«Ορόσημο» που «αντανακλά τη νέα θέση της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή οικογένεια» χαρακτηρίζει μερίδα του Τύπου το διορισμό του Ελληνα επιτρόπου στη θέση του αντιπροέδρου της Κομισιόν, καλλιεργώντας προσδοκίες στο λαό ότι από την κατανομή των αξιωμάτων στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει να περιμένει κάτι καλό. Η αλήθεια είναι βέβαια τελείως διαφορετική και το έχει αποδείξει η πείρα από τη θητεία όλων των προηγούμενων Ελλήνων επιτρόπων. Για παράδειγμα, ο τελευταίος εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Κομισιόν είχε το χαρτοφυλάκιο της μετανάστευσης. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν άλλαξε τις επιπτώσεις από την εφαρμογή της Συμφωνίας Τουρκίας - ΕΕ, οι συνθήκες στα στρατόπεδα προσφύγων και μεταναστών παραμένουν άθλιες, ο διπλός εγκλωβισμός δεν έπαψε, η κατάσταση για τους νησιώτες γίνεται όλο και πιο αφόρητη, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ ενίσχυσαν το ρόλο τους στο Αιγαίο και η Τουρκία συνεχίζει να παίζει γεωπολιτικά παιχνίδια, αξιοποιώντας και το Προσφυγικό. Αλλά και πιο πριν, επί ελληνικής θητείας στη θέση του επιτρόπου Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων, το κεφάλαιο στην Ελλάδα έζησε μια «χρυσή εποχή» αντιασφαλιστικών και αντεργατικών ανατροπών, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του. Το ίδιο ισχύει με όλους τους Ελληνες επιτρόπους, ανεξάρτητα από το πόστο που αναλαμβάνουν κάθε φορά, αφού αποστολή τους είναι να εξειδικεύουν και να εποπτεύουν την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ στον τομέα ευθύνης τους, σε βάρος του ελληνικού και των άλλων λαών. Επομένως, για το «αντιπροεδριλίκι» της Ελλάδας στην Κομισιόν έχουν λόγο να πανηγυρίζουν το κεφάλαιο και τα κόμματά του και όχι βέβαια ο λαός, που βρίσκεται σταθερά στο στόχαστρο της αντιλαϊκής επίθεσης «από μέσα» και «από έξω»...