Με κόκκινες σημαίες στα χέρια, πορεύτηκαν σιωπηλά παίρνοντας θέση γύρω από τον τάφο του Ν. Ζαχαριάδη. Για τη ζωή του, την ανιδιοτελή προσφορά, το παράδειγμα της αταλάντευτης πίστης στην εργατική τάξη μίλησε ο Γιάννης Μανουσογιαννάκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. «Ενας αιώνας αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία» ήταν το σύνθημα που επανέλαβαν οι παρευρισκόμενοι και στη συνέχεια κατατέθηκαν λουλούδια. Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ κατέθεσε ο Γ. Μανουσογιαννάκης, από το ΚΣ της ΚΝΕ ο Γ. Λυκούδης, ενώ λουλούδια κατατέθηκαν και εκ μέρους του γιου του Ν. Ζαχαριάδη, Σήφη. Παραβρέθηκαν, μεταξύ άλλων, αντιπροσωπεία της ΕΠ Αττικής του ΚΚΕ, ο Γ. Κατημερτζής, πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ κ.ά.

Αναλυτικά στην ομιλία του ο Γ. Μανουσογιαννάκης τόνισε:

«Το Κόμμα μας, το τιμημένο ΚΚΕ και η ΚΝΕ, όπως κάθε χρόνο βρισκόμαστε εδώ, στον τάφο του, ως ελάχιστο δείγμα σεβασμού στην ανιδιοτελή ηρωική προσφορά του σ. Νίκου Ζαχαριάδη, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1931 μέχρι το 1956, που στην 6η Πλατιά Ολομέλεια καθαιρέθηκε με άδικες και εντελώς ανυπόστατες κατηγορίες από ΓΓ και το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και στη συνέχεια, στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ, το 1957, διαγράφηκε από το Κόμμα.

Ο σ. Νίκος Ζαχαριάδης ήταν αφοσιωμένος, ολοκληρωτικά δοσμένος στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στον προλεταριακό διεθνισμό, στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Παρά τη δικαιολογημένη πίκρα και τον ανυπόφορο πόνο που ένιωθε εξαιτίας των άδικων κατηγοριών, της καθαίρεσης, της διαγραφής και της απομόνωσής του από το Κόμμα, δεν επέτρεψε αλλά και δεν επιτρέπεται σε κανέναν να τον χρησιμοποιήσει για να στραφεί ενάντια, να βλάψει το Κόμμα του, το ΚΚΕ.

"Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει το Κόμμα μου και κανένας δεν μπορεί να το χτυπήσει και να το λερώσει χρησιμοποιώντας το όνομά μου. (...) Το ΚΚΕ όμως να το ξεριζώσει κανένας δεν μπόρεσε, γιατί αυτό θα σήμαινε να ξεριζώσει τον ίδιο το λαό. (...) Το γράμμα αυτό το γράφω για να βουλώσω το στόμα σ΄ όλους αυτούς που θα βάλουν τώρα τις φωνές".

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια, στο τελευταίο γράμμα πριν δώσει με οδυνηρό τρόπο τέλος την 1η Αυγούστου 1973, στη μακρόχρονη, πλούσια σε ιστορικούς αγώνες για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και όλου του εργαζόμενου λαού ζωή του, αποστομώνοντας όλους όσοι τότε, τώρα, αλλά και στο μέλλον προσπάθησαν ή θα προσπαθήσουν να τον χρησιμοποιήσουν για να χτυπήσουν το Κόμμα του, το ΚΚΕ, για να βάλουν εμπόδια στην πάλη για επαναστατική ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό».

«Επανειλημμένα έχουμε αναφερθεί στην ιστορική διαδρομή του, πώς από την Ανδριανούπολη, όπου γεννήθηκε, σε νεαρή ηλικία πήγε και δούλεψε στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης και στα καράβια της Μαύρης Θάλασσας, την ένταξή του στον πυρήνα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που έγινε και Γραμματέας του πυρήνα. Πως ως ναυτεργάτης έφτασε το 1922 στη Σοβιετική Ενωση και έγινε μέλος της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών και το 1923 μέλος του ΚΚ Τουρκίας. Το 1924 που ήρθε στην Ελλάδα και την πορεία του ως στέλεχος της ΟΚΝΕ και του Κόμματος στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στον Πειραιά, στη Θεσσαλία.

