Ολοι οι σημερινοί Ελληνες γνωρίζουν ότι τα Μάρμαρα του Παρθενώνα τα άρπαξε - με τη συναίνεση του Τούρκου κατακτητή - ο λόρδος Ελγιν. Μερικοί γνωρίζουν και τι κουμάσι, τι «λέρα» ήτανε ο Αγγλος αριστοκράτης. Πόσοι, όμως, σημερινοί Ελληνες γνωρίζουν ποιοι ήταν οι κατά καιρούς άρπαγες πολλών δεκάδων θαυμάτων και πλήθους άλλων κειμηλίων της αρχαίας ελληνικής τέχνης; Προφανώς οι ελαχιστότατοι ειδικοί που αναζητούσαν σε ξένα βιβλία σχετικές πληροφορίες, αφού η «σκρόφα» επίσημη ελληνική ιστοριογραφία απέκρυπτε κάθε αλήθεια για την πολύπλευρη λεηλασία του τόπου μας από τους κατά καιρούς «προστάτες» του. Μέχρι σήμερα δεν υπήρχε στα ελληνικά κανένα βιβλίο σχετικό με την ιστορία των ελληνικών αρχαιοτήτων στο ωραιότερο μουσείο του κόσμου. Αυτή είναι και η πρώτιστη - αλλά όχι και η μόνη - αξία και σημασία της μελέτης της αρχαιολόγου, συνεργάτριας του Τμήματος Ελληνικών και Ρωμαϊκών Αρχαιοτήτων στο Λούβρο, Αλίκης Σαμαρά - Κάουφμαν «Ελληνικές αρχαιότητες στο Μουσείο του Λούβρου (Εκατόν πενήντα ένα έργα τέχνης και η ιστορία τους)», η οποία κυκλοφόρησε σε ένα θαυμάσια συγκροτημένο και εικονογραφημένο τόμο από τις εκδόσεις «ΑΔΑΜ».

Με το έργο αυτό μπορούμε όλοι, πλέον, να μάθουμε την αρχιτεκτονική ιστορία, τις διαδοχικές μικρές και μεγάλες μεταρρυθμίσεις, επεκτάσεις, τις διάφορες χρήσεις, τις διακοσμήσεις των κτιριακών συγκροτημάτων, τις συλλογές του Μουσείου. Κυρίως, θα μάθουμε κάμποσες αλήθειες για το αρχαιοκαπηλικό όργιο πέντε, περίπου, αιώνων χάρη στο οποίο το Λούβρο διαθέτει τόσα πολλά αριστουργήματα των αρχαιοελληνικών πλαστικών τεχνών. Μεσαιωνικό φρούριο αρχικά, το Λούβρο (οικοδόμημα που έγινε πρότυπο για πολλά ανάκτορα στην Ευρώπη) το 17ο αιώνα μετατρέπεται σε κατοικία των μοναρχών. Οι πρώτες συλλογές αρχαιοτήτων συγκροτούνται - διά της πυγμής εννοείται - από φιλόκαλους μονάρχες την περίοδο της Αναγέννησης. Η Ιταλία ήταν η πρώτη «πηγή» των συλλογών των Γάλλων μοναρχών. Στα 1674, πριν την ανατίναξη της Ακρόπολης από το Μοροζίνη, ο απεσταλμένος του Λουδοβίκου ΙΔ', στην Αθήνα, μαρκήσιος ντε Νουαντέλ αρχίζει το συνεχιζόμενο επί δύο σχεδόν αιώνες όργιο αρπαγής αρχαιοτήτων, γιατί θα τους «ταίριαζε καλύτερα να βρίσκονται στα σαλόνια της Μεγαλειότητός του».