ένας απρόσβλητος οργανισμός, χωρίς ρωγμές, εξαιτίας τόσο των εσωτερικών του αντινομιών, όσο και της αντίστασης που προβάλλουν οι λαοί στην προοπτική της ισοπέδωσης του μέλλοντός τους.

Αν στα χρόνια που πέρασαν οι Ελληνες εργαζόμενοι, αγρότες, μικρομεσαίοι, συνταξιούχοι, νέοι έδωσαν σκληρές μάχες για να αποκρούσουν τις συνέπειες από την εφαρμογή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, τώρα έχουν να διεκδικήσουν το δικαίωμα να πουν τη γνώμη τους για το μέλλον της χώρας, για το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους. Να διεκδικήσουν τη διενέργεια εθνικού Δημοψηφίσματος, όπου θα πουν τι πιστεύουν για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, για τη Συνθήκη του Αμστερνταμ.

ο Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