Στη Σύνοδο Κορυφής του Αμστερνταμ, στις 16 και 17 Ιούνη, οι "δεκαπέντε" αποφάσισαν την ενσωμάτωση της Συμφωνίας Σένγκεν στη Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ετσι, μετά την επικύρωση της Συνθήκης και η Συμφωνία Σένγκεν θα αποτελεί πλέον κοινοτικό "Δίκαιο". Τώρα για το τι σημαίνει αυτό, δε χρειάζονται πολλά λόγια. Η υπόθεση της ανακάλυψης των χαφιέδων της Ασφάλειας στη σύσκεψη της ΕΣΑΚ αποδίδει με τον πιο ανάγλυφο τρόπο μια πραγματικότητα που ήδη διαμορφώνεται και θα έχει ακόμη χειρότερα χαρακτηριστικά στο μέλλον.

Δεν εννοούμε βέβαια ότι αυτοί οι μηχανισμοί παρακολούθησης και καταστολής φτιάχτηκαν τώρα, μετά την ψήφιση της Σένγκεν από τη Βουλή, ή ότι επαναδραστηριοποιήθηκαν μετά απ' αυτήν. Υπήρχαν και υπάρχουν, παρά τις διαβεβαιώσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων (κυρίως του ΠΑΣΟΚ). Πιθανόν να ήταν πιο "διακριτικοί" στις δραστηριότητές τους, αλλά ποτέ δεν έπαψαν να υπάρχουν. Απλώς τώρα, μετά την ψήφιση της Συμφωνίας και την υπογραφή της Συνθήκης του Αμστερνταμ απέκτησαν μεγαλύτερη "νομιμοποίηση", πράγμα που τους δίνει τη δυνατότητα να βγουν και πάλι στην επιφάνεια. Εξάλλου, τώρα επιτελούν διπλό έργο. Δεν προασπίζουν μόνο τη "δημόσια ασφάλεια της χώρας", αλλά και την "ασφάλεια" της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Φυσικά και στις δυο περιπτώσεις ο εχθρός είναι ο ίδιος: οι εργαζόμενοι, όσοι αντιστέκονται στις κυρίαρχες επιλογές, οι μονίμως "ατακτούντες", και βέβαια, πρώτ' απ' όλους, οι κομμουνιστές.

Για τους "δεκαπέντε", οι εργαζόμενοι στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεν αρκεί να είναι μόνο "απασχολήσιμοι", πρέπει να είναι και "παρακολουθήσιμοι". Οταν καταδικάζουν πάνω από 20 εκατομμύρια ανθρώπους σε ανεργία και πάνω από 50 εκατομμύρια σε φτώχεια, είναι φυσικό να φοβούνται όχι μόνο την έκρηξή τους αλλά και την έκρηξη των υπολοίπων που απειλούνται να έρθουν στη θέση των πρώτων. Να λοιπόν η Συμφωνία Σένγκεν.

Οι πολυεθνικές και οι πολιτικοί τους αντιπρόσωποι θέλουν να γνωρίζουν τις κινήσεις του "εχθρού", να γνωρίζουν, αν είναι δυνατόν, την ταυτότητα, τις πεποιθήσεις, τις συνήθειες καθενός απ' αυτούς που απειλούν την ησυχία τους. Θέτουν λοιπόν σε λειτουργία έναν άνευ προηγουμένου μηχανισμό παρακολούθησης. Ετσι συγκέντρωσαν στα κοινοτικά όργανα μια σειρά αρμοδιοτήτων των κρατικών αρχών, όπως οι θεωρήσεις διαβατηρίων, η πολιτική ασύλου, η πολιτική απέναντι στους αλλοδαπούς κ.ά. Απ' την άλλη, οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών, όπως και η ελληνική, ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν τη χοντρή, τη βρώμικη δουλιά για τους "ιθαγενείς εχθρούς" (φρονήματα, πεποιθήσεις, συνδικαλιστική δραστηριότητα, έως και την ερωτική ζωή...) που θα μεταβιβάζεται ελεύθερα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης!

Οι αρχιτέκτονες αυτού του τερατουργήματος υπολογίζουν προφανώς ότι έτσι, όχι μόνο θα ελέγξουν αλλά και θα χειραγωγήσουν τη συμπεριφορά των εργαζομένων και των συνειδήσεών τους. Μόνο που και αυτό το σύστημα "ασφαλείας", όπως και όλα τα προηγούμενα, πάσχει σε ένα βασικό σημείο. Αγνοεί τους νόμους λειτουργίας της ανθρώπινης συνείδησης, τους νόμους της εξέλιξης της ίδιας της κοινωνίας, που έχουν αποδειχθεί ισχυρότεροι από οποιοδήποτε σύστημα ασφαλείας του καπιταλισμού.