Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί. Κι αυτό ισχύει διπλά για την «Αυγή» και τον Π. Τριγάζη, που προσπαθούν να απαντήσουν στα όσα είπε τις προάλλες στη Βουλή η Αλ. Παπαρήγα για το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ και γενικά ο οπορτουνιστικός χώρος της «ανανεωτικής αριστεράς» ξέπλενε διαχρονικά τα ιμπεριαλιστικά προσχήματα για το μακέλεμα των λαών, την αλλαγή συνόρων, την εξαπόλυση επεμβάσεων. Απέναντι σ' αυτά, που έχουν γραφτεί στην Ιστορία και δεν ξεγράφουν, ο Π. Τριγάζης παραθέτει επιλεκτικά κάποιες ...προσωπικές αναμνήσεις! Δεν μας είπε όμως για τα χειροκροτήματά τους στη διάλυση της ΕΣΣΔ και στο ντόμινο που αυτή έφερε, καθώς βέβαια και στη συνέχεια στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, δεν μας είπε για τη συμμετοχή στα εθνικιστικά συλλαλητήρια του 1992, δεν μας είπε για την αποθέωση του «δημοκρατικού» Κλίντον αλλά και των «κεντροαριστερών» Ντ' Αλέμα, Ζοσπέν, που μετά βομβάρδιζαν μαζί τη Γιουγκοσλαβία. Δεν μας είπε για τη θέση του ΣΥΝ για την Κοινή Ευρωπαϊκή Πολιτική Αμυνας, για τον ευρωστρατό κ.λπ., δηλαδή για τους μηχανισμούς ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων της ΕΕ, που τις πρόβαλλαν ως «εναλλακτική» στο ΝΑΤΟ. Δεν μας είπε για την υιοθέτηση όλων των προσχημάτων των επεμβάσεων («εθνοκαθάρσεις», «τρομοκρατία») και για την τακτική των ίσων αποστάσεων. Ούτε για το «ναι» στο διχοτομικό «σχέδιο Ανάν». Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΝ ως μικρό οπορτουνιστικό κόμμα είχε μια αντίφαση: Ηταν κόμμα του «εκ των υστέρων» - ενώ δηλαδή χειροκροτούσε την αιτία και τα προσχήματα, διαμαρτυρόταν για το αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Αυτή η αντίφαση, τώρα που ο άμεσος απόγονός του, ο ΣΥΡΙΖΑ, κυβερνά πιο ΝΑΤΟικά κι από τους ΝΑΤΟικούς, τείνει να ξεπεραστεί...