Υπέρ το δέον παίχτηκαν τις προηγούμενες μέρες οι «αποχαιρετισμοί» στη Βουλή, του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Ευ. Βενιζέλου, και των επικεφαλής του Ποταμιού και των ΑΝΕΛ, Στ. Θεοδωράκη και Π. Καμμένου αντίστοιχα, που όλοι αποφάσισαν να μην κατέβουν στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές. Ποιος ήταν ο κοινός τόπος; Οτι όλοι έφυγαν με «ύμνους» στην ανάγκη «σταθερότητας» του αστικού πολιτικού συστήματος, για τα «κρίσιμα» που είναι μπροστά, δηλώνοντας παράλληλα - όπως έκαναν άλλωστε με πράξεις και όλα τα προηγούμενα χρόνια - τη «διαθεσιμότητά» τους, όποτε και από όποια θέση τους «χρεώσει» το σύστημα. Ειδικότερα ο Ευ. Βενιζέλος εστίασε στην «ανάγκη πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης» σε ένα «σχέδιο ανασυγκρότησης», με μια κοινωνία που δεν θα αντιδρά στις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις. Στο ίδιο πνεύμα, των «αναγκαίων μεταρρυθμίσεων», ο Στ. Θεοδωράκης κάλεσε να μη «σκιαμαχούμε με φαντάσματα». Ενώ ο Π. Καμμένος, όπως ήταν φυσικό, στάθηκε στην «οικοδόμηση της ισχυρότερης συνεργασίας με τις ΗΠΑ στη Μεσόγειο». Ολα αυτά που προσφέρονται για συμπεράσματα, που έχει βγάλει ο λαός μας, χρειάζεται να γίνουν ένα ακόμα κριτήριο ψήφου, για να μη σκορπίσει την ψήφο του δεξιά κι αριστερά, ούτε σε κόμματα «μίας χρήσης» για το αστικό πολιτικό σύστημα, ούτε σε αναπαλαιώσεις παλιών και δοκιμασμένων κομμάτων με πλούσιο αντιλαϊκό έργο. Να στοχεύσει στο «κέντρο» την αντιλαϊκή πολιτική, που θα είναι εδώ την επόμενη μέρα και στην οποία «συναινούν» ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ και οι δορυφόροι τους, και να δυναμώσει το ΚΚΕ.