Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ του συναδέλφου Γιάννη Ε. Διακογιάννη, που γύρισε πρόσφατα, ύστερα από 50 ημερών απουσία στο Ισλαμαμπάντ, απεσταλμένος της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ», την οποία απευθύνει στα συνδικαλιστικά όργανα του κλάδου και κοινοποιεί στην πολιτειακή και πολιτική ηγεσία, φθάνει δραματικά επίκαιρα και όλα τα προβλήματα που θέτει μπορεί και πρέπει να συζητηθούν «υπό το φως πλήρους δημοσιότητας», όπως επιγραμματικά τονίζει ο συνάδελφος.

Η ΠΡΟΤΑΣΗ σαφέστατη: Θα μπορούσε να αποτελέσει σημαντική συμβολή για τη διεύρυνση της ελευθεροτυπίας και της δημοκρατίας η συζήτηση - σ' ένα συμπόσιο, συνέδριο, με πρωτοβουλία των δημοσιογραφικών συνδικαλιστικών οργάνων, σχετικά με τις αποστολές δημοσιογράφων στο εξωτερικό και την κάλυψη γεγονότων, όπως είναι σήμερα οι βομβαρδισμοί στο Αφγανιστάν και παλιότερα στη Γιουγκοσλαβία.

ΕΙΝΑΙ σίγουρα η ώρα, που πρέπει να γίνει μια ευρεία συζήτηση, με τη συμμετοχή δημοσιογράφων όλων των βαθμίδων, των ιδιοκτητών, αλλά, επίσης, και με τη συμμετοχή εκπροσώπων της Βουλής και όλων των κομμάτων.

ΚΑΙ στη συνέχεια παρουσιάζονται οι βασικοί άξονες, η θεματολογία, που πάνω σ' αυτήν θα μπορούσε να κινηθεί το προτεινόμενο συμπόσιο - συνέδριο. Μια συνοπτική μόνον αναφορά στα, κατά τον προβληματισμό και την άποψη του δημοσιογράφου, κρίσιμα για συζήτηση θέματα.

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ έτσι να συζητηθεί «το τι "μπορεί" και τι δεν "μπορεί" να στέλνει ένας απεσταλμένος. Το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να "κόβεται" από τις ανταποκρίσεις και από ποιον». Επειτα, είναι το θέμα του εντυπωσιασμού. Να προσδιοριστεί η έννοιά του, καθώς επίσης τα όριά του, γιατί και ποιοι αλλοιώνουν κείμενα, εικόνες, ανταποκρίσεις...

Σ' ΟΛΑ τα παραπάνω, ο προβληματισμός του συναδέλφου προσθέτει και μια σειρά άλλα, τα οποία ανακύπτουν για τους δημοσιογράφους - απεσταλμένους, που καλύπτουν παρόμοια γεγονότα. Κι ανάμεσα σ' αυτά ο προσδιορισμός της βοήθειας, που πρέπει να του παρέχει το μέσο στο οποίο εργάζεται, αλλά και τα υπουργεία Εξωτερικών και Τύπου.

ΑΠΟΚΤΑ, τέλος, όλως ιδιαίτερη σημασία η αναφορά που γίνεται για τις ευθύνες, που έχει ο ίδιος ο απεσταλμένος απέναντι στον κόσμο, που πληροφορεί και στο μέσο, στο οποίο εργάζεται.

ΚΑΙ, ΦΥΣΙΚΑ, πρέπει να αναφερθεί αυτό που ακροτελεύτιο σημειώνεται ότι «σ' αυτόν τον πόλεμο - ευτυχώς λιγότερο απ' ό,τι σε ξένα ΜΜΕ - συνέβησαν πολλά, που δεν καταγράφηκαν και τα οποία θα έπρεπε να συζητηθούν υπό το φως πλήρους δημοσιότητας. Είναι λογικό να παρατηρήσει κανείς ότι κι άλλοι δημοσιογράφοι ίσως θα 'χουν να προσθέσουν και το δικό τους προβληματισμό.

ΟΛΟΙ αυτοί οι προβληματισμοί, αλλά και κάθε άλλο σχετικό ντοκουμέντο, μας βρίσκουν πάνω στο 3ο Συνέδριο της ΠΟΕΣΥ και πρέπει να 'ναι βέβαιο πως θα συζητηθούν και θ' ακουστούν κι άλλα σχετικά με το θέμα.

ΕΙΝΑΙ μέγα το θέμα. Και πέρα απ' όποιες αναφορές γίνουν έχει τη δική του καυτή διάσταση κι αφορά εμάς τους δημοσιογράφους και τον πόλεμο, καθώς μ' όλα τα μέσα και τους τρόπους που οι ιμπεριαλιστές και οι υποτακτικοί γυρεύουν να μας σιωπήσουν, να απαλύνουν, ν' αφυδατώσουν τη φωνή και την πένα μας.

ΕΙΝΑΙ, λοιπόν, κι αυτή η πλευρά, που έχουν λόγο κι ευθύνη οι δημοσιογράφοι. Κι είναι παγκόσμια, πανανθρώπινη, αυτή η ευθύνη. Στην εποχή μας, με την απίθανη αυτή έκρηξη των ειδήσεων και τα ψηφιακά, που δισεκατομμύρια άνθρωποι κάθε στιγμή βομβαρδίζονται, ξεπετιέται αμείλικτο το ερώτημα για τον κάθε λειτουργό της δημοσιογραφίας, στο οποίο οφείλει να δώσει απάντηση: Τι και ποιον υπηρετώ με τη φωνή μου, με την πένα μου, την ειρήνη ή τον πόλεμο, τους πολεμοχαρείς σταυροφόρους του ιμπεριαλισμού ή το λαό, τους εργαζόμενους ή τους εκμεταλλευτές τους;

Η ΠΕΝΑ, η φωνή μας, είναι δική μας. Κι εμείς πρέπει να κάνουμε την επιλογή της τιμής. Τα συνδικαλιστικά μας όργανα όλα έχουν στο τραπέζι τους την πρόταση, που, χωρίς άργητες, πρέπει να κάνουν πράξη. Ν' ακουστούν όλα και που πολλά δεν καταγράφησαν. Και στο Ισλαμαμπάντ, αλλά κι εδώ ολούθε. Και να μιλήσουν όλοι οι συνάδελφοι κι όχι όπως γίνεται συνήθως οι «βαθμοφόροι» και οι επιτελάρχες. Ολοι αυτοί, που κουμαντάρουν τη «δημοσιογραφική γαλέρα».