Τις ενδοαστικές αντιθέσεις στις ΗΠΑ, στο έδαφος της νέας οικονομικής κρίσης και των ανταγωνισμών που οξύνονται παγκόσμια, προκαλώντας ανακατατάξεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, αποτυπώνει η αντιπαράθεση ενόψει των προεδρικών εκλογών της 3ης Νοέμβρη, όπως καταγράφηκε στα συνέδρια Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών.

Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι στο συνέδριο των Δημοκρατικών μίλησαν πολλά στελέχη των Ρεπουμπλικανών στηρίζοντας Μπάιντεν, ενώ μέλη των Δημοκρατικών δεν ψήφισαν την προγραμματική πλατφόρμα, την οποία θεώρησαν «απογοητευτική», καθώς σε πολλά σημεία ταυτίζεται με το πρόγραμμα των Ρεπουμπλικανών.

Ωστόσο, παρά το διαφορετικό ύφος του Τζο Μπάιντεν, ή την «πολυπολιτισμική» καταγωγή της υποψήφιας αντιπροέδρου, Καμάλα Χάρις, οι στρατηγικές κατευθύνσεις των δύο κομμάτων «συναντιούνται» στην υπεράσπιση των συμφερόντων του αμερικανικού κεφαλαίου σε όλο τον κόσμο, για τη διατήρηση της παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας του που απειλείται, γεγονός που επηρεάζει άμεσα τις σχέσεις των ΗΠΑ με τους συμμάχους τους και διαμορφώνει τις προτεραιότητες της εξωτερικής τους πολιτικής.

Αν και οι Ρεπουμπλικανοί δεν δημοσίευσαν φέτος προγραμματική πλατφόρμα στο συνέδριό τους, η πολιτική που υλοποιεί ο Τραμπ είναι το «ζωντανό» μέτρο σύγκρισης με όσα διακηρύσσουν στις προγραμματικές κατευθύνσεις τους οι Δημοκρατικοί.

Για παράδειγμα, στην εξωτερική πολιτική η Κίνα παραμένει το «ζητούμενο» και για τους δύο, αφού η άνοδός της απειλεί το παγκόσμιο «status» των ΗΠΑ.

Ετσι, στην ενότητα «παγκόσμιο εμπόριο», οι Δημοκρατικοί επιδιώκουν συνεργασία με τους συμμάχους και εταίρους που «θα διαμορφώσει τους όρους του παγκόσμιου εμπορίου» (αντί να τους διαμορφώνει η Κίνα), «θα αντισταθεί στην Κίνα» και με αυτόν τον τρόπο θα διαπραγματευτούν από ισχυρότερη θέση. Υπόσχονται να προστατεύσουν τις ΗΠΑ «από τις αθέμιτες εμπορικές πρακτικές της κινεζικής κυβέρνησης», π.χ. από τις «παράνομες κρατικές επιδοτήσεις και την κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας». Πρόκειται για το βασικό πλαίσιο των «εμπορικών πολέμων» μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας επί διοίκησης Τραμπ και της προσπάθειας που κάνει να «στοιχίσει» την ΕΕ στην ίδια γραμμή απέναντι στην Κίνα.

Εξάλλου, η προσέγγιση απέναντι στην Κίνα «θα καθοδηγείται από τα εθνικά συμφέροντα της Αμερικής και των συμμάχων μας και θα βασίζεται στις πηγές της αμερικανικής δύναμης», ώστε να επιβληθούν «διεθνείς κανόνες που αντικατοπτρίζουν τις αξίες μας».

