Εχουμε και λέμε: Σύμφωνα με τα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη», τον Οκτώβρη μόνο το 37,22% των νέων συμβάσεων ήταν πλήρους απασχόλησης, δηλαδή τουλάχιστον 6 στους 10 εργαζόμενους προσλήφθηκαν με «μερικό» μισθό. Επίσης, το πρώτο 10μηνο του 2019 έγιναν αριθμητικά τόσες απολύσεις όσος είναι και ο αριθμός των πάνω από 2 εκατομμύρια μισθωτών! Αλλα στοιχεία (ΕΦΚΑ) δείχνουν ότι η «αγορά εργασίας» δεν χρειάστηκε πάνω από δύο μήνες για να εξαϋλώσει την αύξηση του κατώτατου μισθού που αποφάσισε πανηγυρίζοντας η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Φλεβάρη, αφού η «μαύρη τρύπα» της «ευελιξίας» και του αντεργατικού πλαισίου είναι που κυριαρχεί. Μερικά παραδείγματα δηλαδή που δείχνουν ότι η ζωή της εργατικής τάξης είναι ναρκοθετημένη και στην καπιταλιστική ανάπτυξη, ότι όσα μέτρα πάρθηκαν τα τελευταία χρόνια δουλεύουν στον «αυτόματο» για να τσακίζουν τα δικαιώματα των εργαζομένων. Μήπως όμως είναι τίποτα «εξαιρέσεις» από την «κανονικότητα» της «δίκαιης ανάπτυξης» ή της «ανάπτυξης για όλους»; Το αντίθετο, αποτελούν συστατικά στοιχεία αυτής της «κανονικότητας», της «νέας Ελλάδας», που πάει πακέτο με τις «θετικές αξιολογήσεις» των πιστωτικών οίκων, τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού του κράτους κ.ο.κ. Η «κόλαση» λοιπόν για τους εργαζόμενους είναι αυτή που διαμορφώνει τον «παράδεισο» για το κεφάλαιο, όσο κι αν προσπαθούν να το κρύψουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, που διαγκωνίζονται για το ποιος είναι η ...γνήσια αναπτυξιακή δύναμη. Αν υπάρχει κάτι στο οποίο μπορεί να «επενδύσει» ο λαός, αυτό βρίσκεται στον αγώνα του, στην οργάνωση της αντεπίθεσης για να σαρώσει αυτή την κόλαση με την οποία τον καλούν να συμβιβαστεί.