Κατ' αρχάς στο κοινωνικό επίπεδο βαθαίνει η ταξική πόλωση. Οι εργαζόμενοι βλέπουν τη θέση τους να επιδεινώνεται αναλογικά με τον παραγόμενο πλούτο. Ομολογείται στην Εισηγητική Εκθεση, για τον κρατικό προϋπολογισμό 2002, ότι για την περίοδο 1994-2001 η καθαρή αύξηση των αποδοχών για τους μισθωτούς ήταν το 70% της καθαρής αύξησης του ΑΕΠ στην Ελλάδα και αντιστοίχως το 26% για τους μισθωτούς της ευρωζώνης. Αυτό δείχνει και την προοπτική της «σύγκλισης». Ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι στη χώρα μας εργάζονται 300 ώρες περισσότερο το χρόνο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, ενώ την ίδια στιγμή ο μέσος ελληνικός μισθός βρίσκεται στο 65% του αντίστοιχου ευρωπαϊκού.
Στον άλλο πόλο τα μονοπώλια στην Ελλάδα βελτιώνουν την κερδοφορία τους και το βαθμό συγκέντρωσης του κεφαλαίου, κατακτούν θέσεις σε ορισμένες περιφερειακές αγορές (π.χ. Βαλκάνια). Σύμφωνα με μελέτη της ICAP, το περιθώριο καθαρού κέρδους στη βιομηχανία υπερτετραπλασιάστηκε το 2000 από το 1990. Η ίδια τάση χαρακτήρισε και τα κέρδη των ελληνικών τραπεζών.
Γενικότερα η ένταξη της χώρας μας στην ΟΝΕ και η διεύρυνση της ΕΕ είναι ένα ακόμα βήμα για την ισχυροποίηση του πραγματικού εχθρού των εργαζομένων, δηλαδή του κοινοτικού ιμπεραλιασμού και της ελληνικής ολιγαρχίας. Η ΕΕ είναι ένας διακρατικός ιμπεριαλιστικός πόλος που έχει στόχο να ενισχύει περισσότερο το καπιταλιστικό σύστημα, να παρεμποδίσει την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων, να χτυπήσει τα λαϊκά αντιιμπεριαλιστικά κινήματα, τελικά να φράξει το δρόμο στην προοπτική του σοσιαλισμού στην Ευρώπη. Ταυτόχρονα, το κοινοτικό επιτελείο προσπαθεί να αντεπεξέλθει στον ισχυρό ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ και να εδραιώσει τη θέση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων στη διεθνή αγορά.
Η ΕΕ, για να κάμψει τις εργατικές και λαϊκές αντιστάσεις ενισχύει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς βίας με τα πιο σύγχρονα μέσα (Συνθήκη Σένγκεν, τρομονόμος, ευρωστρατός κλπ.). Προβληματίζεται στην υιοθέτηση θεσμών που θα ισχυροποιήσουν περαιτέρω την άσκηση της βίας στο επίπεδο των κρατών της ΕΕ και όχι μόνο. Αλλωστε, η ΕΕ πρωταγωνίστησε μαζί με το ΝΑΤΟ σε επεμβάσεις συρρίκνωσης των κυριαρχικών δικαιωμάτων κρατών, όπως με το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας.
Το οικοδόμημα της ΕΕ εμφανίζεται συνεκτικό από την άποψη των κοινών συμφερόντων του κεφαλαίου απέναντι στους όρους ανταγωνισμού με το κεφάλαιο των αγορών των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, της διεθνούς καπιταλιστικής αγοράς, κυρίως συνεκτικό απέναντι στους όρους εκμετάλλευσης των εργαζομένων της ευρωζώνης, στην πρόθεση απαλλοτρίωσης των φτωχών αγροτών και των μικρο-εμπορευματοπαραγωγών στα αστικά κέντρα.
Ταυτόχρονα, εντείνεται η ανισόμετρη ανάπτυξη των οικονομικών της ευρωζώνης, οι αντιθέσεις, μεταξύ των κρατών της, ακόμη και του «σκληρού» πυρήνα της σε σχέση με τη διεύρυνσή της, τη διαμόρφωση συσχετισμών και επιμέρους συμμαχιών εντός αυτής. Οι συνέπειες από ενδεχόμενη ύφεση ήδη τρομάζουν (π.χ. το νέο κύμα απολύσεων).
Το ΚΚΕ, υπερασπιζόμενο τα δίκαια αιτήματα των επιμέρους κινημάτων, παλεύει για συσπειρώσεις αντίστασης και αντεπίθεσης στις κυβερνητικές και κοινοτικές πολιτικές, στο δρόμο συγκρότησης ενός λαϊκού μετώπου, που θα έρθει σε ολική ρήξη με αυτές, για να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις λύσης του πολιτικού ζητήματος, να έρθει στην εξουσία η εργατική τάξη με τους συμμάχους της.
Τότε μόνο μπορεί να ικανοποιηθούν τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα με την κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας. Να πάρει ο λαός την τύχη του στα χέρια του και να επιβάλει τον κεντρικό εθνικό σχεδιασμό της οικονομικής ζωής με κίνητρο την αυξανόμενη λαϊκή ευημερία.