Για να «διαμορφώσουν τον ανερχόμενο αιώνα του Ειρηνικού» (και όχι τον ασιατικό αιώνα) αναζητούνται συμμαχίες στην περιοχή (με Ιαπωνία, Αυστραλία, Νότια Κορέα, Ταϊλάνδη, Φιλιππίνες), θα προωθηθεί περαιτέρω η στρατηγική εταιρική σχέση με την Ινδία, «τη μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου» και «αναπτυσσόμενη δύναμη στην περιοχή Ασία - Ειρηνικός». Θα συνεχιστούν επίσης οι κυρώσεις για το Χονγκ Κονγκ, η πίεση για τη μειονότητα των Ουιγούρων, οι αμερικανικές περιπολίες για «ελεύθερη ναυσιπλοΐα» στη Νότια Κινεζική Θάλασσα, οι σχέσεις με την Ταϊβάν. Πρόκειται για βασικά στοιχεία της εξωτερικής πολιτικής που υλοποιεί και σήμερα ο Ντ. Τραμπ.

Στη Μέση Ανατολή παρατηρείται πως «η αλλαγή σελίδας (σ.σ. επί Τραμπ) μετά από δύο δεκαετίες στρατιωτικών επεμβάσεων μεγάλης κλίμακας και ατελείωτων πολέμων, δεν σημαίνει ότι οι ΗΠΑ θα εγκαταλείψουν μια περιοχή όπου εμείς και οι εταίροι μας έχουμε διαρκή συμφέροντα». Στο Ιράκ θα παραμείνουν αμερικανικά στρατεύματα, ενώ θα συνεχιστούν οι επιθέσεις κατά του ISIS στη Συρία και «θα υποστηρίξουμε τους Κούρδους και άλλους κρίσιμους εταίρους σε αυτόν τον αγώνα».

Κατά τ' άλλα, οι Δημοκρατικοί υποστηρίζουν πως οι ΗΠΑ θα πρέπει να επιστρέψουν στη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, ένα κρίσιμο ζήτημα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, όπως και ότι η Ιερουσαλήμ θα πρέπει να παραμείνει πρωτεύουσα του Ισραήλ. Επιπλέον, υποστηρίζουν πως πρέπει να ενισχυθεί η διατλαντική συμμαχία με τους Ευρωπαίους και την ΕΕ και στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, που είναι η πιο «ισχυρή στρατιωτική συμμαχία στον κόσμο».

Στο πεδίο της οικονομίας, η νέα κρίση και η προσπάθεια όλων των αστικών δυνάμεων να τη φορτώσουν στο λαό, φαίνεται ότι επέδρασαν και σε προηγούμενες εξαγγελίες του κόμματος των Δημοκρατικών, όπως η λεγόμενη «ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους», που έχει εξαφανιστεί πλέον από το πρόγραμμά τους, παρά το γεγονός ότι ακόμα και ως εξαγγελία, εξαντλούνταν σε ένα μίνιμουμ επίπεδο παροχών Υγείας για τα λαϊκά στρώματα, που με ταχύτατους ρυθμούς κατρακυλούν στη φτώχεια.

Αντίθετα, στο πρόγραμμά τους δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στις ιδιωτικές ασφαλιστικές που «χρειάζονται πραγματικό ανταγωνισμό για να έχουν κίνητρα να παρέχουν προσιτή και ποιοτική κάλυψη σε κάθε Αμερικανό»...

Χαμηλά στην ατζέντα φαίνεται πως περνούν για την ώρα και τα ζητήματα των επενδύσεων στις ΑΠΕ, με το πολυσυζητημένο «Green New Deal» (Πράσινη Νέα Συμφωνία), καθώς η κρίση αυξάνει την πίεση στα αμερικανικά μονοπώλια που έχουν τεράστια συμφέροντα και βιομηχανικό προβάδισμα με την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων, παράλληλα βέβαια με την ανάπτυξη «πράσινων» τεχνολογιών.

Κάτω από αυτό το πρίσμα, δεν είναι τυχαίο ότι η προεκλογική αντιπαράθεση επικεντρώνεται ολοένα και περισσότερο στο «αυταρχικό στιλ διοίκησης» του Τραμπ και στην έξαρση της φυλετικής βίας, διαχρονικό φαινόμενο στις ΗΠΑ, με βαθιές κοινωνικές και ιστορικές αιτίες, όπως και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, που εντείνει η εμπρηστική ρητορική της κυβέρνησης Τραμπ...