Ηταν μια βραδιά καθόλου συνηθισμένη. Ανθρωποι που κίνησαν από κάθε γωνιά της Βόρειας Ελλάδας, συναντήθηκαν με παλιούς συμφοιτητές - συναγωνιστές που είχαν χρόνια να δουν, και μέσα από τις κουβέντες, αλλά και από τις φωτογραφίες στην έκθεση που είχε στηθεί στην είσοδο του χώρου, ξαναθυμήθηκαν όμορφες στιγμές. Πολλές συζητήσεις έγιναν γύρω από τα όσα έζησαν σε εκείνες τις χώρες, όπου το όνειρο εκατομμυρίων για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση έγινε πραγματικότητα. Πολλές φωτογραφίες βγήκαν, και στο τέλος, σαν μια μεγάλη παρέα, διασκέδασαν με τραγούδι και χορό. Ηταν ιδιαίτερη η στιγμή όταν ανέβηκε στη σκηνή η Ανθή Τατσιούλη, παιδί πολιτικών προσφύγων, με μουσικές σπουδές στην Σοβιετική Ενωση, και τραγούδησε το ρωσικό τραγούδι «Οι γερανοί».

Με χαρά υποδέχτηκαν οι απόφοιτοι που συμμετείχαν την είδηση ότι δημιουργείται πανελλαδικός σύλλογος όσων σπούδασαν στο σοσιαλισμό. Ηδη αναρτήθηκε η σχετική ηλεκτρονική σελίδα στο διαδίκτυο (https://studofsoc.wordpress.com/) και διαμορφώνονται οι πρώτες προτάσεις για τη δημιουργία του καταστατικού του συλλόγου.

Οπως περιγράφηκε από τον Δημήτρη Ξεκαλάκη, μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του Κόμματος, πρόκειται για έναν σύλλογο που θα αγκαλιάσει όλες τις επιστημονικές ειδικότητες των αποφοίτων, από όλες τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όλες τις περιοχές της Ελλάδας και καταρχάς θα έχει «πόδια» σε όλες τις μεγάλες πόλεις.

«Σκεφτόμαστε να προχωρήσουμε σε ένα διάλογο για το καταστατικό, για τη μορφή δηλαδή που μπορεί να πάρει αυτός ο σύλλογος, για το ποιοι μπορούν να συμμετέχουν (π.χ. να μην είναι μόνο οι απόφοιτοι αλλά και όσοι πέρασαν από αυτές τις χώρες για κάποια χρόνια ως σπουδαστές).

(...) Η πρωτοβουλία της ίδρυσης ενός συλλόγου, όπως ήδη περιγράφηκε, έχουμε σκεφτεί ότι δεν μπορεί να ξεφεύγει από αυτό που αντικειμενικά μπορεί να εκφράσει, από αυτό που αντικειμενικά μας αφορά εμάς που είμαστε εδώ συγκεντρωμένοι. Το γεγονός δηλαδή ότι εμείς σπουδάσαμε στις χώρες που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό, ότι είμαστε επιστήμονες και ότι είμαστε δεσμευμένοι, από εκείνα ακόμη τα χρόνια, να θέσουμε τις γνώσεις μας, να βάλουμε τα δυνατά μας για να στηρίξουμε τις ανάγκες του εργατικού - λαϊκού κινήματος», είπε ο Δ. Ξεκαλάκης. Και προανήγγειλε και την πραγματοποίηση μιας μεγάλης εκδήλωσης στην Αθήνα, τους επόμενους μήνες.

Το λόγο πήραν στη συνέχεια και απόφοιτοι από τις σοσιαλιστικές χώρες, οι οποίοι μέσα από τις τοποθετήσεις τους, φανερά συγκινημένοι, μίλησαν για τη μεγάλη τους τιμή να ζήσουν στιγμές απ' την κοινωνία του μέλλοντος, τη σοσιαλιστική, και την ευθύνη που έχουν αυτό που γνώρισαν να το μάθουν και οι νέες γενιές.

