Στις 9 Μάη συμπληρώθηκαν 74 χρόνια από τη μέρα που η πάλη των λαών συνέτριψε τους ναζί.

Δικαίως η 9η Μάη χαρακτηρίστηκε Μέρα της Μεγάλης Νίκης κατά του φασιστικού ιμπεριαλιστικού άξονα Γερμανίας - Ιαπωνίας - Ιταλίας και των συμμάχων τους, μέρα που σφραγίστηκε από τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη, του πιο αιματηρού που γνώρισε η ανθρωπότητα. Οι νεκροί στη διάρκειά του έφτασαν τα 50 εκατομμύρια κι απ' αυτούς η μερίδα του λέοντος ανήκει στη Σοβιετική Ενωση, με 21 εκατομμύρια νεκρούς. Ο συντριπτικός αυτός αριθμός είναι το ματωμένο δεδομένο που κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει, πόσο μάλλον να το διαγράψει από την ιστορική μνήμη, μαζί με τον καθοριστικό παράγοντα που συνέβαλε στη Νίκη, την ύπαρξη του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο, την υπέρ το δέον συμβολή του Κομμουνιστικού Κόμματος σ' αυτήν τη Νίκη.

Κι όμως, κοντά τρεις δεκαετίες τώρα, μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης, καταγράφεται μια συστηματική, αισχρή προσπάθεια για το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, έτσι ώστε η ίδια η αιτία που γέννησε το τέρας του φασισμού, ο καπιταλισμός και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, να εμφανίζεται και ως η λύση σε ένα πρόβλημα που έρχεται και ξανάρχεται στην πρώτη γραμμή: Τον πόλεμο, αυτήν τη ζωτική ανάγκη ενός σάπιου συστήματος να καταστρέφει μαζικά παραγωγικές δυνάμεις - με πρώτη και κυρίαρχη την εργατική δύναμη - ώστε να ξαναπαίρνει μπρος η μηχανή παραγωγής του καπιταλιστικού κέρδους, που όλο και πιο δύσκολα, μετά από κάθε κρίση του, σηκώνει κεφάλι.

Προσπαθούν να σβήσουν από την κοινωνική συνείδηση τη γνώση ότι ο αντίπαλος, ο φασισμός, ως μία από τις πολιτικές εκφράσεις της εξουσίας των καπιταλιστών, μπορεί να νικηθεί αποτελεσματικά και ανεπίστρεπτα μόνο όταν νικηθεί η αιτία που τον γεννά.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση, βάφτισαν την 9η Μάη «μέρα της Ευρώπης».

Ποιοι; Αυτοί ακριβώς που έχουν κάθε συμφέρον να ξεχαστεί:

-- Οτι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως και ο Α', ήταν αποτέλεσμα της μεγάλης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για το ξαναμοίρασμα του κόσμου.

-- Οτι αυτές οι αντιθέσεις οξύνθηκαν ακόμα περισσότερο εξαιτίας της ύπαρξης της Σοβιετικής Ενωσης, σε συνδυασμό με την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση (1929 - 1933).

-- Οτι η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού ήταν τότε αυτή που κατέστησε και πάλι τη Γερμανία δύναμη κρούσης του διεθνούς ιμπεριαλισμού.

-- Οτι η μεγάλη οικονομική και στρατιωτική δύναμη της Γερμανίας αποκτήθηκε και χάρη στην ενίσχυση που της έδωσαν οι νικήτριες καπιταλιστικές δυνάμεις του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, με σκοπό να τη στρέψουν εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης.

-- Οτι οικονομικοί γίγαντες των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Βρετανίας πρωταγωνίστησαν στην ενίσχυση της Γερμανίας και στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

-- Οτι τη στήριξή τους στον Χίτλερ και στον Μουσολίνι, πέρα από τους επιχειρηματικούς ομίλους, προσέφεραν επίσης η Καθολική Εκκλησία και σειρά σοσιαλδημοκρατικών, συντηρητικών και άλλων αστικών κομμάτων του λεγόμενου κεντρώου χώρου, ενώ μετά τον πόλεμο, Γερμανοί εγκληματίες πολέμου επάνδρωσαν το ΝΑΤΟ και μυστικές υπηρεσίες των «δημοκρατικών» ιμπεριαλιστικών κρατών.

Προσπαθούν να σβήσουν την τεράστια προσφορά του Κομμουνιστικού Κινήματος, να κρύψουν τις κατακτήσεις του σοσιαλιστικού συστήματος.

Τα ιμπεριαλιστικά κέντρα συγκαλύπτουν ότι οι άδικοι πόλεμοι ξεπηδούν από τη φλέβα του καπιταλιστικού συστήματος, ότι δεν οφείλονται σε κάποιους μανιακούς, όπως συχνά παρουσιάζουν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Οτι οι πόλεμοι γίνονται επειδή υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για το μοίρασμα των αγορών, για τη «διέξοδο» από τις οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού μέσα από τη χειρότερη μορφή καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων, τον πόλεμο.

Με δεδομένο ότι πάντα - πόσο μάλλον σε συνθήκες αντεπανάστασης - είναι κρίσιμη η άντληση εκείνων των συμπερασμάτων που συμβάλλουν στην πρόοδο του επαναστατικού κινήματος, επαναφέρουμε σ' αυτό το φύλλο ορισμένα στοιχεία από το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1939 - 1949 τ. Β1 - Β2 και την ειδική έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής» «60 χρόνια από τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών - Επος και διδάγματα».