«Τι τον μπλέκετε τον φασισμό; Οι Ελληνες όλοι μαζί πολέμησαν στα βουνά της Πίνδου ενάντια στην ιταλική επιδρομή. Θα το έκαναν είτε οι εχθροί ήταν Γάλλοι, είτε ήταν Ολλανδοί, είτε οτιδήποτε...». Απόψεις όπως αυτή για τον ιταλοελληνικό πόλεμο έδιναν κι έπαιρναν την περασμένη βδομάδα, με αφορμή την 28η Οκτώβρη. Αναλύσεις που αποδεικνύουν ότι για την εξυπηρέτηση των οραμάτων της αστικής τάξης ο βιασμός της ιστορικής αλήθειας είναι αναπόφευκτος, προκειμένου να συντηρείται ο μύθος της «εθνικής ομοψυχίας», της υποταγής δηλαδή του λαού στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του κεφαλαίου. Προσπερνώντας το γεγονός ότι ο επιδρομέας το 1940 δεν ήταν άλλος από το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι, ποιοι ήταν οι «όλοι μαζί»; Ηταν μαζί ο Μεταξάς με το λαό που πολεμούσε; Δεν διάβασαν πουθενά οι «ολοιμαζάκηδες» ότι οι κομμουνιστές κρατούμενοι ζήτησαν να πάνε στο μέτωπο και η δικτατορική κυβέρνηση αρνήθηκε, ενώ αργότερα τους παρέδωσε στους χιτλερικούς; Δεν έχουν ακούσει για τους χιλιάδες φαντάρους που «περήφανα» εγκαταλείφθηκαν στο μέτωπο από «όλη μαζί» την άρχουσα τάξη και επέστρεψαν από την Αλβανία με τα πόδια στην Αθήνα; Δεν έχουν ακούσει ότι «όλη μαζί» η ίδια αυτή φάρα (καπιταλιστές, βασιλείς και αστοί πολιτικοί) μετά την εισβολή των Γερμανών είτε εγκατέλειψε τη χώρα, είτε συνεργάστηκε με τους ναζί, είτε λούφαξε περιμένοντας το λαό να βγάλει το φίδι από την τρύπα; Ας αφήσουν λοιπόν τα κόλπα. Γιατί αν κάτι δείχνει το 1940, αλλά και το '41 και το '42 και όλη η δεκαετία της ηρωικής πάλης του λαού μας, είναι ότι η δική του ενότητα, η δική του οργάνωση, δεν έχει καμία σχέση με την περιβόητη «εθνική ομοψυχία», που την επικαλούνται οι «από πάνω» όταν θέλουν να τον τσακίσουν.