Στο περιθώριο δηλώσεών του για τη Σύνοδο των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ, ερωτηθείς για τα Ελληνοτουρκικά, τόνισε ότι Ελλάδα και Τουρκία είναι «δύο πολύτιμοι σύμμαχοι» που «συμβάλλουν στο ΝΑΤΟ με διαφορετικούς τρόπους και εκτιμούμε τις συνεισφορές τους».

Πρόσθεσε ότι ανησυχεί «για την κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο όπου έχουμε δει αυξημένες εντάσεις, όπου έχουμε δει την ανάπτυξη στρατιωτικών δυνατοτήτων, πλοίων, αεροπλάνων, στη θάλασσα, στον αέρα. Και φυσικά, για το ΝΑΤΟ είναι σημαντικό να βοηθήσουμε στη μείωση των εντάσεων, στην αποκλιμάκωση και στην αποφυγή τυχόν συμβάντων, ατυχημάτων μεταξύ Συμμάχων στην Ανατολική Μεσόγειο», παρουσιάζοντας ούτε λίγο ούτε πολύ το ΝΑΤΟ και τα δολοφονικά σχέδιά του, που μεταξύ άλλων υποθάλπουν και την τουρκική επιθετικότητα, ως παράγοντα... μείωσης των εντάσεων.

«Αυτός είναι ο λόγος», πρόσθεσε, «για τον οποίο βοηθήσαμε στη δημιουργία ενός μηχανισμού αποκλιμάκωσης, όπου Ελλάδα και Τουρκία επαναλαμβάνουν την υποστήριξή τους σε υφιστάμενες διαδικασίες, συμβάσεις, κανονισμούς - ρύθμιση της συμπεριφοράς σε θάλασσα και αέρα». Τοποθέτηση που για άλλη μια φορά τσουβαλιάζει τις προκλήσεις της τουρκικής αστικής τάξης με την υπεράσπιση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο.

Παρέπεμψε στην «κόκκινη γραμμή ("hotline") μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας», που έστησαν για ευθείες επικοινωνίες στρατιωτικών στελεχών των δύο μερών, προσθέτοντας ότι εξετάζουν επίσης την παραπέρα ενίσχυση του μηχανισμού αποκλιμάκωσης για «να διασφαλίσουμε ότι ελαχιστοποιούμε τους κινδύνους για συμβάντα και ατυχήματα. Και αν συμβούν, να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποτρέψουμε να ξεφύγουν από τον έλεγχο και να δημιουργήσουν πραγματικά επικίνδυνες καταστάσεις», πρόσθεσε, αφήνοντας, ουσιαστικά, κάθε ενδεχόμενο ανοικτό για παραπέρα κλιμάκωση.

Σε κάθε περίπτωση, έβαλε τον μηχανισμό του ΝΑΤΟ στο πλαίσιο του ευρύτερου παζαριού υπό ευρωατλαντική ομπρέλα, λέγοντας πως «πιστεύουμε ακράδαντα ότι οι προσπάθειες αποσυμπίεσης στο ΝΑΤΟ, που πραγματοποιούνται μέσα σε αυτό το αρχηγείο (στα κεντρικά του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες), ως στρατιωτικό τεχνικό έργο, βοηθούν επίσης στη στήριξη των γερμανικών προσπαθειών για τη διευκόλυνση διερευνητικών συνομιλιών σχετικά με το υποκείμενο κύριο πρόβλημα - διαφορά στην Ανατολική Μεσόγειο», ενώ διαβεβαίωσε ότι «η φιλοδοξία της μείωσης των εντάσεων, της αποκλιμάκωσης είναι κοινή φιλοδοξία ΝΑΤΟ και ΕΕ».

Βέβαια, δεν περνά απαρατήρητο ότι κληθείς να σχολιάσει συγκεκριμένα τις κινήσεις του «Oruc Reis», συνοδεία τουρκικών πολεμικών πλοίων, ακόμα και σε ζώνη όπου η Ελλάδα διατηρεί δικαίωμα επέκτασης των χωρικών της υδάτων, στην περιοχή του Καστελόριζου, απάντησε με ...άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. «Λοιπόν», απάντησε, «νομίζω ότι ο μηχανισμός αποκλιμάκωσης είναι σημαντικός, γιατί διασφαλίζει ότι έχουμε στη διάθεσή μας γραμμές για την επικοινωνία 24/7. Και φυσικά, είναι επίσης εξαιρετικά σημαντικό ότι τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία έχουν δεσμευτεί να χρησιμοποιήσουν αυτές τις γραμμές για να αποτρέψουν τυχόν συμβάντα και ατυχήματα»...

«Δεν θα ασχοληθώ με τα νομικά ζητήματα», πρόσθεσε, συνεχίζοντας την τακτική των «ίσων αποστάσεων», επιμένοντας να μιλά ξανά και ξανά περί του μηχανισμού αποσυμπίεσης και να λέει ότι «κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ελαχιστοποιήσουμε την πιθανότητα συμβάντων ή ατυχημάτων μεταξύ δύο πολύτιμων συμμάχων του ΝΑΤΟ».

«Στην πραγματικότητα, το έχουμε κάνει αυτό και πριν», θύμισε. «Στη δεκαετία του 1990, υπήρχε επίσης μια πολύ δύσκολη κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο, στο Αιγαίο Πέλαγος. Υπήρχαν πραγματικά πολλά περιστατικά που οδήγησαν σε θύματα, θανάτους. Και τότε το ΝΑΤΟ δημιούργησε επίσης διαφορετικούς μηχανισμούς, γραμμές επικοινωνίας για την αποκλιμάκωση και την αποφυγή περαιτέρω συμβάντων. Αυτό ήταν επιτυχές. Βοήθησε στη μείωση των εντάσεων», ισχυρίστηκε, παραπέμποντας στο πώς και τότε η ιμπεριαλιστική συμμαχία έβαλε τη «σφραγίδα» της σε Συμφωνίες όπως αυτή της Μαδρίτης (1997), με την τότε ελληνική κυβέρνηση να αναγνωρίζει «τα ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της Τουρκίας» στο Αιγαίο και να δεσμεύεται να μην προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες, όπως θα μπορούσε να θεωρηθεί η άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων (έρευνες στην υφαλοκρηπίδα, επέκταση χωρικών υδάτων κ.λπ.). `Η στις αποφάσεις του Ελσίνκι (1999), όπου η Ελλάδα αποδέχτηκε την ύπαρξη προς διευθέτηση «συνοριακών διαφορών», πέραν του προβλήματος της υφαλοκρηπίδας.

Τέλος, δεν περνά απαρατήρητη και η προσεκτική γλώσσα του Στόλτενμπεργκ απέναντι στην Τουρκία και για το θέμα της χρήσης από μέρους της του συστήματος «S-400». «Ανησυχώ», είπε, «για τις συνέπειες της τουρκικής απόφασης να αποκτήσει "S-400" και έχω εκφράσει αυτές τις ανησυχίες αρκετές φορές, ακόμη και σε συναντήσεις στην Αγκυρα». Εβαλε θέμα ότι το σύστημα αυτό δεν είναι διαλειτουργικό με το σύστημα του ΝΑΤΟ, ωστόσο είπε ότι είναι «ένα δύσκολο ζήτημα» και «φυσικά, είναι εθνική απόφαση τι είδους αμυντικές δυνατότητες αποκτούν διαφορετικοί σύμμαχοι»...