Η Ειρήνη Παπαδημητρίου ήρθε από την Πρέβεζα. Τελείωσε το 1984 την Ιατρική Σχολή στο Λένινγκραντ. Οπως είπε, «είχα την τύχη και την τιμή που μου έκανε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, να με επιλέξει, όπως και πολλούς άλλους, φίλους, συντρόφους, πρώην και νυν, να σπουδάσουμε στη μεγάλη χώρα των σοβιέτ, στη Σοβιετική Ενωση. Γι' αυτήν την πολύπλευρη μόρφωση, τη μοναδική εμπειρία εκπαίδευσης, ζωής στις φοιτητικές κοινότητες, στις σοβιετικές οικογένειες, μέσα στην κοινωνία της Σοβιετικής Ενωσης, το πώς εννοούσαν τον ελεύθερο χρόνο, τη διασκέδαση, τον πολιτισμό, για όλα αυτά είμαι περήφανη. Ολα αυτά είναι τα τιμαλφή μου, αυτή είναι η περιουσία μου και τα κειμήλιά μας. Με αυτά τα τιμαλφή πορευόμαστε αγέρωχα στη ζωή μας, γιατί όντως είχαμε την τύχη και την τιμή να ζήσουμε 7 χρόνια από το μέλλον της ανθρωπότητας, από το σοσιαλισμό. Και με όλες μου τις δυνάμεις αγωνίζομαι να μεταλαμπαδεύσω στους νεότερους τα επιτεύγματα που βίωσα σε όλους τους τομείς».

Ο Λευτέρης Ζαχαριουδάκης ήρθε από την Κύπρο για τη συνάντηση. Είναι απόφοιτος της Πολυτεχνικής Σχολής του Κιέβου της Ουκρανίας. Οπως είπε, «εγώ ανήκω στη φουρνιά η οποία ανέβηκε αμέσως μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης, όμως αυτό το οποίο είδαμε εκεί, ήταν οι δομές οι οποίες είχαν δημιουργηθεί και δεν είχαν προλάβει ακόμα να διαλυθούνε. Ολοι εμείς οι οποίοι βιώσαμε αυτόν τον τρόπο σπουδών, όσοι πήραμε τα εφόδια αυτά τα οποία μας έδωσε ο σοβιετικός λαός, σίγουρα μας έχουν ανοίξει τους δρόμους, μας έχουν ανοίξει το πνεύμα και σίγουρα αγωνιζόμαστε όλοι μας για μια καλύτερη κοινωνία».

Η Αννα Κεφαλέλη, παιδί πολιτικών προσφύγων, γεννήθηκε και σπούδασε στη Ρουμανία, γεωπόνος. Οπως είπε, «έχουμε κι εμείς λόγο, γιατί είμαστε μέρος της Ιστορίας. Πορευτήκαμε ένα μέρος από αυτό το δύσκολο μονοπάτι, το οποίο μας έδωσε, τουλάχιστον για εμάς που γεννηθήκαμε έξω, τη χαρά των παιδιών της ανεμελιάς. Υπάρχει η κοινωνία της ανεμελιάς, είναι ο σοσιαλισμός». Και στη συνέχεια μοιράστηκε με τους παρευρισκόμενους την εμπειρία της από το πώς έγινε ο διορισμός της μόλις πήρε το πτυχίο της.

Η Γεωργία Βαΐτσου σπούδασε Ιστορία της Τέχνης, στο Λένινγκραντ. Δήλωσε την προθυμία της να βοηθήσει μέσα από το σύλλογο «για την προάσπιση του πλούτου του λαού που λέγεται πολιτιστική κληρονομιά». Και πρόσθεσε: «Εφυγα το 1992 από εκεί. Πολύ ευχαρίστως να καταθέσω και την εμπειρία μου πώς αυτό που ήταν περιουσία του λαού εκλάπη. Το 2007, όταν ξαναπήγα στη Ρωσία στην πόλη όπου σπούδασα, είδα επαίτες έξω από το μετρό, είδα γεροντάκια που είχαν πολεμήσει για τη χώρα τους και είχαν βραβευτεί για τη χώρα τους επαίτες. Ας σκεφτούμε, άραγε, σε τι κοινωνία θέλουμε να ζούμε, σε εκείνη ή στην άλλη;».