Πριν από δυο περίπου χρόνια, όταν άρχιζε η Διακυβερνητική Διάσκεψη για την αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, οι εγχώριοι απολογητές τους παρουσίαζαν το γεγονός περίπου σαν μια νέα "κοσμογονία" στην Ευρώπη. Οι "ακραιφνείς" οπαδοί της Συνθήκης (ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία) υποστήριζαν ότι ήρθε η ώρα για την Ομοσπονδιακή Ευρώπη, όπου η Ελλάδα θα βρει την απαραίτητη προστασία και ο ελληνικός λαός θα φτάσει επιτέλους στον "Κήπο της Εδέμ" της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, όπου ο Ελληνας εργαζόμενος θα μπορεί να αγοράζει με τα ΕΥΡΩ του ό,τι θα μπορεί να αγοράζει και ο Γερμανός και ο Γάλλος συνάδελφός του. Οι "μετριοπαθείς" οπαδοί, ο ΣΥΝ, υποστήριζαν ότι άνοιγε ο δρόμος για μια αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ (την οποία βέβαια ψήφισαν και οι ίδιοι) προς τα "αριστερά", για μια Ευρωπαϊκή Ενωση με "κοινωνικό πρόσωπο".

Ηρθε λοιπόν η Σύνοδος του Αμστερνταμ τον περασμένο Ιούνη για να τους διαψεύσει όλους. Η νέα Συνθήκη που ψηφίστηκε εκεί διέψευσε τις προσδοκίες των πρώτων, αφού το τελικό αποτέλεσμα απέχει πολύ από το "ομοσπονδιακό" τους όραμα, και των δεύτερων, αφού οι πολυεθνικές τσαλάκωσαν και πέταξαν επιδεικτικά στο καλάθι των αχρήστων τις "κεντροαριστερές" ενστάσεις.

Η Συνθήκη του Αμστερνταμ είναι φανερό ότι αποτελεί προϊόν συμβιβασμού μεταξύ των ιθυνουσών δυνάμεων της ΕΕ στο κατώτερο, σχετικά, επίπεδο. Οι δυνάμεις αυτές, οικονομικές και πολιτικές, υποχρεώθηκαν να πάρουν υπόψη τους όχι μόνο τις μεταξύ τους διαφορές (οι οποίες δεν είναι ούτε λίγες, ούτε μικρές), αλλά και τις αντιδράσεις από τους εργαζόμενους, τους λαούς των χωρών της ΕΕ που εκδηλώνονται κάθε χρόνο πιο μαχητικά, πιο μαζικά, περισσότερο συντονισμένα. Για το λόγο αυτό εξάλλου οι δεκαπέντε υπουργοί Εξωτερικών την περασμένη Πέμπτη υπέγραψαν το κείμενο της Συνθήκης χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανφάρες σαν κι αυτές που ακούσαμε στο Μάαστριχτ το 1991.

Το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης έπαψε να φαντάζει σαν ένας απρόσβλητος οργανισμός, χωρίς ρωγμές, εξαιτίας τόσο των εσωτερικών του αντινομιών, όσο και της αντίστασης που προβάλλουν οι λαοί στην προοπτική της ισοπέδωσης του μέλλοντός τους.

Αν στα χρόνια που πέρασαν οι Ελληνες εργαζόμενοι, αγρότες, μικρομεσαίοι, συνταξιούχοι, νέοι έδωσαν σκληρές μάχες για να αποκρούσουν τις συνέπειες από την εφαρμογή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, τώρα έχουν να διεκδικήσουν το δικαίωμα να πουν τη γνώμη τους για το μέλλον της χώρας, για το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους. Να διεκδικήσουν τη διενέργεια εθνικού Δημοψηφίσματος, όπου θα πουν τι πιστεύουν για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, για τη Συνθήκη του Αμστερνταμ.