Για τη φυλάκισή του το 1926 και το 1929, που και στις δυο περιπτώσεις δραπέτευσε, και τη φυγάδευσή του στη Σοβιετική Ενωση, που με απόφαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ) επέστρεψε το 1931 και ανέλαβε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Για τις ατελείωτες διώξεις, φυλακίσεις και την αταλάντευτη στάση του στο Γεντί Κουλέ, στην Ασφάλεια, στα κάτεργα της 4ης Αυγούστου, στις φυλακές της Κέρκυρας και στο Νταχάου, που όλες αυτές τις δοκιμασίες τις πέρασε αλύγιστος.

Εχουμε αναφερθεί στην αναμφισβήτητα σημαντική του συμβολή στην ανάπτυξη του ΚΚΕ στα χρόνια 1931 μέχρι το 1936 που συνελήφθη, αλλά και τη συνεχή ανησυχία και επαγρύπνηση για την πορεία και δράση του Κόμματος, που η συμβολή του δεν σταμάτησε ούτε την περίοδο της πολύχρονης κράτησής του στην Ασφάλεια, στις φυλακές, στην απομόνωση, ενώ πρωτοστάτησε στη δημιουργία και την ηρωική πάλη του ΔΣΕ, της κορυφαίας εκδήλωσης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα».

«Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, όπως βρισκόμαστε και με πολλές ακόμα αφορμές, σε πολλούς τόπους που συμβολίζουν την ηρωική πάλη της εργατικής τάξης, του λαού, αλλά και ηρωικές μορφές, που με την προσφορά τους έβαλαν βαθιά το αποτύπωμά τους σ' αυτήν την ηρωική πορεία και πάλη, όχι για να κάνουμε μνημόσυνα, που έτσι και αλλιώς δεν τους ταιριάζουν, αλλά για να διδαχτούμε, να βγάλουμε πείρα και συμπεράσματα απ' αυτήν την ιστορική διαδρομή που είναι πλούσια σε αγώνες, ηρωισμό, αλλά και μέσα σ' αυτήν την πάλη και τα λάθη, παραλείψεις, ακόμα και αδικίες σε βάρος αγωνιστών, όπως είναι και η περίπτωση του σ. Νίκου Ζαχαριάδη.

Αυτή η πείρα, τα συμπεράσματα αλλά και η αταλάντευτη, ηρωική στάση και η βαθιά πίστη στην εργατική τάξη και την ανάγκη της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό που χαρακτήριζαν τον σ. Νίκο Ζαχαριάδη, είναι πολύτιμη ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή, που βιώνουμε τις συνέπειες της αντεπανάστασης, την κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, ενάντια στην εργατική τάξη και τον φτωχό λαό, αξιοποιώντας την καπιταλιστική κρίση αλλά και τις ιδιαίτερες συνθήκες που δημιουργεί η πανδημία.

Ξεχωριστή και διαχρονικά πολύτιμη είναι η επιμονή του στην ανάγκη ύπαρξης και ενίσχυσης των Κομματικών Οργανώσεων σε όλες τις συνθήκες, αλλά και η πολύτιμη πείρα, θετική και αρνητική, μέσα από τα 3 γράμματα για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και τη στάση του Κόμματος.

Ιδιαίτερα τώρα που φουντώνουν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και αντιθέσεις εξαιτίας και της επιθετικότητας της τουρκικής αστικής τάξης, αλλά και της εμπλοκής της ελληνικής αστικής τάξης στην προσπάθειά της να αναβαθμίσει τη θέση και το ρόλο της στην περιοχή. Αυτός είναι νομίζουμε ο καλύτερος τρόπος να τιμήσουμε τη μνήμη αγωνιστών όπως του σ. Νίκου Ζαχαριάδη».