Μια πιο προσεκτική ματιά στις ομιλίες του πρωθυπουργού και άλλων στελεχών της κυβέρνησης, όπως και συνολικά στην προεκλογική καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ, φανερώνει ότι όλο και λιγότερο χρησιμοποιούν τα συνθήματα που είχαν στις ευρωεκλογές, όπως το προκλητικό «για τις ανάγκες των πολλών», ή τα περί «δίκαιης ανάπτυξης». Την ίδια στιγμή, είναι χαρακτηριστικό ότι τόσο ο Κυρ. Μητσοτάκης, όσο και ο Γ. Δραγασάκης εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας στην ετήσια συνέλευση των βιομηχάνων «προειδοποιούσαν», και μάλιστα με σχεδόν ίδιες διατυπώσεις, ότι ο «δρόμος είναι ανηφορικός», ότι «δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις», ότι «δεν κρύβουμε τις δυσκολίες» κ.ο.κ. Ενώ, με κάθε ευκαιρία και τα δύο κόμματα επαναλαμβάνουν ότι ακόμα και τα όποια ψίχουλα υπόσχονται να διαθέσουν στον τσακισμένο φτωχόκοσμο, εξαρτώνται από την επίτευξη όλων των αντιλαϊκών στόχων. Προφανώς ούτε η ΝΔ ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ έπαθαν καμιά ...κρίση ειλικρίνειας ή αυτογνωσίας. Αφού πρώτα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μείνουν στον πάτο οι απαιτήσεις των εργαζομένων, για να λοιδορήσουν κάθε εργατική διεκδίκηση, τώρα πατάνε και οι δύο σε αυτές τις χαμηλές προσδοκίες για να στείλουν το σήμα της «επόμενης μέρας». Καλούν τον λαό να βάλει την ουρά στα σκέλια, να ξεχάσει όσα έχασε, να είναι «μετρημένος» και να μη ζητάει πολλά, γιατί κινδυνεύει να χάσει και τα υπόλοιπα... Ποια άλλη απάντηση μπορεί να δοθεί από τους εργαζόμενους σε αυτήν τη μιζέρια του αυριανού αντιλαϊκού συσχετισμού, αν όχι μια διακριτή ισχυροποίηση του ΚΚΕ, δηλαδή ένα δυνατό μήνυμα αντεπίθεσης για τις λαϊκές ανάγκες;