Δεν περιμένουμε, βέβαια, απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά, ιδιαίτερα, απ' όσους, τον τελευταίο καιρό, κόπτονται για την ενότητα της Αριστεράς. Και δεν περιμένουμε απαντήσεις, γιατί γνωρίζουμε ότι σκόπιμα, μέχρι σήμερα, δεν παίρνουν σαφή θέση στα προαναφερόμενα ερωτήματα. Γιατί, μπορεί να αυτοπαρουσιάζονται ως αριστεροί, αλλά η πολιτική τους πρακτική και τακτική βρίσκονται μακριά απ' οτιδήποτε αριστερό. Ούτε η λιγότερο ή περισσότερο μερική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ είναι αριστερά. Ούτε η - με τον έναν ή άλλον τρόπο - αποδοχή και διαχείριση των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης και της αντιδραστικής αλλαγής των εργασιακών σχέσεων, της «φορομπηξίας» των δημοτών, της ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης κοινωνικών λειτουργιών και υπηρεσιών, της μετεξέλιξης της δημοτικής αστυνομίας σε κατασταλτικό μηχανισμό κλπ., κλπ. Ούτε, βέβαια, η μη διεκδίκηση των παρακρατηθέντων και η αποφυγή της κινητοποίησης του λαού για τα οξύτατα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

Οι σημερινές συνθήκες και, ιδιαίτερα, οι λαϊκές ανάγκες και τα σοβαρά προβλήματα των εργαζομένων απαιτούν και επιβάλλουν Τοπικές Αρχές που θα σηκώσουν το ανάστημά τους απέναντι στην αντιλαϊκή λαίλαπα της κυβερνητικής πολιτικής. Που θα γίνουν πόλοι ενημέρωσης, συσπείρωσης και οργάνωσης της πάλης του λαού. Σ' αυτές τις απαιτήσεις απαντούν θετικά οι κομμουνιστές. Και καλούν τους εργαζόμενους, ιδιαίτερα όσους βλέπουν την αδήριτη ανάγκη του αγώνα, να συμπαραταχτούν μαζί τους.